Σκέψεις για το μυθιστόρημα του Πασχάλη Πράντζιου «Η πόλη έχει ρεπό» από την Ιουλία Ιωάννου
Εκ πρώτης όψεως πρόκειται για μια παρωδία αστυνομικού μυθιστορήματος. Για ένα έξυπνο και ανάλαφρο μυθιστόρημα, που βλέπουμε τη ζωή του δημιουργού-συγγραφέα από τη μία και από την άλλη το βιβλίο που ο ήρωάς του γράφει μετά από ένα τυχαίο γεγονός. Σαν σαμπουάν ένα πράμα, δύο σε ένα, όπως αναφέρει!
Η αφορμή ήταν ένα email που έλαβε και αυτό ήταν που τον έκανε να σκεφτεί τους χαρακτήρες που θα ενσάρκωναν όλα όσα χρόνια μάζευε μέσα του και παρακολουθούσε, όσα τον επηρέαζαν και ο ίδιος δεν το καταλάβαινε, όσα ήθελε να βγάλει από την ψυχή του και βρήκε μια διέξοδο να το κάνει.
Προχωρώντας όμως την ανάγνωση, αυτό που διαπιστώνεις είναι ότι το «η πόλη έχει ρεπό» είναι πολύ περισσότερα από ένα μυθιστόρημα για να περάσεις ευχάριστα την ώρα σου…
Τα μηνύματα που περνάει, οι προβληματισμοί του συγγραφέα, το πώς αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει τα τόσο επίκαιρα και καθημερινά προβλήματα που σε όλους πλέον είναι τα ίδια. Οι σκέψεις του είναι σκέψεις με βάθος, θίγει τόσο έξυπνα την κρίση που έχει αγγίξει τον Έλληνα, τη μοναξιά, την έλλειψη επικοινωνίας λόγω της μοναξιάς του Διαδικτύου όπως την ονομάζει, την ψευδαίσθηση της παρέας. Εκφράζει αυτό που όλοι μας λίγο ως πολύ αισθανόμαστε: ότι όσο μεγαλώνουμε βαριόμαστε τους ανθρώπους, μας κουράζουν απίστευτα τα ίδια και τα ίδια.
Και ο έρωτας; Πού πάει έρωτας όταν περνούν τα χρόνια; που πάνε τα συναισθήματα που κάποτε είχαν ενώσει δυο ανθρώπους; Και φτάνει η στιγμή που απλά ο ένας ανέχεται τον άλλον!
Μέσα από το κυνήγι του δολοφόνου που αναλαμβάνουν οι απίστευτες ηρωίδες του βιβλίου του, η Νεκταρία Αλεπουδάκη και η Ασπασία Λαγουδάκη, πάντα με τον πιστό τους πανέξυπνο σύντροφο, τον Ταξιάρχη, παρακολουθούμε διαλόγους που δίνουν ρέστα!
Το αποκορύφωμα δε αυτών, είναι ο διάλογος της Λαγουδάκη με τον Ταξιάρχη (σελ. 325) που και να μη θες να γελάσεις, δεν μπορεί, θα παρασυρθείς…
Το άγχος του πρωταγωνιστή και συγγραφέα που όταν δεν γράφει, κάνει φιλοσοφικές αναλύσεις τόσο σοβαρές που προβληματίζουν τον αναγνώστη, είναι και η κρυμμένη ουσία του μυθιστορήματος.
«Ο πόνος είναι στοιχείο της ζωής, όμως η ζωή είναι πιο δυνατή από τον πόνο. Ο πόνος κάποτε τελειώνει, αλλά η ζωή συνεχίζεται…»!
Τα υπέροχα και αγαπημένα τραγούδια που «παίζουν» στη ραδιοφωνική τους εκπομπή με τον αντίστοιχο τίτλο του μυθιστορήματος, αγγίζουν τους ρομαντικούς σαραντάρηδες και κάτι, θες γιατί έχουν τις εμπειρίες που το παρελθόν αφήνει, θες γιατί τους προβληματίζουν για ένα αβέβαιο μέλλον…
… όμως εμείς γράφουμε το παραμύθι, εμείς και το τέλος του…
Όλα, λοιπόν, αλλάζουν και όλα μπορούν ν’ αλλάξουν. Να φαίνονται αλλιώς. Τα πράγματα όμως είναι αυτό που είναι ανεξάρτητα από τις δικές μας οπτικές. Το πώς βλέπει κανείς, συχνά είναι ετεροκαθοριζόμενο. Είτε γιατί βλέπουμε αυτά που μας αφήνουν να δούμε οι άλλοι, είτε γιατί οι άλλοι μας ορίζουν τι θα δούμε μέσα σε πλαίσια ή επειδή τελικά αυτοκαθοριζόμαστε από την οπτική των άλλων. Όμως, τα πράγματα είναι αυτό που είναι και χωρίς εμάς…
Άλλωστε ο ίδιος ο χρόνος όλα τ’ αλλάζει, όλα εκτός από κάτι μέσα μας που μένει έκπληκτο από την αλλαγή. (σελ. 450 -452)
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ένα email που δημιουργεί παρανόηση στον παραλήπτη γίνεται αφορμή να γράψει ο αφηγητής μια παρωδία αστυνομικού μυθιστορήματος. “Η πόλη έχει ρεπό”, μια πραγματικά ξεκαρδιστική ιστορία, όπου η μυθοπλασία μπλέκεται με την πραγματικότητα και οι λογοτεχνικοί ήρωες παίρνουν στα χέρια τους τη ζωή του συγγραφέα. Ο τελευταίος κλείνει το μάτι στον αναγνώστη, παίζει μαζί του χαμογελώντας και κρύβει τα μυστικά του, για να φωνάξει στο τέλος: Σας την έσκασα! Ένα βιβλίο “άλλο” απ’ αυτό που δείχνει. Γιατί, όταν η πόλη έχει ρεπό, όλα γίνονται!…
