«Στη δύσκολη και σκοτεινή περίοδο της χούντας, σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας, μεγαλώνει η Δάφνη, μοναχοκόρη ενός συντηρητικού δάσκαλου. Όταν στο υπόγειο διαμέρισμα του σπιτιού της έρχεται μια άλλη οικογένεια, όλα αλλάζουν, όλα όσα θεωρούσε σταθερά στη ζωή της μεταβάλλονται: οι οικογενειακές σχέσεις, οι ιδέες, τα συναισθήματα, τα πρότυπα, το παρόν και το μέλλον.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα καχυποψίας και φόβου, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας αγωνίζονται, ερωτεύονται, ενηλικιώνονται, ωριμάζουν, ενώ απ’ το απέναντι σπίτι η γειτόνισσα η Ζωή παρακολουθεί τα πρόσωπα, υφαίνει έναν υπόγειο ιστό και επεμβαίνει ως καταλύτης στην εξέλιξη της ιστορίας.
Έτσι κι αλλιώς η ζωή έχει πάντα την τελευταία λέξη.

Αθήνα, 2014. Ένα τρακάρισμα θα γίνει η αφορμή να ξαναβρεθούν δυο γυναίκες, η Δάφνη και η Άννα. Κάποτε, σε μια θύελλα γεγονότων, οι ζωές τους είχαν διασταυρωθεί. Η συνάντησή τους θα ξεδιαλύνει γεγονότα που έμειναν για χρόνια ασαφή: οικογενειακά μυστικά έρχονται λίγο λίγο στην επιφάνεια, πολιτικά απόρρητα αποκαλύπτονται, οι αθώοι και οι ένοχοι του παρελθόντος αλλάζουν ρόλους.»

«Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου»

«Η Ζωή απέναντι» είναι το νέο μυθιστόρημα της Σοφίας Δημοπούλου, που κυκλοφορεί σε μια φροντισμένη έκδοση, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
«Η Ζωή απέναντι» ως ήρωας του βιβλίου και η «Η Ζωή απέναντι» ως έννοια, όπως χαρακτηριστικά γράφει η κ. Δημοπούλου, στο σημείωμα της συγγραφέως…
«… άλλη ζωή ζούμε και άλλη βιώνουμε μέσα μας. Και τότε νιώθουμε πως κάτι μας ξεφεύγει, πως κοιτάμε τη ζωή μας από απέναντι, πως δεν ζούμε τη ζωή τη ζώσα»
Το μυθιστόρημα ξεκινάει το 2014 με μια αναπάντεχη συνάντηση της Δάφνης με την Άννα και σχεδόν αμέσως, μεταφερόμαστε στην δεκαετία του 1970 για να γνωρίσουμε τις ηρωίδες μας, την σχέση τους, την «ζωή» τους, σε μια περίοδο της νεώτερης Ελλάδας, στα χρόνια που σημάδεψαν την χώρα, την περίοδο της επταετίας της χούντας.
Διακριτική η γραφή της κ. Δημοπούλου, δεν το κατατάσσει στο πολιτικό μυθιστόρημα, κι όμως έχει τόσα πολλά στοιχεία, που περνούν «απαλά» μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, με μια πολιτική χροιά, που «πατάει» πάνω στα συγκεκριμένα χρόνια της νεώτερης ιστορίας της χώρας. Και εδώ είναι σημαντικό να αναφερθούμε στις πολλές λεπτομέρειες της ζωής του 1970, λεπτομέρειες με τις οποίες κατάφερε η κ. Δημοπούλου, να φέρει γλυκές θύμησες σε όσους έζησαν εκείνα τα χρόνια και να γνωρίσουν οι νεώτεροι.
Δάφνη και Άννα, ένα τολμηρό και έξυπνο παιδί, μία τολμηρή και θαρρετή κοπέλα, που παλεύει για τις ιδέες της και γύρω τους οι υπόλοιποι ήρωες.

Ο Ευάγγελος πατέρας της Δάφνης, με έναν καταλυτικό ρόλο στο έργο και στην ζωή των κοριτσιών.

Ανδριάνα η μητέρα της, μια γυναίκα χαρακτηριστική φιγούρα της εποχής.

Θεία Μαίρη, η γυναίκα που θυσίασε την ζωή της ως μάνα για να αποφύγει τον κοινωνικό στιγματισμό.

Περικλής, Τηλέμαχος, πρόσωπα σκιερά μα σημαντικά.

Πέτρος και ο έρωτας τον κάνει σημαντικό κομμάτι του έργου, που όμως τα ιδανικά του κυριαρχούν και η «ζωή» του, σχεδόν προδιαγεγραμμένη από τις καταστάσεις, δεν τα φέρνει όπως τα σχεδιάζει.

Μάρκος, ο στυλοβάτης. «Η Ζωή απέναντι», η γειτόνισσα που παρακολουθεί τα πάντα, κλεισμένη όμως μέσα σε έναν δικό της κόσμο, σε έναν κόσμο που μαζί με τον σύζυγο της, υπηρετούν το κατεστημένο.
Τα κεφάλαια του βιβλίου, σχεδόν ως τίτλο, ανοίγουν με αποσπάσματα από τον Μικρό Ναυτίλο του Οδυσσέα Ελύτη. Και η ζωή των ηρώων, αρχίζει να ξεδιπλώνεται, ουσιαστικά μέσα από τα μάτια και τα συναισθήματα της μικρής Δάφνης. Ένα ταξίδι στον χρόνο, που κρατά σχεδόν 45 χρόνια, με αγωνίες, φόβους, ανατροπές, κρυμμένα μυστικά, λάθη και παλαιότερες πράξεις που επισύρουν σημερινές καταστάσεις, δίκιο και άδικο, πεπρωμένο και παιχνίδια της μοίρας, αποφάσεις ζωής και αποτελέσματα.
«Πρέπει κανείς να είναι έτοιμος να αναθεωρήσει τα πάντα. Η ζωή δεν αγαπά τους πεισματάρηδες. Αγαπά αυτούς που αφήνονται να την ακολουθήσουν στις αλλαγές της».
Μέσα από τις περιγραφές και την στρωτή αφήγηση του βιβλίου, με μια γλώσσα απλή και κατανοητή, ο αναγνώστης βλέπει την εξέλιξη των ηρώων, τα συναισθήματα τους, τις αξίες τους, τον έρωτα, την φιλία, την αγάπη, την ζωή μα και την αδυναμία των γηρατειών, την δύναμη της παραδοχής των λαθών και την «συγνώμη».
Ένα μυθιστόρημα που αφήνει μηνύματα στον αναγνώστη, που συγκινεί και που θα προβληματίσει για το κατά πόσο η μοίρα είναι αυτή που επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων ή οι επιλογές του.

«Είναι πολλά που τώρα δεν μπορείς να καταλάβεις… Όλα τα πράγματα έχουν δύο όψεις. Να μάθεις να διακρίνεις και την άλλη, την αθέατη από σένα, που πιθανόν να μη σε βολεύει κιόλας. Ό,τι πιστεύουμε για τον κόσμο μπορεί κάποια στιγμή να αλλάξει»

h zoh apenanti

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave