Η ιστορία μιας μοναχικής φάλαινας, που μάταια προσπαθεί να βρει ταίρι γιατί είναι διαφορετική, ενέπνευσε την Κλαίρη Θεοδώρου για τη συγγραφή του τελευταίου της βιβλίου, μέσα από το οποίο θέλει να περάσει το σπουδαίο μήνυμα πως: «ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να είναι, να νιώθει, να σκέφτεται και να πιστεύει ό,τι τον εκφράζει, εφόσον αυτό δεν απειλεί ή βλάπτει άλλα άτομα». Η συγγραφέας μιλά σήμερα στο Vivlio – Life.gr, για τους πρωταγωνιστές της, τη μοίρα, την προσωπικότητά της αλλά και το επόμενο συγγραφικό της βήμα. Μακάρι το μήνυμά της για τη διαφορετικότητα να αγγίξει όλους τους αναγνώστες του ευαίσθητου βιβλίου της!

-Η Ειρήνη, ο Φίλιππος, ένα εξαφανισμένο παιδί κι ένα βυθισμένο χωριό. Όλα αυτά συνθέτουν ένα μυθιστόρημα που μας κέρδισε. Πώς το καταφέρατε να «δέσετε» τους πρωταγωνιστές σας με μια μοναχική φάλαινα;

Η ιστορία της πιο μοναχικής φάλαινας του κόσμου με γοήτευσε και με συγκίνησε βαθιά από την πρώτη στιγμή που την έμαθα. Η ιδέα ενός πλάσματος, που εδώ και δεκαετίες οργώνει τους ωκεανούς από το Βόρειο Πόλο στο Νότιο και πάλι πίσω ψάχνοντας μάταια για ταίρι, αφού λόγω μιας γενετικής μετάλλαξης εκπέμπει σε διαφορετική συχνότητα από όλες τις άλλες φάλαινες και άρα το ερωτικό της κάλεσμα είναι καταδικασμένο να μην ακούγεται ποτέ, με συγκλόνισε και με έβαλε σε σκέψεις. Συνειδητοποίησα λοιπόν πως ειδικά στην εποχή μας πολλοί από εμάς εκπέμπουμε σε διαφορετικό μήκος κύματος, σε συχνότητες που σπάνια γίνονται αντιληπτές από τον άλλον, καθώς, παρότι προσπαθούμε και μοχθούμε αρκετές φορές στη ζωή μας, δεν καταφέρνουμε εντέλει να “ακουστούμε” και να γίνουμε αποδεκτοί. Κάπως έτσι λοιπόν, άρχισε να σχηματίζεται σιγά – σιγά μέσα μου και να παίρνει σάρκα και οστά η ιστορία της Ειρήνης και του Φίλιππου σε έναν τόπο, που συνδέεται άμεσα με το υγρό στοιχείο. Πρόκειται για το Κάλλιο, ένα χωριό καταδικασμένο να βυθιστεί και να καταποντιστεί στη λήθη, προκειμένου να κατασκευαστεί η τεχνητή λίμνη του Μόρνου.

-Γράψατε ένα βιβλίο που πραγματεύεται τη διαφορετικότητα. Είναι σαφές πως θέλατε να περάσετε στους αναγνώστες ένα μήνυμα. Πιστεύετε πως θα το εισπράξουν μέσα από τις σελίδες του;

Ζούμε σε μια χώρα που δεν έχει συνηθίσει να αντιμετωπίζει τα πράγματα ανοιχτόμυαλα και αυτό είναι κάτι που το βιώνουμε δυστυχώς καθημερινά. Προσωπικά πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να είναι, να νιώθει, να σκέφτεται και να πιστεύει ό,τι τον εκφράζει, εφόσον αυτό δεν απειλεί ή βλάπτει άλλα άτομα και αυτό ακριβώς ήταν και το μήνυμα που ήθελα να περάσω στους αναγνώστες όσον αφορά τη διαφορετικότητα. Θέλω λοιπόν να πιστεύω πως “Η αγάπη που δεν άκουσες” βάζει το λιθαράκι της στον αγώνα για ισότητα, σεβασμό και αξιοπρέπεια που δίνουν καθημερινά χιλιάδες “διαφορετικοί” συνάνθρωποί μας και οδηγεί τον αναγνώστη στο να σκεφτεί, να προβληματιστεί και να δει χωρίς παρωπίδες κάποια θέματα.

-Εκτός από συγγραφέας είστε και εκπαιδευτικός. Πιστεύετε πως στο ελληνικό σχολείο παρέχεται η ανάλογη παιδεία, ώστε τα παιδιά να αντιμετωπίζουν σωστά τη διαφορετικότητα, όταν τα περιστατικά bullying συνεχώς αυξάνονται;

Ο κόσμος στο σχολείο είναι συχνά απίστευτα σκληρός. Τα παιδιά πολλές φορές δεν έχουν μάθει να αποδέχονται και να αγκαλιάζουν το διαφορετικό, φοβούνται αυτό που δεν καταλαβαίνουν, αυτό που ξεφεύγει από το καθιερωμένο και κάπως έτσι επιλέγουν τελικά τον εξοστρακισμό και την καταδίκη, ακόμα και με βίαιους τρόπους. Τα πάντα όμως είναι θέμα παιδείας και για αυτό είναι και τόσο σημαντικά όλα τα προγράμματα που γίνονται τα τελευταία χρόνια σε σχέση με τον σχολικό εκφοβισμό. Πρέπει αρχικά να ωριμάσουμε ως άνθρωποι αλλά και ως κοινωνία. Αντί να απομονώνουμε ή ακόμα και να εκμεταλλευόμαστε τους πιο αδύναμους, να τους δίνουμε τα κατάλληλα μέσα, ώστε να μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Πρωταρχικά λοιπόν απαιτείται από μικρή ηλικία η καλλιέργεια της ενσυναίσθησης. Είναι πολύ σημαντικό τόσο η οικογένεια όσο και το σχολείο να “οπλίζουν” τα παιδιά με τις αξίες εκείνες που τα μαθαίνουν να σέβονται: τον εαυτό τους και τους γύρω τους.

-Ποια συναισθήματα θέλατε να δημιουργήσετε στον αναγνώστη όταν το γράφατε;

Πιστεύω πως τα συναισθήματα διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο είναι πολλά και ανάμεικτα. Θαυμασμός και αποτροπιασμός για τις επιλογές της ηρωίδας, αγάπη και μίσος, φόβος και λύτρωση, αγωνία και ανακούφιση, χαρά και θλίψη διακατέχουν τον αναγνώστη, καθώς οι σελίδες περνούν και η ιστορία κυλά.

-Στο οπισθόφυλλο θέτετε το ερώτημα αν μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτό που του όρισαν οι μοίρες. Μπορεί;

“Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον” από τη μία, “συν Αθηνά και χείρα κίνει” από την άλλη. Πιστεύω ότι η μοίρα ή αλλιώς οι απίστευτες αυτές, ασήμαντες με την πρώτη ματιά, συμπτώσεις στη ζωή μας που αλλάζουν συθέμελα τον ρου των γεγονότων παίζουν σημαντικό ρόλο στην πορεία μας, παράλληλα όμως έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης στο πώς θα διαχειριστούμε τις καταστάσεις, γιατί στις κρίσιμες στιγμές είναι οι δικές μας επιλογές αυτές που μας καθοδηγούν και μας καθορίζουν.

-Θα συνεχίσετε να αναζητείτε πληροφορίες για το πώς βιώνει αυτό το μοναδικό θηλαστικό τη διαφορετικότητά του στα βάθη των ωκεανών;

Περιμένω με αγωνία την ολοκλήρωση του σχετικού ντοκιμαντέρ, όπου οι επιστήμονες προσπαθούν να εντοπίσουν και να ρίξουν φως στη ζωή και τις ιδιαιτερότητες του συγκεκριμένου θηλαστικού. Με έλκει απίστευτα η ιστορία αυτή και θέλω πολύ να δω πού θα καταλήξει.

-Εκτός από συγγραφέας, έχετε σπουδάσει φωτογραφία κι έχετε εργαστεί ως συντάκτρια και φωτογράφος σε περιοδικά. Σας κέρδισε όμως η διδασκαλία…

Δεν θα έλεγα ότι με κέρδισε η διδασκαλία. Αντλώ ικανοποίηση και χαρά από όλα τα αντικείμενα με τα οποία καταπιάνομαι είτε πρόκειται για τη διδασκαλία είτε για τη φωτογραφία είτε για τη συγγραφή και μπορώ να πω με βεβαιότητα πως και τα τρία τα αγαπώ διαφορετικά μεν, εξίσου δε, αφού πρόκειται στην ουσία για διαφορετικές όψεις που συνθέτουν τον εαυτό μου, του ποια είμαι και τι επιθυμώ να κάνω στη ζωή μου.

-«Η αγάπη που δεν άκουσες» είναι το τέταρτο βιβλίο σας. Έχετε σκεφτεί το επόμενο συγγραφικό σας βήμα;

Έχω ολοκληρώσει το επόμενο βιβλίο μου και αναμένεται να κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Ψυχογιός τον επόμενο Οκτώβριο. Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα αυτήν τη φορά που διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη από την εποχή της δικτατορίας του Μεταξά και του εμφυλίου έως την πιο σύγχρονη εποχή.

Η ΚΛΑΙΡΗ ΘΕΟΔΩΡΟΥ γεννήθηκε στην Ελλάδα και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Γερμανία. Ζει στην Αθήνα με τον άντρα της και τα τέσσερα σκυλιά τους και λατρεύει τα ταξίδια. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και έχει πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στη Διδακτική Ξένων Γλωσσών και την Εκπαιδευτική Αξιολόγηση. Επίσης έχει σπουδάσει φωτογραφία κι έχει εργαστεί ως φωτογράφος και συντάκτρια σε ελληνικά περιοδικά. Σήμερα εργάζεται σε σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ενώ παράλληλα ασχολείται με την καλλιτεχνική φωτογραφία, συμμετέχοντας σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της Η ΑΠΟΙΚΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ και Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΕΣ.

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κανείς για τον έρωτα; Τον αληθινό έρωτα, όχι τον περιστασιακό, τον επιφανειακό, αυτόν που αποσκοπεί στο βόλεμα. Τον έρωτα που κινεί γη και ουρανό, γεννά πολέμους και γίνεται λαίλαπα, αυτόν που ξεπερνά κάθε εμπόδιο, καταφέρνει το αδύνατο, δημιουργεί και γκρεμίζει τα πάντα. Έναν τέτοιο έρωτα βιώνει η Ειρήνη για τον Φίλιππο, τον σύντροφο των παιδικών της χρόνων, τον άνθρωπο που αγκαλιάζει την αναπηρία της, τον μόνο που την αποδέχεται όπως ακριβώς είναι. Έναν τέτοιο έρωτα βιώνει και ο Φίλιππος. Όχι όμως για την Ειρήνη.

Εγκλωβισμένοι σε ένα απόκοσμο σκηνικό, ένα βυθισμένο χωριό-φάντασμα που μετατρέπεται άθελά του σε υγρό τάφο, η Ειρήνη, ο Φίλιππος και όσοι άλλοι εμπλέκονται στη ζωή τους ακροβατούν στην κόψη του ξυραφιού, γίνονται έρμαια των φόβων και των αδυναμιών τους, υποκύπτουν στα πιο κρυφά τους πάθη, αγαπούν, πληγώνουν, σκοτώνουν, θυσιάζουν. Κάποιες φορές, ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί το ερωτικό κάλεσμα κάποιων πλασμάτων είναι σπάνιο, μοναδικό και δυστυχώς αέναα καταδικασμένο να μην ακούγεται ποτέ, να παραμένει χαμένο στον βυθό της μοναξιάς.

Και τελικά το αιώνιο ερώτημα ανέρχεται για άλλη μια φορά στην επιφάνεια: μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτό που του όρισαν οι μοίρες, να υπερνικήσει τη μοναξιά και τη διαφορετικότητά του; Αντέχει να κολυμπήσει αντίθετα στο ρεύμα; Κι αν ναι, με ποιο τίμημα;

 

 

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave