«Προσπάθησαν με μια άγκυρα / να στερεώσουν τον / αμήχανο κόσμο./ Μάταια όμως. Αυτή/πάντα θα αναμετριέται/ με τα ακοίμητα πελάγη»
Τα 143 ποιήματα της Γαλάτεια Βέρρα πραγματεύονται διαχρονικές παναθρώπινες αξίες και εστιάζουν και στο κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής μας.
Υπέροχος και πρωτότυπος ποιητικός λόγος.
Μια σύγχρονη ποιήτρια που προτείνει ένα λυρισμό πρωτογενή, συνδυασμένο όμως με ένα στοχαστικό υπόβαθρο.
Στίχος μεστός, άφθονος λυρισμός , μέσα από τον οποίο με δεξιότεχνο τρόπο αναδεικνύονται μηνύματα διαχρονικής αξίας , αλλά και αδήριτες αλήθειες.
Μέσα από τη γραφή της Γαλάτεια Βέρρα διακρίνεται η ανάγκη της ποιήτριας σε λίγες αράδες, αν είναι δυνατόν σε μόνο ένα ποίημα, να απλώσει όλο τον ψυχισμό της, να καταγγείλει, με βάση τα δικά της συναισθήματα και βιώματα όλα τα κακώς κείμενα του σύγχρονου κόσμου, αλλά και όπου χρειάζεται να υμνήσει τα καλώς κείμενα και την ελπίδα για το καλύτερο.
«Πόσο θλιβερός αυτός ο νέος. /Φαντάστηκε πως θα μπορούσε / να περιφράξει το ασύνορο/ των ματιών της».
Στίχοι -διαμαρτυρία στη σιωπή , στην ανοχή, στην οδύνη, στην πείνα, στην προσφυγιά, στον ξεριζωμένο, στον κατατρεγμένο ,στον πόλεμο. Στίχοι λυρικοί, ερωτικοί, στίχοι που εστιάζουν στην ειρήνη, στη γαλήνη, στη στοργή, στην τρυφερότητα, στο σεβασμό, στην ελπίδα, στην αγάπη, στον έρωτα, στη σιωπή, στη μνήμη, στη θύμηση, στη λησμονιά, στη νοσταλγία, στην υπόσχεση, στην υπομονή, στο σκίρτημα, στην ανάσα, στη στιγμή, στο χρόνο, στο όνειρο, στον παλαιό εαυτό και στο νέο άνθρωπο, στο ορατό και στο αόρατο, στις καταφάσεις και στις αρνήσεις, στους τραγικούς μονόλογους, στους στοχασμούς και στην ποίηση, στην τέχνη και στους μύθους, στον απλό άνθρωπο και στους πρόσφυγες, στις παναθρώπινες αξίες, στην γεύση της ζωής, στο ρίγος των ψυχών, στη ματαιότητα του κόσμου.
Η ποιήτρια δεν περιορίζεται στο προσωπικό της στοιχείο, αλλά με τρόπο ευφυή και ανεπαίσθητο απλώνεται σε ευρύτερους ποιητικούς στοχασμούς.
Γλώσσα λιτή ,θαυμαστό ρυθμό και συμπύκνωση , ύφος ανεπαίσθητα επιτηδευμένο, διανθισμένο με μια κοφτερή ,υποδόρια ειρωνεία για την τραγικότητα της ζωής.
Η γλώσσα της ποιήτριας μεταβολίζεται σ΄ ένα έξοχο ποιητικό ιδίωμα, σε μια πολύτροπη, πολυκοιτασματική, σύγχρονη ελληνική που κουβαλάει τον τόνο των προφητών ,το ύφος των εκκλησιαστών, τον ρυθμό του δημοτικού τραγουδιού και την πυκνή λιτότητα των προφορικών λαϊκών αφηγήσεων, τους απόηχους του Σολωμού ,την απλοϊκή υψιπέτεια των θουρίων.
«Ζω αναπνέοντας γράμματα. /Η αλφαβήτα μου κρατά ζωηρή/συντροφιά./Σαν ιστός κυματίζει εντός μου. /Τα ωραιότερα ταξίδια/μου τα δώρισαν οι λέξεις».
Στα μικρά ποιήματα της Συλλογής «Στις συνοικίες του απείρου» θα διακρίνουμε : τα δάκρυα των αναγκεμένων , την πείνα των αιώνων, τις ανάσες των αιώνων, τις χαμογελαστές στιγμές, τον είρων χρόνο, τον χρόνο που δαπανήσαμε ,τις ακατέργαστες ψυχές, τα υλικά των ονείρων, τον οικοδόμο ήχων, τις ηχηρές σιωπές, τα μυστικά της σιωπής, το στέρνο της σιωπής, τα πεσμένα φύλλα της σιωπής, τον βαθύ Άδη για τους υλόφρονες, την επιτύμβια στήλη, τις ατελείς μνήμες, τα ύδατα μνήμης, τους καιρούς της προδοσίας, τον ουρανό που στάζει μαλάματα, τους προσωπικούς ωκεανούς, τα ακοίμητα πελάγη ,τα κυκλόθεν δεινά, το άληκτο παρόν, το ασύνορο των ματιών , τις ημέρες της οργής, τον βυθό των ανθρώπων, τον λησμονημένο ρομαντισμό ,τα αργυρά φεγγάρια, τα άστρα να χορεύουν, τον ύποπτο ήχο, το κύκνειο άσμα, τα πεπραγμένα των αισθημάτων, τον κόσμο που ευωδίασε κίτρο ,νεράντζι και γλυκό κυδώνι, τον άνθρωπο που έσπερνε σε θάλασσες και προσδοκούσε καρπό, το τρένο του βίου, το πράσινο δάκρυ, τα πουλιά και δέντρα που μιλούσαν, τα πορτογαλικά φάδος, τις βλαβερές έξεις, τις θύρες ελέους, τις απόκοσμες ακοές, τη μαντική φωτιά, τα συνθήματα αγάπης στον τοίχο, τα αθέατα μυστικά της ζωής, την στιγμή των όπλων, το περιβόλι των χαρακτήρων, το κτήμα του παππού, τη λαϊκή αγορά η οικουμένη ,τους εύγλωττους πάγκους των ιδεών ,τον πηλό που πλάσαμε τα όνειρά μας…
«Δεκαετίες έσπερνε /σε θάλασσες./Το πιο ευφάνταστο ήταν/ πως προσδοκούσε καρπό».
«Στο σκαμνί κάθισαν / οι βλαβερές έξεις./Ακούστηκε πως θα κριθούν/αυστηρά./Κι εδώ δωροδοκίες/δεν χωρούν…»
«Είπε πολλά./Με φωνές. Με χειρονομίες./Απάντηση καμιά./Τραγικός μονόλογος».
Μιας ποιητική συλλογή γλυκιά, βαθιά νοσταλγική ,απροσδιόριστα μελαγχολική, υπέροχη ,που βρίθει νοημάτων.
Στους στίχους της συλλογής «Στις συνοικίες του απείρου» ας αναζητήσει τα δικά του νοήματα ο αναγνώστης, με τη νουθεσία της συγγραφέως να γράψει τον δικό του επίλογο με το μελάνι των δικών του αισθημάτων…
Η Γαλάτεια Ι. Βέρρα γεννήθηκε το 1976 στην Πάτρα. Απόφοιτος του τμήματος μουσικών σπουδών του Α.Π.Θ. Έχει μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης. Εργάζεται ως μουσικός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση Κεφαλληνίας. Μιλάει αγγλικά, ιταλικά, ισπανικά. Είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδας καθώς και μέλος της Εταιρείας Κεφαλλήνων Λογοτεχνών. To βιβλίο Στις συνοικίες του απείρου είναι η έβδομη ποιητική της συλλογή.
Σαν να σε ξέρει απ’τα παλιά
μέσα από τη γραφή σου
ο αναγνώστης ακουμπά
Γαλάτεια την ψυχή σου…
Ο κ. Τραχανάς με ωραίες, λυρικές αναφορές δίνει πολύ όμορφα τον ψυχισμό της ποιήτριας…
Συγχαρητήρια σε όλους!!!
Τα ωραιότερα ταξίδια μου τα χάρισαν οι λέξεις!
Με εκτίμηση κι αδερφική αγάπη,
Βασιλική Κοσμάνου-Λιακατά