Είναι το δεύτερο βιβλίο της Νικόλ Άννας Μανιάτη που διαβάζω μετά τον Έκπτωτο Άγγελο που με ενδιέφερε πολύ το θέμα του. Στην περίπτωση του μυθιστορήματος “Ο Ύπνος των Χιλίων Ημερών” μιλάμε για μία ιστορία που ενώ φαίνεται αρχικά πως αφορά έναν άνθρωπο, τον Σπύρο, και περιστρέφεται γύρω από αυτόν, τελικά διαπιστώνει ο αναγνώστης πως διαβάζει την ιστορία και την εξέλιξη της ζωής πολλών άλλων. Έτσι λοιπόν γνωρίζουμε την πορεία της Μαρίνας, της Καίτης, του Αντώνη και της Ιωάννας που άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο συνδέονται με τον αρχικό ήρωα.
Το ξαφνικό ατύχημα του Σπύρου και η μετάπτωσή του σε κωματώδη κατάσταση αποτελεί την αρχή της αλλαγής της ζωής όλων. Εκεί η συγγραφέας επιλέγει από τη μία να περιγράφει τις αντιδράσεις των οικείων του και τον αγώνα τους για την αποκατάσταση του Σπύρου, και από την άλλη τοποθετεί τον ίδιο μέσα σε ένα άυλο περιβάλλον όπου κυριαρχούν χρώματα και συναισθήματα να προσπαθεί να κατανοήσει τι του συμβαίνει. Αναμφισβήτητα πρωτότυπη αυτή η σύλληψη από τη συγγραφέα καθώς ξεφεύγει από την υλική υπόσταση του ανθρώπου και καταπιάνεται με την ψυχή του και τα ταξίδια που κάνει ο εγκέφαλος όσο το σώμα δεν υπακούει σε κανένα άλλο εξωτερικό ερέθισμα.
Κάποια στιγμή ο Σπύρος συνέρχεται από το κώμα, αλλά φυσικά δεν είναι ο ίδιος. Στο μεταξύ έχει μπει στη ζωή του η Μαρίνα, η αφοσιωμένη νοσηλεύτρια που έχει βρει το νόημα της ζωής στην αποκατάσταση της ιδιαίτερης περίπτωσης του Σπύρου. Εκεί, και κατά την άποψη μου πολύ σωστά, η συγγραφέας δεν πέφτει στην παγίδα της δημιουργίας μίας ερωτικής ιστορίας μεταξύ τους, αλλά εξαντλεί στο χαρακτήρα της Μαρίνας την αφοσίωση της στον ίδιο και στη μητέρα του. Είναι αυτή που διαπιστώνει το νέο ταλέντο που έχει αναπτύξει ο Σπύρος μέσω της ζωγραφικής και αυτή που αναλαμβάνει την ένταξη του Σπύρου στη ζωή μέσω των δημιουργιών του.
Το έργο όμως δεν είναι μονοσήμαντο. Παράλληλα εξελίσσεται και μία άλλη κατάσταση που αφορά την πρώην αρραβωνιαστικιά του Σπύρου, την Καίτη, και το παιδί της το οποίο απέκτησε, αρχικά, άγνωστο πως… Εξ αρχής δεν αφήνεται να εννοηθεί από τον αναγνώστη πως είναι του Σπύρου, κάτι που προκαλεί ενδιαφέρον. Η υπόθεση της απαγωγής του μικρού Χρήστου από την πελάτισσα της Καίτης, Ιωάννα, πραγματικά συγκλονίζει. Σε εκείνο το σημείο το ενδιαφέρον του αναγνώστη φεύγει πια από τον Σπύρο και εστιάζεται στην εξέλιξη της υπόθεσης της απαγωγής. Η περιγραφή με την οποία έγινε και ο τρόπος με τον οποίο το παιδί κλονίστηκε για την αγάπη της μητέρας του είναι κάτι που πραγματικά γεννά πρωτόγνωρα συναισθήματα. Ο αναγνώστης δεν ξέρει τι να περιμένει καθώς σε εκείνο το σημείο η ιστορία δεν είναι καθόλου προβλέψιμη. Βλέποντας πως η Ιωάννα μεταπίπτει σε μία κατάσταση ψυχικής διαταραχής, ο αναγνώστης φοβάται για το χειρότερο.
Το τέλος του μυθιστορήματος είναι γλυκόπικρο. Ναι μεν αποκαθίσταται μία ισορροπία στη ζωή του κάθε ήρωα, από την άλλη όμως διαβλέπει κανείς πως κάτι έχει μείνει ανολοκλήρωτο… Αλλά έτσι δεν γίνεται και στην πραγματική ζωή σε πολλές περιπτώσεις;
Θεωρώ πως η συγγραφέας, η Νικόλ Άννα Μανιάτη, έχει ένα τρόπο γραφής απλό και κατανοητό. Αποφεύγει τις πομπώδεις περιγραφές και τα περιττά ευφυολογήματα, κάτι που όμως δεν την εμποδίζει να δημιουργεί δραματική ατμόσφαιρα. Ο ρεαλισμός στην περιγραφή της είναι, κατά τη γνώμη μου, αυτό που τελικά καθηλώνει τον αναγνώστη.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός

ο ύπνος

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave