Συγγραφέας του βιβλίου «Με λένε Άννα» – Εκδόσεις Ψυχογιός

Η αληθινή ιστορία της Άννας, είναι από εκείνες που αφήνουν μια πικρή γεύση καθώς προχωράς στην ανάγνωση και συγχρόνως από εκείνες που σε κάνουν να θέλεις να απλώσεις το χέρι στην ηρωίδα και να της πεις “είμαι εδώ για σένα”. Αν κάτι μαθαίνουμε από την ιστορία της Μαρίας Τζιρίτα είναι πως πάντα υπάρχει και μια δεύτερη επιλογή, αρκεί να είμαστε σε θέση να τη διακρίνουμε. Με οδηγό την ενσυναίσθηση αλλά και τις σπουδές ψυχολογίας κατάφερε να φθάσει στα κατάβαθα της ψυχής της πρωταγωνίστριάς της για να βιώσει μαζί της όλα εκείνα τα βαριά συναισθήματα που κουβαλούσε από παιδί. Κυρίως εκείνο που προερχόταν από ένα χρέος ανοιχτό, που πίστευε πως έχει, απέναντι στους ανθρώπους και είχε να κάνει με το πόσο έντιμα έζησε τη ζωή της. Όπως λέει στο Vivlio-life η συγγραφέας «Η ίδια ποτέ κατά βάθος δεν αποδέχτηκε τον τρόπο της ζωής της και το επάγγελμα της κι ένιωθε πως εξαπάτησε πολλούς ανθρώπους. Για όλα αυτά ένιωθε πως έπρεπε να εξιλεωθεί. Ακόμα κι όταν βγήκε από τον βούρκο κατά βάθος ένιωθε πως ήταν τόσο αμαρτωλή που δεν είχε δικαίωμα στην ευτυχία».

  • «Αφιερωμένο στις γυναίκες που πίστεψαν πως δεν είχαν άλλη επιλογή..» είναι το βιβλίο σας και η αλήθεια είναι, πως, ίσως είμαστε πολλοί εκείνοι που πιστέψαμε το ίδιο ακριβώς σε κάποια “δύσκολη” της ζωής μας. Πόσο απέχει, όμως, το πιστεύω από το έτσι είναι πραγματικά;
    Αυτό που πιστεύουμε, αυτό και είναι. Δεν υπάρχει κάποιος εξωτερικός παράγοντας που να το καθορίζει αυτό, όλα είναι στο μυαλό μας. Αν θεωρήσουμε ότι έχουμε άλλη επιλογή, τότε την έχουμε. Αν δειλιάσουμε, αν παραιτηθούμε, αν διαλέξουμε τον εύκολο δρόμο, τότε θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν είχαμε άλλη επιλογή γιατί έτσι καθησυχάζεται η συνείδηση μας.
  • Η Άννα σας μας άγγιξε. Μας πήρε μαζί της σε ένα αναγνωστικό ταξίδι δύσκολο. Αυτά που έζησε άλλοτε μας θύμωναν και άλλοτε μας πλήγωναν. Μας έκανε να αναρωτηθούμε και για τον λόγο που αισθανόταν πως έχει χρέος προς τους ανθρώπους. Τι αφορούσε το χρέος και πόσους τόκους πήρε πάνω του τα χρόνια που έζησε;
    Το χρέος που η Άννα θεωρούσε πως είχε απέναντι στους ανθρώπους είχε να κάνει με το πόσο έντιμα έζησε τη ζωή της. Η ίδια ποτέ κατά βάθος δεν αποδέχτηκε τον τρόπο της ζωής της και το επάγγελμα της κι ένιωθε πως εξαπάτησε πολλούς ανθρώπους. Έπειτα είχε και το βάρος του θανάτου του πρώτου άντρα της και του αγέννητου παιδιού της. Για όλα αυτά ένιωθε πως έπρεπε να εξιλεωθεί. Ακόμα κι όταν βγήκε από τον βούρκο κατά βάθος ένιωθε πω ήταν τόσο αμαρτωλή που δεν είχε δικαίωμα στην ευτυχία.
  • Τελικά μ’ αυτή την κατάθεση ψυχής που διαβάζουμε στην ιστορία της κατάφερε να ξεπληρώνει το χρέος της έστω και καθυστερημένα;
    Θεωρώ πως όχι. Όπως είπα και παραπάνω είχε πείσει τον εαυτό της πως δεν της άξιζε τίποτα καλό και πως δικαίως χτυπήθηκε τόσο σκληρά από την μοίρα.
  • Η ιστορία της είναι αληθινή και αυτό είναι που την κάνει ακόμη πιο συγκλονιστική. Πόσο εύκολο ήταν να σας εμπιστευτεί και να κρατήσει το χέρι σας σ’ αυτό το δύσβατο μονοπάτι των αναμνήσεων;
    Ήταν εύκολο για την Άννα, γιατί είχε πολύ μεγάλη ανάγκη να το κάνει. Φυσικά δεν ήθελε να γίνει η ζωή της βιβλίο, θεωρούσε πως ούτε αυτό δεν άξιζε και ντρεπόταν πολύ. Όμως όσο πίστευε ότι απλά ανοίγει την καρδιά της σε μια ξένη, της ήταν όχι μόνο εύκολο αλλά και λυτρωτικό.
  • Δεν ήταν λίγες οι φορές που νιώθαμε πως αποζητά την αποδοχή μας. Το νιώσατε κι εσείς; Ήθελε να έχει την αποδοχή σας στο δύσκολο αυτό εγχείρημα;
    Όχι καθόλου. Δεν ήταν απολογητική, τουναντίον ήταν πολύ σκληρή με τον εαυτό της, αδυσώπητη θα έλεγα! Κάθε φορά που επιχειρούσα να την δικαιολογήσω με μάλωνε!
  • Τα χτυπήματα της μοίρας για κείνη ήταν απανωτά. Όμως το πεπρωμένο, είναι θέμα επιλογής και όχι τύχης και οι επιλογές της Άννας ήταν συνειδητές, έτσι δεν είναι;
    Εκ των υστέρων το κατάλαβε αυτό. Τα πρώτα χρόνια θεωρούσε πως δεν είχε άλλη επιλογή κι έτσι καθησύχαζε τον εαυτό της. Όταν συνειδητοποίησε όμως πως δεν ήταν έτσι τα πράγματα, τότε καταρρακώθηκε κυριολεκτικά. Γι αυτό της ήταν τόσο δύσκολο να δώσει άφεση αμαρτιών στην Άννα.
  • Μέσα «στην καταιγίδα που είχε σαρώσει» την οικογένειά της βρέθηκε η Όλγα, ένα πρόσωπο που μαλάκωσε την αγριεμένη ψυχή της και σε πολλά σημεία την ένταση της ανάγνωσης. Νιώσαμε σαν να είχατε κι εσείς στη ζωή σας έναν τόσο καλοσυνάτο και δοτικό άνθρωπο…
    Η αλήθεια είναι πως δεν είχα, αλλά προφανώς θα ήθελα πολύ να έχω! Ίσως εξαιτίας αυτής μου της επιθυμίας να κατάφερα να αποτυπώσω την Όλγα τόσο ζωντανά στο χαρτί!
  • Πολλές φορές τα μάτια λένε περισσότερα απ’ όσα το στόμα. Οι σπουδές της ψυχολογίας πόσο σας βοήθησαν να εμβαθύνετε στα κατάβαθα της ψυχής αυτής της γυναίκας μέσα από τη θλιμμένη ματιά της;
    Δεν είμαι σε θέση να σας απαντήσω με σιγουριά. Περισσότερο είναι η ενσυναίσθηση παρά οι γνώσεις που με κάνουν να εμβαθύνω στις ψυχές των ανθρώπων. Δεν μπορώ όμως να απαρνηθώ και τον ρόλο των σπουδών μου σε αυτό. Ό,τι έχω διαβάσει, ό,τι έχω βιώσει, όλα είμαι εγώ και με αυτό το εγώ πορεύομαι και στη συγγραφή.
