Σκέψεις για το μυθιστόρημα της Σίσσυ Θεοφανοπούλου «Γυναίκες Θάλασσες» εκδ. Λιβάνη, από την Ιουλία Ιωάννου

«Η προδοσία είναι φυγή, ανέντιμη υπεκφυγή, λάθος, ισοπέδωση της εμπιστοσύνης, έλλειψη σεβασμού, ανυπότακτη τιμωρία, εγκατάλειψη…»

Τρεις ιστορίες ζωής μπλεγμένες σε ένα γαϊτανάκι που μας καλεί να αναλογιστούμε τα πιο απίθανα σενάρια που η μοίρα μπορεί να στήσει στους ανθρώπους.

Όταν η Αφροδίτη γνώρισε τον έρωτα στο πρόσωπο του Ορέστη, ένιωσε ολοκληρωμένη, ότι μαζί του θα μπορούσε να μοιραστεί την υπόλοιπη ζωή της, χωρίς να λάβει υπόψη της τη διαφορά ηλικίας, γιατί ο έρωτας δεν γνωρίζει ηλικία, δεν γνωρίζει από πρέπει ή δεν πρέπει όταν αποφασίζει η καρδιά. Όμως η προδοσία που βίωσε λίγα χρόνια αργότερα, την ανάγκασε να επιλέξει τη φυγή, με βάρκα το άγνωστο οδηγήθηκε εκεί που η μοίρα θα την έφερνε αντιμέτωπη με το παρελθόν κάποιων ανθρώπων που θα συνδέονταν άμεσα με το δικό της μέλλον, στη Νίσυρο.

Η Θάλεια πολλά χρόνια πριν εκείνο ακριβώς το νησί είχε επιλέξει για να φέρει στον κόσμο το παιδί της, να κρυφτεί από όσους πίστευε ότι θα την κατέκριναν για την πράξη της, από εκείνον που αγάπησε βαθιά αλλά προδόθηκε με την άρνησή του και τη φυγή του.

Στο ίδιο πάντα νησί, η Κατερίνα ζει τον δικό της Γολγοθά δίπλα σε έναν άντρα που το μόνο που έμαθε από μικρό παιδί ήταν να παίρνει χωρίς να δίνει, να συντρίβει τους αδύναμους και να αισθάνεται πάντα ο δυνατός και ο ισχυρός. Γύρω τους μπλεγμένες ιστορίες βγαλμένες λες από ένα καλά στημένο σενάριο της μοίρας που η άγνοια τους οδήγησε σε τεράστια λάθη, στην έλλειψη της επικοινωνίας, στο να χωρίσει όσους έπρεπε να είναι μαζί αλλά οι γρήγορες και λανθασμένες τους επιλογές δεν τους το επέτρεψαν.

Η σύνδεση της ζωής αυτών των γυναικών και όσων ζουν μαζί ή χώρια τους γίνεται με καταλυτικό τρόπο. Ο Ποσειδώνας είναι ο κρίκος που συνδέει όλους εκείνους που το παρελθόν τους το έζησαν στηριζόμενοι σε αυτές τις λάθος εκτιμήσεις και επιλογές. Ποιος έχει το δικαίωμα να στερεί το παιδί από τον πατέρα, τον πατέρα από το παιδί του, τον αδελφό από τον αδελφό; Γιατί οι άνθρωποι όταν βρίσκονται μπροστά σε ένα τρομερό αδιέξοδο διαλέγουν πάντα τη λάθος λύση στο πρόβλημά τους; Γιατί κάποιος να επιλέξει να ζήσει μέσα στο ψέμα, να κρύβεται και να υποφέρει και να μην έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει την αλήθεια; Ερωτήματα που ταλανίζουν τους ήρωες και ο αναγνώστης συμπάσχει μαζί τους, ενώνεται μαζί τους, αναρωτιέται και ο ίδιος ποιος στήνει τόσο ακραία σενάρια σε μια μόνο ζωή;

Και όμως είναι σενάρια που μπορεί να παίζονται στη διπλανή πόρτα, στο διπλανό χωριό, κρυμμένα πίσω από λαμπερά πρόσωπα, από φωτεινά χαμόγελα καμουφλαρισμένα για να μην αντανακλούν τον πόνο της ψυχής τους.

«Οφθαλμαπάτη πολλές φορές οι εικόνες και τα όνειρα που βλέπουμε ξύπνιοι. Προσπαθούμε, επιμένουμε, υπομένουμε και στο τέλος είμαστε στο ίδιο ακριβώς σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε. Στο «σημείο μηδέν» της αγάπης που δεν ήρθε ποτέ ή που σταμάτησε γρήγορα να υπάρχει».

Έτσι ακριβώς, προσπαθούμε, επιμένουμε, υπομένουμε για να βρεθούμε τελικά και πάλι στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε. Γιατί οι άνθρωποι είμαστε αδύναμοι μπροστά στην μόνη αλήθεια, την αλήθεια που η καρδιά μας φωνάζει, αλλά η λογική μας δεν μας αφήνει να την ακούσουμε…

Και γύρω παντού η θάλασσα να παίζει καταλυτικό τρόπο, να ταξιδεύει τον αναγνώστη σε τρία λατρεμένα νησιά, τη Νίσυρο, τη Χίο και τη Σύρο και να δίνει τη λύση με τον πιο καταλυτικό τρόπο, όπως ο παλιός θρύλος που θέλει τις γυναίκες να είναι θάλασσες…

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save