Μαγεία…

Γεννάς μέσα στα όνειρα φωτιά, φωτιά που άφοβα ξεγελά στις στάχτες της, την πραγματική εικόνα που εξαθλιώνει το κίνητρο της φυγής.
Χωρίς γιατί, μετράς τα βήματα, με μόνη αφορμή την ελπίδα, πως μπορέσαμε να γράψουμε στο δικό μας μονοπάτι νοήματα καμένα από την φλόγα της μελαγχολίας μας, διαγραμμένα από την θέλησή μας.
Γιατί μόνο έτσι νιώσαμε ικανοί, στο να λυγίσουμε ηρωικά σε ένα πάντοτε που εμείς δημιουργήσαμε, μονάχα για να καταστραφούμε μέσα στην υπόσχεσή του.
Μπορείς όμως να κρατήσεις πίσω το ξημέρωμα όλων των αναμνήσεων μας;
Να μην φανεί ποτέ το δάκρυ του στα δυο μου μάτια και ας μένω στο σκοτάδι, μόνο και μόνο για να μην καταλάβω πως απόψε, έφυγες…
Για να περισώσω από το χαμό τα βουβά εκείνα λόγια που αιχμαλώτισα στην μορφή σου, για να τα κρατήσω μακριά, να μην ειπωθούν ποτέ στο αίσθημα του λανθασμένου χρόνου.
Πάλεψα, πάλεψα να αφήσω έξω από την δίνη του πεπρωμένου τις σκιές του ουρανού μας.
Μα δεν τα κατάφερα…
Συννεφιά πρόβαλλε πια η ερημιά του, γνέφοντας λίγο θλίψη και ψιθυρίζοντας μοναξιά.
Γι’ αυτό και απόψε μην μιλήσεις.
Κράτα από εμάς το άγγιγμα εκείνο που μαρτυρούσε αγάπη, και μην πεις αντίο.
Γιατί δεν θέλω να έρθει, δεν του το ζητήσαμε, δεν του χρωστάμε τίποτα.
Γιατί δεν φοβηθήκαμε ποτέ που δεν βαλθήκαμε να ξεχωρίσουμε το ψέμα από την αλήθεια, ίσως επειδή ατέρμονα δέσαμε τις ματιές μας, στο να κοιτούν ο ένας πάντοτε τον άλλον.
Απόδειξη ότι εγώ είμαι ο κόσμος σου και εσύ ο δικός μου.
Και γι’ αυτό ποτέ δεν μετανιώσαμε, ξεχρεώσαμε στην δική μας ψυχή το λάφυρο από τον πόλεμο εκείνο που καιρό της χρωστούσαμε.
Και τώρα πια βλέπουμε την θάλασσα από διαφορετικό ουρανό και ονειρευόμαστε τους χτύπους του ενός και του αλλουνού στην βουή των αγριεμένων κυμάτων της.
Μαγεία…
Μα το ωραιότερο μεγαλείο το αντικρίζω όταν κλείνω τα μάτια και νιώθω την παρουσία σου…
Γι’ αυτό αγκάλιασέ με, μην με αφήσεις…
Θέλω να σε αισθάνομαι…

Να σε αγαπάω όσο με αγαπάς………………………. σε εκείνο το «πάντα»!

ΡΑΦΑΕΛΛΑ ΑΝΝΑ

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save