«Δεν είμαι.
Δεν θα μπορούσαν να είμαι.
Μήπως απλώς δεν θέλω να είμαι.
Θα μπορούσα να είμαι, ξέρεις, αλλά τρομάζω και μόνο στη σκέψη του να γίνω.

Συγχώρεσέ με.
Είχα άγνοια πως ήμουν, αλλά στην ουσία δεν ήθελα να γίνω.
Τώρα κατάλαβα τι είμαι.
Δεν είμαι αυτό που ήθελα να γίνω».
Στον πυρήνα και των δέκα επτά διηγημάτων της συλλογής βρίσκεται η ερωτική διάψευση, αυτά που μένουν ανείπωτα, ο άνθρωπος θηρίο, η ματαίωση, η ήττα, η αναμονή, η υπομονή, ο χρόνος, μνήμες αξιομνημόνευτες, τα φωνήεντα, τα σύμφωνα, η γλυκιά ζωή, η ζωή με ένα τόσο μεγάλο κενό, τα πρόσωπα, αποσταθεροποιημένα και ευάλωτα, φαίνεται να χάνουν καθημερινά στο παιχνίδι της ζωής, να τραυματίζονται και να τραυματίζουν, καθώς καμιά συνθήκη δεν τους εξασφαλίζει την ισορροπία, κανένας δρόμος δεν οδηγεί στο ξέφωτο της σχέσης που λαχταρούν να ζήσουν. Οι γυναικείες και οι αντρικές φωνές εναλλάσσονται στο βιβλίο μοιάζει να μπαίνουν η μία μέσα στην άλλη, όπως άλλωστε και οι μικροϊστορίες των προσώπων.
Ένας κόσμος αταξίας που παλεύει ανάμεσα στο ένστικτο και το ασυνείδητο της ύπαρξης. Κόσμοι ανύπαρκτοι και αείπαρκτοι εμφανίζονται.


Όμως εκείνο που κυριαρχεί, είναι η βαθύτατη ερωτική σχέση προς τον άνθρωπο και τη ζωή. Η πολυπλοκότητα και των δύο προβάλλεται στις σχέσεις, τις ιδέες, τα όνειρα, τις ψευδαισθήσεις και τις αντιφάσεις τους.
Χάρτινοι τοίχοι σπιτιών, η επιθυμία ισχυρή για να γλυκάνουν οι μέρες, το μονόπετρο δαχτυλίδι του έρωτα, το αναπηρικό καροτσάκι του αδελφού, μικρή στην κρίση της, μικρή στη διαχείριση των συναισθημάτων της, μεγάλη στον όγκο του ανεκπλήρωτου και της απορίας, στη λαϊκή στεκότανε ο Χάρος και πουλιότανε, και μια γριά, καλή γριά, του αγοράζει δυο κιλά…, το άρωμα που αναδύουν οι μνήμες, αυτός που ελπίζει να κάνει ανατροπή του εαυτού του και να βρεθεί αλλού, μάταια, λόγια ανείπωτα, λόγια ανύπαρκτα, η ικεσία στον Έρωτα, όλα τα σύμφωνα δημιουργούσαν τη «συμφωνία» της ζωής της την «78η συμφωνία για σπίτι», το βρεγμένο χαρτί δεν αντέχει τη βία, αυτοί που δεν έχουν συνειδητοποιήσει τη γύμνια τους…
Στις ιστορίες της συλλογής «Η Ιστορία που δεν υπάρχει» με τη συχνή χρήση ενός «πειραγμένου» ποιητικού λόγου και των απροσδόκητων εικόνων που δημιουργεί , επιχειρούνται κοινωνικές εντάσεις. Μια αέναη αιώρηση στον οργιώδη κόσμο της φαντασίας, βρίθει από στοιχεία μυστηρίου παραδοξότητας και ανατροπής, ταξιδεύοντας τον λόγο σε νέες αχαρτογράφητες διαδρομές, με έμφαση στις ανθρωπιστικές αξίες.
Κοφτός λόγος, σύντομος, περιεκτικός.
Κείμενα μικρά που εστιάζουν στο απλό και στο αλλότριο. Ιστορίες ακαριαίες που έγιναν, ή θα μπορούσαν να έχουν συμβεί.
Διαβάστε το.


Η Ελίνα Φιλοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1968 από Αθηναίους γονείς. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην υπάρχει κάποιο κατάλυμα τους καλοκαιρινούς μήνες για να πάει η οικογένεια διακοπές. Παρ’ όλα αυτά, πάντα βρισκόταν ο τρόπος να προσεγγίζεται η θάλασσα και ο ήλιος και η επιστροφή στο κλεινόν άστυ, έφερνε και ελαφρά εγκαύματα. Έχει παρακολουθήσει σεμινάριο συμπληρωματικής εκπαίδευσης στο ΕΚΠΑ πάνω στην Ψυχολογία και τη συμπεριφορά του εφήβου, σεμινάριο θεατρικής γραφής και έχει διδαχθεί σύγχρονο χορό και μουσική. Δημιουργεί πλεκτές κούκλες με βελονάκι (amigurumi). Το παραμύθι της “H Παντιέρα της Αρμέλας”, ανέβηκε για δυο παραστάσεις στο ΜΙΚΡΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝEΙΟ και στο Θέατρο ΦΟΥΡΝΟΣ. Έχει εκδώσει τα διηγήματα «12 ιστορίες σ’ έναν χρόνο» από τις Εκδόσεις ΛΟΡΑΝΔΟΥ, 2014.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave