Μαρία Γαβριελάτου: συνέντευξη στη Μαρία Τσακίρη

Συγγραφέας του βιβλίου «Τα σπασμένα φτερά της νιότης μου» – Εκδόσεις «ΕΞΗ»

Δυο πράγματα ξεχωρίζεις γνωρίζοντας συγγραφικά τη Μαρία Γαβριελάτου. Πρώτον πως η δεκαετία του ’20 ασκεί, μια γλυκιά επιρροή και γοητεία στη σκέψη της και δεύτερον, πως το όνομα Ειρήνη, πρωταγωνιστεί στα δύο από τα τρία της βιβλία. Τους λόγους εξηγεί η συγγραφέας σε μια ενδιαφέρουσα συνομιλία για το Vivlio-life, όπου μας μιλά επίσης, για τα παιχνίδια της μοίρας, την αδερφική αγάπη, την ελπίδα αλλά και τον Στράτο. Τον ήρωα του τελευταίου της βιβλίου που θα μας συγκινήσει.

-Ο τίτλος του βιβλίου, αλλά και η λέξη «Άουσβιτς» στο οπισθόφυλλο μας προετοιμάζει για μια θλιβερή ανθρώπινη ιστορία από εκείνες που μας κάνουν να αισθανόμαστε ένα μάγκωμα στην ψυχή. Μπορείτε να μας δώσετε μια πρώτη γεύση;

«ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΦΤΕΡΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΟΥ», ναι, είναι μια ανθρώπινη ιστορία που βασίζεται εν μέρει σε πραγματικά γεγονότα και διαδραματίζεται σε μια εποχή που η Ελλάδα υπέφερε κάτω από την γερμανική κατοχή. Μέχρι όμως να ξεκινήσει ο πόλεμος ο ήρωάς μου ο Στράτος πέρασε πολλά για να βρει την αδερφή του, που ήταν ο σκοπός του αλλά και ένας όρκος ζωής. Μέσα από την δύσκολη πορεία στην ανεύρεση της Ειρήνης της αδερφής του, ο αναγνώστης βιώνει όλα τα δεινά του Στράτου, αλλά νομίζω το «μάγκωμα» στην ψυχή του το απαλύνει το κλείσιμο στο τελευταίο κεφάλαιο, αφήνοντας και πολλά μηνύματα αλλά και όλη την αισιοδοξία που δεν πρέπει να χάνει ποτέ ο άνθρωπος.

–Θα κλάψει ο αναγνώστης μ’ αυτό το βιβλίο;

Ναι, απ’ όσο γνωρίζω από την επαφή μου με το αναγνωστικό κοινό δημιούργησε το βιβλίο αυτό τόσο έντονα συναισθήματα που σχεδόν όλοι έκλαψαν διαβάζοντάς το.

-Εσείς νιώσατε κάποια στιγμή να πνίγεστε και να θέλετε να ξεσπάσετε σε κλάματα γράφοντάς το;

Άπειρες στιγμές έκλαψα καθώς το έγραφα και πνίγηκα τόσο που υπήρξε μεγάλο διάστημα που το άφηνα στην μέση μέχρι να βρω τις ψυχικές μου ισορροπίες.

-«Τα σταυροδρόμια της Μοίρας, όμως, κάνουν τους ανθρώπους που αγαπιούνται πολύ να ανταμώνουν…», γράφετε στο οπισθόφυλλο. Κάπου εκεί στον επίλογο η ελπίδα και η αισιοδοξία θα συναντηθούν για ένα τέλος ευχάριστο;

Εννοείται πως η ελπίδα και η αισιοδοξία συναντιούνται. Μάλιστα η «ελπίδα» είναι και η κινητήριος δύναμη του Στράτου ώστε τίποτα να μην σταθεί εμπόδιο στον όρκο ζωής που έδωσε πρώτα στον εαυτό του και μετά στην μητέρα του την στιγμή που την έχασε.

-Πιστεύετε στα παιχνίδια της μοίρας ως άνθρωπος;

Ναι, πιστεύω στα παιχνίδια της μοίρας. Η μοίρα παίζει παιχνίδια άλλοτε ‘’καθαρά και τίμια’’ και υπέρ του τυχερού, που αν είναι έξυπνος θα τα εκμεταλλευτεί ανάλογα και άλλοτε «βρόμικα και πονηρά», που και πάλι με εξυπνάδα πρέπει να γίνεις παίχτης δυνατός αν θέλεις να βγεις αλώβητος από τα τερτίπια της! Τη μοίρα μας, καλώς ή κακώς την κουβαλάμε από την στιγμή της σύλληψής μας, μάς ορίζει και την ορίζουμε.

-Αδελφική αγάπη και αυτοθυσία. Είναι τα δυο βασικά μηνύματα, που όπως έχετε πει μαζί μ΄ ένα μήνυμα ακόμη, την πίστη προς τον εαυτό μας, θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες. Το εισέπραξαν τελικά; Τι σας γράφουν;

Ναι, τα μηνύματα που ήθελα να περάσω είναι η δική μου στάση ζωής και στάθηκα τυχερή που τα εισέπραξαν οι αναγνώστες και αυτό μου έδωσε ιδιαίτερη ικανοποίηση και το βλέπω συνεχώς από σχόλια και κριτικές το πόσο τους άγγιξε η ιστορία και ήθελα να περάσω σε αυτό το βιβλίο.

-Λένε πως κάθε συγγραφέας επιλέγει πάντα κάποιον από τους πρωταγωνιστές του για να του δώσει χαρακτηριστικά της δικής του προσωπικότητας. Η Ειρήνη σας ή ίσως παλιότερα η Ελισσώ, η Μαργαρίτα ή ακόμη και η Μπέλα έχουν κάτι από εσάς;

Σίγουρα κάθε ηρωίδα ή ήρωας έχει κάποια στοιχεία από την προσωπικότητα του συγγραφέα, στην δική μου περίπτωση πιο κοντά σε μένα νομίζω είναι η Ελισσώ. Αυτό μου είχε πει και μια μεγάλη συγγραφέας που είχε διαβάσει τη «ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΑΝΤΕΛΑ» και με γνωρίζει σε προσωπικό επίπεδο και είχε μια πιο ξεκάθαρη άποψη. Όμως κάποια μηδαμινά στοιχεία δικά μου έχω δώσει και σε προηγούμενες ηρωίδες μου!

-Τώρα που παρατηρώ τα ονόματα των ηρωίδων σας διαπιστώνω πως η «Ειρήνη» πρωταγωνιστεί – φυσικά με διαφορετικούς ρόλους – στα δύο από τα τρία βιβλία που έχετε γράψει. Σημαίνει κάτι ιδιαίτερο αυτό το όνομα για σας;

Το όνομα «Ειρήνη», ναι, το αγαπώ σαν όνομα, γιατί η 5η Μαΐου ήταν η τελευταία μέρα που μου είχε αφήσει περιθώριο ο γιατρός για να γεννήσω το πρώτο μου παιδί και παρακάλαγα την Χάρη της να με βοηθήσει να πάνε όλα καλά. Γέννησα δύο μέρες νωρίτερα βέβαια αλλά ήθελα το βάφτισμα του παιδιού μου να γίνει την μέρα που γιορτάζουμε την Αγία και έτσι έγινε ένα χρόνο μετά. Επίσης και σαν ιδέα η λέξη «Ειρήνη» μου βγάζει το αίσθημα της δικαιοσύνης, της αγάπης, της ελευθερίας, της ελευθερίας σε καθετί που μας σκλαβώνει. Και αν κοιτάξουμε γύρω μας γι’ αυτήν την Ειρήνη παλεύουν οι λαοί, για το δίκιο, για την δημοκρατία, για την ελευθερία στο δικαίωμα να ζεις ελεύθερος σαν άνθρωπος.

-Ποιος χαρακτήρας από τις γυναίκες αυτές που επιλέξατε ως πρωταγωνίστριες σας δυσκόλεψε περισσότερο;

Νομίζω η Ειρήνη με δυσκόλεψε. Οι αποκαλύψεις που ήρθαν στην ήρεμη και καλή κατά τ’ άλλα ζωή της μου έφεραν δυσκολίες στο πώς θα τις διαχειριστεί. Ο τρόπος που έπρεπε να διαχειριστώ τις αντιδράσεις της χωρίς να γίνει αντιπαθής, αδύναμη ή ακόμα και εγωίστρια στα μάτια του αναγνωστικού κοινού ήταν για μένα η μεγαλύτερη δυσκολία και κυρίως δεν την είχα συναντήσει σε άλλα βιβλία με ηρωίδες που έστηνα την προσωπικότητα τους.

-Η δεκαετία του ’20 μάλλον ασκεί μια συγγραφική γοητεία στη σκέψη σας, εφόσον δύο σας βιβλία μας ταξιδεύουν σ’ εκείνα τα χρόνια. Είναι έτσι;

Και βέβαια έτσι είναι. Η δεκαετία του ’20 με εξιτάρει αφάνταστα. Αν είχα μια μηχανή του χρόνου θα ήθελα να γυρίσω σε εκείνη την εποχή, να την ζήσω, να την γευτώ!

-Σε μια συνέντευξή σας διαβάζω «…για μένα η αλλαγή του τίτλου ήταν σαν να διαμέλισαν την ψυχή μου…». Δε θα σας ρωτήσω γιατί ο τότε εκδοτικός σας οίκος άλλαξε τον προτεινόμενο από εσάς τίτλο αλλά πόση σημασία έχει για έναν συγγραφέα να «πειράζουν» το… συγγραφικό του παιδί.

Ναι, για μένα ο τίτλος είναι σημαντικός, είναι αυτός που κλειδώνει το γραπτό εκείνη την στιγμή που γράφεις. Όταν αναγκαστείς να βρεις άλλον τίτλο αρχίζεις να νιώθεις πως σπάει κάτι μέσα σου. Πολλοί δεν το καταλαβαίνουν αυτό το συναίσθημα αλλά πώς να το κάνουμε είναι το «κόλλημα» του δημιουργού. Στη δική μου περίπτωση, όταν έγινε αυτό, ένιωσα σαν να μην ήταν το δικό μου βιβλίο και έπεσε τόσο η ψυχολογία μου που ένιωθα μια άρνηση να το στηρίξω και είχα δίκιο, δυστυχώς, γιατί η αλλαγή τίτλου άλλαξε και την δυναμική του εξώφυλλου που υπήρχε σαν ιδέα, που καλώς ή κακώς είναι η πρώτη εικόνα που αντικρίζει ο αναγνώστης όταν δει ένα βιβλίο στην βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου. Όταν γίνεται μια παρέμβαση στο έργο του συγγραφέα και χωρίς ουσιώδη επιχειρήματα να ξέρετε πως όλα τα παραπάνω που ένιωσα τότε, ήταν λογικά και τα νιώθει κάθε συγγραφέας πιστεύω.

-Αγαπημένη σας ενασχόληση αποτελούσε ανέκαθεν η κατασκευή έργων τέχνης διαβάζω στο βιογραφικό σας και θα ήθελα να μας πείτε αν σε κάποιες στιγμές δημιουργίας έχετε βρει τη λύση ενός συγγραφικού διλήμματος ή εμπνευστήκατε το φινάλε της ιστορίας σας.

Όχι, αυτά τα δύο ποτέ δεν μπερδεύτηκαν μέσα μου, γιατί είναι δύο ασχολίες δημιουργίας μεν αλλά διαφορετικές μεταξύ τους και το ένα δεν με βοηθάει στο άλλο. Όταν δουλεύω έργα τέχνης αφιερώνομαι εκεί και δεν σκέφτομαι την συγγραφή και το αντίθετο βέβαια. Ειδικά την εποχή που γράφω σταματάω κάθε δημιουργία αντικειμένων γιατί και το ίδιο το μυαλό μου δεν με αφήνει να εργαστώ χειρονακτικά!

-Ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος που διαβάζει το βιβλίο σας πριν το παραδώσετε στον εκδοτικό σας οίκο;

Η πρώτη όπως έχω ξαναπεί είναι η μητέρα μου, δύσκολη αναγνώστρια και αυστηρός κριτής ομολογώ. Μετά είναι δύο άτομα, απαιτητικές αναγνώστριες που εμπιστεύομαι την γνώμη τους.

-Πού σκέφτεστε να μας ταξιδέψετε με το επόμενο βιβλίο σας;

Το βιβλίο που έχω δώσει προς αξιολόγηση στον εκδοτικό που ανήκω στις εκδόσεις ΕΞΗ και ελπίζω να εκδοθεί, είναι σύγχρονο και αυτή την φορά είπα να μιλήσω για έρωτα, μια επιθυμία που μου έχει εκφράσει ένα μεγάλο μέρος του αναγνωστικού κοινού να γράψω για έναν μεγάλο Έρωτα και έγραψα και ελπίζω να αγγίξει και αυτό το βιβλίο γιατί ομολογώ με παίδεψε πολύ. Γιατί καλός ο έρωτας αλλά εγώ τον δυσκόλεψα για να μην βγει γλυκανάλατος αλλά δυνατός ακόμα και τις στιγμές που άφησε πληγές πίσω του!

Λίγα λόγια για τα βιβλίο

Παραμονή Χριστουγέννων 1920 και το χιόνι είχε αποκλείσει τα περισσότερα χωριά. Αυτή την ευλογημένη ημέρα γεννήθηκε η Ειρήνη. Όμως την ώρα που τα μάτια της αντίκριζαν το φως, η μάνα της ξεψυχούσε. Δυο ορφανά άφησε πίσω της η αδικοχαμένη μάνα, που ο πατέρας, άκαρδος και επιπόλαιος, ένιωθε πως του ήταν βάρος και τα εγκατέλειψε στο ίδρυμα. Η Μοίρα χαμογέλασε στην Ειρήνη οδηγώντας τη στην αγκαλιά μιας στοργικής και πλούσιας οικογένειας, ενώ ο αδελφός της έζησε τη σκληρότητα της απόρριψης και της φτώχειας, χωρίς όμως ποτέ να ξεχάσει…
Η Ειρήνη έζησε παραμυθένια παιδικά χρόνια και σαν μεγάλωσε, γνώρισε τον έρωτα και την αγάπη. Η ζωή, όμως, είναι μικρή και απρόβλεπτη και είχε άλλα σχέδια για αυτήν.
1940. Οι κατακτητές εισβάλλουν στην πατρίδα μας, σπέρνοντας παντού τον τρόμο και γκρεμίζοντας τις ζωές των ανθρώπων που τόλμησαν να ονειρευτούν ένα καλύτερο αύριο. Η Ειρήνη χάνει ό,τι αγαπούσε περισσότερο σε αυτόν τον κόσμο και μέσα σε ένα γερμανικό φορτηγό μεταφέρεται μαζί με άλλους κρατούμενους στη Θεσσαλονίκη και από εκεί στο κολαστήριο του Άουσβιτς. Σε ένα ταξίδι μακρινό με προορισμό το άγνωστο, αναπολεί κάθε στιγμή της ζωής της, ό,τι της χάρισε απλόχερα και ό,τι της στέρησε χωρίς οίκτο…
Τα σταυροδρόμια της Μοίρας, όμως, κάνουν τους ανθρώπους που αγαπιούνται πολύ να ανταμώνουν… Γιατί αν η βαλίτσα της ζωής μείνει γεμάτη με όνειρα, βρίσκεις το θάρρος να ξεπεράσεις ακόμα και τον εαυτό σου, για να αντικρίσεις ξανά εκείνον που αγάπησες πραγματικά.
Μια ιστορία αληθινής αγάπης σε μια πορεία ζωής όπου οι μνήμες παραμένουν ακόμα ζωντανές…

Η Μαρία Γαβριελάτου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι παντρεμένη και μητέρα δύο παιδιών. Σπούδασε και εργάστηκε στον τομέα της αισθητικής κοσμετολογίας. Αγαπημένη της ενασχόληση αποτελούσε ανέκαθεν η κατασκευή έργων τέχνης. Όμως πάντα τη διεκδικούσε η συγγραφή. Από τα εφηβικά της χρόνια κατέγραφε τις σκέψεις της, αλλά και τις ιστορίες που ξεπηδούσαν από τη φαντασία της.
Έργα της ιδίας: «Μυστική Δαντέλα» και «Όταν ο Ρήγας συνάντησε τη Ντάμα».
Επικοινωνία με τη συγγραφέα: [email protected]

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save