Γράφει η Κατερίνα Σιδέρη

Μικροί μου φίλοι, σήμερα θα σας διηγηθώ μια ιστορία τρυφερή με κεντρικό ήρωα ένα μικρό και πολύ συμπαθητικό αραχνάκι.
Μη φοβάστε, το αραχνάκι της ιστορίας μας είναι άκακο και φιλικό.
Το αραχνάκι μας λοιπόν, έψαχνε σπίτι για να το φιλοξενήσει. Μια μικρή σκοτεινή γωνιά, γιατί στις αράχνες αρέσει πολύ το σκοτάδι και επιπλέον ένα ταβάνι για να υφάνει τον ιστό του.
Ανακάλυψε ένα σπίτι παλιό, χώθηκε μέσα του και έφτιαξε το δικό του σπίτι. Όμως η κυρία του σπιτιού το ανακάλυψε, το πήρε στα χέρια της να το επεξεργαστεί και κάπου εδώ ξεκινάει μια νέα περιπέτεια για το αραχνάκι. Η κυρία λοιπόν το βάφτισε Λουίτζι και το θεώρησε γατάκι!
Ναι καλά διαβάσατε!


Το αραχνάκι μας στα χέρια της κυρίας του σπιτιού θεωρούνταν γατάκι.
Το αραχνάκι φοβήθηκε! Άρχισε να συμμετέχει σε ότι του πρόσφερε η κυρία και που όλα αυτά καμία σχέση δεν είχαν με όσα έκανε μέχρι πρότινος.
Έφαγε για πρώτη φορά πρωινό, έπαιξε με ένα υφασμάτινο ζουζούνι και όταν πια κουράστηκε με τα νέα πράγματα που δοκίμασε, πήγε κάτω από τον καναπέ, στο δικό του σπιτάκι, στο σκοτάδι για να ησυχάσει.
Το άλλο πρωί, έκανε πάλι τα ίδια πράγματα και αφότου έμεινε μοναχό του, άρχισε να υφάνει ιστό, όπως κάνουν όλες οι αραχνούλες. Από την κυρία του σπιτιού δεν είχε κανένα παράπονο. Το φρόντιζε με αγάπη και αυτό άρεσε πολύ στον Λουίτζι και σκέφτηκε πως πολύ θα ήθελε να ήταν ένα αληθινό γατάκι.
Μια μέρα, η κυρία δέχτηκε τις φίλες της στο σπίτι της και αυτή η επίσκεψη αναστάτωσε το αραχνάκι μας. Έλαβε χώρα ένα γεγονός που έκανε το αραχνάκι να αποδεχτεί τη φύση του, την κυρία να κατανοήσει ότι δεν είναι γατάκι και να το αγκαλιάσει για αυτό που πραγματικά είναι και τελικά οι δυο τους να ζήσουν πλέον αγαπημένοι και ευτυχισμένοι!


Αγαπημένοι μου φίλοι, το βιβλίο είναι γραμμένο με τρυφερότητα, έχει αρκετό χιούμορ και κάνει λόγο για την αποδοχή και για τη διαφορετικότητα. Όλοι μας πρέπει να αποδεχόμαστε, τόσο πράγματα για τον εαυτό μας, όσο και για τους άλλους.
Δεν είναι σωστό να προσπαθούμε να τους αλλάξουμε για να γίνονται αρεστοί στα δικά μας θέλω και επίσης εμείς οι ίδιοι δεν πρέπει να αλλάζουμε για να αρέσουμε στους άλλους.
Αγαπάμε τη φύση μας, νιώθουμε περήφανοι για αυτό που είμαστε, σεβόμαστε και αποδεχόμαστε τη φύση του άλλου και ζούμε αρμονικά και δίκαια.
Αν ήθελα να κρατήσω κάτι από αυτό το παραμύθι, θα επέλεγα τέσσερις ξεχωριστές λέξεις.
Αγάπη, αποδοχή, σεβασμός και υπερηφάνεια!

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρει:
Ένα αραχνάκι τρυπώνει σε ένα παλιό σπίτι. Όταν όμως ξυπνά το επόμενο πρωί, ένα χέρι το σηκώνει προς το φως. «Είσαι ένα πολύ ασυνήθιστο γατάκι» λέει μια κυρία. «Θα σε φωνάζω Λουίτζι». Το αραχνάκι ξέρει πως το όνομά του δεν είναι Λουίτζι και γνωρίζει πως δεν είναι γατάκι. Όταν όμως συνειδητοποιεί πως τα γατάκια μπορούν να αποκτήσουν φίλους, αποφασίζει να προσποιηθεί. Για πόσο όμως θα αντέξει; Και τι θα γίνει αν η νέα του φίλη ανακαλύψει την αλήθεια;
Μετά το πολυβραβευμένο Λιοντάρι της βιβλιοθήκης, οι Michelle Knudsen και Kevin Hawkes μάς παραδίδουν ακόμα μία κλασική ιστορία, γεμάτη χιούμορ, ζεστασιά, και την καθησυχαστική διαβεβαίωση πως οι κατάλληλοι άνθρωποι θα μας αποδεχτούν και θα μας αγαπήσουν για αυτό ακριβώς που είμαστε.

Μεταφραστής: Μάνος Μπονάνος

Εικονογράφηση: Kevin Hawkes
Ο Kevin Hawkes είναι ο εικονογράφος πολλών βραβευμένων βιβλίων για παιδιά, συμπεριλαμβανομένου και του Library Lion, της Michelle Knudsen.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα του βιβλίου.
Η Michelle Knudsen έχει εργαστεί σε πολλές βιβλιοθήκες στη Νέα Υόρκη. Εκτός από το best seller Liabray Lion έχει γράψει πάνω από 50 βιβλία για παιδιά. Διδάσκει δημιουργική γραφή στο Lesley University Low-residency MFA. Ζει στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave