Η ποίηση είναι μια lingua franca μέσα από την οποία επικοινωνούμε, προβληματιζόμαστε, βυθιζόμαστε σε χώρους εσωτερικούς, χρόνους φανταστικούς, απολαμβάνουμε αρμονία λόγου, αισθητική. Η ποιητική πράξη εστιάζει στην αυτοέκφραση. Με εργαλείο τις λέξεις προβάλλει ευαισθησίες, αποθέτει ερωτήσεις, κρίσεις. Σε όποιον καταφεύγει στην παρηγορία της, δίνει την ευκαιρία αναδημιουργίας του κόσμου, μιας ιδεατής του πρόσληψης, αλλά και μιας αποκλίνουσας ως προς τη μορφή έκφρασης. Γι’ αυτό και είναι πράξη ηδονική, ανακαλυπτική, λυτρωτική, καθαρτική. H ποιητική συλλογή «Η πρωτεύουσα των δακρύων» πιστεύουμε εμψυχώνει ανακαλύπτει και λυτρώνει.


Οι λέξεις που χτίζουν στίχους ενίοτε συμμορφώνουν το χάος των συναισθημάτων. Ως έμφυτη τάση ο Λεωνίδας Κακάρογλου καταγράφει τον δικό του έσω κόσμο με τη συλλογή που απαρτίζεται από 34 ποιήματα με τον γενικό τίτλο: «Η πρωτεύουσα των δακρύων». Με εμφανή πρόθεση ο τίτλος γίνεται αντιληπτός από το πρώτο ομώνυμο ποίημα.
«Είσαι το σύννεφο που φεύγει δυτικά /Κυνηγημένο από τον ξαφνικό βοριά/ Είσαι η στάλα της υγρασίας που ποτίζει/ Τα μικρά ανθάκια της βερυκονιάς/ Είσαι ο ψίθυρος του απογεύματος/ Το τελευταίο φως της μέρας/ Είσαι το ξέφωτο της μνήμης/ Η μεθυστική διάβαση των λέξεων/ Πριν γίνουν ποίημα/ Είσαι το ποίημα».
Η αγάπη για τη ζωή, ο σπιούνος της αγάπης, η ομορφιά του έρωτα, ο υπογεγραμμένος χρόνος, οι σκιές της νύχτας, τα συμπληρώματα ονείρων, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες, η ανακομιδή λειψάνων, ο θάνατος, ο φόβος, τα δάκρυα, οι βροχές των ημερών, η στάλα της υγρασίας, οι χαμένες μέρες, οι χαμένες λέξεις, η σιωπή του παρελθόντος, η νοσταλγία, η λησμονιά , η λήθη, η ανάμνηση, η λύπη, η μοναξιά, ο καημός, το φως ,το σκοτάδι, τα προβλήματα, η ποιητική πράξη, είναι θέματα της συλλογής.
«Θέλω να μικράνω/ Να χωρέσω στη μνήμη σου/Να βρω επιτέλους/Γιατί η Κυριακή/ Μια λέξη μονάχα με επτά γράμματα/ Χωράει τόση λύπη/ Όταν κουρνιάζει στη νύχτα της/Και γίνεται Δευτέρα».


Ο λόγος του ποιητή συλλαμβάνει τον φαινομενικό κόσμο με την αισθητηριακή εμπειρία και τη λογική συνειδητότητα ενός ανθρώπου που ακολουθεί τους φυσικούς κανόνες της ζωής.
Πίσω από αυτή τη συνειδητή εκφορά, κυριολεκτικά ενυπάρχουν αδιόρατες και ρευστές κινήσεις, συμβολισμοί, ψίθυροι υπονοούμενοι σ’ ένα σύμπαν αρχέτυπων συμβολισμών που συνιστούν την βαθύτερη υπόσταση μιας τέλειας αφηγηματικής έκφρασης η οποία ενεργοποιεί κώδικες ζωής με άπειρες εικονοποιητικές δυνατότητες.
Ύφος λιτό οργανικά αυτάρκες ακολουθεί την αποκρυπτογράφηση κανόνων, τάσεων, δεκτικότητας κι ανατροπών σε μια επικοινωνιακή γλώσσα που ενεργοποιεί τη φαντασία και τη συμβολική έκσταση όλων των παλίμψηστων νοημάτων.
Έτσι η ποίηση του Λ.Κακάρογλου ως αναπαράσταση της πραγματικότητας υποκαθίσταται από την αρχέγονη ιστορία της λέξης σε έργο άξιο που δεν έχει ωραία ή άσχημα θέματα αλλά μεστή ύλη.
Αυτή τη δεινότητα προβάλουν τα ποιήματα της συλλογής και θέτουν τον αναγνώστη να ακολουθήσει τις έννοιες τους.


Ο Λεωνίδας Κακάρογλου γεννήθηκε το 1952 στα Χανιά. Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Ε.Μ.Π. Έχει εκδώσει επτά ποιητικά βιβλία: Τοπία Κοριτσιών (1981), Σχεδόν γκρο πλαν (Πλέθρον, 1986), Μονάχα ο χρόνος ξέρει (Πλέθρον, 2000), Οι μέρες πριν τα χρόνια (Οδός Πανός, 2007), Άδεια εξόδου (Οδός Πανός, 2009), Μνήμη σχεδόν πλήρης (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2014), Οι τίγρεις των δωματίων (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2017). Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, έχουν παρουσιαστεί στο θέατρο και έχουν μελοποιηθεί από έλληνες συνθέτες.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave