Λένε πως ορισμένες γυναίκες δεν είναι παρά το χαμόγελο του Κυρίου, κι άλλες απλώς
οι πιο αδιάφοροι μορφασμοί Του. Λένε πως κανείς δεν είναι τόσο άδειος μέσα του όσο
ο ξέχειλος από τον ίδιο του τον εαυτό. Λένε πως η ομορφιά εξαπατά τη σάρκα για να
της δώσει την άδεια να φτάσει ως τα τρίσβαθα της ψυχής, κι η ασχήμια θυμίζει παιδί
που δεν εμπιστεύεται τους παφλασμούς, και προτιμά να κολυμπά πάντα στα ρηχά της
θάλασσας. Λένε πως η διασημότητα είναι ο κολασμός του κατόχου της, μα κι η πάταξη
του οποιουδήποτε ταλέντου του. Πολλά έλεγαν για τη Λου Βεργίνη. Πολλά τόλμησε κι
η ίδια.
«Το κάλλος παντός επιστολίου συστατικώτερον», τούτα τα λόγια του Αριστοτέλη, λες
ειπώθηκαν για ‘κείνη τη μοιραία, φίλαυτη γυναίκα με τα συγκλονιστικά μενεξεδένια
μάτια. Για τη σκοτεινή πρωταγωνίστρια του νέου βιβλίου της Ρένας Ρώσση Ζαΐρη, για
τη σπουδαία ηθοποιό, για το αψεγάδιαστο πλάσμα που δεν κατάφερε να αγαπήσει
τίποτα και κανέναν άλλον εκτός απο το ίδιο της το εγώ, που δεν ερωτεύτηκε κανέναν
περισσότερο απο την υποκριτική της μαεστρία. Μαγεία είναι να πιστεύεις στον εαυτό
σου. Αν μπορείς να κάνεις αυτό, μπορείς τα πάντα. Η Λου γεννήθηκε μάγισσα με την
ομορφιά της να μην αποτελεί δώρο, αλλά δωροδοκία και συνεχή ενέδρα για κάθε της
ανυποψίαστο αρσενικό θήραμα, φόβητρο για τα παιδιά της, κατάρα και θανατική της
καταδίκη.
Η αυταρέσκεια της Λου, της οποίας τα μάτια είναι μια υπόσχεση επίπλαστης ευτυχίας
διαξιφίζει τη γενναιοδωρία, τη θαλπωρή και την υπευθυνότητα της Αμέλιας, που δεν
διέθετε το ταλέντο της, ούτε καν την ομορφιά της, είχε όμως την καρδιά που κάποιος
κάποτε πρέπει να την ξερίζωσε απο το στήθος της ντίβας, ή απλώς πάνω στο δικό Του
ενθουσιασμό ο Θεός, αμέλησε να την τοποθετήσει μέσα της. Τα βιολετιά της βέλη δεν
χαρίζονται ούτε στα δίδυμα παιδιά της. Η πολυτάραχη ζωή της, γίνεται πλοκάμι γύρω
τους, τα φυλακίζει σε βρώμικα κελιά αδικίας, πόνου, συναισθηματικών ελλείψεων και
αναταραχών. Οι άντρες που αγάπησαν το μύθο του σινεμά, πόνεσαν πλάι στη Λου κι
εκείνοι που τόλμησαν να αντιταχθούν στις πανουργίες της, μετάνιωσαν που τα ‘βαλαν
με το κορίτσι που βράβευσε η Σοφία Λόρεν, που στόχευσε μια νύχτα στα αστέρια, μα
τα βόλια της γάζωσαν τη σελήνη.
Άρης, ο κηπουρός που άγγιξε τον δηλητηριώδη της κισσό με γυμνά χέρια. Αγάπησε τη
Λου, την πίστεψε.

Αμέλια, δυο φιλιά για ‘κείνη, τότε που ο μικρός Θοδωρής πάλευε να
βρει το δρόμο της παραπληγικής ζωής του.

Κάσι, μια εκδίκηση, μια σκληρή καρδιά, μια γυναίκα που είχε την ατυχία να κληρονομήσει τον κακό χαρακτήρα της μάνας της.
Ηλίας, ένα ανδρείκελο τσακισμένο κυριολεκτικά στα βράχια, και η Λου. Αυτή που νόμιζε
πως τα είχε όλα, πως θα μπορούσε σαν χέλι να ξεγλυστρά απο όσους έδωσαν μάχη για
να χωρέσουν στα ενδότερα της ψυχής της.

Περιπλανήσεις στις μαυλιστικές ομορφιές της πατρίδας μας, τη μελαγχολική γοητεία
της Αγγλίας, το διάχυτο ερωτισμό της Ιταλίας, κι όπου αλλού βάλει ο αναγνωστικός
νους, περιλαμβάνονται στο νέο βιβλίο της Ρ. Ρώσση Ζαΐρη, «Δύο φιλιά για την Αμέλια»
που κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ενδελεχής ενδοσκόπηση στην υπέρτατη
αξία της αληθινής και αστέρευτης αγάπης, σε θυελλώδεις έρωτες, στα κίνητρα των
ανθρώπινων συμπεριφορών, μα και έκδηλη φιλοσοφική προσέγγιση πάνω στο ζειν
και τη θανή, θα συνεπάρουν όσους βρεθούν με το έργο της ανά χείρας.

Με γρήγορη ροή, ανατροπές σχεδιασμένες για να κόψουν την ανάσα, γλαφυρές περιγραφές και
χαρακτήρες που δρουν με ακρίβεια και αυτονομία έξω απο τα χάρτινα στεγανά, και
καλοστημένο μυθοπλαστικό υλικό, το βιβλίο αποτελεί σίγουρη επιλογή για ‘κείνους
που επιθυμούν να αφήσουν τους ρυθμούς της καθημερινότητας για λίγο, να πιάσουν
το κρύο χέρι της Λου Βεργίνη και να προσφέρουν τα δυο χαμένα της φιλιά στην
Αμέλια.

duo filia amelia

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave