Σκέψεις για το βιβλίο της Φανής Πανταζή «Το άγγιγμα της αμαρτίας»
Τελικά, τι είναι πιο αμαρτωλό σ’ αυτή τη ζωή; Το να αγαπάς κάποιον και να θέλεις να ζήσεις μαζί του, να προσφέρεις και να εισπράξεις στιγμές αληθινές ενέχυρο για μια αιωνιότητα; Ή μήπως το να δείχνεις ένας άμεμπτος και ηθικός χαρακτήρας προς τα έξω ενώ στην ουσία υποχθόνια, με μόνο οδηγό τη ζήλια να καταστρέφεις ό,τι ωραίο πάει να ανθίσει;
Στο άγγιγμα της αμαρτίας παρακολουθούμε τον έρωτα τριών ζευγαριών σε διαφορετικές ηλικίες και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα πρέπει που επιβάλλει η κοινωνία και η ηθική. Τι είναι άραγε ηθικό και τι ανήθικο, τι είναι κοινωνικά αποδεκτό και ποιος είναι αυτός που θα κατηγορήσει μια γυναίκα που οδηγείται στην απιστία; Γιατί πάντα κατηγορούν μια γυναίκα όταν απιστήσει και δεν ψάχνει κανείς να δει την πραγματική αιτία που οδηγήθηκε σε αυτή. Τον πραγματικό υπεύθυνο που πάγωσε μια καρδιά, που άφησε κενό ώστε να εισχωρήσει κάποιος άλλος. Που το δικό του λάθος είναι πολύ πιο καταστροφικό και ολέθριο από το να αγκαλιάσεις ένα άλλο σώμα.
Όταν η καρδιά ορίσει το μυαλό, όταν καταφέρεις να βάλεις έστω για λίγο τις αναστολές και τους ενδοιασμούς στην άκρη, όταν ζήσεις έναν παράνομο έρωτα και φτάσει η στιγμή που αναγκαστείς να υποκύψεις στον εκβιασμό που σου επιβάλει η ηθική και η κοινωνία θα έχεις τουλάχιστον προλάβει να γνωρίσεις πώς είναι η πραγματική ευτυχία.
Και, όπως συμβαίνει συνήθως, η κακία και το ψέμα σε συνδυασμό με το χρήμα υπερισχύουν και είναι ικανά να σταματήσουν, να αλλάξουν, να καταστρέψουν την πορεία της ζωής πολλών ανθρώπων.
Ένα ψέμα είναι πολύ πιο αμαρτωλό από την ίδια την πράξη, και σ’ αυτό καταφεύγουν οι αδύναμοι, όχι οι ισχυροί.
Όμως όταν τεθούν ζητήματα που μπορεί να βλάψουν αγαπημένα πρόσωπα, τότε προτιμότερη είναι η φυγή.
Τι θα κάνει τελικά η Ισμήνη; Θα βάλει πάνω απ’ όλα τον έρωτά της ή το παιδί, την οικογένεια και το κοινωνικά αποδεκτό;
Η μικρή Αριάδνη όμως δεν ξέρει πώς να χειριστεί τα συναισθήματα που την κατακλύζουν, δεν ξέρει πώς να πολεμήσει τους αόρατους εχθρούς της, δεν ξέρει καν ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός της. Αφήνεται σε μια πλάνη, βυθίζεται στην κατάθλιψη και οδηγείται στο θάνατο γιατί είναι, όπως πιστεύει, η μόνη λύτρωση στο μαρτύριο που ζει. Και δυστυχώς, δεν υπάρχει κανείς δίπλα να καταλάβει, να αντιληφθεί εγκαίρως πως φτάνει το τέλος, πως ένα παιδί δεν έχει τη δύναμη να αντέξει το βάρος της ραγισμένης καρδιάς.
Η Έλενα όμως, θα καταφέρει να βρει τη δύναμη να ψάξει για την αλήθεια, να παλέψει και να μάθει, να διεκδικήσει ό,τι αγαπάει. Εκείνη έχει ίσως την τύχη με το μέρος της, κάτι που δεν είχαν ούτε η Ισμήνη ούτε η Αριάδνη.
Ίσως ορισμένοι είναι από τη φύση τους καταδικασμένοι να μην αντικρίσουν ποτέ την αλήθεια, να ζήσουν όσο ζήσουν μέσα σε ένα περιτύλιγμα ψεύδους, κάποιοι άλλοι πάλι μόνο όταν φτάσουν κοντά στο θάνατο να καταλάβουν την πραγματική αξία της διαδρομής που λέγεται ζωή και έστω την ύστατη ώρα να αλλάξουν την καταστροφική πορεία τους.
Πάντως στο άγγιγμα της αμαρτίας αυτό που κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση είναι η περιγραφική καθημερινότητα των ηρώων σε τέτοιο βαθμό, που νιώθεις πως τους βλέπεις να κινούνται στο χώρο, πως βλέπεις τον εαυτό σου να κάνει τα καθημερινά πράγματα που κάνει κάποιος στο σπίτι του.
Και όπως πάντα συμβαίνει, άλλοτε αργά και άλλοτε γρήγορα, φτάνει η στιγμή που η αλήθεια περίτρανα ορθώνει το ανάστημά της και βάζει την τελευταία πινελιά στη ζωή και την αγάπη!
Ιουλία Ιωάννου
