Η Διώνη Δημητριάδου (συγγραφέας & κριτικός λογοτεχνίας) έγραψε πως «Ο Γεώργιος Τζιτζικάκης έχει το χάρισμα της προσεκτικής παρατήρησης». Αυτό το χάρισμα μπαίνει κάτω από μεγεθυντικό φακό στο όγδοο βιβλίο του με τίτλο «Ο Παραθεριστής». Πρόκειται για μυθιστόρημα; Όχι, πρόκειται για «ένα τραχύ εγχειρίδιο του ευ ζην, που μιλά για την αναζήτηση της ουσίας της ζωής», όπως μας ενημερώνει και η περίληψη.
«Ο Παραθεριστής» είναι ένας απλός άνθρωπος, μια αστείρευτη πηγή σκέψεων, ο οποίος διαθέτει ένα μήνα άδεια, και ξεδιπλώνει αυτές τις σκέψεις όσο παραθερίζει μόνος σε ένα νησί. «Ο Παραθεριστής» δεν είναι μυθιστόρημα, τουλάχιστον όχι με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Είναι αναμέτρηση. Σε κάθε κεφάλαιο «Ο Παραθεριστής» αναμετράται με μια πρόκληση της σύγχρονης αστικής ζωής. Με την κουλτούρα του φαίνεσθαι, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των Like. Με τον κομφορμισμό που κάθε νέα γενιά σέρνει μέσα στην κοινωνία ανά τα έτη. Με τη σεξουαλική απελευθέρωση που ίσως να μην είναι τόσο απελευθερωτική και τις σύγχρονες συνθήκες εργασίας που ίσως να μην είναι τόσο σύγχρονες. Με την ανάγκη για αποδοχή η οποία συνυπάρχει με την ανάγκη για διαχωρισμό από τη μάζα. Με την ανθρώπινη φύση, τις διαπροσωπικές σχέσεις, την ανασφάλεια, το άγχος, την κατάθλιψη. Φυσικά «Ο Παραθεριστής» δε στέφεται πάντα νικητής, άλλωστε δεν είναι αυτή η πρόθεση. Η αναμέτρηση είναι πρωτίστως εσωτερική, απλά ξεκινάει με αφορμή κάποιο εξωτερικό ερέθισμα.
Κάθε κεφάλαιο και μια αναμέτρηση. Κάθε κεφάλαιο και μια προσωπική αλήθεια, την οποία ο αναγνώστης μπορεί είτε να ενστερνιστεί, είτε να απορρίψει. Ώσπου το βιβλίο κλείνει και το οπισθόφυλλο συστήνει μια τελευταία αλήθεια. «Ο Παραθεριστής είσαι εσύ». Ο Τζιτζικάκης δε στέκεται απλώς στο χάρισμα της προσεκτικής παρατήρησης και αποτύπωσης. Στρέφει τον καθρέφτη στον αναγνώστη και τον αναγκάζει να συλλογιστεί και να πάρει θέση. Και όλο αυτό συμβαίνει τόσο φυσικά και ανεπιτήδευτα που σε παροτρύνει να συνεχίσεις. Ακόμα κι αν δεν σε κερδίσει «Ο Παραθεριστής» σαν χαρακτήρας, ακόμα κι αν σε ξενίσει ίσως το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί, η προσωπική διάσταση που αποκτά κάθε αναμέτρηση, θα σε κάνει να συνεχίσεις. Θα πάρεις μια ανάσα βλέποντας τον Παραθεριστή να αποτίει φόρο τιμής στη γυναίκα, στη μάνα, στη νεότητα, στον έρωτα, στην ερωτική πράξη, αλλά και στον Έρνεστ Χέμινγουεϊ και θα συνεχίσετε μαζί και ξεχωριστά σε ένα ταξίδι συλλογισμών και ρητορικών ερωτημάτων. Ίσως οι νεότεροι σε ηλικία αναγνώστες βρουν περισσότερα σημεία επαφής με τον Παραθεριστή. Όλοι όμως θα παρασυρθούν από τον καταιγισμό σκέψεων του συγγραφέα και θα αναπτύξουν τις δικές τους σκέψεις για διάφορα πλην όμως θεμελιώδη ζητήματα της ζωής και της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης.
«Ο Παραθεριστής» δεν είναι ένα βιβλίο που θα σε συνοδέψει στα ΜΜΜ στο δρόμο για τη δουλειά. Ούτε ένα βιβλίο που θα σε περιμένει στο κομοδίνο για να σε συντροφεύσει πριν τον ύπνο. Είναι όμως ένα βιβλίο που θα προκαλέσει συνειρμούς για την ποιότητα της συνύπαρξης με τον ίδιο μας τον εαυτό και με τους άλλους γύρω μας, τη θέση μας στην κοινωνία και την ποιότητα αυτής καθώς φέρουμε σε αντιπαράθεση την οπτική μας σε σχέση με αυτή του Παραθεριστή.
Και ένα βιβλίο με αυτές τις ιδιότητες δε μπορεί να μην είναι καλό ή να μην αξίζει μια ευκαιρία από όλους τους αναγνώστες. Είναι ένα αξιοδιάβαστο βιβλίο από έναν συγγραφέα που ακολουθούμε τα συγγραφικά του βήματα και την εξαιρετική γραφή του, εξ αρχής.
Ο Παραθεριστής είναι οργισμένος και προκλητικός. Νιώθει ηττημένος και μόνος. Ενίοτε αγαπά τα πάντα και άλλοτε τα αποστρέφεται. Παραθερίζει σε ένα ελληνικό νησί, παρατηρεί τους γύρω του, συναναστρέφεται και συγκρούεται με ήρωες που του προκαλούν εντύπωση, ρισκάρει να μιλήσει για όσα άλλοι δεν μιλούν, και νιώθει ένας παρίας, ένας αταίριαστος άνθρωπος με τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Κατ’ ουσίαν, ο Παραθεριστής είσαι εσύ! Εσύ που συναναστρέφεσαι άλλους προσπαθώντας να τους καταλάβεις και εκείνοι που επιχειρούν να κάνουν το ίδιο μαζί σου. Εσύ που το μυαλό σου καταγράφει όσα εισπράττει από την κοινωνία γύρω σου και έρχονται μέρες τις οποίες νιώθεις κομμάτι της, ενώ άλλες δεν ταιριάζεις με τίποτα μαζί της.
Ο Παραθεριστής εξιστορεί την ιστορία του για συγκεκριμένο λόγο. Η καταγραφή του αποτελεί ένα πρότυπο θεραπευτικό πείραμα που συστήθηκε στον συγγραφέα από ψυχιάτρους και ψυχολόγους προς απόσπαση της σκέψης από στρεσογόνες, καταθλιπτικές και αυτοκτονικές τάσεις. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε πραγματικές εμπειρίες και ταυτόχρονα ένα τραχύ εγχειρίδιο του ευ ζην, που μιλά για την αναζήτηση της ουσίας της ζωής, τη δράση αντί της παραίτησης, την επιφάνεια των διαπροσωπικών σχέσεων, την εξάλειψη των ταμπού, την αποδοχή του εαυτού μας και την αποτύπωση της τρέλας ως ένα ακόμη πρόσωπο του στρες που μαστίζει τις ζωές όλων μας.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.