  • Η Άννα και οι άντρες. Τίποτε δεν πήγε καλά μαζί τους και εκείνη έχει τις ευθύνες που της αναλογούν. Τι έφταιξε και ποιο είναι το ποσοστό ευθύνης που της αναλογεί;
    Δεν θα τολμούσα να εκφέρω άποψη σε κάτι τέτοιο. Ποια είμαι εγώ που θα την κρίνω; Ίσως ήταν άτυχη από την αρχή, ίσως να είχε λάθος πρότυπα, ίσως να ήταν ο χαρακτήρας της τέτοιος. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει, όμως μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν ήταν όλα λάθος μέχρι το τέλος. Έκανε την πιο όμορφη και ολοκληρωμένη σχέση προς το τέλος της ζωής της κι αυτό από μόνο του σημαίνει πως την άξιζε την αγάπη.
  • Ήξερε τα λάθη της. «Ήμουν αμαρτωλή. Ήμουν άπληστη. Ήμουν άπιστη. Ήμουν ανήθικη…», παραδέχεται. Η τιμωρία της ήταν που συνέχισε να ζει και λύτρωσή της, πίστευε, πως ήταν ο θάνατος. Μα, δεν τιμωρήθηκε αρκετά από την ίδια τη ζωή για να τον επιζητά;
    Ακριβώς επειδή ένιωθε πως τιμωρούνταν στη ζωή επιζητούσε τον θάνατο. Για την Άννα θα ήταν λύτρωση, θα ήταν το τέλος ενός μαρτυρικού ταξιδιού, όπου επιτέλους θα έσμιγε με τους αγαπημένους της.

–«Δεν σηκώνω το δάχτυλο σε κανέναν, δεν έχω το δικαίωμα…» Να φυλάξουμε στο μυαλό μας την πρόταση γεμάτη νόημα της Άννας ως μήνυμα αυτής της αληθινής ιστορίας;
Προσωπικά το ασπάζομαι απόλυτα! Γι αυτό και δεν την κρίνω, γι αυτό και αφήνω τους αναγνώστες μου να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Οι άνθρωποι συνήθως, όταν τους βρει μια συμφορά, υψώνουν το βλέμμα τους στον ουρανό και αναρωτιούνται: “Γιατί σ’ εμένα, Θεέ μου;” Προσωπικά δεν αναρωτήθηκα ποτέ. Ήξερα γιατί. Ήμουν αμαρτωλή. Ήμουν άπληστη. Ήμουν άπιστη. Ήμουν ανήθικη. Ήμουν δολοφόνος.
Πίστευα πως Εκείνος εκεί ψηλά δεν το ξέχασε ποτέ κι απλά είχε έρθει η ώρα μου να πληρώσω. Γι’ αυτό και έσκυψα το κεφάλι και δέχτηκα την τιμωρία μου. Δέχτηκα να ζήσω κι εξακολουθώ να ζω, ενώ η λύτρωσή μου θα ήταν να πεθάνω.
Με λένε Άννα κι αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου. Το χρέος μου προς τον Θεό το ξεπλήρωσα με τα δάκρυά μου. Το χρέος μου προς τους ανθρώπους το ξεπληρώνω μ’ αυτό το βιβλίο. Ανοίγω την καρδιά μου και σας μιλάω με απόλυτη ειλικρίνεια. Ένα μικρό ψέμα θα σας πω μόνο. Ένα ασήμαντο ή ίσως και πολύ σημαντικό…

Βιογραφικό
Η Μαρία Τζιρίτα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967. Από μικρή ηλικία έγραφε διηγήματα, εμπνευσμένα από την καθημερινότητα, και στο σχολείο αρκετές εκθέσεις της είχαν διακριθεί και βραβευτεί σε πανελλήνιους διαγωνισμούς. Σπούδασε ψυχολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Ασχολήθηκε με τη διδασκαλία, αλλά τα τελευταία χρόνια την κέρδισε ο κόσμος των επιχειρήσεων και του μάρκετινγκ. Σήμερα εργάζεται ως υπεύθυνη πωλήσεων σε κατασκευαστική εταιρεία στη Γλυφάδα. Έχει δικό της κανάλι στο YouTube με τίτλο «Ταξίδι στην αυτογνωσία». Έχει μια κόρη, και το χόμπι της είναι τα ενυδρεία. Λατρεύει τα ζώα και πολύ συχνά γράφει ιστορίες με πρωταγωνιστές τα αγαπημένα της χρυσόψαρα.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave