Παράβαση καθήκοντος: Ιστορίες ενός διοικητή ψυχιατρείου –
Αθανάσιος Κοσμόπουλος
Θεωρώ πως η εργασία σε ένα ψυχιατρείο, είναι από μόνη της ένα δύσκολο στοίχημα, πόσο μάλλον να εκτελείς χρέη διοικητή και όλα να πρέπει να περνούν από τα χέρια σου ή να πρέπει να δίνεις άμεσα λύση σε φλέγοντα θέματα ή ακόμα να έχεις να διαχειριστείς μέσα στην ημέρα δεκάδες διαφορετικές υποθέσεις σε έναν τόσο νευραλγικό τομέα.
Ο κος Κοσμόπουλος μετά από έξι χρόνια διοικητής στο μεγαλύτερο ψυχιατρικό νοσοκομείο της Ελλάδας «Δαφνί», απομόνωσε και μοιράζεται μαζί μας κάποιες ιστορίες που το υπηρεσιακό καθήκον κονταροχτυπήθηκε με την ανθρώπινη υπόσταση, υπερίσχυσε η τελευταία και πραγματικά χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτήν την έκβαση της αναμέτρησης.
Έζησε πολλά και από τις ιστορίες που επέλεξε να συμπεριλάβει στο βιβλίο του, θεωρώ πως αυτά τα έξι πολύκροτα χρόνια θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη του για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Ο ανθρώπινος πόνος, τα νεύρα, τα δάκρυα, η συναισθηματική υπερχείλιση, τα βλέμματα γεμάτα απόγνωση και η θλίψη που καθρεφτίζεται στις ψυχές τόσο των ασθενών όσο και κάποιων συγγενών τους, δεν αφήνουν περιθώρια να στρέψεις αλλού το κεφάλι…
…για να έχεις γνώμη, πρέπει να έχεις γνώση…
Διάβασα απίστευτες ιστορίες που με συγκλόνισαν. Διάβασα για υπέροχους ανθρώπους, για δύσκολες στιγμές, για όμορφες εξελίξεις…
Η τελευταία σφαίρα ενός πολεμιστή στην Κύπρο που έμεινε μια νύχτα μόνος πλάι στους σκοτωμένους συντρόφους του, έγινε ένα πολύτιμο δώρο προς τον αποδέκτη από έναν ξεχωριστό άνθρωπο.
Ο κος Γιώργος που καπνίζοντας το τσιγάρο του στο παγκάκι πολλές φορές πλάι στον διοικητή του νοσοκομείου, ρωτούσε αβίαστα και βοηθούσε τον τελευταίο να συμμαζέψει το κτήριο και να επιδιορθώσει τους ξεχαρβαλωμένους θεσμούς του.
Ένα πάθημα – μάθημα από έναν γιο που δεν επισκεπτόταν τη μάνα που υπεραγαπούσε, γιατί εκείνη πλέον δεν τον αναγνώριζε.
Τα αδέσποτα ζώα που συνεχώς πολλαπλασιάζονταν από τους ασυνείδητους πολίτες και η περιπέτεια του «άσπρου».
Μια άμοιρη γιαγιά που επιφέρει στον διοικητή συναισθηματική φόρτιση…
Τα προβλήματα γονέων που εκπέμπουν στα παιδιά τους και οι «βαριές» αγωγές που αποβλακώνουν ανθρώπους και τους κατατάσσουν στην κατηγορία «ασθενείς».
Ο γιατρός Μαξ, η απιστία της Γιοχάνα και η προσωπική ενασχόληση του διοικητή για την ιδιάζουσα περίπτωση.
Οι εφημερίες με τον κόσμο, τα ασθενοφόρα, τα περιπολικά, τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους αστυνομικούς και όλους τους παρατρεχάμενους που συνθέτουν ένα πολύβουο μελίσσι.
Η πρόχειρα συντεταγμένη ομάδα ψυχιάτρων που ακόμη υφίσταται, η οποία αντιμετώπισε τη φρίκη ενός αεροπορικού δυστυχήματος με δεκάδες νεκρούς και ακόμη περισσότερους συγγενείς σε παράνοια.
Η πτέρυγα με τις μικρομάνες στο στάδιο απεξάρτησης, όπου τα παιδιά τους έκαναν αληθινά Χριστούγεννα χάρη στη μεγαλοψυχία του διοικητή. Τι φταίνε τα παιδιά για τις κακές επιλογές των μεγάλων;
Η μεταφορά με το υπηρεσιακό όχημα μιας άφραγκης μάνας για να σταθεί δίπλα στο παλικάρι της, χρήστη ναρκωτικών είναι μια παραβίαση κανόνων χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Η τελευταία συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, μια σύντομη συνομιλία και ένα ακόμη δάκρυ που στέκει μετέωρο…
Μια ζωή που σώθηκε από νευρική ανορεξία, ένας γιατρός κορυφή στο είδος του, μια δωρεά για laptops και ένας διοικητής που αν είχαμε 10 σαν εκείνον, η χώρα μας θα ήταν καλύτερη!
Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο του Αθανάσιου Κοσμόπουλου, ένα μικρό βιογραφικό του οποίου θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:
…λένε πως η ψυχή είναι ένας θεός που βρήκε καταφύγιο στο σώμα του ανθρώπου…
Διάβασα ένα υπέροχο βιβλίο που μπορεί μεν η συναισθηματική φόρτιση να σε επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό, οι ιστορίες δε, έχουν καταλυτικό χαρακτήρα και φωτογραφίζουν τον μικρόκοσμο της κοινωνίας μας.
Στα χαρτιά ίσως όλα τα παραπάνω να ονομάζονται με μια φράση παραβίαση καθήκοντος, αλλά θεωρώ πως όσα έπραξε ο εν λόγω διοικητής είναι αν όχι όλα τα περισσότερα, αποτέλεσμα αλληλεγγύης, βοήθειας, καλοσύνης, ανιδιοτελούς αγάπης για τον άνθρωπο και ηθικό καθήκον όλων μας!
Ο Αθανάσιος Κοσμόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και φοίτησε σε επτά διαφορετικά Δηµοτικά και Γυµνάσια της Ελλάδας και του Εξωτερικού, ως τέκνο Αξιωµατικού των Ενόπλων Δυνάµεων. Όταν πέθανε ο πατέρας του, συνέχισε µόνιµα πλέον στο 2ο Λύκειο Νέου Ψυχικού και προχώρησε στη Στρατιωτική Σχολή Αξιωµατικών Σωµάτων (ΣΣΑΣ) της Θεσσαλονίκης απ’ όπου αποφοίτησε ως Στρατιωτικός Νοµικός Σύµβουλος µε τον βαθµό του Ανθυπολοχαγού.
Στη Νομική του Αριστοτελείου Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης εξειδικεύθηκε στο Διεθνές Δίκαιο και αργότερα ως Αξιωματικός φοίτησε στη Σχολή Πληροφορικής των Ενόπλων Δυνάμεων, στην οποία αργότερα δίδαξε, στη Σχολή Αλεξιπτωτιστών και σε άλλα ειδικά και γενικά Στρατιωτικά Σχολεία.
Δίδαξε για δύο χρόνια στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου στο Τμήμα Πληροφοριακών και Επικοινωνιακών Συστημάτων στη Σάμο, υπηρετώντας παράλληλα σε µάχιµες και επιτελικές θέσεις της Στρατολογίας, του ΓΕΕΘΑ, των Ειδικών Δυνάμεων Αλεξιπτωτιστών και Υπηρεσιών της Εθνικής Ασφάλειας.
Το 2000 παραιτήθηκε µε τον βαθμό του Ταγµατάρχη και ύστερα από εξετάσεις εισήλθε στη Μονάδα Οργάνωσης και Διαχείρισης των Κοινοτικών Πλαισίων του Υπουργείου Ανάπτυξης όπου και υπηρετεί µέχρι σήµερα ως Νοµικός.
Το διάστηµα 2004 – 2010 ανέλαβε τη διοίκηση του µεγαλύτερου Νοσοκοµείου των Βαλκανίων, του Ψυχιατρικού Νοσοκοµείου Αττικής (Δαφνί).
Είναι παντρεµένος µε την Αγγελική, λατρεύει τα ζώα και πιστεύει ότι ο πολιτισµός µας κρίνεται και από τη συµπεριφορά µας σε αυτά. Στην Αθήνα, τις τελευταίες δεκαετίες, επιχειρεί να ανακαλύψει την αλήθεια και να πολεµήσει το δόγµα σε όλες τις µορφές του.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αγγελάκη.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.