Αν απο τη συγγραφή και την ανάγνωση μπορούσε κανείς να αφαιρέσει το λογοτεχνικό τους περίβλημα και να το αντικαταστήσει με ακριβείς μαθηματικούς όρους, βασισμένους καθαρά στο λογικό εξηγείν, ίσως κι οι πλέον σκληροί κι αμείλικτοι τεχνοκράτες του κόσμου τούτου που σίγουρα δεν έχουν περιέργεια να χωθούν στης Τέχνης τα πιθάρια, και να ασχοληθούν με τους συγγραφικούς προβληματισμούς, να ήταν σε θέση να αντιληφθούν την αλληλένδετη σχέση των δύο. Για δημιουργούς με ανεπτυγμένο το συγγραφικό καθήκον και τη συνείδηση, δεν υφίσταται η μία χωρίς την άλλη. Δεν είναι απλό, αλλά προσπαθείστε για λίγο να μπείτε στο μυαλό ενός μυθιστοριογράφου. Φανταστείτε την ανάγνωση και τη συγγραφή σαν τις δύο εκείνες προτάσεις που η μία εγγυάται την αλήθεια της άλλης. Στην προκειμένη περίπτωση η ανάγνωση θα είναι η ικανή συνθήκη και η συγγραφή η αναγκαία, ώστε απο την εξαρτιτική τους σχέση να προκύψει η αλήθεια, δηλαδή το μυθιστόρημα. Διότι, κατά τη δική μου άποψη τα μυθιστορήματα αποτελούν τις μόνες σφαίρες στο γεμιστήρα μιας αλήθειας που λαμβάνει χώρα μονάχα στο μυαλό μας κι οι μυθιστοριογράφοι, παλιοί και καινούργιοι, πάντα θα είναι ελεύθεροι σκοπευτές.

Οι συγγραφείς που δηλώνουν πως μπορούν εύκολα και δημιουργούν απο το μηδέν κόσμους και ανθρώπινα όντα, χωρίς καθόλου να διαβάζουν, και φαίνονται σαν το καθαρό νερό στον ήλιο, και είναι εκείνοι που δεν πρέπει να εμπιστεύεται ο αναγνώστης. Τα γραπτά τους κάτι στερούνται, κάτι ζωτικό, την ανάσα την ίδια, εκείνο το γλυκό φιλί της ζωής που δίνουν στα έργα τους, μονάχα όσοι αγαπούν και σέβονται τη λογοτεχνία. Και εγώ πραγματικά χαίρομαι όταν καλούμαι να μιλήσω για τέτοιους συγγραφείς, κι έχω ήσυχη τη συνείδησή μου όταν θα βρεθώ στις παρουσιάσεις τους και θα εκφραστώ με γνώμονα την αλήθεια όσον αφορά τους ίδιους και τα βιβλία τους. Η Ιουλία Ιωάννου, την οποία θεωρώ πλέον μία πολύ αγαπημένη μου φίλη, μού έκανε εντελώς αναπάντεχα την τιμή να μιλήσω για τις «Απώλειες» κι ακόμη και σήμερα που βρίσκομαι ανάμεσά σας, δεν το πιστεύω. Αλλά, πάντα θα πιστεύω στο καλό βιβλίο, κι οι «Απώλειες», είναι ένα βιβλίο που επιβεβαιώνει πως η γραφή δεν είναι απλώς η στείρα παράθεση λέξεων πάνω στο χαρτί. Είναι επικοινωνία, είναι μνήμη, είναι η μέλισσα που μεταφέρει τη γύρη της γονιμοποίησης απο το ένα μυαλό στο άλλο, αποδεικνύοντάς μου πως το ταλέντο της Ιουλίας είναι όπως μια βρύση. Κι όταν είναι ανοιχτή τούτη η βρύση με την έμπνευση να αναβλύζει, η αγαπημένη μου φίλη γράφει, συνθέτει, χτίζει κι εξυφαίνει με περισσή συγγραφική άνεση την πλοκή του δεύτερου βιβλίου της, μετά το πρώτο δείγμα του ταλέντου της στο χαρισματικό «Έτσι ξαφνικά έγιναν όλα», όπου αφουγκράστηκε ήρωες και ιστορίες της διπλανής πόρτας. Σενάρια που λες «συμβαίνουν στον κόσμο, συμβαίνουν πλάι μου, κι εγώ αλήθεια, πού ζω; Γιατί κλείνω τα μάτια;».

Για τις «Απώλειες», θα προτιμήσω να πω πως η Ιουλία δε βούτηξε απλώς την πένα μέσα στη μελάνη, αλλά κυρίως μέσα στην ίδια τη ζωή. Το βιβλίο της διέπουν σύντομες, εντελώς στοχευμένες προτάσεις που η καθεμιά τους είναι μια ολόκληρη σκηνή απο μόνη της. Κάνει χρήση χαρακτήρων καθημερινών, με προβλήματα χειροπιαστά, με συναισθήματα σαρωτικά. Το να διαβάζεις χωρίς να στοχάζεσαι, μοιάζει με το να τρως χωρίς να χωνεύεις, και είναι συχνό το φαινόμενο το φταίξιμο να πέφτει στους χάρτινους ήρωες και τις ωραιοποιημένες ιστορίες που δεν πείθουν και δεν συνεπαίρνουν κανέναν. Στο βιβλίο που απόψε αναλύουμε και αγαπάμε, υπάρχουν μονάχα καρδιές. Άλλες γεμάτες, όπου παντοτινά υπάρχει ο χώρος για όλα κι άλλες άδειες, στις οποίες δεν υπάρχει χώρος για τίποτα. Υπάρχουν ανθρωπινες ψυχές που μοιάζουν με βαθιά πηγάδια. Κανένας δε γνωρίζει τι υπάρχει στον πάτο, κι αυτό που μπορεί να κάνει ο αναγνώστης κάθε φορά είναι να μαντεύει, κρίνοντας απο εκείνα που επιπλέουν περιστασιακά στην επιφάνεια. Ψυχές ευγενικές όπως ο ήλιος που παντοτινά θα δείχνει το μεγαλείο του, ακόμη και στο χαμηλότερο σημείο.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά νομίζω πως ακόμα και τα ονόματα των χαρακτήρων μέσα στο βιβλίο της Ιουλίας, είναι προσεκτικά επιλεγμένα απο την ίδια. Πιστεύω πως οι περισσότεροι απο τους ήρωες έχουν μια αρετή που πηγάζει απο το όνομά τους. Ενδεικτικά, θα αναφέρω την καρτερικότητα του Χρήστου, που μού θυμίζει εκείνη του Χριστού, την Ειρήνη που πόλεμος μοιάζει να κηρύχθηκε απο ψηλά απέναντί της, κι εκείνη διαφύλαξε την ειρήνη της καρδιάς της, τη Μαρία, της οποίας η αντοχή στην απώλεια, θυμίζει κάτι απο την αντοχή της μάνας του Θεανθρώπου, η Χριστίνα πέρασε πολλά, τα ήπιε όλα τα πικρά ποτήρια της ζωής, αλλά άντεξε κι άλλα τόσα, η Σοφία που όσο και αν βασανίστηκε καταπάτησε τον πόνο. Επεδειξε σοφία και μεγαλοσύνη για να συνεχίσει να ζει δίχως να τρελαθεί κι έπειτα η μικρούλα Ζωή που είναι η απόδειξη του όταν κάποιος αγαπάει τη ζωή, την πίνει ως τη στερνή γουλιά της κι ας μην έχει πάντα ζαχαρένια γεύση. Τέλος, ο Απόστολος, ένας έκπτωτος άγγελος, ένας επικατάρατος. Μια αποτυχημένη αποστολή στη γη, μια αποστολή, κατευθείαν απο την άλλη πλευρά του κόσμου. Εκεί όπου δεν ανατέλλει ο ήλιος, εκεί όπου το φεγγάρι είναι ασθενικό. Φθονερό και κακιασμένο. Εκεί όπου υπάρχουν μόνο ηφαίστεια και καμμένες συνειδήσεις κι άνθη ποτέ δεν θα φυτρώσουν. Κάτι τέτοιοι μισοί άνθρωποι όμως, καταλήγουν ασυναίσθητα οι καμικάζι της ίδιας τους ύπαρξης. Ανατινάσσουν την ζωή τους χωρίς να το αποφασίσουν και χάνονται μαζί με τα κρίματά τους.

Κοντολογίς, χωρίς να θέλω να κουράσω άλλο τους φίλους που τιμούν απόψε την Ιουλία, κι εμάς που βρισκόμαστε στο πλευρό της και συζητάμε για τις «Απώλειες», θα κλείσω με μία απο τις μεγαλύτερες αλήθειες του Μαρσέλ Προυστ: «στην πραγματικότητα, οι αναγνώστες καθώς διαβάζουν, γίνονται αναγνώστες του ίδιου τους του εαυτού, κι ένα έργο που αγγίζει την ψυχή του αναγνώστη και θίγει τα μείζονα ζητήματα της ζωής που είναι απλά για όλους κι είναι ο έρωτας, ο θάνατος, η σχέση μας με τον εαυτό μας και τους άλλους, είναι κέρδος. Το βιβλίο της είναι απο εκείνα που αφήνουν το αχνάρι τους στην καρδιά μας, και ποτέ δεν είμαστε ίδιοι πια. Μοιάζει να γεννήθηκε, με την ίδια φυσικότητα που γεννιούνται τα φύλλα στα κλαδιά των δέντρων, και αν είχα να του δώσω έναν υποτυπώδη ορισμό, αυτός θα ήταν η ρυθμική δημιουργία της αξίας της ζωής και του ειλικρινούς, ανθρώπινου συναισθήματος.

Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να ευχαριστήσω το δήμο Αγρινίου και τον χορηγό επικοινωνίας Vivlio – life για την άψογη υποστήριξη της εκδήλωσής μας, το Vivlio – life, απο το οποίο, η Ιουλία ξεκίνησε το μαγικό ταξίδι της στο χώρο της λογοτεχνίας, και διανθίζοντάς το με τα αντικείμενα της Τέχνης, δηλαδή λογοτεχνία, κινηματογράφο και μουσική, δίνει το ιδιαίτερα σπουδαίο βήμα της σε πνευματικούς κόπους, άξιους προβολής. Μέσα σε έναν καλοστημένο ιστότοπο όπως αυτός, θα βρείτε εύκολα συνεντεύξεις συγγραφέων, τις οποίες επιμελείται η ίδια, σκέψεις που γεννιούνται απο την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων, μα και ένα σωρό επιπλέον χρήσιμες πληροφορίες που σίγουρα αξίζουν το ενδιαφέρον, και την προσοχή των πομπών, αλλά κυρίως των δεκτών της πνευματικής τροφής και καλλιέργειας. Θα ήθελα να ευχαριστήσω επίσης το βιβλιοπωλείο Βιβλιοτρόπιο, τη συγγραφέα Βησσαρία Ζορμπά – Ραμμοπούλου, όλους εσάς που απόψε μάς τιμάτε με τρόπο συγκινητικό στην ιδιαίτερη αυτή παρουσίαση του βιβλίου «Απώλειες», ευχαριστώ θερμά και μέσα απο την καρδιά μου την κ Αφροδίτη Δημητρακοπούλου για ό,τι έχει κάνει για μένα και την βλέπω ανάμεσά σας τώρα συγκινημένη και περήφανη, και τέλος ευχαριστώ την Ιουλία, για τη μοναδική ευκαιρία, που μού δίνει να βρίσκομαι απόψε κοντά της και θέλω να της πω και δημόσια πως για ένα τόσο σπουδαίο και αγαπημένο μου άνθρωπο, δεν θα ερχόμουν μονάχα απο την Πάτρα, αλλά απο οποιαδήποτε γωνιά της γης, προκειμένου να είμαι μαζί της.

718A0354

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave