Γράφει η Κατερίνα Σιδέρη

Πριν αρχίσω να σας εξιστορώ την ιστορία του βιβλίου, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι Σσαμπάτ για τους Εβραίους σημαίνει Σάββατο, η έβδομη μέρα της εβδομάδας που δεν τους επιτρέπεται να κάνουν το παραμικρό, η μέρα που θα σημαδέψει τις μνήμες των ηρώων του βιβλίου και όχι μόνο.
Στην χιονισμένη και γιορτινά στολισμένη πόλη των Ιωαννίνων το σκηνικό αλλάζει, όταν οι εξαφανίσεις και οι δολοφονίες γυναικών συγκλονίζουν τους κατοίκους. Μια παρέα διαφορετικών ανθρώπων που συναντιούνται σποραδικά στο βιβλιοπωλείο Το Υπόγειο και ανταλλάσσουν απόψεις, αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους και αναμοχλεύονται με ανθρώπους αλλά και με ιστορίες του παρελθόντος που έχουν τις ρίζες τους βαθιά χωμένες στα άδυτα της πόλης.
Η εργένισσα και ανεξάρτητη Στέλλα που διατηρεί βιβλιοπωλείο σε ένα παλιό εβραϊκό σπίτι, ο Σωτήρης ή αλλιώς Ντυμένος και οι χειροποίητες κούκλες του, αλλά και η εξαφάνιση της Φραγκίσκης μεταπτυχιακής φοιτήτριας από τη Σύρο που συνοδεύεται με την εξαφάνιση της Βρισηίδας, της κούκλας που είχε χαρίσει στην τελευταία ο Σωτήρης είναι τα πρώτα από τα πολλά που ακολούθησαν κομμάτια του παζλ που απομόνωσα από το βιβλίο και που στόχο τους έχουν να δημιουργήσουν μια γλαφυρή και πολυσύνθετη ιστορία.

…κάποιες πράξεις είναι σύνορα. Αν περάσεις τη γραμμή, είσαι ήδη ένας άλλος…

Η ζωγράφος Μαργαρίτα, ανεξάρτητη, απελευθερωμένη από παρωχημένες ιδέες και ελεύθερο πνεύμα, η Πέτρα που έχει στον καρπό της τατουάζ μια φράση στα αραβικά, δυο μαχαιριές που σχηματίζουν ένα «Τ», ένα κρυμμένο αρχείο γραμμένο σε ελληνοιουδαϊκά που θα βρεθεί σε έμπιστα χέρια, αλλά και τα πρόσωπα από το παρελθόν Εσθήρ, Χανούλα και Χαϊμ, περιπλέκουν την ιστορία, δημιουργώντας ένα ομιχλώδες τοπίο στο οποίο θα βρεθεί το γράμμα του νόμου για να αναζητήσει τον δολοφόνο και να του αποδώσει βαριές κατηγορίες.
Τα κλειδωμένα πινέλα, ο «Θεός» που βλέπει τα πάντα, γνωρίζει και δεν μιλά, ένα μακραμέ κολιέ, ο Παντελής που ψήνει κάστανα στο προαύλιο εκκλησιών, ο αρχιτέκτονας Θωμάς που προσπαθεί να γλιτώσει την κατάθλιψη, το πτώμα μιας γυναίκας παραδομένο στα παγωμένα νερά της λίμνης και τα απειλητικά σημειώματα στη σακούλα μιας ηλεκτρικής σκούπας είναι στοιχεία, κάποια από τα οποία συνδέονται με ένα θαμμένο μυστικό.

Υπάρχει κάποιος ύποπτος που προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τον αστυνόμο Απόστολο;
Ποια είναι η καλλονή της Σύρου;
Ποια μητέρα δεν γνωρίζει το παιδί της;
Ποια είναι η φοιτήτρια φάντασμα;
Ποιος πεθαίνει για να καλύψει ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει;
Σε ποιον ανήκει το κασκόλ που φέρει επάνω του αίμα;
Ποιος είναι ο Κίμωνας και κάτω από ποιες συνθήκες γνώρισε την Πέτρα;

…δεν είναι απιστία σ’ έναν άνθρωπο η πίστη σ’ έναν άλλο…

Ερωτήσεις γεννιούνται αβίαστα, εικόνες από το παρελθόν ξεπηδούν και σκαλώνουν στο σήμερα, προδοσίες, διαστροφές και σκευωρίες βλέπουν το φως μετά από χρόνια και ο δολοφόνος ακόμη κινείται ανενόχλητος στο κάστρο των Ιωαννίνων.
Οι πολύτιμες καταγραφές ημερολογίου, το ταξίδι στο Άουσβιτς, ένα κουτί με ασπρόμαυρες φωτογραφίες, μια γυναίκα που αναζητά τη δίδυμη αδερφή της, μια παραλίγο δασκάλα – τιμωρός, ένα αποτρόπαιο έγκλημα πάθους χρόνια πριν με στόχο ένα παιδί, οι γυμνές φωτογραφίες μιας εφήβου σε λάθος χέρια και μια μικρή σακούλα δεμένη κόμπο, δίνουν τη σκυτάλη στην τελευταία πράξη της ιστορίας, ένα βήμα πριν το κλείσιμο της αυλαίας.

Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου, ένα μικρό βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:
…η συνειδητή πίστη είναι ελευθερία. Η συναισθηματική πίστη είναι σκλαβιά. Η μηχανική πίστη είναι ανοησία…

Η εξιλέωση, η ελπίδα, τα τρόπαια, οι συγκαλύψεις, η αλλαγή ταυτότητας, οι προσδοκίες, μια έκθεση ζωγραφικής που κάνει πάταγο, ένα λάθος που στοιχίζει και η ομολογία της συναγρίδας, θα αφήσουν άναυδο τον αναγνώστη που μέχρι το τέλος δεν έχει επαρκή στοιχεία για να λύσει μόνος του τον γρίφο. Όταν όμως γραφεί και η τελευταία πράξη, όταν τα κομμάτια του παζλ έχουν τοποθετηθεί σωστά, όταν οι ψυχές ηρεμήσουν και βρουν το δρόμο τους, όταν όλος αυτός ο συρφετός καταλαγιάσει, αυτό που θα μείνει θα είναι τόσο έντονο, όσο δεν βάζει ο νους σας.
Μπορεί να σας μπέρδεψα, μπορεί να σας έδωσα πολλά στοιχεία ή και όχι. Σίγουρα πρόκειται για ένα πολύκροτο βιβλίο που στους κόλπους του κρύβονται πολλές ανοιχτές πληγές και αδημονούν να αναδυθούν, να δουν το φως και να καταλαγιάσουν τον συρφετό τους.

H Γιώτα Κοντογεωργοπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα. Σπούδασε Ιστορία-Αρχαιολογία στα Ιωάννινα και Δημοσιογραφία στην Αθήνα. Έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, περιοδικά και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης σε Ιωάννινα, Αθήνα και Πάτρα, αλλά και στον τομέα της πολιτικής επικοινωνίας. Είναι
διευθύντρια σύνταξης στο ειδησεογραφικό portal thebest.gr.
Έχει γράψει στίχους και κείμενα για δέκα θεατρικές και μουσικές παραστάσεις (ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, Πάτρα – Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, Θέατρο Ιθάκης κ.ά). Το 2020 κυκλοφόρησε από την Ωκεανίδα το μυθιστόρημά της Η μυρωδιά του αχινού. Έχει γράψει επίσης το βιβλίο Ιστορίες εστίασης στην Πάτρα του 20ού αιώνα (εκδόσεις Το δόντι) και το Ιστορικό Ημερολόγιο του Εμπορικού Συλλόγου της Πάτρας (εκδόσεις Το δόντι). Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου-Ηπείρου-Νήσων.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις BELL.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave