Συγγραφέας του βιβλίου «Η στιγμή. Η Μαρία» – Εκδόσεις Thessnews
Ένα βιβλίο για τον έρωτα, τη Δημοσιογραφία αλλά και για τον έρωτα για την Δημοσιογραφία
«…πώς είναι να φοβάσαι μην πεθάνεις, πώς είναι να τρομάζεις από έναν κρότο, έναν πολύ δυνατό κρότο σαν κι αυτόν που κάνει ένας πύραυλος Τόμαχοκ, όταν διαλύει ένα πενταώροφο κτίριο!» Αυτές ήταν οι πρώτες σκέψεις του φίλου – δημοσιογράφου Χρήστου Νικολαΐδη όταν επέστρεψε από τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, το 1999. Η μεγάλη ανησυχία του ήταν να μην ξεχάσει την ένταση των συναισθημάτων αυτής της δύσκολης αποστολής. Γι αυτό και τα κατέγραψε όσο ήταν νωπά και του ‘καιγαν μυαλό και ψυχή. Ο «σπόρος» της συγγραφής ήδη είχε βρει πρόσφορο «έδαφος». Είκοσι τρία χρόνια μετά, ως πολεμικός ανταποκριτής βρέθηκε στο μαρτυρικό Κίεβο. Τα συναισθήματα ζωντάνεψαν. Πιο έντονα, πιο βαριά, πιο βασανιστικά, στην καρδιά ενός πολέμου πιο άγριου, πιο τρομακτικού, πιο ύπουλου! Ο σπόρος, που είχε ριζώσει για τα καλά, ξεκίνησε να βγάζει καρπούς, μόλις έφθασε πίσω στην οικογένειά του ασφαλής και έπρεπε να αντιμετωπίσει τις οδυνηρές αναμνήσεις. Οι πρώτες αράδες έφεραν το πρώτο κεφάλαιο και εκείνο με τη σειρά του «γέννησε» ένα δυνατό βιβλίο. «Η στιγμή. Η Μαρία» είναι γεμάτη από συναισθήματα αλλά και αγάπη για τη δημοσιογραφία που υπηρετεί εδώ και χρόνια με συνέπεια. Τη δημοσιογραφία που υπερασπίστηκε ανοιχτά και επώνυμα χωρίς να διστάσει ούτε στιγμή να τα «χώσει» σ’ εκείνους που έπρεπε, κάνοντας εμάς τους συναδέλφους του να φωνάξουμε «μπράβο ρε μάγκα»… Όπως λέει στο Vivlio-life «Ανήκω σε εκείνη τη γενιά των Δημοσιογράφων που ερωτεύονταν τη Δημοσιογραφία! Είμαι απ’ αυτούς που ένιωσα τον έρωτα και βούτηξα αμέσως μέσα του για να τον χαρώ! Ένας από τους λόγους που ήθελα να γράψω ένα βιβλίο ήταν για να μεταφέρω στους νέους συναδέλφους αυτό το συναίσθημα!»
- Ο τίτλος του βιβλίου σας χωρίζεται σε δυο μέρη. “Η στιγμή” είναι το πρώτο. Αν και ετυμολογικά μιλάμε για το ελάχιστο χρονικό διάστημα που δεν προσδιορίζεται ακριβώς, έχω την αίσθηση πως η δική σας “στιγμή” κρύβει μέσα της μέγιστο συναίσθημα το οποίο σίγουρα μπορείτε να προσδιορίσετε…
Επέλεξα αυτή τη λέξη γιατί την βρίσκω εξαιρετικά δυνατή. Σε… “Μία στιγμή” μπορούν να συμβούν τα πάντα, να καθοριστούν ζωές, να αφαιρεθούν ζωές, να ξαναγεννηθούν ζωές. Όμως μία στιγμή είναι τόσο φευγαλέο μέγεθος, σαν μία γυναίκα – αερικό, που έρχεται, αναστατώνει τη ζωή σου και μετά φεύγει σα να μη συμβαίνει τίποτε. Όπως η ηρωίδα μου… - Στο δεύτερο μέρος του τίτλου συναντούμε τη Μαρία. Να μιλήσουμε για την πρωταγωνίστριά σας και τον λόγο που στο εξώφυλλο (βλέπετε εμείς στην εικόνα αναγνωρίζουμε εκείνη) φοράει άσπρα, έχει χαμηλωμένο βλέμμα και φέρει φτερά αγγέλου;
Η ονειρική αυτή εικόνα του εξωφύλλου επιλέχθηκε επειδή αποτυπώνει τον ψυχισμό της ηρωίδας: γοητευτική εμφάνιση, καλαίσθητη παρουσία, φτερά αγγέλου, δηλαδή σύμβολο της απόλυτης καλοσύνης και της φροντίδας, μια που συνηθίζουμε τους “φύλακες- άγγελους”! Ταυτόχρονα όμως, τα φτερά είναι τα μέσα για την απότομη και γρήγορη απομάκρυνση… Σε μία στιγμή… - Τάσος. «Τον έφτιαξε έτσι ώστε να συγκεντρώνει πάνω του όλα τα στοιχεία του τέλειου ρεπόρτερ», είπε στην παρουσίαση του βιβλίου σας ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μαργαρίτης Σχοινάς. Ποιος είναι και πόσα στοιχεία δικά σας του δώσατε; (Συναδελφική απορία: Υπάρχει ο τέλειος ρεπόρτερ και αν, ναι, έχετε συναντήσει πολλούς;)
Ο φίλος και σπουδαίος άνθρωπος Μαργαρίτης Σχοινάς αναφέρθηκε σε αυτό που πολλοί σκέφτηκαν, αφού μοιάζει προφανές: ο Νικολαΐδης, μια ζωή δημοσιογράφος, έγραψε βιβλίο με δημοσιογράφους, άρα για τη ζωή του γράφει… Δεν είναι έτσι! Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας από εμάς και… σημείωμα να γράψει, που λέει ο λόγος, τον εαυτό του και τα βιώματα του θα βγάλει! Κανένας άνθρωπος, πολύ δε περισσότερο ο δημοσιογράφος δεν είναι ως ψυχισμός και συγκρότηση κάτι εξαιρετικά διαφορετικό από τα γραπτά του…
Ωστόσο, το βιβλίο μπορεί να περιέχει πολλές σκηνές και εικόνες από αυτές που έζησα στο ρεπορτάζ αλλά δεν είναι αυτοβιογραφικό. Το βλέπω σαν ένα μωσαϊκό από βοτσαλάκια που συνάντησα αλλά και που ένιωσα, φαντάστηκα ή αποτελούν τις ιδέες και τα πιστεύω μου για τα ζητήματα που με απασχόλησαν: για το συναίσθημα, το κάθε λογής συναίσθημα αλλά και τη δημοσιογραφία, που τόσο αγαπώ!
Ο ήρωας του είναι ο τέλειος δημοσιογράφος, ο πιο ικανός, αυτός με τις καλύτερες πηγές, αντίληψη και κείμενο, ο πιο εργατικός, εφευρετικός και σπιρτόζος καταφερτζής. Άρα, όλοι οι δημοσιογράφοι θα βρούμε ένα κομμάτι του εαυτού μας στο πρόσωπο του.
Τέλειο ρεπόρτερ δεν έχω συναντήσει ποτέ! Η δουλειά είναι τόσο δύσκολη που τέλειο αποτέλεσμα ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει, κάτι θα σου ξεφύγει! Είναι και οι πιεστικές συνθήκες της δουλειάς που κάτι θα σου στερήσουν, ποτέ δεν έχεις τον χρόνο για να τελειώσεις την δουλειά… Ο καλός ρεπόρτερ, κατά την γνώμη μου, μόλις τελειώσει μία δουλειά, θα πρέπει να μετανιώνει για κάτι, που θα μπορούσε να το κάνει λίγο καλύτερο… - «Ένα βιβλίο για τον έρωτα, τη Δημοσιογραφία αλλά και για τον έρωτα για την Δημοσιογραφία». Όμορφα μπλέξατε τις δυο λέξεις! Αν τις βάζαμε σε μία ζυγαριά θα έγερνε προς τον έρωτα στα χρόνια του πολέμου ή στον έρωτα για τη δημοσιογραφία γενικά;
Ανήκω σε εκείνη τη γενιά των Δημοσιογράφων που ερωτεύονταν τη Δημοσιογραφία! Είμαι απ’ αυτούς που ένιωσα τον έρωτα και βούτηξα αμέσως μέσα του για να τον χαρώ! Ένας από τους λόγους που ήθελα να γράψω ένα βιβλίο ήταν για να μεταφέρω στους νέους συναδέλφους αυτό το συναίσθημα! Ήθελα και θέλω να τους προτρέψω να αγαπήσουν την δουλειά μας, να την ασκήσουν με πάθος και όρεξη και αυτή θα τους ανταμείψει! Θα τους χαρίσει μία ζωή γεμάτη δυνατές εμπειρίες και συγκινήσεις, κάτι που είναι για μένα πλούτος! Ο πιο σημαντικός πλούτος που μπορούμε να αποκτήσουμε στη ζωή μας. Άρα, ο έρωτας για τη δημοσιογραφία κυριαρχεί και απλώς διαπλέκεται με τον ανθρώπινο, αυτόν των δύο ηρώων της πλοκής. - Η καλή συνάδελφος και φίλη μας Σούζυ Καζαντζίδου μίλησε για τον χρόνο που σας έδωσαν οι άνθρωποι γύρω σας όταν επιστρέψατε, μέχρι να ξεθωριάσουν οι σκληρές εικόνες. Ξεθωριάζει ποτέ η εικόνα του πολέμου και σβήνει κάποτε από τη μνήμη η μυρωδιά του θανάτου;
Η αλήθεια είναι ότι όποιος επιστρέφει από ένα δύσκολο ρεπορτάζ θα πρέπει να πάρει το χρόνο του. Να κάνει ένα reboot, που λένε και για τους υπολογιστές. Τα όσα ζεις σε ένα τέτοιο ρεπορτάζ, όπως είναι το Πολεμικό, δε σ’ αφήνουν ανεπηρέαστο. Φοβάσαι, κινδυνεύεις, βλέπεις σκληρές εικόνες, νιώθεις τον πόνο και την πίκρα τριγύρω σου, υπάρχει διαρκώς ένταση και αγωνία! Άρα χρειάζεσαι χρόνο για να επανέλθεις. Εάν δε δώσεις αυτόν τον χρόνο στον εαυτό σου θα έχεις πρόβλημα…
Σίγουρα κάποιες εικόνες μένουν στο μυαλό σου. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα πονεμένα και στερημένα μάτια ενός παιδιού; Ή το γοερό κλάμα μίας χαροκαμένης μάνας;
Αλλά, οι Πολεμικοί Ανταποκριτές, μετά τις πρώτες κρυάδες, μαθαίνουμε να αντέχουμε τις δυσκολίες και να τις απορροφούμε…
Γινόμαστε σαν τους γιατρούς που επειδή ξέρουν πως πρέπει οπωσδήποτε να δέσουν το τραύμα για να σταματήσουν την αιμορραγία, έχουν σταματήσει να φοβούνται το αίμα και την σκισμένη σάρκα… - Ο Στέφανος Διαμαντόπουλος εκδότης και ραδιοφωνικός παραγωγός που συμμετείχε στο πάνελ ρώτησε αν είστε εσείς στο βιβλίο. Διευκρινίσατε πως όχι. «Η Μαρία ποια είναι;» συνέχισε. Στην απάντησή σας, ξεκαθαρίσατε πως «Ο Τάσος και η Μαρία αποτελούν το σύνολο δυο διαφορετικών συμπεριφορών…». Τι θα λέγατε να αναλύσουμε τις λέξεις στα εισαγωγικά;
Έφτιαξα τους ήρωες μου σαν σύνολα πολλών και διαφορετικών στοιχείων. Κάποια από αυτά τα στοιχεία τα έχω ζήσει, κάποια ίσως να είναι και δικά μου ή ανθρώπων με τους οποίους έζησα ή δούλεψα μαζί. Ο Τάσος είναι ο τέλειος δημοσιογράφος που ξαφνιάζεται όταν αντιλαμβάνεται πως μία γυναίκα, η Μαρία μπορεί να του δώσει με την ίδια ένταση κάποιες από τις συγκινήσεις που του δίνει η Δημοσιογραφία.
Κάποιοι φίλοι μου, μόλις διάβασαν το βιβλίο μου είπαν ότι η Μαρία είναι η Δημοσιογραφία, ίσως και να έχουν δίκιο…
Η Μαρία είναι ελκυστική, συναρπαστική, όμορφη, ενδιαφέρουσα, εκλύει μία μυστηριακή γοητεία με την οποία νιώθεις τόσο όμορφα και όσο την γνωρίζεις τόσο περισσότερο θέλεις να την κατακτήσεις, ακόμη κι αν ξέρεις πως πρέπει να κοπιάσεις, να κουραστείς, να αγωνιάς, να δώσεις έντονη προσπάθεια! Αλλά δεν μπορείς! Είναι αερικό! Όταν νομίζεις ότι την έχεις στο τσεπάκι σου, ότι την έχεις κάνει δική σου, τότε εμφανίζει μία εντελώς νέα πτυχή της, μπροστά στην οποία είσαι σα σχολιαρόπαιδο… Και πάλι από την αρχή…
Κάπως έτσι… - Αποστολή στο Κίεβο. Εσείς τη βιώσατε με όλες σας τις αισθήσεις στο κόκκινο, εμείς σας παρακολουθούσαμε να τη ζείτε από την πολυθρόνα μας. Ποια ήταν η πρώτη σας σκέψη πριν βγείτε για ρεπορτάζ στους δρόμους της μαρτυρικής ουκρανικής πρωτεύουσας και ποια η τελευταία όταν αφήνατε πίσω σας τον όλεθρο και την καταστροφή;
Νιώθω πολύ τυχερός που βίωσα αυτήν την αποστολή! Το Πολεμικό Ρεπορτάζ είναι ό,τι και η συμπίεση αρχείων για τους υπολογιστές! Μέσα σε ένα μήνα αποκομίζεις τις επαγγελματικές και προσωπικές εμπειρίες μίας δεκαετίας! Όση ένταση, φόβο, πίεση αλλά και αγαλλίαση, χαρά και ικανοποίηση θα πάρεις από ένα πολεμικό ρεπορτάζ το παίρνεις από εκατό ρεπορτάζ της ειρηνικής περιόδου. Γιατί ο πόλεμος είναι ένα σύνολο μέσα στο οποίο ο άνθρωπος βιώνει όλα τα συναισθήματα και μάλιστα στον υπέρτατο βαθμό! Την αγωνία μην τραυματιστεί, τον φόβο να μην πεθάνει, τον τρόμο από μία έκρηξη κοντά του, τη θλίψη από την εικόνα ενός τραυματία, την κατάρρευση από το κλάμα ενός παιδιού αλλά και την χαρά της επιβίωσης, την ικανοποίηση ενός καλού ρεπορτάζ, την ευτυχία μπροστά σε ένα παιδί που σώθηκε και τόσα άλλα…
Η πρώτη σκέψη μου, δεν ήταν σκέψη, ήταν προσευχή! Να γυρίσω αρτιμελής πίσω! Η τελευταία μου σκέψη ήταν μάλλον ποταπή: ευτυχώς που όλα αυτά που είδα σήμερα δεν αφορούν τους δικούς μου ανθρώπους και την δική μου Πατρίδα! - Σας είδαμε να δακρύζετε στο τέλος της παρουσίασης του βιβλίου κοιτώντας στα μάτια όλους εκείνους που σας τίμησαν (που δεν ήταν και λίγοι). Άραγε ποια ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή της αποστολής σας στην Ουκρανία, που δεν μπορέσατε να συγκρατήσετε τον λυγμό σας;
Τα παιδιά! Λύγισα όταν έβλεπα παιδιά σε δύσκολες καταστάσεις. Ενώ έχω πλήρως… “κτηνοποιηθεί” μπροστά σε εικόνες με τραυματισμένους και σκοτωμένους ανθρώπους, δεν αντέχω να βλέπω παιδιά να δοκιμάζονται.
Δύο ήταν οι στιγμές! Η πρώτη, στην παιδο-ογκολογική κλινική του νοσοκομείου Κιέβου, που είχε μεταφερθεί στο υπόγειο! Εκεί τα καρκινοπαθή παιδιά έκαναν χημικοθεραπείες στο υπόγειο…
Και η δεύτερη ήταν σε ένα σπίτι στο οποίο φιλοξενούνταν μία οικογένεια που την τελευταία στιγμή είχε γλυτώσει από βομβαρδισμό και με τραύματα στο κεφάλι τα παιδάκια. Το ένα, 4 ετών, είχε σταματήσει να μιλάει και γρύλιζε από τον φόβο του… Το κρατούσε η μανούλα του αγκαλιά! Και όταν έβαζα μπροστά της το μικρόφωνο, καθώς μου έκανε δηλώσεις, αυτό το έσπρωχνε, το χτυπούσε με το χεράκι του γιατί νόμιζε ήταν κάτι που την απειλούσε…
Βέβαια, ποτέ δεν άφησα να φανεί η συγκίνηση μου στην κάμερα. - «…θα γράψεις όταν αισθάνεσαι ότι έχεις κάτι μέσα σου που σε καίει και θέλεις να το πεις. Μόνο τότε θα κάτσεις να γράψεις», σας συμβούλεψε ο αγαπημένος σας συγγραφέας Πάνος Θεοδωρίδης. Ας σκαλίσουμε, λοιπόν, αυτό που έκαιγε μέσα σας πριν βρεθείτε «αντιμέτωπος» με τη λευκή σελίδα του word…
Με έκαιγαν δύο βασικά πράγματα: αρχικά το συναίσθημα! Όταν γύρισα από την αποστολή κάλυψης του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία το 1999 κάθισα και έγραψα κάποια πράγματα γιατί φοβόμουν ότι θα τα ξεχάσω. Έγραψα πώς είναι να φοβάσαι μην πεθάνεις, πώς είναι να τρομάζεις από έναν κρότο, έναν πολύ δυνατό κρότο σαν κι αυτόν που κάνει ένα πύραυλος Τόμαχοκ, όταν διαλύει ένα πενταώροφο κτίριο!
Μετά, σε μία άσχετη συζήτηση με έναν φίλο μου, μού είπε, διηγώντας μου κάτι, την κοινή και συνηθισμένη έκφραση: “φοβήθηκα πάρα πολύ”…
Τότε γέλασα ειρωνικά! Του είπα: δεν έχεις φοβηθεί στη ζωή σου εάν αυτό που νιώθεις δεν φύγει αστραπιαία από τον εγκέφαλο σου και περάσει στο σώμα σου! Εάν δεν περάσει από το “νιώθω” στο “αισθάνομαι”, που λέει κάποια στιγμή και η Μαρία του βιβλίου μου.
Με την κουβέντα αυτή μού καρφώθηκε αυτή η ιδέα στο μυαλό, ότι κανένα συναίσθημα δεν είναι τόσο ισχυρό εάν δεν το νιώθεις στο σώμα σου.
Μετά σκέφτηκα ότι ο άνθρωπος που έχει νιώσει στο σώμα του όλα τα συναισθήματα είναι ένας πλούσιος άνθρωπος. Και μετά συνειδητοποίησα ότι η Δημοσιογραφία είναι το μόνο που μπορείς να συναντήσεις στη ζωή σου που θα σε φέρει ποιο κοντά σ’ αυτό το δίπολο “νιώθω- αισθάνομαι”…
Το δεύτερο είναι η δημοσιογραφία και η άσκηση της, όπως σου είπα νωρίτερα! Έτσι, σκάρωσα μία ερωτική ιστορία μέσα στην οποία θα μπορούσα να βάλω πολλά στοιχεία τόσο της Δημοσιογραφίας όσο και του κόσμου των συναισθημάτων τα οποία γνώρισα… - Kάτι ακόμα ακούσατε από τον Πάνο Θεοδωρίδη: «Ο καλός συγγραφέας φαίνεται στο δεύτερο βιβλίο, ένα βιβλίο μπορούμε να γράψουμε όλοι μας…» Προσπαθώντας να μεταφράσω το βλέμμα σας τη στιγμή που το λέγατε, εισέπραξα πως το δεύτερο βιβλίο σας αν δεν βρίσκεται στη διόρθωση, τότε σίγουρα πλησιάζει στον επίλογο!
Έχω συλλάβει την κεντρική ιδέα και την πλοκή αλλά είμαι ακόμη μακριά… Τώρα δουλεύω κάτι άλλο… Έχω καταπιαστεί με ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ, άμα και όταν το τελειώσω… βλέπουμε! - «Ο δημοσιογράφος κάνει μια πάρα πολύ δύσκολη δουλειά την οποία την χαίρεται και το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς αποτελεί κοινωνικό αγαθό και δυστυχώς αυτό δεν ισχύει στην Ελλάδα του 2023». Διακρίνω μια πικρία στα λόγια σου αγαπητέ συνάδελφε, φίλε Χρήστο (ας μου επιτραπεί ο ενικός έστω μία φορά) και περιμένω να μας μιλήσεις για το “δυστυχώς”.
Είναι ένας από τους λόγους που ήθελα να γράψω το βιβλίο, αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που έχω μέσα μου να καίνε, όπως μού είχε πει ο Πάνος.
Με θλίβει αυτό το κοντράστ! Από τη μία έχουμε όλους εμάς τους δημοσιογράφους και τους άλλους επαγγελματίες των ΜΜΕ, που πασχίζουμε να κάνουμε το ρεπορτάζ, με κόπο, κινδύνους και θυσίες. Και τις περισσότερες φορές το καταφέρνουμε! Και από την άλλη έχουμε το κοινό μας, ένα μεγάλο μέρος του οποίου μας θεωρεί αναξιόπιστους, εντολοδόχους και ενεργούμενα συμφερόντων…
Δεν είναι έτσι τα πράγματα…
Η ελληνική κοινωνία πρέπει κάποτε να αντιληφθεί ότι έχει στη διάθεση της μία αρκετά ποιοτική πληροφόρηση, που είναι πολύτιμο κοινωνικό αγαθό!
Η Ελληνική Δημοσιογραφία έχει κάνει θαύματα!
Βέβαια, έχει και τις παθογένειες της. Υπάρχουν συμφέροντα (κυβερνητικά, κομματικά, πολιτικά, επιχειρηματικά, συντεχνιακά) που την επηρεάζουν! Είμαι ο πρώτος που το παραδέχεται…
Αυτή η πίεση των συμφερόντων υπήρχε πάντα. Και θα υπάρχει πάντα. Είναι μία δυναμική κατάσταση αυτή. Πρέπει διαρκώς να δίνουμε τη μάχη κατά αυτών των συμφερόντων.
Ωστόσο, η μεγάλη εικόνα είναι ότι ο μέσος Έλληνας πολίτης, εάν το θελήσει, είναι ένας πολύ καλά πληροφορημένος πολίτης, παρά τις παθογένειες.
Δείτε τι γίνεται στην κάλυψη μεγάλων γεγονότων! Στην Τραγωδία των Τεμπών, ή τώρα με τις φωτιές! Πιστεύω ότι οι Έλληνες Δημοσιογράφοι δεν έχουν αφήσει τίποτε εκτός της δημοσιοποίησης, τουλάχιστον σκοπίμως. Όσο κι αν αυτά τα στοιχεία πονούσαν κυβερνήσεις, κόμματα, επιχειρηματίες ή άλλα συμφέροντα, βρήκαν τον δρόμο προς την δημοσιότητα, ήρθαν στη διάθεση του πολίτη, χάρη φυσικά στη δουλειά των δημοσιογράφων… - Εμπιστευτήκατε την έκδοση του βιβλίου σας στη THESSΝEWS, αρνούμενος να εμπλακείτε στη δύσκολη, αγχωτική και χρονοβόρα αναζήτηση εκδοτικής στέγης. Μιλήστε μας γι αυτή τη συνεργασία και την προοπτική της.
Όταν ο Στέφανος Διαμαντόπουλος έμαθε ότι γράφω βιβλίο προσφέρθηκε να μου το εκδώσει ως κίνηση στήριξής μου, καθώς συνεργαζόμαστε πολλά χρόνια. Τον ευχαριστώ θερμά γιατί με γλύτωσε από πολλά. Γεροί να είμαστε και θα δούμε για τη συνέχεια…
Φωτογραφίες: Φώτης Φιλαργυρόπουλος
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ένα μυθοπλαστικό κείμενο, μία αδικαίωτη ιστορία αγάπης, η οποία όμως εκτυλίσσεται μέσα σε ένα απολύτως δημοσιογραφικό περιβάλλον, με τα ρεπορτάζ, τις αποστολές και την προετοιμασία τους, τις συνεντεύξεις, το παρασκήνιο και τους βυζαντινισμούς εντός ενός κραταιού δημοσιογραφικού συγκροτήματος, την διαπλοκή του με την Εξουσία αλλά και τις δυσκολίες της δουλειάς του μάχιμου ρεπόρτερ να “παίζουν” σε κάθε παράγραφο του βιβλίου
Βιογραφικό
Ο Χρήστος Νικολαΐδης γεννήθηκε το 1970 στη Θεσσαλονίκη, όπου κατοικεί και εργάζεται ως δημοσιογράφος. Είναι πτυχιούχος Δημοσιογραφίας του ιδιωτικού κολεγίου «ΕΚΕΣ – Pigier» και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου (Master Of Arts in Journalism) από το Πανεπιστήμιο Middlesex του Λονδίνου. Διετέλεσε Ειδικός Σύμβουλος Οργάνωσης και Προγράμματος, Διευθυντής Ειδήσεων και Ενημέρωσης και Προϊστάμενος του Τμήματος Ειδήσεων της ΕΡΤ-3, Αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Μακεδονία», συντάκτης στις εφημερίδες «Αγγελιοφόρος» και «ΤΑ ΝΕΑ», ενώ για λογαριασμό της τελευταίας κάλυψε, ως Πολεμικός Ανταποκριτής την κρίση ΝΑΤΟ- Γιουγκοσλαβίας το 1999. Εργάστηκε επίσης ως ρεπόρτερ στους Ραδιοφωνικούς Σταθμούς “Πανόραμα 86” και “FM-100”, ως Αρχισυντάκτης της εβδομαδιαίας εφημερίδας “Thessnews” και ωε ρεπόρτερ στα τηλεοπτικά δίκτυα «Αντέννα», «Άλφα» και Open Beyond. Του τελευταίου ήταν απεσταλμένος Πολεμικός Ρεπόρτερ στον πόλεμο της Ουκρανίας Σήμερα Διευθυντής του Γραφείου Βόρειας Ελλάδας του Τηλεοπτικού Σταθμού ΣΚΑΙ και Πολιτικός Σχολιαστής του “Ράδιο Θεσσαλονίκη”. Τον Ιούλιο του 2023 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Thessnews το πρώτο του μυθιστόρημα με τον τίτλο “Μία Στιγμή. Η Μαρία” (Ένα βιβλίο για τον έρωτα, τη δημοσιογραφία και τον έρωτα για τη δημοσιογραφία). Είναι παντρεμένος με την οικονομολόγο- τραπεζικό υπάλληλο Φιλιώ Μουτσοκάπα και είναι πατέρας δύο παιδιών.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.