Μαρία Παναγοπούλου: συνέντευξη στην Μαρία Τσακίρη

Συγγραφέας του μυθιστορήματος «Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου» – Εκδόσεις «Ωκεανός»

Μια γυναίκα, ένας λάθος άντρας, μια παρανοϊκή ιδέα. Αυτοί είναι οι τρεις πρωταγωνιστές της αληθινής ιστορίας που έγραψε η Μαρία Παναγοπούλου και πραγματικά δεν φαντάζεστε πόσο πολύ θα μπλεχτούν μεταξύ τους, όταν η γυναίκα που απελπισμένα θέλει να αποκτήσει ένα παιδί αρπάζει το παιδί του εραστή της. Και το χειρότερο; Μαζί με το παιδί παίρνει και τη μητέρα του… Απίστευτη και όμως αληθινή ιστορία που έγραψε η συγγραφέας στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 αλλά κυκλοφόρησε περίπου πριν ένα χρόνο. Το γιατί καθυστέρησε η έκδοση αλλά και κάποια από τα συγκλονιστικά στοιχεία της υπόθεσης περιγράφει σήμερα η συγγραφέας στο Vivlio-life.

-Μια αληθινή ιστορία που μοιάζει με σενάριο κινηματογραφικής ταινίας από εκείνα που μας κρατούν καθηλωμένους από το πρώτο λεπτό. Δώστε μας μια σύντομη αλλά έντονη γεύση για το ταξίδι που θα κάνουμε με το βιβλίο σας…

Μια αληθινή ιστορία από αυτές που μόνο η ζωή μπορεί να γράψει, θα έλεγα. Μια γυναίκα, νέα, μορφωμένη, με όνειρα για το μέλλον και όλα τα εφόδια για να τα κατακτήσει, γνωρίζει τον λάθος άνδρα και του επιτρέπει να της καταστρέψει την ζωή. Πληγωμένη σωματικά και ψυχικά, της γίνεται έμμονη ιδέα να αποκτήσει ένα παιδί. Και για να το καταφέρει δεν διστάζει να φτάσει μέχρι και το έγκλημα. Με την βοήθεια μια παιδικής της φίλης, αρπάζει μέσα από το μαιευτήριο το νεογέννητο κοριτσάκι του εραστή της αλλά και την λεχώνα σύζυγό του. Στην προσπάθειά της να διαφύγει το αυτοκίνητό της πέφτει σε έναν γκρεμό. Οι τρεις γυναίκες βρίσκουν φριχτό θάνατο. Ο εραστής της ηρωίδας, ο Νικήτας, μέσα σε μια στιγμή χάνει τα πάντα. Το μωρό του, την ερωμένη του που ήταν και μεγάλος έρωτας της ζωής του, την σύζυγό του. Μετά από λίγα χρόνια, τυχαία, σε ένα επαγγελματικό ταξίδι συναντάει ένα κοριτσάκι που του μοιάζει πολύ εξωτερικά. Κοιτάζοντάς το νιώθει ότι βλέπει τον εαυτό του, στα μάτια της. Η παρανοϊκή ιδέα ότι αυτό είναι το παιδί του, που με κάποιο τρόπο γλίτωσε τότε από τον θάνατο, κυριεύει την λογική του. Ζητάει να γνωρίσει την μητέρα του παιδιού. Βλέπει μια γυναίκα που του είναι εντελώς άγνωστη, μα όταν επιχειρεί να την πλησιάσει, εκείνη για δικούς της λόγους αρπάζει την κόρη της και εξαφανίζεται. Η ιστορία μόλις τώρα ξεκινάει. Η αναζήτηση των δύο γυναικών, οδηγεί σε αποκαλύψεις που δοκιμάζουν την ανθρώπινη λογική και φέρνει τους ήρωες αντιμέτωπους με το ερώτημα, είμαστε οι απόλυτοι κυρίαρχοι των πράξεών μας ή υπάρχει κάτι «ανώτερο» από εμάς που γράφει το σενάριο της ζωής μας;

-Μυστήριο, αγωνία, αλήθειες, αποκαλύψεις που δοκιμάζουν τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Πότε θα πάρουμε μια βαθιά ανάσα διαβάζοντάς το; Πρέπει να φθάσουμε στο τέλος ή το κουβάρι των αποκαλύψεων αρχίζει να ξετυλίγεται νωρίτερα;

Το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται κάπου στα μισά του βιβλίου, όπως ακριβώς έγινε και στην αληθινή ιστορία, αλλά ακόμη και τότε οι ανατροπές είναι συνεχείς, χωρίς ανάσα. Η λύτρωση, για τους ήρωες αλλά και για τους αναγνώστες όπως μού λένε οι ίδιοι, έρχεται στις τελευταίες σελίδες του.

-Τι περίεργο… Ενώ το γράψατε τη δεκαετία του ’90 εκδόθηκε 30 χρόνια αργότερα!

Πράγματι, το «Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου» γράφτηκε το 1997 αλλά εκδόθηκε το 2017. Την εποχή εκείνη, τριάντα χρόνια πριν, είχα αποφασίσει να αφοσιωθώ στην ανατροφή του μοναχογιού μου και είχα σταματήσει κάθε επαγγελματική ασχολία. Οι μανούλες που το έχουν βιώσει ή το βιώνουν, ξέρουν καλά ότι φτάνουν στιγμές μέσα στην καθημερινότητα που έχεις ανάγκη να κάνεις κάτι, έστω για μισή ώρα, που θα σε εκτονώσει. Κάτι μόνο για σένα. Αυτό το «κάτι» εγώ το βρήκα στην συγγραφή. Κάθε πρωί ξυπνούσα αξημέρωτα, πριν από τον μικρό «σίφουνα» και έγραφα για μία, μιάμιση ώρα. Κάπως έτσι ολοκλήρωσα τρία έργα και άφησα μισοτελειωμένα άλλα τόσα. Ποτέ ωστόσο δεν είχα σκεφτεί να τα εκδώσω, όπως μια γυναίκα που κεντάει ή μαγειρεύει για να εκτονωθεί, δεν σκέφτεται να πουλήσει τις δημιουργίες της.

-Μετανιώσατε ποτέ που βάλατε την καριέρα σας σε δεύτερη μοίρα προτιμώντας τον ρόλο της fulltime μαμάς;

Ποτέ! Ανήκω στους ανθρώπους που μετανιώνουν για πράγματα που έκαναν ή δεν έκαναν, δεν έχω πει ποτέ στην φράση «αν γυρνούσε πίσω ο χρόνος θα έκανα ακριβώς τα ίδια», αντιθέτως ξέρω τι θα άλλαζα, όμως την απόφαση να αφοσιωθώ στον Κωνσταντίνο για αρκετά χρόνια, θα την άφηνα ίδια. Είχα βέβαια την πολυτέλεια της επιλογής και το τονίζω αυτό, γιατί ξέρω πολλές γυναίκες που θα ήθελαν να είναι fulltime μαμάδες αλλά η ανάγκη της επιβίωσης δεν τους το επιτρέπει.

-Τις τρεις δεκαετίες που μεσολάβησαν η πρωταγωνίστριά σας η Μάικα ήταν μέρος της ζωής σας; Έζησε μαζί σας τις χαρές, τις λύπες, την καθημερινότητά σας; Ήταν μια φίλη κάπου εκεί γύρω σας;

Συγκινητική η ερώτησή σας. Η αλήθεια είναι ότι μεγάλωσα μαζί με την Μάικα, έζησα προσωπικές χαρές και στενοχώριες όσο εκείνη βρισκόταν στο συρτάρι μου, αλλά κυρίως στο μυαλό μου. Η αληθινή ηρωίδα του βιβλίου μου, που τη βάπτισα Μάικα δανειζόμενη το όνομα μιας από τις καλύτερες μου φίλες, της Μάικας Ανδρικάκη, έζησε μια ζωή από αυτές που όταν τις ακούμε ή τις διαβάζουμε αναρωτιόμαστε «μα γίνονται τέτοια πράγματα;». Δυστυχώς γίνονται! Με σημάδεψε η ιστορία της, όλα αυτά τα χρόνια δεν σταμάτησα ποτέ να την σκέφτομαι αλλά και να αναζητώ κι άλλα στοιχεία για εκείνη με την ελπίδα κάπου, κάποτε να την συναντήσω.

-Καθώς περίμενε καρτερικά να τη βγάλετε από το συρτάρι προσθέσατε ή αφαιρέσατε στοιχεία ή αυτό που διαβάζουμε είναι το αρχικό σας κείμενο;

Οι αλλαγές έγιναν το 2015, όταν πια είχα πάρει την απόφαση να στείλω το έργο σε εκδότες και να περιμένω μήπως κάποιος ενδιαφερθεί να το εκδώσει. Αισθανόμουν σαν να ετοίμαζα το παιδί μου να πάει πρώτη φορά στο σχολείο κι ένιωθα την ανάγκη να το στολίσω, να το περιποιηθώ. Για λόγους μυθιστορηματικής πλοκής, στην αρχική ιστορία πρόσθεσα άλλες δύο, επίσης αληθινές, που με έναν ανεξήγητο τρόπο «έδεσαν» σαν να ήταν κομμάτι της και παράλληλα, επειδή δεν είχα καταφέρει να εντοπίσω την κεντρική ηρωίδα μου, άλλαξα κάποια στοιχεία, όπως το όνομά της και κάποια τοπωνύμια που αποκάλυπταν την ταυτότητά της.

-2017. Η Μάικα «πήγε» … βιβλιοπωλείο κι εσείς κερδίσατε μια υποψηφιότητα στο «Βραβείο Βιβλίου Public» στην Κατηγορία «Πρωτοεμφανιζόμενος Συγγραφέας». Αυτή η διάκριση είναι το αποτέλεσμα των κόπων σας. Μπορούμε να μιλήσουμε και για δικαίωση της Μάικας;

Το «Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου», κυκλοφόρησε στις 18 Οκτωβρίου 2017, ανήμερα των 47ων γενεθλίων μου. Δεν έγινε επίτηδες, δεν γνώριζαν στις Εκδόσεις Ωκεανός ότι ήταν τα γενέθλιά μου, απλώς έτυχε. Όταν μερικούς μήνες αργότερα οι αναγνώστες έβαλαν το βιβλίο μου στα 10 καλύτερα της χρονιάς, στην κατηγορία «Πρωτοεμφανιζόμενος Συγγραφέας» των Βραβείων Public, μου φάνηκε οξύμωρο. Μια 47χρονη, υποψήφια για Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα! Την ίδια στιγμή όμως, με γέμιζε χαρά και συγκίνηση γιατί επιβεβαίωσε με τον πιο όμορφο τρόπο το μότο της ζωής μου που είναι «δεν υπάρχει νωρίς ή αργά, υπάρχουν μόνο όνειρα που δεν κυνηγήθηκαν». Την βραδιά της απονομής, στην κατάμεστη αίθουσα του θεάτρου Παλλάς, αριστερά μου καθόταν ο σύζυγός μου, δεξιά μου η μητέρα μου, μα στην καρδιά μου ήταν η Μάικα. Δική της ήταν εκείνη η ευλογημένη στιγμή… Από τις ελάχιστες όμορφες της ταλαιπωρημένης ζωής της…

-«Όπως άλλοι άνθρωποι συλλέγουν γραμματόσημα ή κοχύλια, εγώ όλη μου τη ζωή «συλλέγω» ανθρώπινες ιστορίες που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον…», διαβάζω στις πληροφορίες για το βιβλίο και αναρωτιέμαι πόσες ιστορίες κρύβετε άραγε στον υπολογιστή σας; Ή μήπως και σε τετράδια;

Ευτυχώς που υπάρχει πλέον η δυνατότητα ηλεκτρονικής αποθήκευσης, γιατί τα συρτάρια μου δεν χωράνε άλλα τετράδια. Είναι πολλές εκατοντάδες οι αληθινές ιστορίες μου, δεν τις έχω μετρήσει ποτέ. Σημειώνω κάθε τι που με θυμώνει, με γαληνεύει, με συγκινεί, με εντυπωσιάζει, από την ηλικία των 16 ετών. Δηλαδή, εδώ και 32 χρόνια! Και τα επόμενα βιβλία που έχω στα σκαριά, βασίζονται σε αυτές τις ιστορίες, αν και ακόμη την σκέψη μου απασχολεί η Μάικα.

-Αντιλαμβάνομαι την μεγάλη σας εσωτερική ανάγκη να εντοπίσετε την αληθινή ηρωίδα του βιβλίου και το ένστικτό σας απ’ ότι διαβάζω λέει πως ζει. Κανείς από εκείνους που σας μίλησαν δεν μπόρεσε να δώσει μια σημαντική πληροφορία;

Το ένστικτό μου επιμένει ότι αυτή η γυναίκα ζει. Όταν κυκλοφόρησε το «Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου» όλες οι πληροφορίες σταματούσαν στο ίδιο χρονικό σημείο, στην ημέρα δηλαδή που η Μάικα μεταφέρεται σε κάποιο ψυχιατρείο και μένει πια ολομόναχη. Ορφανή από γονείς, οι άνθρωποι που την αγαπούσαν έχουν πληγωθεί βάναυσα από την ίδια, κάποιοι επιλέγουν να φύγουν μακριά της, άλλοι αντιμετωπίζουν προβλήματα με τον νόμο εξαιτίας της. Τα βήματα της χάνονται από την στιγμή εκείνη. Προσπάθησα να βρω κάποια άκρη από το νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκε, τα περίπου 20 χρόνια που είχαν περάσει αλλά και το πολύ αυστηρό ιατρικό απόρρητο δεν μου το επέτρεψαν. Μετά την έκδοση του βιβλίου ωστόσο, επικοινώνησε μαζί μου μια γυναίκα και μου είπε «η ιστορία που διάβασα, μοιάζει πολύ με μια που ακούω από την μάνα μου και αφορά κάποια γειτόνισσα των νιάτων της». Αμέσως ήρθα σε επαφή με την μητέρα της, την μοναδική Στάσα ετών 84 σήμερα, και αφού μού είπε το αληθινό όνομα της Μάικας και σιγουρεύτηκα ότι πρόκειται για την ίδια ιστορία, άκουσα από το στόμα της πληροφορίες που με συγκλόνισαν, με συγκίνησαν, με εξόργισαν. Όλες αυτές, συμπεριλαμβάνονται στο δεύτερο βιβλίο μου, την αυτοτελή συνέχεια του «Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου», που περιγράφει τις ζωές των ηρώων 16 χρόνια μετά από την απίστευτη περιπέτεια που βίωσαν. Θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Ωκεανός, τους επόμενους μήνες.

-Υπολογίζετε πως σήμερα αυτή η γυναίκα θα είναι 75 – 80 χρόνων. Αν ένα πρωί μαθαίνατε πως ζει και βρισκόσασταν απέναντί της τι θα της λέγατε; Ποια απορία θα θέλατε να σας λύσει;

Η πρώτη ερώτηση που αυθόρμητα θα ήθελα να της κάνω είναι «γιατί επέτρεψες σε έναν άνδρα να σε παρασύρει μακριά από αυτά που σού άξιζαν;». Μα δεν θα το κάνω. Θα την πάρω στην αγκαλιά μου, θα της πω ότι την αγαπάω και θα την αφήσω να μου πει εκείνη ό,τι θέλει. Εάν θέλει…

-Τον Νικήτα, που μια στιγμή ήταν αρκετή για να χάσει τα πάντα τον αναζητήσατε ποτέ;

Για τον Νικήτα ξέρω πια πού βρισκόταν όλα αυτά τα χρόνια, ξέρω πολλά ακόμη που τα γράφω στη συνέχεια του βιβλίου μου, αλλά για την ώρα δεν μπορώ να πω περισσότερα.

-Δεν ξέρω πόσο θα εκπλαγούν από το τέλος της ιστορίας οι αναγνώστες σας και σίγουρα δεν μπορούμε ν’ αποκαλύψουμε αν θα υπάρχει κάποιου είδους happyend. Αν ήταν αποκλειστικά προϊόν μυθοπλασίας θα προτιμούσατε να δώσετε ένα ευχάριστο τέλος ή έναν επίλογο που θα μας άφηνε πικρή γεύση;

-Δεν τα πάω καλά με τα «happyend», προτιμώ τα αναγνώσματα, τα κινηματογραφικά έργα, τις ιστορίες που έχουν ρεαλιστικό τέλος και όχι μυθιστορηματικό. Όταν έστειλα το βιβλίο σε εκδότες, είχα τεράστια αγωνία μήπως μου ζητούσαν να αλλάξω το τέλος του, που δεν είναι πικρό, αλλά είναι αληθινό. Με ό,τι γεύση μπορεί να έχει η αλήθεια. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε κάτι τέτοιο.

-Εσείς έχετε απαντήσει στο ερώτημα που θέτετε στους αναγνώστες: «είμαστε οι απόλυτοι κυρίαρχοι των πράξεών μας ή υπάρχει κάτι προδιαγεγραμμένο που αδυνατούμε να ανατρέψουμε;»

Κάθε φορά που νιώθω σίγουρη ότι έχω βρει την απάντηση, έρχεται η ζωή και μού την ανατρέπει. Σήμερα, θεωρώ ότι δεν είμαστε οι «απόλυτοι κυρίαρχοι» όμως αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να εγκαταλείπουμε το τιμόνι και να παραδινόμαστε μοιρολατρικά στο «προδιαγεγραμμένο». Πρέπει να αντιστεκόμαστε, να παλεύουμε, να επιμένουμε…

-Είστε παντρεμένη με το δημοσιογράφο Κώστα Χαρδαβέλλα και αυτό που θέλω να ρωτήσω είναι πόσο αυστηρός είναι στην κριτική του.

Με τον Κώστα είμαστε μαζί 26 χρόνια. Αλλά ακόμη και σήμερα όταν πρόκειται να διαβάσει ένα κείμενο που έχω γράψει, νιώθω αγωνία και καρδιοχτύπι. Όχι γιατί είναι αυστηρός, αλλά γιατί είναι τόσο έμπειρος. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που δεν του έδωσα να διαβάσει το «Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου» πριν το στείλω σε εκδότες, δεν τον ενημέρωσα καν για την επιθυμία μου να εκδοθεί. Το έμαθε την ημέρα που είχα ραντεβού με τις Εκδόσεις Ωκεανός για να υπογράψουμε το συμβόλαιο. Τώρα πια διαβάζουμε ο ένας στον άλλον αποσπάσματα από αυτά που γράφουμε και ανταλλάσσουμε απόψεις. Ο Κώστας εδώ και καιρό γράφει ένα έργο ζωής, όπως το χαρακτηρίζω, την ιστορία μιας αντάρτισσας του εμφυλίου που είχε την τύχη να γνωρίσει μέσα από την δουλειά του. Εγώ δεν έχω βιώματα από την εποχή εκείνη όμως εμπιστεύεται το ένστικτό μου, όπως εγώ εμπιστεύομαι την εμπειρία του κι έτσι προκύπτει ένας πολύ εποικοδομητικός συνδυασμός. Θα έλεγα πάντως ότι ο πιο αυστηρός κριτής της οικογένειας είναι ο γιος μας ο Κωνσταντίνος, που με την «ανελαστικότητα» των 25 χρόνων του, δεν μας «χαρίζεται» αλλά μας ρίχνει κατακούτελα την άποψή του.

-Ο Κωνσταντίνος, ο γιος σας, ασχολείται επίσης με την συγγραφή και πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα βιβλίο που έγραψε από κοινού με τον πατέρα του.

Ο Κωνσταντίνος είναι διαιτολόγος-διατροφολόγος, πρόσφατα πήρε το δεύτερο μεταπτυχιακό του από την Ιατρική Σχολή. Η συγγραφή είναι κάτι σαν χόμπι, γράφει συνεχώς, αλλά από ό,τι μας λέει δεν τον ενδιαφέρει να το κάνει επάγγελμα. Το πρώτο βιβλίο που έγραψε ήταν το «Κώστας Χαρδαβέλλας-Το ζεϊμπέκικο του νικητή» (Εκδόσεις Πατάκη, 2016), βασισμένο στα ημερολόγια που κρατούσε ο μπαμπάς του το καλοκαίρι του 2009, όταν έδινε μια σκληρή μάχη με τον καρκίνο. Επίπονη η διαδικασία της συγγραφής του, για πατέρα και γιο, όταν ολοκληρώθηκε ένιωσαν την ανάγκη να γράψουν κάτι πιο χαλαρό κι έτσι φέτος προέκυψαν οι «12 Γυναίκες» (Εκδόσεις Ωκεανός), που είναι ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε 12 αληθινές ιστορίες και πραγματεύεται την σχέση άνδρα-γυναίκας.

-Καθώς το μότο ζωής σας, όπως λέτε, είναι «δεν υπάρχει νωρίς ή αργά, υπάρχουν μόνο όνειρα που δεν κυνηγήθηκαν», θέλετε να μοιραστείτε με τους φίλους του Vivlio-life τα όνειρά σας από δω και πέρα;

Οι άνθρωποι που έχουν βιώσει, είτε οι ίδιοι, είτε αγαπημένα τους πρόσωπα, την περιπέτεια του καρκίνου, ξέρουν πως ένα από τα μαθήματα που παίρνεις είναι να μην κάνεις μακροχρόνια όνειρα, αλλά να απολαμβάνεις περισσότερο το σήμερα. Αυτό κάνω κι εγώ. Περιμένω με χαρά την έκδοση του δεύτερου βιβλίου μου και συνεχίζω να γράφω τα επόμενα, ανασύροντας από την συλλογή μου κι άλλες αληθινές ιστορίες. Το τρίτο βιβλίο ολοκληρώνεται σύντομα, ένα τέταρτο είναι στα σκαριά, αλλά χωρίς την αγωνία του εάν και πότε θα εκδοθούν. Για την ώρα, ονειρεύομαι ένα φωτεινό φθινόπωρο χωρίς την «συννεφιά» του φετινού καλοκαιριού, όπως ονειρεύομαι να φτάσει επιτέλους η στιγμή που θα είμαι στο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο, πρώτη μου φορά ως συγγραφέας, μαζί με τον Κώστα, τον Κωνσταντίνο και τα βιβλία μας. Ευχαριστώ πολύ και εσάς και το Vivlio-life για τη φιλοξενία. Ήταν τιμή μου.

Η Μαρία Γ. Παναγοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Το πραγματικό της επίθετο είναι Παναγοηλιοπούλου, αλλά όταν ξεκίνησε να εργάζεται στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ σε ηλικία 18 ετών, κατάλαβε ότι δεν είχε καμία ελπίδα να κάνει καριέρα με ένα επώνυμο-σιδηρόδρομο και πήρε την απόφαση να το περικόψει. Υπολόγιζε όμως χωρίς τον… έρωτα.
Ο γάμος και η γέννηση του γιού της έβαλαν τα σχέδιά της για καριέρα σε δεύτερη μοίρα αφού προτίμησε τον ρόλο της fulltime μαμάς, ξεδίνοντας μέσα από το (ερασιτεχνικό) γράψιμο. Μόλις ο γιός της μεγάλωσε, επέστρεψε στη δουλειά της επιλέγοντας το πιο μαγικό κομμάτι των Μέσων Ενημέρωσης, αυτό που βρίσκεται πίσω από τις κάμερες. Παράλληλα αρθρογραφεί στο aixmi.gr ενώ διατηρεί το προσωπικό της site thisimarias.com.

Τον Οκτώβριο του 2017 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου» (Εκδόσεις Ωκεανός) το οποίο ήταν υποψήφιο για Βραβείο Βιβλίου Public 2017 στην κατηγορία «Πρωτοεμφανιζόμενος Συγγραφέας».
Είναι παντρεμένη με τον δημοσιογράφο Κώστα Χαρδαβέλλα και μητέρα του Κωνσταντίνου Χαρδαβέλλα που είναι διαιτολόγος-διατροφολόγος.

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save