Κριτική για το βιβλίο: Η τέχνη του χωρισμού του Guy de Maupassant από την Δέσποινα Δημητριάδου
«Κάνω έκκληση σε όλους όσους θεωρούν τον έρωτα την πιο γλυκιά ασχολία της ζωής τους. Δεν είναι ο χωρισμός το πιο τρομερό πρόβλημα που έχει αντιμετωπίσει ποτέ το μυαλό τους και πάντα το πιο δυσεπίλυτο για έναν εραστή;»
Η Τέχνη του χωρισμού που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ροές, είναι μια συλλογή διηγημάτων του Guy de Maupassant που αν και γράφτηκαν σε ένα τελείως διαφορετικό κοινωνικο-οικονομικό περιβάλλον και συγκεκριμένα την περίοδο 1881-1888, ο σημερινός αναγνώστης θα ανακαλύψει μέσα στα κείμενά της, την διαχρονικότητα που έχει, μέχρι και σήμερα το ζήτημα της διάλυσης μιας σχέσης αλλά και ο ίδιος ο έρωτας.
Ο Ρεαλισμός, ήταν το κυρίαρχο λογοτεχνικό ρεύμα που επικράτησε σε όλη την Ευρώπη στα μέσα του 19ου αιώνα. Στην πλειοψηφία των κειμένων της εποχής, αυτό γίνεται διακριτό τόσο από το ύφος της γραφής όσο και από τις θεματικές επιλογές. Αν και ο Guy de Maupassant, συγκαταλέγεται στους συγγραφείς που προσπάθησαν να διατηρήσουν τις αποστάσεις τους από τις θεωρητικές αντιπαραθέσεις που προέκυψαν με το νέο λογοτεχνικό είδος, στο έργο του αποτυπώνεται ξεκάθαρα η επιρροή που έχει δεχτεί από αυτό. Πηγή έμπνευσης του ομώνυμου διηγήματος που δημοσίευσε σε παρισινή εφημερίδα το 1881 και είναι το εναρκτήριο της συλλογής αυτής, ήταν η ιδιαίτερα διαδεδομένη στη Γαλλία πρακτική των επιθέσεων με βιτριόλι ανάμεσα σε αντρόγυνα ή/και εραστές. Αυτή η ακραία μορφή εκδίκησης είναι μέχρι και τις μέρες μας οικεία σε χώρες όπως η Ινδία και το Πακιστάν χωρίς να εξαιρούνται και μεμονωμένα κρούσματα επιθέσεων σε χώρες του Δυτικού πολιτισμού.
Ο Maupassant, ως βιρτουόζος του γραπτού λόγου που ήταν αλλά και λάτρης των γυναικών, πίστεψε βαθιά στην ομορφιά του έρωτα και προσπάθησε να αποτυπώσει το τέλος και τις οδυνηρές ορισμένες φορές συνέπειές του, ως μια φυσιολογική διαδικασία. Μοιάζει να τον αντιμετωπίζει ως έναν γοητευτικό κύκλο που όταν έρθει αναπόφευκτα η ώρα του να κλείσει, τα εμπλεκόμενα μέρη οφείλουν να προχωρήσουν στο επόμενο κεφάλαιο τις ζωές τους, να αναζητήσουν ένα νέο σύντροφο που θα ανατροφοδοτήσει το πάθος και να μην επιτρέπουν στους εαυτούς τους να μετατραπούν σε έρμαια της εκδίκησης και της κακίας. Ο ερωτευμένος για τον συγγραφέα, μοιάζει με τον καπνιστή που ενώ τον δηλητηριάζει η νικοτίνη, δεν μπορεί να εγκαταλείψει την θανάσιμη συνήθειά του.
Σε κάθε ιστορία που μας μεταφέρει είναι πραγματικά απολαυστικός ο τρόπος της αφήγησης. Με όπλα το χιούμορ, τη φαντασία, τον λυρικό λόγο αλλά την αντισυμβατική για την εποχή του σκέψη, καταγράφει το διευρυμένο σε αίτια και πολυποίκιλο σε τρόπους θέμα του χωρισμού. Ανάμεσα όμως στις γραμμές των κειμένων του υπάρχει άφθονη τροφή για σκέψη που ξεφεύγει της κεντρικής θεματικής. Έτσι, ο αναγνώστης μπορεί να εντοπίσει μεταξύ άλλων και αναφορές στην κατάρα της εξιδανίκευσης του ερωτικού συντρόφου, την απιστία, την εκμετάλλευση, το διαζύγιο που είχε καταργηθεί από το 1817 και ξανατέθηκε με νόμο σε εφαρμογή το 1887, τις διαφορές μεταξύ έρωτα και γάμου.
Η εικόνα του εξωφύλλου αυτής της ιδιαίτερης συλλογής διηγημάτων, είναι του πολύ σημαντικού Ούγγρου φωτογράφου Gyula Halász γνωστότερου ως Brassaï (1899-1984) που γοητεύτηκε από το Παρίσι και έμεινε σε αυτό μέχρι το τέλος της ζωής του για να αποτυπώσει με τον φωτογραφικό φακό, την αθέατη πλευρά της πολύβουης πόλης αφήνοντας πίσω του ευτυχώς, μια πλούσια και ανεκτίμητη σε αξία καλλιτεχνική κληρονομιά. Είναι στο σύνολό της μια προσεγμένη έκδοση και έχει το κατάλληλο περιεχόμενο και σχήμα για να σας κρατήσει συντροφιά όπου και αν βρεθείτε.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.