Σκέψεις για το βιβλίο «Δίδυμα φεγγάρια» της Ρένας Ρώσση Ζαΐρη
Τα τερτίπια της ζωής πολλές φορές είναι μακράν πιο μπλεγμένα και δύσκολο να τα ανακαλύψει ακόμη και ο πιο καλός μυθιστοριογράφος. Ίσως γι’ αυτό και υπάρχουν γύρω μας τόσα και τόσα απίστευτα που ακούμε και βλέπουμε καθημερινά, γιατί συναγωνίζονται ίσως τη φαντασία. Ποιος άραγε κλέβει ιδέες για να απλώσει στον καμβά του τα χρώματα που θα ζωγραφίσει, η πραγματικότητα ή η φαντασία;
Πράγματι, πολλές φορές ακούμε μια ιστορία και αδυνατούμε να πιστέψουμε πώς μπορεί ένα μυαλό να σκέφτηκε να διαπράξει ένα ειδεχθές έγκλημα, να τιμωρήσει με τον πιο βάναυσο τρόπο μια άλλη ψυχή, ένα φθαρτό σώμα.
Στο ταλέντο του συγγραφέα να αποτυπώσει τις λέξεις του και να υφάνει τον ιστό της ιστορίας του μένει πια μόνο το να εμπλουτίσει με όσο το δυνατόν πιο ωραίες εικόνες, πιο ζωντανούς χαρακτήρες, πιο παραστατικά τα γεγονότα. Κάτι που η κυρία Ρώσση το καταφέρνει κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, στα Δίδυμα Φεγγάρια.
Είναι μια ανατριχιαστική ιστορία, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, μα εξ’ ολοκλήρου στηριγμένη στα ψέματα που οι ήρωες έστησαν τη ζωή τους, βάδισαν τα χρόνια τους. Και όταν οι άνθρωποι κάνουν λάθη, όταν ένας γονιός κάνει λάθος, τις περισσότερες φορές, έχει αντίκτυπο στο παιδί του.
Τι είναι άραγε καλύτερο για ένα παιδί, να μεγαλώσει μέσα στην αγάπη και την αγκαλιά μιας μάνας φτωχής, που το μόνο που μπορεί να του προσφέρει είναι το μητρικό χάδι, η παρουσία και η σιγουριά; Ή μήπως αν προτιμήσει να μεγαλώσει το παιδί της μέσα στα πλούτη, μέσα στα υλικά αγαθά μα χωρίς τη δική της ανάσα, χωρίς να νιώσει ποτέ την αγάπη, παρόλο που την ακούει καθημερινά στο όνομά της;
Κι όταν πρόκειται για δύο παιδιά, για δίδυμα αδέλφια, πώς είναι δυνατόν να μπορέσεις να ξεχωρίσεις σε ποιο θα χαρίσεις την άνεση, τη μόρφωση, τη δυνατότητα να ζήσει μια άνετη ζωή και ποιο να κρατήσεις κοντά σου; Δύσκολη απόφαση και αλίμονο σε όποια μάνα βρέθηκε σε μια τέτοια στιγμή στη ζωή της.
Οι τύψεις ότι διέπραξες ένα έγκλημα ότι μπορούσες μα δεν κατάφερες να επιβληθείς στον εγωισμό σου, στη ζήλια που σε κατατρώει είναι το πιο συγκλονιστικό γεγονός, αυτό που καθορίζει τα πάντα.
Σαράκι που σε τρώει μέσα σου, σκέφτεσαι πόσο πολύ θέλεις να αποχτήσεις κάτι, κάποιον, κι όταν δεν μπορείς, όταν βλέπεις πως τον χάνεις, επιλέγεις να τον καταστρέψεις, επιλέγεις τη δική του καταδίκη μα συνάμα και τη δική σου δυστυχία. Πώς είναι ποτέ δυνατόν να αγαπάει ένας άνθρωπος με λάθος τρόπο; Μα, η αγάπη είναι ένα Θείο δώρο που όποιος τη νιώσει, όποιος έχει τη δύναμη να την εκφράσει, να τη δείξει μέσα από τις πράξεις του, να καθρεφτιστεί μέσα στα μάτια του, πώς γίνεται ο ίδιος αυτός άνθρωπος να είναι ικανός να κάνει τόσο μεγάλο κακό σε όποιον δηλώνει πως αγαπάει;
Και όπως έχει δείξει άπειρες φορές η πραγματικότητα, τα μεγαλύτερα εγκλήματα, τα μεγαλύτερα λάθη έχουν γίνει στο όνομα της αγάπης, ακόμη και η Μήδεια από αγάπη σκότωσε τα ίδια της τα παιδιά!
Το μόνο που μπορεί να κρατήσει ζωντανό έναν άνθρωπο, είναι η πίστη. Ίσως γι’ αυτό το λόγο ο Θεός μας δοκιμάζει μέσα από τα λάθη μας, μέσα από τα πάθη μας, για να ανακαλύψουμε τον τρόπο να εξιλεωθούμε, μέσω της πίστης.
Κι όταν φτάσει η στιγμή της συγχώρεσης, η στιγμή που θα νιώσουμε μέσα μας ότι μπορούμε πια να σηκώσουμε οποιοδήποτε φορτίο στη ζωή μας, τότε μπορούμε να βρούμε τη γαλήνη. Μέσα από την αλήθεια και την πίστη που θα μας οδηγήσει στην επίγνωση ότι είμαστε τόσο φθαρτοί και αντικρίζοντας κατάματα το παρελθόν, κι ό,τι μας πλήγωσε μπορούμε να πορευτούμε με καθαρή πια ψυχή!
Ιουλία Ιωάννου
