Συγγραφέας του βιβλίου «Το μπλε ζαφείρι» – Εκδόσεις Ψυχογιός

Στο στέμμα του Αρχιπελάγους, την υπέροχη Λήμνο με τα απόκοσμα τοπία και τα τιρκουάζ νερά, μας ταξιδεύει με το μυθιστόρημά της η Ρένα Ρώσση – Ζαΐρη. Ηρωίδα της, η Μελάνθη, που αντιπροσωπεύει τη γυναίκα και τη δύναμή της και όπως λέει στο Vivlio-life η συγγραφέας, μέσα από την πορεία της ζωής της, Το μπλε ζαφείρι «στάθηκε κοντά και σε εκείνες τις γυναίκες που καταπιέζονται, που εγκλωβίζονται σε έναν κύκλο γλυκόπικρο, τοξικό. Που χάνουν την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό τους. Που φοβούνται, υποχωρούν, βασανίζονται, υποφέρουν, τραυματίζονται βάναυσα. Βρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες για να μην καταγγείλουν τον σύζυγό τους, πιστεύουν πως φταίνε οι ίδιες, προφέρουν εκούσια τον εαυτό τους στα χέρια του θύτη τους. Και τον συγχωρούν. Ξανά και ξανά». Πρόσφατα η συγγραφέας βρέθηκε στο όμορφο νησί για την παρουσίαση του βιβλίου της. Καθισμένη στην πρώτη σειρά, τη βραδιά της παρουσίασης και η επινοημένη ηρωίδα της. Η Μελάνθη, που άλλοτε βούρκωνε και άλλοτε γελούσε, ικανοποιημένη επειδή εκπληρώθηκε η επιθυμία της να φθάσει σ’ εμάς το μήνυμα που βροντοφωνάζει η ιστορία της: «Όχι, μη συγχωρείς τη βία που δέχεσαι, μη γίνεσαι θύμα. Είσαι δυνατή. Και θα βρεις τρόπο να το ξεπεράσεις».

«Έπαθα Λήμνο!» Μια έκφραση που συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια και πάνω κάτω αντιλαμβανόμαστε τη ερμηνεία της. Πότε την «πάθατε» εσείς; Έχει σημασία, βλέπετε, να μας μιλήσει η συγγραφέας που «έπαθε» αλλά και εμπνεύστηκε από εκείνη!
Χρόνια και χρόνια άκουγα τόσο όμορφα λόγια γι’ αυτό το νησί. Άλλο να ακούς όμως κι άλλο να βιώνεις. Το επισκέφτηκα το 2016, για να παρουσιάσω το μυθιστόρημά μου, «Δυο φιλιά για την Αμέλια», εκδόσεις Ψυχογιός και το ερωτεύτηκα μεμιάς! Με μάγεψε η ανεμόεσσα νήσος, αυτό το στέμμα του Αρχιπελάγους, με συνεπήρε.
Περίμενα καιρό για να ζωντανέψω στη Λήμνο τους ήρωές μου, περίμενα το κατάλληλο ερέθισμα, το κατάλληλο θέμα. Και τα απόκοσμα τοπία του νησιού με βοήθησαν αφάνταστα να ξεδιπλώσω την ιστορία μου. Σε αυτό το νησί πρόκληση για κάθε συγγραφέα, πάλεψα να σκαρφιστώ λέξεις να καταφέρω να αποδώσω την απαράμιλλη ομορφιά.
Το «Μπλε ζαφείρι» έπαιξε με τη Λήμνο, ξετρελαμένο μαζί της, ενώθηκε με τις μεθυστικές μυρωδιές και τα χρώματά της. Αντίκρισε τις Αμμοθίνες, τη γοητεία της ερήμου καταμεσής του Αιγαίου, κατρακύλησε στην καστανόξανθη άμμο τους. Ερωτεύτηκε τη Μύρινα, την πεταλούδα με τα ανοιγμένα φτερά. Μάζεψε κοχύλια στις παραλίες, βούτηξε σε τιρκουάζ νερά. Αντίκρισε παραμυθένια χωριά, χαράδρες με πικροδάφνες, σιτοχώραφα που φτάνουν ως τη θάλασσα. Θαύμασε τα ελάφια στο θρυλικό Κάστρο και τα φλαμίνγκο στους υγροτόπους. Έζησε μαζί με τους ήρωές στην παραλία του Άγιου Ιωάννη, στον Κάσπακα. Δίπλα στο ομώνυμο ξωκλήσι και τα επιβλητικά βράχια μπροστά στη θάλασσα με τα παράξενα σχήματα. Γνώρισε το ιερό των Καβείρων, χώθηκε στη σπηλιά του Φιλοκτήτη. Απόλαυσε τον ήλιο της να δύει στο πέλαγος στο βάθος του ορίζοντα στο Άγιο Όρος…
Το «Μπλε ζαφείρι» όμως αγκαλιάζει παρέα με τους αναγνώστες του κι άλλα μέρη της πατρίδας μας. Περπατάει μαζί τους στα μικρά και γραφικά στενά της παλιάς κουκλίστικης πόλης του Ρεθύμνου, εκεί όπου κρύβεται όλη η ομορφιά της. Δοκιμάζει θεσπέσιο μπακλαβά κοντά στο Τζαμί Νερατζέ, ανασαίναμε Κρήτη!
Ταξιδεύει και στο Αμύνταιο, παρασύρεται από το όνειρο στη λίμνη Βεγορίτιδα, γίνεται ένα με την απόκοσμη, τη μυστηριώδη αίσθησή της, από τα θαύματα της φύσης της περιοχής τα καμωμένα από υλικά παραμυθιού. Χώνεται στους αμπελώνες, και στα οινοποιεία, γεύεται τα μοναδικά κρασιά του τόπου.
Ενθουσιάζεται με την Καβάλα, την πόλη που λες και τη γέννησε ο ήλιος και τη χαϊδεύει τρυφερά η θάλασσα. Μεθάει με ντόπιο τσίπουρο στις ταβέρνες της, δε χορταίνει να αντικρίζει τους μολυβένιους τρούλους του Ιμαρέτ. Περιπλανιέται στα ασβεστωμένα λιθόστρωτα δρομάκια της Μυκόνου, λιάζεται στην Ψαρρού. Διασκεδάζει στην πλανεύτρα Θεσσαλονίκη. Και κάνει βόλτες δίπλα στον ποταμό Σακουλέβα που διασχίζει τα σπίτια με τις κόκκινες σκεπές στη Φλώρινα.
Πετάει κι ως το Ρέικιαβικ, γνωρίζει την πρωτεύουσα της χώρας της φωτιάς και του πάγου, μαγεύεται από το θεόρατο επουράνιο πέπλο, το Βόρειο Σέλας. Ξεδιψάει με μαύρη μπύρα στο γραφικό και πανέμορφο Δουβλίνο, τη χώρα των Βίκινγκς, θαυμάζει τη θέα του Τάμεση από τη Γέφυρα του Λονδίνου…
Είναι ένα βιβλίο ταξιδιάρικο, μεθυστικό και θυμωμένο ταυτόχρονα, καταπιάνεται με όλα όσα βιώνουν οι γυναίκες τα τελευταία χρόνια.

Επιλέξατε την παράλληλη αφήγηση, κάτι που προσθέτει μια ιδιαιτερότητα στο μυθιστόρημά σας. Νιώσατε να σας φέρνει πιο κοντά στους ήρωες αλλά κυρίως στα συναισθήματά τους;
Το «Μπλε ζαφείρι» ξεκινάει με μια συγγραφέα που γράφει λίγα λόγια στην αρχή κάθε κεφαλαίου, καθώς ετοιμάζεται να καταθέσει στον εκδοτικό της οίκο το καινούργιο μυθιστόρημά της. Μόνο που υπάρχει κάποιος λόγος που δεν μπορεί να τελειώσει το τελευταίο κεφάλαιο, δεν μπορεί να διαλέξει τίτλο…
Πόσο πολύ την καταλάβαινα, πόσο την ένιωθα. Με βοήθησε να γράψω τις δικές μου σκέψεις, να ξεδιπλώσω ακόμα καλύτερα την ψυχοσύνθεση των ηρώων, να ανασαίνω παρέα με τους χαρακτήρες, να νιώθω, να αγωνιώ μαζί τους σε κάθε σελίδα. Αισθανόμουν σαν να έρχομαι σε επαφή με τους δικούς μου αναγνώστες, να πλημμυρίζω ανατροπές το βιβλίο.
Έγραφα, έγραφα και υπήρχαν φορές που δάκρυζα από συγκίνηση ή ξεφώνιζα από χαρά… Το «Μπλε ζαφείρι» είναι ένα πολύ προσωπικό βιβλίο, καθώς περιέχει και δικά μου βιώματα.Kατά μία έννοια η συγγραφέας είμαι εγώ.

Δεν αρκεί, ωστόσο, μόνο η διαφορετική γραμματοσειρά για ένα άρτιο αποτέλεσμα. Πώς υποδέχτηκαν τον νέο τρόπο γραφής σας οι αναγνώστες;
Οι αναγνώστες μου αγκάλιασαν το καινούργιο μυθιστόρημά μου από την πρώτη στιγμή. Τα σχόλιά τους πραγματικά με συγκίνησαν και με συγκινούν. Μου έγραψαν πως πλημμύρισαν συναισθήματα, πως ταυτίστηκαν πολλές φορές με κάποιους από τους ήρωες, πως ανακάλυψαν κομμάτια από τον εαυτό τους, πως ετοιμάζουν τις βαλίτσες για ένα ταξίδι στο νησί του ονείρου, στο μπλε ζαφείρι του Αιγαίου, τη Λήμνο.
Χαίρομαι τόσο πολύ γνωρίζοντας πως ένα σωρό φίλοι της καρδιάς μου θα επισκεφτούν το νησί, θα ξετρελαθούν μαζί του, θα ακολουθήσουν τα βήματα της Μελάνθης μου… Οφείλω στ’ αλήθεια πολλά στους αναγνώστες μου και σε αυτό το μυθιστόρημα πιστεύω πως θα το νιώσουν.
Το μεγαλύτερο βραβείο της ζωής μου, εκτός από την οικογένειά μου, είναι οι αναγνώστες μου, η αγάπη την οποία εισπράττω από αυτούς.
Η σχέση μου μαζί τους είναι μαγική. Αγγίζει το όνειρο…

Μελάνθη. Ακόμη και το όνομα που επιλέξατε για εκείνη έχει μία γλύκα. Την αγαπήσαμε, ξέρετε. Και το κάναμε επειδή πρώτα εσείς σκύψατε πάνω της με μεγάλη ευαισθησία. Τη θωρακίσατε, όμως, και με μεγάλη δύναμη. Νιώθουμε πως τη θαυμάζετε την ηρωίδα σας…
Η Μελάνθη, η ηρωίδα μου, αντιπροσωπεύει την ίδια τη γυναίκα και τη δύναμή της. Ναι, τη θαυμάζω, όπως θαυμάζω όλες τις γυναίκες που παλεύουν καθημερινά με ένα σωρό αντιξοότητες και βγαίνουν νικήτριες. Υποκλίνομαι στο θάρρος τους, στο ψυχικό τους ανάστημα, στην καθημερινή της πάλη να ισορροπήσουν σε τόσους και τόσους ρόλους.
Το «Μπλε ζαφείρι», μέσα από την πορεία της ζωής της Μελάνθης, στάθηκε κοντά και σε εκείνες τις γυναίκες που καταπιέζονται, που εγκλωβίζονται σε έναν κύκλο γλυκόπικρο, τοξικό. Που χάνουν την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό τους. Που φοβούνται, υποχωρούν, βασανίζονται, υποφέρουν, τραυματίζονται βάναυσα. Βρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες για να μην καταγγείλουν τον σύζυγό τους, πιστεύουν πως φταίνε οι ίδιες, προφέρουν εκούσια τον εαυτό τους στα χέρια του θύτη τους. Και τον συγχωρούν. Ξανά και ξανά.
Φωνάξαμε παρέα σε όλες αυτές τις γυναίκες φωνάξαμε ΔΥΝΑΤΑ:
«Όχι, μη συγχωρείς τη βία που δέχεσαι, μη γίνεσαι θύμα. Είσαι δυνατή. Και θα βρεις τρόπο να το ξεπεράσεις».

«Τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα όταν πιεστεί πολύ;» αναρωτιέστε στο τέλος του οπισθόφυλλου και απαντάτε «Τα πάντα» και σύμφωνα με όσα μας είπατε δε χρειάζεται να αναρωτηθούμε γιατί. Θεωρούμε, επίσης, βέβαιο πως αυτό το «τα πάντα» κρύβει μέσα του ανατροπές. Υπάρχουν ανάμεσά τους προσωπικές στιγμές που «πειράξατε» χάριν της μυθοπλασίας;
Από τότε που γεννιέται μια γυναίκα παλεύει να αποδείξει όσα σε έναν άντρα είναι αυτονόητα. Δεν παραιτείται όμως, πέφτει και ξανασηκώνεται με το κεφάλι ψηλά. Είναι η ηρωίδα της διπλανής πόρτας, η δική μου ηρωίδα, τη θαυμάζω, προσπαθώ να της μοιάσω.
Οι ανατροπές που κρύβει μέσα του το βιβλίο είναι τόσο ξαφνικές, που κόβουν την ανάσα. Οι ήρωές μου μιλούν, διηγούνται την ιστορία τους, ερωτεύονται, πονούν, αγαπούν, παλεύουν για τη λύτρωση.
Ναι, «πείραξα» προσωπικές στιγμές χάριν της μυθοπλασίας κι ήταν αυτές οι στιγμές που με βοήθησαν να είμαι αληθινή σε κάθε σελίδα. Εμπειρίες όχι μονάχα δικές μου, αλλά και των αναγνωστριών μου.
Πονάνε αυτές οι εμπειρίες, τις κουβάλησε στους ντελικάτους ώμους της η Μελάνθη. Της είχα εμπιστοσύνη όμως, εμπιστοσύνη απόλυτη πως θα έπαιρνε τη σωστή απόφαση όταν σταδιακά τα πάντα κατέρρεαν γύρω της. Ήξερε πως αυτό που θα επέλεγε θα επηρέαζε την πορεία της ζωής της. Ήταν τολμηρή όμως. Προχωρούσε κρατώντας ψηλά το κεφάλι της. Της έδειξα τον δρόμο μέσα από τα λόγια του Πάολο Κοέλο: «Ο άνθρωπος βελτιώνεται καθώς ακολουθεί τον δρόμο του. Αν περιμένει να βελτιωθεί προτού πάρει μια απόφαση, δε θα προχωρήσει ποτέ…»

Θέλετε να μας δώσετε και μια μικρή γεύση της πλοκής που όπως διαπιστώνουμε έχει ένα σκορπιό, ένα γεράκι – κυνηγό αλλά και τρία φονικά;
Η Μελάνθη παίρνει την πρώτη της ανάσα σε ένα μαγευτικό νησί του Βόρειου Αιγαίου πλημμυρισμένο μυστήριο, τη Λήμνο. Από πατέρα Κρητικό και μητέρα Ρομά, γεγονός που κάνει τους συμμαθητές της να την κακομεταχειρίζονται. Και τότε εμφανίζεται ο φύλακας άγγελός της, ο Άλκης, δυο χρόνια μεγαλύτερός της, γίνεται κομμάτι της ζωής της.
Ο πατέρας της, ο παιδικός της ήρωας, τη μεγαλώνει στα πούπουλα. Όλα αλλάζουν όμως μετά την αποκάλυψη που θα αντικρίσει με τα μάτια της για εκείνον. Θα τα καταφέρει να βρει βάλσαμο για τις πληγές της ύστερα απ’ αυτό που αντίκρισε;
Στη ζωή της αναπάντεχα θα μπει ο Ερμής, ένας νεαρός από τον καταυλισμό τον Ρομά, ενθουσιώδης κι επιπόλαιος όπως κι ο έρωτάς τους. Ο Άλκης παραμένει θεατής στη ζωή της και θα συνεχίσει να είναι για πολύ ακόμα αφού η ίδια δεν μπορεί ακόμα να συνειδητοποιήσει τι νιώθει για εκείνον…
Σε ένα παράλληλο σύμπαν ένας δολοφόνος διαλύει τη ζωή των γύρω του. Είναι μεγαλωμένος σε μια τοξική οικογένεια, που του προσφέρει περιφρόνηση και μίσος. Τη μαυρίλα που κρύβει στην ψυχή του την πληρώνουν αθώες ψυχές, ψυχές που δεν ευθύνονται για τίποτα.
Η Μελάνθη καταφέρνει να ακολουθήσει το όνειρό της να ακολουθήσει τον κλάδο της Φιλολογίας. Σπουδάζει στο Ρέθυμνο, κάποια στιγμή διορίζεται στο Αμύνταιο, αρχίζει να γράφει το πρώτο της μυθιστόρημα κι όταν επιστρέφει στη Λήμνο, έρχεται αντιμέτωπη με μια ακόμα αποκάλυψη και με ένα κοριτσάκι με σύνδρομο Άσπεργκερ. Ώσπου ενώνεται και πάλι με τον Άλκη, κάνει όνειρα. Όνειρα που ξαφνικά ανατρέπονται από κάποιον άλλο άντρα που χώνεται στη ζωή της.
Θα καταφέρει άραγε να ξεφύγει από τη μοίρα της; Θα ανακαλύψει την αληθινή αγάπη σπάζοντας τα δεσμά της φυλακής της; Ποια είναι η σχέση της με τον δολοφόνο; Και τι κοινό το μπλε ζαφείρι, ένα γεράκι κι ένας σκορπιός με το νησί της Λήμνου;

Η ηρωίδα σας η Μελάνθη σας δεν αποχωρίζεται ποτέ «Το Μπλε ζαφείρι» της. Είναι ακουμπισμένο πάντα πάνω στην καρδιά της. Έχει μια δύναμη αυτό το κόσμημα και φαντάζομαι πως έχει να κάνει με το ποιος της το χάρισε και όχι με το γεγονός πως είναι το δεύτερο πιο σκληρό ορυκτό στη φύση μετά το διαμάντι…
Η Μελάνθη δεν αποχωριζόταν το μπλε ζαφείρι, το δώρο του άντρα που λάτρευε. Ακουμπισμένο ήταν πάντοτε πάνω στην καρδιά της. Αντιπροσώπευε τον έρωτα, αντιπροσώπευε τα πάντα για εκείνη, μα πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα τη δύναμη που έκρυβε μέσα της. Κι όταν συνειδητοποίησε πως κινδύνευε η ζωή της, το ζαφείρι ήταν που της χάρισε το κουράγιο να παλέψει, να ξεφύγει από τον ιστό που ήταν μπλεγμένος γύρω της.
Επέλεξα «Το Μπλε ζαφείρι» σαν τίτλο για το μυθιστόρημά μου, γιατί αντιπροσωπεύει τη δύναμη που κρύβει κάθε γυναίκα μέσα της.
Αντιπροσωπεύει την ίδια την Ελλάδα το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας, αλλά και τη μοναδικό ζαφειρένιο μας νησί, τη Λήμνο.

«Ο έρωτας μονάχα όταν πονάει αξίζει…» διαβάζουμε και δεν είναι η πρώτη φορά που μας δημιουργεί ερωτήματα η συγκεκριμένη ρήση. Γιατί ένα τόσο υπέροχο συναίσθημα να συνδέεται με μία δυσάρεστη αίσθηση όπως είναι ο πόνος; Να μας απαντήσει η ηρωίδα σας;
…Η Μελάνθη δεν άντεξε άλλο. Τον τράβηξε πάνω της. Στερέωσε μια ξανθιά τούφα πίσω από το αυτί του. Κι έπειτα άγγιξε δειλά τα χείλη της με τα δικά του. Τον φίλησε. Πρώτα στο στόμα, μετά στον λαιμό. Κι έπειτα πάλι στο στόμα. Η ανάσα της έγινε ένα με τη δική του. Ένιωσε να καίγεται, να χάνεται και να αναγεννιέται. Άφησε τα χείλη της να πουν όσα δεν άντεχε να ξεστομίσει.
Μέσα από το φιλί της προσπάθησε να τον κάνει να νιώσει τα συναισθήματά της. «Αγάπα με!» του φώναζε.
Ξαφνικά τον ένιωσε να σφίγγεται. Την απώθησε μαλακά. Οπισθοχώρησε.
«Όχι, όχι, πάλι!» μουρμούρισε.
«Τι εννοείς; Πάντα σε αγαπούσα, Άλκη, πάντα…»
«Σταμάτα! Μην πεις τίποτα άλλο, σε παρακαλώ!»
Η Μελάνθη τον κοίταξε σαν χαμένη.
«Φταίει… φταίει η Τασούλα;» τον ρώτησε.
Της έριξε ένα ειρωνικό βλέμμα και μετά έφυγε από κοντά της.
«Σε παρακαλώ κι εγώ! Μη φεύγεις! Πρέπει να μιλήσουμε, να μου εξηγήσεις», του φώναξε.
Εκείνος δεν της έδωσε σημασία. Άρχισε να ανεβαίνει το μονοπάτι, μέχρι που χάθηκε από τα μάτια της.
Σωριάστηκε στην άμμο, ένα κουβάρι έγινε, με τη γεύση του ακόμα στο στόμα της. Εκείνη τη γλυκιά γεύση που έμοιαζε τώρα τόσο πικρή. Δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια της. Πονούσε. Πονούσε ολόκληρη….
Copyright To Mπλε ζαφείρι, εκδόσεις Ψυχογιός

Ναι, ο έρωτας πονάει. Ο αληθινός έρωτας, αυτός που αξίζει. Πονάμε στ’ αλήθεια αφόρητα για το αντικείμενο του έρωτά μας.
Κι ο επώδυνος χωρισμός αφήνει ουλές στην καρδιά μας, ξεσκίζει το είναι μας…

Στις 4 Ιουνίου βρεθήκατε στη Λήμνο για την παρουσίαση του βιβλίου σας και με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένουμε να μας μιλήσετε για τις εντυπώσεις εκείνης της βραδιάς, που δε ξέρω αν το επιδιώξατε αλλά είχε πανσέληνο, όπως και κείνη τη βραδιά που μας περιγράφετε στις πρώτες σελίδες σας…
Το «Μπλε ζαφείρι» το πλημμυρίζει μαγεία… Μέσα στο τρέξιμο και στις δουλειές που αναπόφευκτα ακολουθούν τις παρουσιάσεις μου σε όλη την Ελλάδα, δεν αναρωτήθηκα καν αν η νύχτα της εκδήλωσης στη Λήμνο ήταν μια νύχτα που το νησί το έλουζε το ολόγιομο φεγγάρι.
Κι όμως. Το φεγγάρι με ακολούθησε, φώτισε λες τα βήματά μου.
Είναι τόσα πολλά αυτά που λαχταρώ να γράψω για την παρουσίαση του καινούργιου βιβλίου μου στη λατρεμένη, μαγευτική Λήμνο. Ήταν τόσοι πολλοί όλοι όσοι με καλωσόρισαν, με θεωρήσαν δικό τους άνθρωπο!
Κράτησε πάνω από ώρα η παρουσίαση του βιβλίου. Με κιθάρα και τραγούδια, αγκαλιές, φιλιά, ολόγλυκα λόγια. Κράτησε πάνω από ώρα κι εγώ δε σταματούσα να βουρκώνω από συγκίνηση…
Κι εκείνη η νύχτα η λουσμένη στο φως του φεγγαριού, μου θύμισε τόσα πολλά από το «Μπλε ζαφείρι». Μου θύμισε τη Μελάνθη μικρούλα. Τότε που σήκωνε τα χέρια της όσο πιο ψηλά μπορούσε, σηκωνόταν στις μύτες των ποδιών της, πάλευε να πιάσει το φεγγάρι, να το κατεβάσει από τον ουρανό, να το χαρίσει στους αγαπημένους της. Πάλευε με όλη της τη δύναμη. Αλλά δεν τα κατάφερνε.
Μου θύμισε τη μητέρα της, τη Ροζαλία. Για μια στιγμή την είδα να χορεύει με τα μάτια της φαντασίας μου.
Ντυμένη με μια στενή μαύρη μπλούζα και μια μακριά κατακόκκινη φούστα με λουλούδια που τόνιζε τη λυγερή της σιλουέτα τραγουδούσε και χόρευε το δικό της το όνειρο, με απαράμιλλη δεξιοτεχνία, πάθος και δυναμισμό. Χόρευε φλαμένκο νιώθοντας κάθε της κίνηση, ακολουθώντας τον ρυθμό της καρδιάς της.
Μου θύμισε ακόμα κι ένα γεράκι, που την πήρε στο κατόπι μια νύχτα με πανσέληνο, μια μαγευτική νύχτα που μοσχοβολούσε νυχτολούλουδο.
Και την οδήγησε στον γκρεμό…
Ναι, το «Μπλε Ζαφείρι» το λούζει αυτό το απόκοσμο φως του ολόγιομου φεγγαριού, το πλημμυρίζει μαγεία…

Νιώσατε πως κάπου εκεί στις πρώτες θέσεις βρισκόταν και η Μελάνθη σας, ικανοποιημένη επειδή το μήνυμα που ήθελε να εισπράξουμε εμείς, πως οι γυναίκες μπορούμε να κάνουμε τα πάντα όταν πιεστούμε, το λάβαμε;
Η Μελάνθη καθόταν στην πρώτη σειρά τη βραδιά της παρουσίασης.
Και μου χαμογελούσε. Και βούρκωνε κι εκείνη μαζί μου.
Κι ήταν σαν να μου έλεγε πως εκπληρώθηκε ο στόχος του βιβλίου, πως το «Μπλε ζαφείρι», αυτό το παθιασμένο, το μεθυσμένο από τις χαρές και τις λύπες της ζωής μυθιστόρημα, που παλεύει να κεντήσει το πολύχρωμο μωσαϊκό της σύγχρονης κοινωνίας θα πλημμυρίσει με θαλασσινό άρωμα τις καρδιές των αναγνωστών του, θα τις οδηγήσει στη λύτρωση.
Και θα βροντοφωνάξει πως γυναίκα σημαίνει δύναμη!

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ο θάνατος του Μάρκου ήταν άραγε τραγικό δυστύχημα ή ανθρωποκτονία από πρόθεση; Ο Άλκης είναι σίγουρος πως η Μελάνθη κάτι του κρύβει. Κι ως αστυνομικός είναι αποφασισμένος να μάθει την αλήθεια. Εκείνη ξέρει πως δεν μπορεί να στηριχτεί πάνω του. Αν του αποκαλύψει πως δε σταμάτησε ποτέ να τον αγαπάει, θα αναγκαστεί να μοιραστεί μαζί του το ανείπωτο μυστικό της. Και τότε η ζωή της θα γίνει χίλια κομμάτια. Μπερδεμένη, φοβισμένη και μόνη, προσπαθεί να ξεφύγει από τον ιστό που υφαίνεται γύρω της. Αλλιώς κινδυνεύει να χάσει ακόμα και τη ζωή της. Ένα μπλε ζαφείρι, ένας σκορπιός, ένα γεράκι-κυνηγός κι η Λήμνος, ένα νησί πλημμυρισμένο μυστήριο, μπλέκονται με τους ήρωες, με το αγγελικό και συνάμα διαβολικό πρόσωπό τους, με τα ανείπωτα μυστικά τους, με τρεις δολοφονίες. Τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα όταν πιεστεί πολύ; Τα πάντα.

Βιογραφικό
Η Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη γεννήθηκε στην Αθήνα, μέσα στα βιβλία. Είναι κόρη του Νικόλαου Ρώσση, των ομώνυμων εκδόσεων, ενώ παππούς της ήταν ο επιφανής φιλόλογος και συγγραφέας Ιωάννης Θ. Ρώσσης. Αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολέγιο Θηλέων Αγίας Παρασκευής, τη Σχολή Νηπιαγωγών Αθηνών και το Lοndon Montessori Centre. Εργάστηκε ως νηπιαγωγός για δεκαέξι χρόνια, αλλά και ως υπεύθυνη έκδοσης σε πολλούς εκδοτικούς οίκους. Έχει γράψει 10 μυθιστορήματα για ενηλίκους, πάνω από 150 παιδικά βιβλία, δικά της και διασκευές, και έχει μεταφράσει 1500 βιβλία παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας. Για την προσφορά της στην παιδική λογοτεχνία και το μεταφραστικό της έργο, έχει τιμηθεί δύο φορές με τον Έπαινο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και με το Bραβείο της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας. Το 2002 το όνομά της ανεγράφη στον Τιμητικό Πίνακα της IBBY (INTERNATIONAL BOARD ON BOOKS FOR YOUNG PEOPLE). To 2015 της απενεμήθη το Bραβείο Λογοτεχνίας από τον Όμιλο Γυναικών Πειραιά «Εξάλειπτρον» για το συγγραφικό της έργο, σε συνδυασμό με τη μεγάλη απήχησή του και τη διαδραστική της σχέση με τους αναγνώστες της. Έχει εμφανιστεί σε πολλές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές. Όλα τα βιβλία της, ενηλίκων και παιδικά, κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ. Είναι παντρεμένη και έχει δυο παιδιά.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave