Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Γιώργος Τζιτζικάκης έχει πλούσιο συγγραφικό παρελθόν! Το να κερδίσει ένα δεκαεφτάχρονο παιδί βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για διήγημα, αφενός είναι ένα σπουδαίο γεγονός από την άλλη όμως δημιουργεί ευθύνες ως προς το τι να περιμένει απ’ αυτόν ο αναγνώστης στο μέλλον. Και αν σκεφτούμε ότι η αναγνώριση στην Ελλάδα αργεί πολύ να έρθει και μάλιστα υπάρχουν άνθρωποι που πέρασαν μια ολόκληρη ζωή προσπαθώντας να αναδείξουν το έργο τους, που είτε χάθηκε μέσα στην πληθώρα της προσφοράς και την ανεπάρκεια της ζήτησης, είτε αναδείχτηκε μετά το πέρασμα πολλών χρόνων! Με αφορμή την κυκλοφορία του πέμπτου μυθιστορήματος του Γιώργου Τζιτζικάκη με τίτλο «Τ’ αηδονιού το δάκρυ» από τις εκδόσεις Ωκεανίδα, συνομιλήσαμε μαζί του για το παρελθόν του βιβλίου, το παρόν αλλά και το μέλλον!
– Έχουν περάσει δεκαεφτά χρόνια από τη στιγμή που κερδίσατε το βραβείο σας, σε μια ηλικία που τα περισσότερα παιδιά έχουν άλλου είδους αναζητήσεις. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε ώστε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή από τα εφηβικά σας ακόμη χρόνια;
Με θυμάμαι να γεμίζω σελίδες από τα δεκατέσσερά μου, σκαρώνοντας ιστορίες με κεντρικό άξονα το μυστήριο, τις ανθρώπινες σχέσεις και την αγάπη. Ξεκίνησα να γράφω επειδή είχα μια δύσκολη παιδική ηλικία και μετέπειτα εφηβική, οπότε ξεσπούσα δημιουργικά εκεί.
– Τα ερεθίσματα που υπάρχουν μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον επηρεάζουν, θετικά ή αρνητικά την πορεία ζωής ενός ανθρώπου. Πιστεύετε ότι θα ακολουθούσατε άλλη πορεία αν τα γεγονότα που σημάδεψαν την δική σας ψυχοσύνθεση ήταν διαφορετικά;
Είναι ένα ερώτημα που θέτω συχνά και στον εαυτό μου: Αν δεν είχες περπατήσει αυτούς τους δρόμους, άραγε τι οπτική ζωής (κατ’ επέκταση και γραφής) θα είχες; Ναι, όλα επηρεάζουν, μα πιστεύω περισσότερα τα αρνητικά που χαράσσουν βαθιά και δομούν την ψυχοσύνθεση. Στη δική μου περίπτωση, μπορώ να σου πω ότι αν επέλεγα να αφαιρέσω τα άσχημα που συνετέλεσαν ίσως σε αυτό που συγγραφικά είμαι σήμερα, θα το έκανα εν ριπεί οφθαλμού κι ας μην έγραφα τα βιβλία. Όμως έγιναν… και να που ήρθαν βιβλία να μιλήσουν για αυτά.
– Σήμερα η κατάσταση που επικρατεί στη χώρα αποτρέπει κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με τη συγγραφή, καθώς όλοι γνωρίζουμε ότι ελάχιστοι είναι εκείνοι που κερδίζουν από αυτό το «χόμπι»;
Ακόμη περισσότερο, η κατάσταση που επικρατεί αποτρέπει κάποιον να αγοράσει όσα βιβλία θελήσει, οπότε, αν γράφοντας αυτό που σε απασχολεί είναι να βγάλεις χρήματα, τότε μάλλον ζεις σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Ανεξάρτητα από την κρίση πάντως, τα συγγραφικά δικαιώματα ήταν πάντα ένα αγκάθι στις σχέσεις συγγραφέα-εκδότη. Χρειάζονται κάποιες δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα, συνεχόμενη ροή συγγραφής βιβλίων και κατόπιν αγορά τους από τους αναγνώστες για να ζήσεις τον μύθο σου στην Ελλάδα, οπότε όσοι γράφουν με σκοπό να πλουτίσουν από τη συγγραφή, μάλλον πρέπει να αλλάξουν χόμπι.
– Η συγγραφή είναι κατάθεση ψυχής, είναι αφήγηση πολλές φορές «καμουφλαρισμένων» μηνυμάτων, κρυφών επιθυμιών, είναι τέχνη και ευθύνη απέναντι στους αναγνώστες που θα αφιερώσουν το χρόνο τους για να διαβάσουν. Τι άλλο είναι για σας η συγγραφή;
Είναι αναπνοή, ταξίδι, σκάψιμο στα βαθιά, αυτοεπίγνωση της ύπαρξης και άτυπη ψυχοθεραπεία. Δεν σου κρύβω πως στο βιβλίο «Τ’ αηδονιού το δάκρυ» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ωκεανίδα, πρόσφερα πολλά δάκρυα και αυτό για εμένα αποτελεί σωτηρία, επιτυχία και κάθαρση.
– Η σχέση που γεννιέται ανάμεσα στο δημιουργό και τον αναγνώστη μπορεί να κρατήσει αν υπάρχει ασυνέπεια από τη στάση ζωής του, την εικόνα που βγάζει προς τα έξω, γιατί, ας μην ξεχνάμε, ζούμε στην εποχή της «εικόνας» το image που δημιουργεί το σύστημα γύρω μας!
Αυτό θα πρέπει να απασχολεί όσους χτίζουν φωλιές επάνω σε ψέματα. Ο αναγνώστης δεν είναι τσέπη, είναι ψυχή με ανάγκες που σε τιμάει διαβάζοντάς σε και οφείλεις να είσαι ειλικρινής μαζί του. Ίσως ακούγομαι ρομαντικός, μα όσον αφορά εμένα μπορώ να σου πω ότι είμαι ένας καθημερινός άνθρωπος που επιθυμεί την επαφή με τον κόσμο και όχι τα προσχήματα.
– Υπάρχουν σκεπτόμενοι αναγνώστες, διαπιστώνετε ότι διαβάζει ο μέσος Έλληνας σήμερα, επιλέγει τι θα διαβάσει ή επιλέγει ό,τι πέσει στα χέρια του και κυρίως ό,τι πολύ-διαφημίζεται;
Θεωρώ πως ναι, διαβάζουμε πολύ ως λαός και αυτό είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο. Ευτυχώς υπάρχει ποικιλία τόσο σε αναγνώστες όσο και σε προτάσεις βιβλίων και αυτό δημιουργεί μια όμορφη βεντάλια αντιθέσεων. Όχι, δεν πιστεύω πως κάποιος απλά από μια διαφήμιση θα αγαπήσει ένα βιβλίο. Να το αγοράσει ίσως ναι, αλλά για να το βάλει μέσα στην καρδιά του και να το αγαπήσει είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία.
– Στο καινούριο μυθιστόρημά σας επιλέξατε να ασχοληθείτε με μια ιστορία που διαδραματίζεται στα Χανιά, από όπου και κατάγεστε. Πρόκειται για ένα ζωντανό θρύλο όπως λέει και η περίληψή του. Θα μας δώσετε μερικά στοιχεία ακόμη;
Το «Αηδόνι» διαδραματίζεται σε Χανιά και Αθήνα, μιλώντας για την οικογένεια Αηδονάκη και την κατάρα που έδεσε τις ζωές των πρωταγωνιστών. Μαντινάδες, χρησμοί, κατάρες, ανατροπές, τραγούδια, χοροί και όλα πίσω τους έχουν το ερώτημα: Άραγε η ζωή αλλάζει αν το θελήσεις; Το βιβλίο έχει γεύση, ήχο, μυρωδιές από την ελληνική ύπαιθρο και μιλά για τις προσωπικές μας επαναστάσεις, τις υποχωρήσεις μας που οφείλουν να γίνουν αντεπιθέσεις όταν μας συνθλίβουν την αξιοπρέπεια και την ανάγκη μας για επιστροφή πίσω στη μάνα μας. Τη μάνα γη και τη μάνα ελπίδα, τη μάνα αγάπη, ασφάλεια και καταφύγιο.
– Ποια πόλη αγαπάτε περισσότερο και πού θα επιλέγατε να ζήσετε αν είχατε την δυνατότητα να διαλέξετε;
Είναι πολλοί οι τόποι της Ελλάδας που αγαπώ. Ιωάννινα, Πήλιο, Χαλκιδική, Σκιάθο, όμως τα Χανιά είναι εκείνα που μου έχουν λείψει απίστευτα πολύ. Όσο βρίσκομαι στην Αθήνα, θεωρώ πως η ζωή στην πρωτεύουσα είναι ένα γκρίζο διάλειμμα που σταματά μόλις πατήσω στην Κρήτη. Ευτυχώς όμως, έχω πολλούς ανθρώπους γύρω μου που με αγαπάνε και αγαπώ και αυτό είναι που κάνει τους τόπους μοναδικούς.
– Εργάζεστε στον τομέα της Καλλιτεχνικής Βιβλιοδεσίας, είστε Διαιτητής ποδοσφαίρου και ασχολείστε και με το Reiki. Πώς τα συνδυάζετε όλα αυτά;
Είναι απλώς διαφορετικά δάχτυλα στο ίδιο χέρι. Η διαιτησία ήρθε νωρίς στη ζωή μου και είχε να κάνει με την ανάγκη μου να έχω επαφή με κόσμο. Μου αρέσει να ταξιδεύω, να γνωρίζω νέους ανθρώπους, να κάνω φίλους, να βλέπω άλλους τόπους και η διαιτησία μου το πρόσφερε αυτό. Τη βιβλιοδεσία την αγαπώ γιατί είναι από μόνη της μια δημιουργική τέχνη. Καλλωπίζω ένα βιβλίο, το ζωντανεύω, το σώζω από τη φθορά του χρόνου. Το Reiki ασχολείται ακριβώς με τα ίδια, μόνο που έχει να κάνει ενεργειακά με την ανάγκη ενός ανθρώπου να τα βιώσει και να τα εφαρμόσει στη ζωή του.
– Πώς σκεφτόσαστε τον εαυτό σας σε είκοσι χρόνια από σήμερα;
Ζωντανό (γέλια), ταπεινό, χαμογελαστό, δίκαιο, με λιγότερο άγχος, ψυχική ηρεμία και έχοντας γράψει μερικά καλά βιβλία.
– Μια ευχή, μια συμβουλή και μια ανεκπλήρωτη επιθυμία σας;
Να ζείτε τις στιγμές πριν αυτές τελειώσουν. Να γελάτε, να ελπίζετε και να ρισκάρετε πάντα για το απίθανο. Η πρώτη που σκέφτομαι είναι να γυρίσω όλο τον κόσμο.
Λίγα λόγια για τον ίδιο Ο Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης γεννήθηκε το 1981, ζει στην Αθήνα και κατάγεται από τα Χανιά. Εργάζεται στον τομέα της Καλλιτεχνικής Βιβλιοδεσίας, έχει σπουδάσει Διοίκηση Αθλητικών Επιχειρήσεων και Δημόσιες Σχέσεις, είναι Διαιτητής Ποδοσφαίρου του Συνδέσμου Αθηναίων Διαιτητών και από το 2008 κατέχει τον τίτλο του Reiki Therapist Of Usui System of Natural Healing. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκινά από τα εφηβικά του χρόνια όταν στα δεκαεπτά του κερδίζει βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το διήγημά του «Ο Ζητιάνος». Το έργο «Τ’ αηδονιού το δάκρυ» είναι το πέμπτο του βιβλίο.
Λίγα λόγια για το βιβλίο Τ’ αηδονιού το δάκρυ Ένα βρέφος που αργοσβήνει, μια κατάρα που πρέπει να λυθεί τρεις φορές, άνθρωποι που δοκιμάζεται το κουράγιο τους και ψυχές κυνηγημένες επί σαράντα χρόνια. Ο Γιώργης και η Κωστούλα είχαν ρισκάρει τα πάντα για να σωθεί η μικρή τους κόρη, η Κλειώ, και παρ’ όλα όσα τους βρήκαν η αγάπη τους δεν λύγισε στιγμή. Ένας χρησμός, μια αυτοθυσία και ένας ύπουλος εχθρός φυλακίζουν τον Γιώργη, αφήνοντας την Κωστούλα να μεγαλώσει μόνη την κόρη της απέναντι σε μια κατάρα που κάθε φορά ξετυλίγεται πιο δυνατή. Τριάντα χρόνια μετά η Κλειώ ζει παγιδευμένη σ’ έναν γάμο που βυθίζει τη ζωή της σε κινούμενη άμμο, ώσπου κάποτε αφυπνίζεται και θεριεύει το αγρίμι της ψυχής της. Άραγε η ζωή αλλάζει αν το θελήσεις; Σε δεύτερους ρόλους, η κυρα-Δήμητρα με το αλλήθωρο μάτι της, ο γέροντας Τυροθόδωρας με τις συμβουλές του, ο Σήφης με το άσβεστο μίσος του και η καλόγρια Σταυροκατίνα πλέκουν όλοι μαζί το κρητικό υφαντό της οικογένειας Αηδονάκη. Μυστικά, χρησμοί, επαναστάσεις, λυτρωμοί, θαύματα, μαντινάδες, μπαλωθιές, χοροί και γύρω όλα να μοσχομυρίζουν άρωμα από ζεστό ψωμί, λάδι και ρίγανη. Η απίστευτη ιστορία της οικογένειας Αηδονάκη – ένας ζωντανός θρύλος στα Χανιά.
Χρησιμοποιούμε cookies για την παροχή των υπηρεσιών και την ανάλυση της επισκεψιμότητας της σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, αποδέχεστε τη χρήση των cookies.ΕντάξειΌροι Χρήσης
