Συγγραφέας του βιβλίου «Το αμάρτημα της κυρίας Ρέμικ» – Εκδόσεις «Bell»
Από μικρή αγαπούσε το μυστήριο η Σόνια Σαουλίδου. Επέλεγε τα «σαγόνια του καρχαρία» στον κινηματογράφο και το τρενάκι του τρόμου στο λούνα παρκ. Καθώς μεγάλωνε το τρομακτικό συνέχιζε να την εμπνέει τόσο, ώστε άρχισε να σκηνοθετεί ταινίες τρόμου στο μυαλό της. Όταν ήρθε η ώρα να δώσει σάρκα και οστά στους ήρωές της επικεντρώνοντας την προσοχή της στην ψυχολογική τους ανάλυση και τα αίτια των συμπεριφορών τους, είχε έτοιμη και την πρώτη της συγγραφική «ταινία». «Το αμάρτημα της κυρίας Ρέμικ» είναι το δεύτερο αστυνομικό της θρίλερ. Όπως λέει στο Vivlio-life η συγγραφέας «Η ιστορία έχει πολλές ανατροπές και προς το τέλος ο αναγνώστης, όταν αποκαλυφθεί η αλήθεια, νομίζω πως θα νιώσει σαν κάποιος να τον χτυπάει στην πλάτη ξαφνικά. Σαν η αλήθεια να έρχεται απότομα και πισώπλατα».
Το εξώφυλλο ενός βιβλίου, πολλές φορές δε λέει τίποτε. Άλλες φορές, πάλι, λέει πολλά. Ήταν δική σας απόφαση να δώσετε εξαρχής το συγγραφικό σας στίγμα, προετοιμάζοντάς μας για ένα ψυχολογικό θρίλερ;
Σαφέστατα και ήθελα να δίνεται το στίγμα από το εξώφυλλο, που είναι η πρώτη «εικόνα» του αναγνώστη. Ωστόσο η ιδέα και η υλοποίησή της είναι της Άννας Σταθοπούλου. Το αποτέλεσμα της δουλειάς της το αγαπήσαμε όλοι πολύ.
Η πρώτη πληροφορία που μας δίνει, το δυνατό δικό σας εξώφυλλο είναι πως «Το αμάρτημα της κυρίας Ρέμικ» είναι πολύ μεγάλο. Ποια είναι, όμως, η κυρία Ρέμικ και ποιο το κορίτσι με το ματωμένο χέρι στο εξώφυλλο;
Η κυρία Ρέµικ είναι µία πολύ ξεχωριστή προσωπικότητα, πολύ ιδιαίτερη. Σε κάνει να αναρωτιέσαι καθόλη τη διάρκεια της ιστορίας, για το ποια πραγματικά είναι. Είναι µία αγνή ψυχή ή είναι τόσο πανούργα, που έχει τον τρόπο της ώστε να παραπλανήσει ακόμη και τον αναγνώστη; Καταλαβαίνετε λοιπόν πως δεν μπορώ να σας αποκαλύψω το αμάρτημά της. Είναι ο γρίφος που θα λύσει ο αναγνώστης.
Η δολοφονία ενός παιδιού και μάλιστα στο σχολείο του είναι από τα θέματα που σοκάρουν και εξαγριώνουν τον αναγνώστη. Θέλοντας απεγνωσμένα να βρεθεί ο δράστης για να αποδοθεί δικαιοσύνη, αρκείται στο προφανές. Η δική σας ιστορία, όμως, μας πάει παρακάτω από το προφανές. Πού θα μας φθάσει;
Αρχικά να σας πω ότι πριν από μερικά χρόνια διάβασα µία τέτοια πραγματική ιστορία. Τη μέρα της σχολικής γιορτής κι ενώ το κοριτσάκι ήταν µε την μητέρα του, πήγε να πιει νερό και βρέθηκε δολοφονημένο. Απίστευτη τραγωδία. Ο εγκληματίας ποτέ δε βρέθηκε. Χρησιμοποίησα αυτή την τραγική ιδέα αλλά δεν επικεντρώθηκα εκεί. Η πλοκή φεύγει πολύ αλλού. Δε θα μπορούσα να αναπτύξω το θέμα αυτό. Με στεναχωρεί. Το περνάω ως ένα σημαντικό γεγονός βέβαια αλλά μετά η ιστορία δημιουργεί άλλες απορίες.
Η Άγκα Ρέμικ, διευθύντρια του σχολείου θα συλληφθεί ως ύποπτη για τη δολοφονία της Μία Λεμπρούκ. Προκύπτει από την ανάγνωση ο λόγος για να κάνει κάτι τέτοιο;
Αυτό το ψάχνει και ο ντετέκτιβ Τόµας Φορντ.
Το γεγονός πως επέζησε από μία οικογενειακή τραγωδία ενισχύει την ενοχή της;
Δημιουργεί υποψίες για την κατάσταση της.
Η ηρωίδα σας αναρωτιέται στο οπισθόφυλλο: «Ποια είμαι; Τι είμαι; Απεγνωσμένα, πλέον, σας ζητάω να με βοηθήσετε να το ανακαλύψω». Να υποθέσουμε πως θα το ανακαλύψει στην τελευταία σελίδα;
Βεβαίως και θα το ανακαλύψει. Ταυτόχρονα µε τον αναγνώστη.
Η ανάγνωσή μας προχωράει σε δυο χρόνους. Στο παρόν και το παρελθόν. Τα γεγονότα καθηλωτικά και τότε και τώρα. Ποια είναι τα «όπλα» του συγγραφέα ώστε να μην επιτρέψει στον αναγνώστη να χαλαρώσει ούτε λεπτό;
Τα όπλα είναι οι δυνατοί ήρωες και τα ψυχογραφήματα. Αυτά καθοδηγούν την πλοκή. Το μυθιστόρημα αυτό είναι πολύ οπτικοποιημένο. Σαν να βλέπεις ταινία και μάλιστα cult. Έχει µία φυσιολογική τρέλα. Αυτή την τρέλα που κρατάμε για τον εαυτό µας ώστε να µην παρεξηγηθούμε. Την κρυφή τρέλα που κρύβουμε από ταμπού. Η ιστορία έχει πολλές ανατροπές και προς το τέλος ο αναγνώστης, όταν αποκαλυφθεί η αλήθεια, νομίζω πως θα νιώσει σαν κάποιος να τον χτυπάει στην πλάτη ξαφνικά. Σαν η αλήθεια να έρχεται απότομα και πισώπλατα.
Η αγωνία μας κλιμακώνεται από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, από σελίδα σε σελίδα, από παράγραφο σε παράγραφο. Φθάνοντας στον επίλογο, κάθε κομμάτι του παζλ μπαίνει στη θέση του κι έρχεται η λύτρωση στον αναγνώστη. Τι γίνεται όμως μ’ εσάς που γεννήσατε αυτούς τους ήρωες; Πόσο σας λείπει η καθημερινή συνομιλία με την κυρία Ρέμικ;
Το βιβλίο αυτό το απόλαυσα καθώς το έγραφα. Το ζούσα πραγματικά. Τώρα όμως τελείωσε για µένα. Βρίσκομαι στο επόμενο. Με τη Λυδία.
Με το αστυνομικό θρίλερ «Ακρωτήρι των κοραλλιών» μπήκατε δυναμικά στο χώρο της συγγραφής. Ήρθε τώρα «Το αμάρτημα της κυρίας Ρέμικ» να μας επιβεβαιώσει τη συγγραφική σας ταυτότητα. Να φανταστώ πως δε θα δούμε την υπογραφή σας σε κάποια δακρύβρεχτη ερωτική ιστορία…
Δεν υποτιμώ κανένα είδος. Μπορεί κάποτε να µου βγει και η δακρύβρεχτη ερωτική ιστορία. Όλα τα είδη έχουν την μαγεία τους και όλα τα αγαπώ. Το πώς θα συνεχίσω εξαρτάται από τη ζωή µου και τις εικόνες µου.
Καθώς συνομιλούμε, μία ερώτηση στροβιλίζει στο μυαλό μου. Πού, πότε, πώς και γιατί (δημοσιογραφικά ερωτήματα όπως καταλαβαίνετε) συναντηθήκατε με το αστυνομικό θρίλερ και είπατε «εδώ είμαι»;
Πάντα αγαπούσα το μυστήριο. Από μικρό παιδί µου αρέσει το τρομακτικό. Μικρή έβλεπα τα Σαγόνια του καρχαρία και στο λούνα παρκ ήθελα να ανεβαίνω µόνο στο τρενάκι του τρόμου. Ποτέ δεν άνοιξα τα µάτια µου βέβαια αλλά µου αρκούσε που ήξερα πως γύρω µου γινόταν χαμός από φαντάσματα.
Περιγράψτε μας τη στιγμή που «κούμπωσε» στο μυαλό η απόφαση και πώς αισθανθήκατε πληκτρολογώντας τις πρώτες λέξεις.
Δεν έχω να σας πω κάτι το φοβερό. Ένα παιχνίδι του μυαλού είναι για µένα το βιβλίο. Μια συντροφιά. Μια διαφυγή. Δεν το μεγαλοποιώ όμως. Νομίζω πως είναι καλύτερα να βλέπω τα πράγματα στο μέγεθος τους. Τα βλέπω όλα ως πολύ απλά όπως και είναι.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Το μόνο που θυμάμαι είναι θολές εικόνες, ανθρώπους σαν σκιές να περιφέρονται βιαστικά γύρω μου ψάχνοντας τη θέση τους στο χωροχρόνο, και ήχους να μπερδεύονται ανάμεσά μας, να μας τυλίγουν, μέχρις ότου ένα πελώριο κόκκινο, σαν κύμα που γιγαντώνεται, ορμάει επάνω μας και μας σκεπάζει.
Σιγή για λίγο, κι έπειτα ο ήχος έρχεται υπόκωφος.
1-8-7, επαναλαμβάνω, 1-8-7, καλώ ενισχύσεις.
Νεκρό παιδί στο Καθολικό Δημοτικό Σχολείο Η Ιωάννα της Λωρραίνης.
Στο σημείο η ύποπτη.
Η διευθύντρια Άγκα Ρέμικ.
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΑΓΚΑ ΡΕΜΙΚ.
Το παιδί της τραγωδίας του Σαν Αντόνιο του Τέξας τα Χριστούγεννα του 1989. Ο πατριός μου πυροβόλησε τη μητέρα μου κι έπειτα έδωσε τέλος στη ζωή του.
Η μικρή μας Μάργκο από την τρομάρα της το έσκασε και δεν είναι πλέον παρά ένας φάκελος που έκλεισε, ενός παιδιού που δε βρέθηκε ποτέ.
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΑΓΚΑ ΡΕΜΙΚ.
Η κατάρα πίσω από κάθε τραγωδία.
Η γυναίκα που απελπισμένα προσπαθεί να σας μοιάσει.
Έχω μια όμορφη γάτα, τη Ζόι, και μια έξυπνη κούκλα, τη Ζακλίν. Έχω μια γειτόνισσα που πουλάει τη ζωή μου στον Τύπο.
Έχω ένα βασανιστικό ερώτημα που με στοιχειώνει.
Ποια είμαι; Τι είμαι;
Απεγνωσμένα, πλέον, σας ζητάω να με βοηθήσετε να το ανακαλύψω.
Βιογραφικό
Η Σόνια Σαουλίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και Επικοινωνίας στο SRU στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ.
Το 1997 παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στο Εργαστήρι Δραματικής Τέχνης του Θεάτρου Παράθλαση. Εργάστηκε αρχικά στη Θεσσαλονίκη και αμέσως μετά για μια δεκαετία στην Αθήνα ως τηλεπαρουσιάστρια και ραδιοφωνική παραγωγός. Επίσης συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά ως δημοσιογράφος. Έζησε για πέντε χρόνια στο Κέιπ Κόραλ της Φλόριντα και τώρα κατοικεί στη γενέτειρά της, τη Θεσσαλονίκη.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.