Συγγραφέας του βιβλίου «Πατρίδα ξένη» – Εκδόσεις «Άπαρσις»
Ένα ηθικό χρέος προς τη μνήμη του αδερφού του πατέρα της αλλά και στον τόπο καταγωγής της, το Ξηρόμερο Αιτωλοακαρνανίας ήταν το έναυσμα για το νέο βιβλίο της Μάγδας Παπαδημητρίου – Σαμοθράκη. «Δεν είναι καιρός για θρήνους και μοιρολόγια. Χρειάζεται αγώνας», της είχε πει, αφήνοντάς της ως πολιτική διαθήκη να μεταλαμπαδεύσει τους αγώνες του στα παιδιά του και σε όσους περισσότερους μπορεί, για να μη λησμονηθεί το αίμα και το αλυσόδεμα τόσων ανθρώπων, από τις μελλούμενες γενιές. Όπως λέει στο Vivlio-life η συγγραφέας «έμαθα πολλά από αυτόν. Να αγωνίζομαι για την εθνική ανεξαρτησία, τη Δημοκρατία, να διατηρήσω το ήθος που μου δίδαξε, τη λιτή ζωή και το δικαίωμα της έκφρασης και της ψήφου». Από το βιβλίο της οι αναγνώστες παίρνουν μαθήματα Δημοκρατίας αλλά μαθαίνουν και κάτι σημαντικό: Πως «κανείς από τους Εβραίους του Αγρινίου δε μπήκε στα τρένα για τα κρεματόρια της Γερμανίας. Εμπόδισε ο λαός της πόλης τη σύλληψη και τον εκτοπισμό τους».
Το επίθετο «ξένη» δίπλα στη λέξη πατρίδα του τίτλου σας δεν είναι τυχαία επιλογή. Ποια από τις πέντε έννοιες τις οποίες προσφέρει το ελληνικό λεξικό θέλετε να κρατήσει ο αναγνώστης;
Ξένη ήταν η πατρίδα σε όλες αυτές τις δεκαετίες που αναφέρονται στο μυθιστόρημα, για όλους τους αγωνιστές της Δημοκρατίας που βασανίστηκαν και πέθαναν για τα πιστεύω τους, για την ελευθερία του λόγου, που αγωνίστηκαν κατά του φασισμού και του ναζισμού. Ξένη ήταν επίσης για τον Ελληνικό Εβραϊκό πληθυσμό που, αν και εκατοντάδες χρόνια έζησαν στην πατρίδα μας, κυνηγήθηκαν από τους δήθεν πατριώτες, που εκπροσωπούνται στο πρόσωπο του ταγματασφαλίτη ήρωα μου Κοσμά Ξυπολυτέα. Η Ελλάδα ήταν ξένη για όλους αυτούς, που αλλιώς ονειρεύονταν κι αλλιώς τους φέρθηκε η χώρα που τους γέννησε.
Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος – Εμφύλιος – Δικτατορία των συνταγματαρχών. Πέντε δεκαετίες, πέντε μελανά κεφάλαια της ιστορίας μας. Πόσο σημάδεψαν την εξέλιξή μας;
Δυστυχώς, δεν μας σημάδεψαν μόνο αυτές οι πέντε μελανές δεκαετίες που αναφέρονται στο μυθιστόρημα. Από το 1821 μέχρι σήμερα η ιστορία μας βρίθει από μελανά σημεία. Από τότε ζούμε κάτω από την ομπρέλα μιας μεγάλης δύναμης. Τα έχει γράψει η ιστορία. Είτε της Αγγλίας, είτε της Γαλλίας, είτε της Γερμανίας, είτε της Αμερικής, χωρίς να κοιτάζουμε τα εθνικά μας συμφέροντα. Η διχόνοια που μας έσπειραν, ακόμη υπάρχει μέσα μας. Ραγιαδισμός; Ναι, το πιστεύω. Σ΄ αυτό το βιβλίο βλέπουμε τους «Έλληνες» που φόρεσαν τη γερμανική μπότα, προκειμένου να σωθούν από την πείνα αλλά και να κάνουν περιουσίες, καταδίδοντας τους αγωνιστές ή τους Εβραίους, όπως έγινε στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, τα Ιωάννινα κοκ. Άλλοι δικάστηκαν από την κοινωνία και άλλοι έζησαν πλουσιοπάροχα, δεν δικάστηκαν και οι απόγονοι τους μπήκαν στη Βουλή. Μετά τον πόλεμο, οι Έλληνες πήγαν και δούλεψαν στη Γερμανία, οι πολιτικοί υπέγραψαν για να σβήσει το χρέος, δεν πήραμε τις πολεμικές αποζημιώσεις που δικαιούμασταν ενώ άλλες χώρες τις έλαβαν και χάρη σε μας, οι κατακτητές μας έγιναν οικονομική υπερδύναμη στην Ευρώπη. Ακόμη μας σημαδεύουν αυτές οι δεκαετίες αφού σπουδάζουμε τα παιδιά μας και στέλνουμε τα μυαλά μας, τον ανθό της χώρας μας, στη Γερμανία. Δεν είναι εύκολο να ξεφύγουμε από τη μοίρα μας αφού οι πολιτικές μας επιλογές δεν άλλαξαν. Προτιμούμε μάλλον την εύκολη λύση της μετανάστευσης χωρίς να παιδευόμαστε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες που θα μας καταστήσουν βιώσιμους και ανεξάρτητους. Οι ευκαιρίες έφυγαν ανεπιστρεπτί. Με σαθρά πόδια δεν μπορείς να οικοδομήσεις το μέλλον μιας ανεξάρτητης χώρας.
Οι πρωταγωνιστές σας, όπως γράφετε βιώνουν την ιστορία της αλυσοδεμένης Ελλάδας που αγωνίζεται για την Εθνική Ανεξαρτησία της. Επομένως η «Πατρίδα ξένη» βασίζεται αποκλειστικά σε πραγματικά γεγονότα;
Ναι, η «Πατρίδα ξένη» βασίζεται ολοκληρωτικά σε πραγματικά γεγονότα. Όλο το μυθιστόρημα, όλα τα πρόσωπα εκτός των οικογενειών Ναχμίας και Ξυπολυτέα, είναι αληθινά. Καθώς και τα περισσότερα γεγονότα που διαδραματίζονται στις ζωές των δυο αυτών οικογενειών. Μυθοπλασία υπάρχει όπου ήταν αυστηρά απαραίτητη για να κυλήσει το μυθιστόρημα.
Ας ξεκινήσουμε με τον Γιώργο Παπά. Μιλήστε μας γι’ αυτόν.
Ο Γιώργος Παππάς, η περσόνα του Γιώργου Παπαδημητρίου, ήταν αδελφός του πατέρα μου. Είχα ηθικό χρέος στη μνήμη του, και στον τόπο καταγωγής μου, το Ξηρόμερο Αιτωλοακαρνανίας, να γράψω ένα βιβλίο για τους αγώνες του και τη ζωή του. Έμαθα πολλά από αυτόν. Να αγωνίζομαι για την εθνική ανεξαρτησία, τη Δημοκρατία, να διατηρήσω το ήθος που μου δίδαξε, τη λιτή ζωή και το δικαίωμα της έκφρασης και της ψήφου. Μου άφησε πολιτική διαθήκη, να μεταλαμπαδεύσω τους αγώνες του στα παιδιά μου και σε όσους περισσότερους μπορώ, για να μη λησμονηθεί το αίμα και το αλυσόδεμα τόσων ανθρώπων, από τις μελλούμενες γενιές. «Δεν είναι καιρός για θρήνους και μοιρολόγια. Χρειάζεται αγώνας», αυτό μου έλεγε κι αυτό έπραξα μ’ αυτό το μυθιστόρημα.
Χαρακτηρίζετε τον πρωταγωνιστή σας ως περσόνα του αγωνιστή της Δημοκρατίας και υπουργού του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Παπαδημητρίου, που έχει μείνει στο μυαλό των συντοπιτών του ως ένας έντιμος δημοκράτης πολιτικός. Δώστε μας τα βασικά στοιχεία αυτής της σχέσης.
Η ζωή του ήταν γεμάτη με εξορίες, φυλακίσεις, ξύλο και ανελέητο κυνηγητό Εκατοντάδες οι ιστορίες που άκουσα από τον πατέρα μου για εκείνα τα χρόνια της κατοχής αλλά και της χούντας. Από τον ίδιο τον θείο μου τα έμαθα πολύ αργότερα, με τη μεταπολίτευση. Όπως ότι στην Αποστασία, του έδιναν τρεις πολυκατοικίες προκειμένου να προδώσει τα πιστεύω του. Αρνήθηκε, δοκιμάστηκε, φυλακίστηκε στα κρατητήρια της Μπουμπουλίνας. Ήταν αρχηγός του ΠΑΚ Εσωτερικού, και από τους πρώτους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που συνέταξαν τη Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη. Η ζωή του ήταν λιτή, περιουσία δεν έκανε, ζούσε σε γυάλα. Μπήκε στην πολιτική φτωχός κι έφυγε φτωχότερος. Και αυτά τα λέω γιατί θυμώνω μ’ όλους αυτούς που ισοπεδώνουν όλους τους πολιτικούς. Δεν είναι και οι τριακόσιοι ίδιοι. Σ’ όλα τα κόμματα υπάρχουν ηθικά στοιχεία, που η ζωή τους είναι αδιάφορη στα ΜΜΕ. Θα έλεγα πολλά για την τιμιότητα του. Δεν φτάνουν οι σελίδες να αναφέρω περιστατικά από τον πολιτικό βίο του αλλά οι αναγνώστες, αφού διαβάσουν το βιβλίο, μπορούν να διαβάσουν και τη βιογραφία του που έγραψα στην ιστοσελίδα μου www. magdapapadimitriou.gr: «Ο Ασυμβίβαστος: Πάνος Μεϊντάνης-Γέρο-Ανένδοτος» για να διαπιστώσουν πόσο αδέκαστος ήταν και πόσο σεβόταν την περιουσία του Ελληνικού λαού όταν ήταν υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών. Ο πολιτικός που είναι καθαρός, που δεν έχει να κρύψει τίποτε, δεν έχει ανάγκη ούτε από βάρδιες αστυνομικών έξω από το σπίτι του, ούτε να κυκλοφορεί με τεθωρακισμένη κούρσα. Κι εμένα κάποιες φορές μου φαινόταν υπερβολική, η τίμια η συμπεριφορά του, γιατί είχα άλλη εικόνα των υπουργών των κυβερνήσεων. Αλλά σήμερα, μ’ όλα αυτά που ακούω, νιώθω υπερήφανη για εκείνον και τον ευχαριστώ που μπορώ να περπατώ με όρθιο κεφάλι και να βλέπω κατάματα όποιον τολμήσει να τον κατηγορήσει..
Στο μέρος της ιστορίας που διαδραματίζεται στην Ελλάδα, συναντούμε τους ήρωές σας στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, αλλά τους ακολουθούμε και στο Αγρίνιο. Τι συνέβη στην πόλη της Αιτωλοακαρνανίας που σας έκανε να τη συμπεριλάβετε στο βιβλίο σας;
Η Αιτωλοακαρνανία, το Αγρίνιο, το Ξηρόμερο είναι ο γενέθλιος τόπος του Γεωργίου Παπαδημητρίου. Εκεί γεννήθηκε, εκεί μεγάλωσε, εκεί αγωνίστηκε και δημιούργησε το 1935 τα πρώτα παραρτήματα με τον τίτλο «Αλέξανδρος Παπαναστασίου». Αγωνίστηκε για την πατρίδα του μέχρι το τέλος της ζωής του δίπλα στους ακτήμονες αγρότες, στα γεγονότα της Σφήνας, έφερε το νερό στα χωριά του Ξηρομέρου και τίμησε την ψήφο του αδικημένου λαού του νομού, τα δύσκολα εκείνα χρόνια. Μέχρι και το τέλος του πολιτικού του βίου, υποστήριζε με τη βουλευτική του αποζημίωση όποιον αδύναμο ζητούσε τη βοήθεια του. Ποτέ δεν ένιωσε την πολιτική ως καριέρα αλλά ως συνεχιζόμενο αγώνα.
Ζαχαρίας και Ελισεβά Ναχμίας. Είναι οι Σεφαραδίτες Έλληνες Εβραίοι. Με δεδομένο πως θα ταξιδέψουμε επίσης στο Άουσβιτς με το βιβλίο σας, ποια στοιχεία συνθέτουν την ιστορία τους;
Η οικογένεια Ναχμίας όπως προείπα, είναι δημιούργημα της φαντασίας μου. Δημιουργήθηκε για την ανάγκη του μυθιστορήματος. Υπήρχαν τότε σαράντα Εβραϊκές οικογένειες στο Αγρίνιο. Γνωρίζοντας πως ο θείος μου, ήταν σύνδεσμος του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού και της Εθνικής Αντίστασης, όπου ολόκληρο δίκτυο με εντολή του Δαμασκηνού, «βάπτιζε» τους Εβραίους, Χριστιανούς προκειμένου να δραπετεύσουν στη Μέση Ανατολή, «έχτισα» τους ήρωες μου.
Μεγάλη ήταν η βοήθεια του Θεσσαλονικιού συγγραφέα Λέοντα Ναρ, που μου έδωσε πολλά στοιχεία για τον Ελληνικό Εβραϊκό πληθυσμό, μέσα από τα βιβλία του πατέρα του και τα δικά του αλλά και στο τελικό στάδιο, πριν εκδοθεί, προκειμένου να γλιτώσω τις ιστορικές ανακρίβειες. Επίσης, μεγάλη ήταν η βοήθεια μέσα από την αρθρογραφία της Γεωργίας Πανταζή και του ιστότοπου της «agriniomemoriesblogspot. com όπου διάβασα σημαντικά ιστορικά στοιχεία για την εποχή εκείνη σχετικά με την εβραϊκή κοινότητα της πόλης. Η έρευνα μου κράτησε περίπου ένα χρόνο, ήταν πολύ δύσκολο όλο αυτό το ταξίδι αλλά το απόλαυσα.
Αυτό που μόνο μπορώ να πω είναι ότι, σε αντίθεση με άλλες πόλεις, κανείς από τους Εβραίους του Αγρινίου δε μπήκε στα τρένα για τα κρεματόρια της Γερμανίας. Εμπόδισε ο λαός της πόλης τη σύλληψη και τον εκτοπισμό τους, με κίνδυνο της ζωής του και οδήγησε στη σωτηρία ολόκληρες οικογένειες Να μου επιτρέψετε να μην αποκαλύψω την πορεία τους μέχρι το Άουσβιτς, γιατί θα χαθεί το ενδιαφέρον του μυθιστορήματος.
Ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας που κληθήκατε να δομήσατε είναι η Ελευθερία. Η σύζυγος ενός ταγματασφαλίτη χωροφύλακα και αγωνίστρια στην Κατοχή. Μιλήστε μας για τη δράση της.
Η Ελευθερία ήταν ένα κορίτσι που έζησε μέσα στην ανέχεια των καπνεργατών του νομού. Την πάντρεψαν στην ηλικία των δεκαπέντε χρονών με τον χωροφύλακα Κοσμά Ξυπολυτέα, γιατί οι γονείς της ήθελαν για γαμπρό δημόσιο υπάλληλο. Όπως γινόταν εκείνη την εποχή. Υπέφερε στα χέρια του, την κακοποιούσε λεκτικά και σωματικά. Ως αντίδραση στον φασίστα σύζυγο της, εισχώρησε στην Εθνική Αντίσταση, βοηθώντας την με διάφορους τρόπους. Όπως, με τη μεταφορά μηνυμάτων από τους αντάρτες στους συνδέσμους, πληροφορίες που αποσπούσε από τον σύζυγο της και τα μαρτυρούσε στους αντάρτες για να σωθούν οι αγωνιστές στο πάρα πέντε, βοηθούσε στα συσσίτια της εκκλησίας και άλλα πολλά. Το όνειρο και ο πόθος της ήταν να ελευθερωθεί η πατρίδα αλλά και η ίδια από τον εφιάλτη που ζούσε καθημερινά.
Μεταξύ των ηρώων σας, ένας δικηγόρος πιστός στις ιδέες του Αρχειομαρξισμού. Ποιες είναι αυτές οι ιδέες και πότε δημιουργήθηκε το συγκεκριμένο πολιτικό κίνημα;
Αλέξανδρος Ντούβας, ο δικηγόρος, είναι μυθοπλαστικό πρόσωπο. Τον τοποθέτησα όμως ως εγγονό του πραγματικού Αλέκου Ντούβα, συνιδρυτή του κινήματος των Αρχειομαρξιστών στο Αγρίνιο. Μεγάλωσε με πραγματικές ιστορίες αγώνων και όχι παραμυθιών. Βίωσε την εκμετάλλευση, την κοροϊδία, τη φτώχια των αγροτών του καπνού και γι’ αυτό και σπούδασε δικηγόρος για ν’ αγωνιστεί για το δίκαιο και εναντίον της εκμετάλλευσης από τους μεσάζοντες. Ο αρχειομαρξισμός ήταν ένα πολιτικό κίνημα που διαμορφώθηκε τη δεκαετία του 1920, άλλοτε εντός και άλλοτε εκτός του ΣΕΚΕ/ΚΚΕ, εκπροσωπώντας κυρίως εργατικά στρώματα χειροτεχνών εργατών. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1920 συντάχθηκε με το τροτσκιστικό κίνημα. Η ονομασία του οφείλεται στο περιοδικό που εξέδιδε με τίτλο “Αρχείον Μαρξισμού”. Ο Φραγκίσκος Τζουλάτι ήταν ο πρώτος ηγέτης της (1921-1926), αλλά η οργάνωση ταυτίστηκε με τον Δημήτρη Γιωτόπουλο (1926-1949.) Οι οπαδοί της αρχειομαρξιστικής οργάνωσης είχαν ως κύριο σύνθημα τους πρώτα μόρφωση μετά δράση, τάσσονταν κατά των μαζικών δράσεων και του συνδικαλισμού. Στόχος του Αρχειομαρξισμού, όπως αναφέρεται στο ίδιο το περιοδικό, ήταν η άνοδος του μορφωτικού επιπέδου των επαναστατών καθώς και η αύξηση των επαναστατικών στελεχών. Στο Αγρίνιο η πρώτη εμφάνιση του Αρχειομαρξισμού έγινε το 1925. Κατά την περίοδο της Κατοχής, το μόνο μέλημα τους ήταν ο αγώνας κατά των κατακτητών και όχι η αντιπαράθεση και το ξεκαθάρισμα ιδεολογικών διαφορών. Οι περισσότεροι αρχειομαρξιστές είχαν ενταχθεί στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και κανείς δεν είχε καταμαρτυρήσει οτιδήποτε εναντίον τους για αντιεαμική ή όποια άλλη δράση. Περισσότερα όμως, οι αναγνώστες θα μάθουν στο μυθιστόρημα.
«Αλλά, το μυστικό του βιβλίου κρύβεται στο ερώτημα: Μαρία ή Μαριάμ;», γράφετε και η αλήθεια είναι πως κεντρίζετε αρκετά το ενδιαφέρον μας. Τι κρύβεται πίσω από αυτό το ερώτημα;
Αυτό το ερώτημα δεν μπορώ να σας το απαντήσω γιατί θα σας φανερώσω την ουσία του μυθιστορήματος. Ας το αφήσουμε να το ανακαλύψουν οι αναγνώστες.
«Η Ιστορία συναντά τη λογοτεχνία για να υφάνει το χαλί που θα πατήσουν πάνω του οι ερχόμενες γενιές. Θα τα καταφέρουν να συνεχίσουν τον αγώνα αυτών που θυσίασαν τη ζωή τους για την Δημοκρατία;», αναρωτιέστε. Ανήκουμε όλοι στη γενιά εκείνη που ακολούθησε τις πέντε δεκαετίες που πραγματεύεστε. Πιστεύετε πως ο αγώνας μας είναι αρκετός για τη Δημοκρατία που οραματίστηκαν οι ήρωές σας;
Ο αγώνας πρέπει να είναι συνεχόμενος και δεν πρέπει να σταματά ποτέ, από καμιά μελλούμενη γενιά. Η δική μας γενιά αλλά και των παιδιών μας έζησε σε χρόνια ευμάρειας. Ίσως πλαστής, δε διαφωνώ. Δεν κουραστήκαμε όσο οι προηγούμενες. Δεν έγινε πόλεμος που το απεύχομαι φυσικά. Αλλά κάτσαμε πολύ στον καναπέ μας. Υπάρχουν φυσικά τα κινήματα που αγωνίζονται για τα σημερινά προβλήματα (περιβαντολογικά, οικονομικά, υγείας και παιδείας κλπ) αλλά πιστεύω πως οι αγώνες πια δεν είναι καθολικοί. Δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται. Σε άλλες μορφές αλλά η κατάληξη είναι ίδια. Νέα προβλήματα έρχονται συνεχώς στην καθημερινότητα μας. Πιστεύω πως ο αγώνας μας δεν είναι αρκετός για να δικαιώσουμε τα οράματα της προηγούμενης γενιάς. Τώρα ζούμε έναν τρίτο παγκόσμιο χημικό πόλεμο και πάλι είμαστε διχασμένοι .Τελικά, μήπως η πατρίδα μας είναι πάλι ξένη για κάποιους από μας;
Έχουν πει πως Δημοκρατία υπάρχει εκεί όπου ένας πολίτης έχει το δικαίωμα να πει ελεύθερα πως δεν υπάρχει Δημοκρατία. Αλήθεια το έχουμε αυτό το δικαίωμα ως πολίτες;
Νομίζω πως δεν θα έχουμε ποτέ το δικαίωμα να πούμε πως δεν έχουμε Δημοκρατία. Για μένα, Δημοκρατία είναι μόνο η Άμεση. Να αποφασίζει ο πολίτης και να έχει την ευθύνη των επιλογών του. Είναι ευθύνη η Δημοκρατία. Μπορούμε να ορίσουμε το μέλλον μας; Η παγκοσμιοποίηση δεν νομίζω να μας αφήνει περιθώρια ελευθερίας λόγου. Παράδειγμα, τα κοινωνικά δίκτυα που «κατεβάζουν» όποιο άρθρο δεν συμφωνούν.
Ευχαριστώ πολύ Μαρία Τσακίρη για τις πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις αλλά και το Vivlio-life για τη φιλοξενία.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Πόσο ξένη είναι η πατρίδα για τους ήρωες του μυθιστορήματος “Πατρίδα ξένη”; Μέσα από πέντε δεκαετίες του εικοστού αιώνα (1935-1975), οι ζωές τους βιώνουν την ιστορία της αλυσοδεμένης Ελλάδας που αγωνίζεται για την Εθνική Ανεξαρτησία της, χωρίς ντόπιους και ξένους προστάτες, κάτω από το μαύρο πέπλο του φασισμού και του ναζισμού.
Τραγικές προσωπικές περιπέτειες που προξένησαν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Εμφύλιος και η δικτατορία των συνταγματαρχών. Αγρίνιο, Θεσσαλονίκη, Αθήνα. Άουσβιτς, Κροστσιένκο οι τόποι, όπου διαδραματίζεται το μυθιστόρημα. Πρωταγωνιστεί ο Γιώργος Παππάς, περσόνα του αγωνιστή της Δημοκρατίας και υπουργού του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Δ. Παπαδημητρίου (1916-1999).
Γύρω από αυτόν, περιστρέφονται οι Σεφαραδίτες Έλληνες Εβραίοι Ζαχαρίας και Ελισεβά Ναχμίας, καθώς κι ο ταγματασφαλίτης χωροφύλακας Κοσμάς Ξυπολυτέας με τη γυναίκα του Ελευθερία, αγωνίστρια επί Κατοχής. Το ψηφιδωτό της πρωταγωνιστικής ομάδας, συμπληρώνει ο νέος δικηγόρος Αλέξανδρος Ντούβας, πιστός στις ιδέες του Αρχειομαρξισμού. Αλλά, το μυστικό του βιβλίου κρύβεται στο ερώτημα: Μαρία ή Μαριάμ;
Η Ιστορία συναντά τη λογοτεχνία για να υφάνει το χαλί που θα πατήσουν πάνω του οι ερχόμενες γενιές. Θα τα καταφέρουν να συνεχίσουν τον αγώνα αυτών που θυσίασαν τη ζωή τους για την Δημοκρατία;
Βιογραφικό
Η Μάγδα Παπαδημητρίου – Σαμοθράκη γεννήθηκε στην Αθήνα, τον Νοέμβριο του 1963 Εργάστηκε επί είκοσι επτά χρόνια στον ΟΤΕ. Ξεκίνησε να πειραματίζεται με τη συγγραφή, από τα γυμνασιακά της χρόνια. Μαθήτευσε δίπλα στον ποιητή, πολιτικό και πρεσβευτή της Unesco Γιάννη Κουτσοχέρα. Συνεργάζεται με την ηλεκτρονική ενημερωτική ιστοσελίδα e-pieria και είναι ανταποκρίτρια του Κοινωνικού Δικτύου για τα βιβλία Bookia στην Πιερία και στην Τήνο. Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο του νομού Πιερίας. Είναι μέλος της Παγκόσμιας Ένωσης Ποιητών και ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας. Έχει βραβευτεί για το έργο της από τον Δήμο Κατερίνης, την Παναιτωλοακαρνανική Συνομοσπονδία και το Λογοτεχνικό περιοδικό «Κέφαλος». Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.