Σκέψεις για το μυθιστόρημα Vinsanto “το κρασί της λάβας” από την Ιουλία Ιωάννου
Ένας μεθυστικός από μόνος του τίτλος είναι ήδη η πρώτη επαφή με τη μαγεία που αποπνέει από το τόσο ξεχωριστό μυθιστόρημα της Αργυρώς Μαργαρίτη, Vinsanto!
Ο αναγνώστης αρχικά έρχεται σε επαφή με όλους τους πρωταγωνιστές που πρόκειται να συναντήσει στις σελίδες του και μαθαίνει τα στοιχεία που αφορούν τον καθένα, τα πάθη του, τι τον οδηγεί σε κάποιες πράξεις που δύσκολα κατανοεί ο απλός νους.
Το μαγευτικό τοπίο της Σαντορίνης έχει τον πρωταρχικό ρόλο, καθώς οι περιγραφές, τα γυμνά τοπία με τους σμιλεμένους βράχους που αιώνες τώρα κρατάνε θαμμένα τα μυστικά τους, οι μαγευτικές παραλίες και η μοναδική στον κόσμο θέα του ηλιοβασιλέματος συνεπαίρνει τον αναγνώστη σε βαθμό που να οικτίρει τον εαυτό του που δεν έχει ακόμη επισκεφθεί αυτή τη μαγευτική γη!
Σε όλες τις σελίδες του βιβλίου το κρασί της λάβας ρέει άφθονο, παρά τον μοναδικό τρόπο παρασκευής του, το μεγάλο χρονικό περιθώριο φύλαξής του έτσι ώστε να δώσει όλα τα αρώματα και τη μεστή γεύση του, αναρωτιέσαι, πού στην ευχή βρίσκουν τόσο πολύ κρασί!
“Μπροστά σ’ ένα μπουκάλι κρασί, οι γευστικοί αισθητήρες ξεσηκώνονται, καθώς το τελετουργικό της απόλαυσης ξεκινά απ’ την ανάγνωση της ετικέτας, την επιλογή του ποτηριού, την ευχή που θα συνοδεύσει το τσούγκρισμα. Το τιρμπουσόν διακορεύει βιαστικά τον φελλό που μπορεί ακόμα και να τον πετάξουμε, δεν θα τον χρειαστούμε, στο μπουκάλι δεν θα μείνει σταγόνα”!
Οι χαρακτήρες ξετυλίγουν το κουβάρι της ύπαρξής τους σιγά-σιγά, σε κάθε κεφάλαιο μαθαίνουμε και κάτι ακόμη που θα συμπληρώσει το παζλ. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, όλοι έχουν ένα απώτερο σκοπό στο πώς θα σκηνοθετήσουν τις κινήσεις τους, στο πώς θα κυνηγήσουν τα όνειρά τους.
Και ο καθένας έχει κάτι να κυνηγήσει, άλλος χαμένους θησαυρούς, άλλος χαμένους θρύλους, άλλος συγχώρεση για τα κρίματά του, ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή, κάτι ώστε να τροφοδοτείται η ίδια η ζωή, ο λόγος που γίνονται όλα.
Χαμένοι έρωτες, νέοι έρωτες, ανεκπλήρωτα όνειρα και πάντα το φόντο του ηφαιστείου που αν και στα έγκατα της γης θαμμένο, έχει πάντα τη δύναμη να καίει ακόμη με τη λάβα του ό,τι βρεθεί στο πέρασμά του.
Όπως η κοιμισμένη συνείδηση του ανθρώπου που έχει αποχαυνωθεί από τους καταναλωτικούς ρυθμούς της σύγχρονης ζωής, από τις ατέλειωτες υποχρεώσεις, από τη δήθεν ΖΩΗ, έτσι και η λάβα πάλλεται για την ανατροπή.
Αλίμονο όμως σε κείνον που θα αψηφήσει τα γραμμένα, τους μύθους που θέλουν να παραμείνουν καλά κρυμμένοι, ξεχασμένοι από το φως του ήλιου, μακάριοι και πετρωμένοι στο αιώνιο σκοτάδι τους. Ποια σκληρή τιμωρία περιμένει όποιον ταρακουνήσει την αιώνια σιωπή, όποιον δεν πιστεύει;
Το κυνήγι της εφήμερης ευτυχίας έχει πολλά ανταλλάγματα και θα πρέπει όποιος το ακολουθήσει να είναι και προετοιμασμένος για τις συνέπειες.
Τον πρώτο ρόλο όμως έχει η πλοκή, η μυθιστορία όπως λέει και η συγγραφέας και η ίδια καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, χωρίς να κουράσει, δίνοντάς μας ένα δυνατό αποτέλεσμα που θα ευχαριστήσει όποιον πιστεύει σε αμύθητους θησαυρούς και στοιχειωμένες σπηλιές.
Και στην ερώτηση “ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός μυθιστορήματος” η ίδια -πολύ ωραία- απάντησε: “Κάτι που για μένα είναι αριστούργημα, για κάποιον άλλον μπορεί να είναι σκουπίδι. Βαρετό να είμαστε όλοι ίδιοι. Η τέχνη θα ήταν ανιαρή, αν όλα της τα έργα προκαλούσαν το θαυμασμό μας. Πιστεύω πως κι ο ίδιος ο Μίδας δεν ήξερε ποιο είναι το μυστικό του χρυσού του αγγίγματος”.
