Συγγραφέας του βιβλίου «Ο δρόμος της πεταλούδας» – Εκδόσεις «Κάκτος»

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που η ζωή τούς δείχνει το καλό της πρόσωπο, τους χαμογελά από τη στιγμή που θα αντικρύσουν το πρώτο φως. Είναι όμως και κάποιοι που πριν την πρώτη τους ανάσα γνωρίζουν την πιο αποκρουστική της πλευρά, την κακοποίηση που κρατούν σαν φωτιά στην ψυχή τους. Αυτή την πλευρά της ζωής γνώρισε η Μαρουσώ της Γερακίνας Μπουρίκα. Ο αναγνώστης σκύβει από πάνω της εξαρχής. Την κάνει παιδί του, αδερφή του, φίλη του, προσπαθώντας να απαλύνει τον πόνο της. Θέλει να γίνει η λευκή πεταλούδα του τίτλου που θα την προστατεύει για πάντα. Από τη συνομιλία μας για το Vivlio-life κρατώ αυτό που η συγγραφέας θέλει να εισπράξουν οι άντρες αναγνώστες του βιβλίου της: «Μην αδικείτε μια γυναίκα που κράτησε ένα τέτοιο μυστικό χρόνια ολόκληρα γιατί ποτέ δεν έβρισκε την δύναμη να μιλήσει. Δώστε της βήμα εσείς με την στήριξή σας να μιλήσει. Ποτέ δεν είναι αργά. Γίνετε εσείς οι ίδιοι διώκτες των αντρών που δεν σέβονται τις γυναίκες. Σκεφτείτε πως η βία τους θα φτάσει και σε εσάς κάποια στιγμή, απλά με άλλη μορφή».

H ηρωίδα σας η Μαρουσώ δεν είναι ένα ανέμελο δεκαεξάχρονο κορίτσι. Γνωρίζει από νωρίς την ασχήμια της ζωής. Μιλήστε μας για την πρωταγωνίστριά σας και την οικογένειά της.
Θα προτιμούσα να παραθέσω τα λόγια της ηρωίδας μου μέσα από το βιβλίο. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να περιγράψω το πώς γεννήθηκε και μεγάλωσε η Μαρουσώ.
«Η μάνα μου με γέννησε βιαστικά μέσα σε ένα χωράφι την ώρα που θέριζε κάτω από το λιοπύρι, κι ύστερα χάθηκε για πάντα. Ούτε μια σταγόνα γάλα δεν πρόλαβα να γευτώ από τα στήθια της. Ούτε ένα τρυφερό νανούρισμα δεν ρίζωσε στην μνήμη μου από τα ακριβά της χείλη. Μονάχα μια ασπρόμαυρη φωτογραφία έμεινε από εκείνη για να με συντροφεύει. Η ίδια, που στόλιζε για χρόνια το χορταριασμένο μνήμα της».
«Εγώ μεγάλωσα μικρή. Παρέα μου δεν είχα κούκλες στο προσκεφάλι μου. Η μόνη μου συντροφιά ήταν τα σημάδια από το καυτό τσουκάλι που είχα στα χέρια μου παλεύοντας στα τρυφερά μου χρόνια να μάθω να υπηρετώ σωστά τον άντρα που με έφερε στη ζωή, μήπως και γλυτώσω την σκληρή τιμωρία».

Κωνσταντής. Ο πατέρας της Μαρουσώς είναι ο άνθρωπος που ο αναγνώστης θα μισήσει από την πρώτη στιγμή. Πώς ήταν οι συγγραφικές σας στιγμές μαζί του; Τον μισήσατε όσο κι εμείς;
Τον μίσησα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.

Άθλιους τύπους σαν τον Κωνσταντή, τον φίλο του τον Θωμά αλλά και τον κυρ-δικηγόρο της ιστορίας, η κοινωνία μας έχει πολλούς. Κρύβεται πίσω από κάποιον μια αληθινή ιστορία που με κάποιον τρόπο έφθασε σ’ εσάς;
Κρύβεται η ιστορία της γιαγιάς μιας φίλης μου, που είχε βρεθεί κάποτε στη θέση της Μαρουσώς. Ένας άντρας την είχε βιάσει γιατί τον είχε απορρίψει, όμως οι δικοί της, από τη στιγμή που έμαθαν για τον βιασμό, την πάντρεψαν μαζί του γιατί την θεωρούσαν ατιμασμένη. Αυτή η γυναίκα παντρεύτηκε, έκανε παιδιά και πέρασε την υπόλοιπη ζωή της με τον βιαστή της, εξαιτίας τέτοιων ανθρώπων. Η συζήτηση με την φίλη μου είχε ξεκινήσει με την κουβέντα της, «εγώ τη γιαγιά μου δεν την είχα δει ποτέ να χαμογελά».

Το παζλ της ζωής της Μαρουσώς συνθέτουν «Ένας βιασμός, τρεις θάνατοι, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, μια μόνιμη φυγή και μια θετή κόρη που παίρνει τη θέση ενός πραγματικού γιού…», γράφετε στο οπισθόφυλλο. Ποιο συναίσθημα πιστεύετε πως επικρατεί στον αναγνώστη καθώς διαβάζει την ιστορία σας;
Από τα σχόλια που έχω ακούσει μέχρι τώρα, ο αναγνώστης ζει σε μια διαρκή αγωνία και ένταση για την εξέλιξη της ιστορίας. Η οργή που νιώθει βλέποντας την αδικία στη ζωή αυτού του κοριτσιού, τον οδηγεί στο να νιώσει αγάπη και στοργή για εκείνη, δημιουργώντας μέσα του έντονη την ανάγκη να την προστατεύσει.

Μια ευχάριστη ανάσα στην ανάγνωση της συγκλονιστικής σας ιστορίας παίρνουμε από την ύπαρξη μιας λευκής πεταλούδας που τη βλέπουμε να ανοιγοκλείνει τα φτερά της γύρω από την ηρωίδα σας. Πόσο μεγάλη ανάγκη είχε αυτή την αισιόδοξη παρουσία η Μαρουσώ;
Η ανάγκη της Μαρουσώς να νιώσει ότι έχει κάποιον που την προστατεύει μέσα στη μοναξιά της και στην εφιαλτική ζωή που ζούσε, έδωσε μια άλλη διάσταση στην εμφάνιση αυτού του μικροσκοπικού πλάσματος. Για εκείνη, η πεταλούδα δεν ήταν ένα σημάδι αισιοδοξίας. Ήταν η ψυχή της μητέρας της και το πίστευε με όλη τη δύναμη της δικής της ψυχής.

«Χωρίς να ρίξει δεύτερη ματιά πίσω της, τρέχοντας, ακολούθησε το ίδιο μονοπάτι με την πεταλούδα». Και κάπως έτσι ακολουθούμε την ηρωίδα σας στην Αθήνα. Πώς μπορεί μία έφηβη της ελληνικής επαρχίας να επιβιώσει στην άγρια νύχτα μακριά από το σπίτι της;
Είναι δύσκολο. Πρέπει να έχει μεγάλες αντοχές και δύναμη ψυχής μια έφηβη κοπέλα για να μην υποκύψει στο φόβο αλλά και στους πειρασμούς που θα συναντήσει.

Κάνει σπίτι της ένα βρώμικο εγκαταλειμμένο βαγόνι κι από τη χαραμάδα που αφήνει η βαριά σιδερένια πόρτα ατενίζει τον κόσμο και το μέλλον της. Ποια είναι η δύναμη που την κάνει να βλέπει ακόμη χρώμα στο γκρίζο γύρω της;
Θα παραθέσω και εδώ ένα απόσπασμα του βιβλίου που δίνει αυτή την απάντηση. «Γιατί τα νιάτα που κυλούσαν στις φλέβες της και το ένστικτο της επιβίωσης, την πρόσταζαν να κοιτά μπροστά, πέρα από κάθε συμφορά που είχε ζήσει».

Μια φιλία με ένα κορίτσι που μοιραζόταν το ίδιο βαγόνι θα την οδηγήσει σ’ ένα μονοπάτι γεμάτο εκπλήξεις. Μιλήστε μας γι αυτή τη φιλία.
Η Μαρουσώ με την Μαργαρίτα, βρήκαν η μία στο πρόσωπο της άλλης, την αδερφή που δεν είχαν ποτέ. Ο πόνος σμίγει τους ανθρώπους. Έτσι κι αυτά τα δυο κορίτσια τα έδεσε η δυστυχία τους και η μοναξιά τους.

Ένα ιδιαίτερο αλλά πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιστορία σας δώσατε στη Μα-Μα, μια μικρή πάνινη κούκλα. Πόσο θα βοηθήσει τη Μαρουσώ στο μοναχικό δρόμο που χάραξε;
Η Μα-Μα για εμένα συμβολίζει το alter ego της Μαρουσώς για όσα χρόνια κρύβεται πίσω από ψέματα. Γι’ αυτό και την αποχωρίζεται μόνο τη στιγμή που αποδέχεται μέσα της το ποια πραγματικά είναι.

«Ο δρόμος της πεταλούδας» κυκλοφόρησε μια δύσκολη χρονική περίοδο, κατά την οποία γίναμε μάρτυρες ακραίων κακοποιητικών συμπεριφορών σε βάρος γυναικών. Τι θα λέγατε στους άνδρες αναγνώστες σας μέσα από την ιστορία της Μαρουσώς;
Τους λέω μπείτε στη θέση της γυναίκας. Δείτε ακριβώς τι νιώθει και πώς επιβιώνει μετά από μια κακοποιητική, βίαιη συμπεριφορά εναντίον της. Αφουγκραστείτε τον πόνο της και τον φόβο της χωρίς να την κρίνετε. Μην αδικείτε μια γυναίκα που κράτησε ένα τέτοιο μυστικό χρόνια ολόκληρα γιατί ποτέ δεν έβρισκε την δύναμη να μιλήσει. Δώστε της βήμα εσείς με την στήριξή σας να μιλήσει. Ποτέ δεν είναι αργά. Γίνετε εσείς οι ίδιοι διώκτες των αντρών που δεν σέβονται τις γυναίκες. Σκεφτείτε πως η βία τους θα φτάσει και σε εσάς κάποια στιγμή, απλά με άλλη μορφή.

Πόσο πιστεύετε θα επηρεάσει η δραματική ιστορία της ηρωίδας σας γυναίκες που βιώνουν σωματική και ψυχική βία μέσα στο σπίτι τους; Μπορεί να τους δείξει η Μαρουσώ τον τρόπο να ακολουθήσουν το δρόμο της δικής τους πεταλούδας;
Στην πρώτη σελίδα του βιβλίου μου κάτω από την αφιέρωση για τα παιδιά μου, έχω σημειώσει: «Τα φτερά της πεταλούδας τα χαρίζω σε όλους όσους θέλουν να ξεφύγουν από τα δικά τους σκοτάδια».
Φυσικά η Μαρουσώ μπορεί να τους δείξει τον τρόπο να ξεφύγουν. Παρόλο που η ηρωίδα μου είναι φανταστικό πρόσωπο, αντικατοπτρίζει όλες τις πραγματικές γυναίκες που τα έχουν καταφέρει και έχουν αλλάξει τη ζωή τους. Δεν είναι μακριά μας. Είναι γύρω μας αυτές οι γυναίκες, απλά ίσως δεν έχουμε δώσει μεγάλη σημασία στη δική τους ιστορία γιατί δεν γράφτηκε ποτέ.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
«”Τρέξε. Πέτα μακριά…” μου ούρλιαζε πλέον το μυαλό μου, κι εγώ το μόνο που έκανα ήταν να τρέχω ξέπνοη όλο και πιο γρήγορα χωρίς σταματημό. Δεν ήξερα πού πήγαινα, σχέδιο δεν υπήρχε στη σκέψη μου, όμως δεν με ένοιαζε όπου κι αν έφτανα. Ακόμη κι αν πέθαινα τελικά».
Μάρτιος του ’81. Στον σιδηροδρομικό σταθμό του Ρέντη, ένα εγκαταλειμμένο βαγόνι γίνεται το λίκνο της αναγέννησης της δεκαεξάχρονης Μαρουσώς που, κατατρεγμένη από το αιματοβαμμένο παρελθόν της, βρίσκει καταφύγιο στη σκοτεινή αγκαλιά του. Μια μικρή πάνινη κούκλα, η ΜαΜα, θα γίνει ο μοναδικός μάρτυρας της μεταμόρφωσης της ανήλικης κοπέλας, κυριολεκτικά, σε μια άλλη.
Ένας βιασμός, τρεις θάνατοι, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, μια μόνιμη φυγή και μια θετή κόρη, που παίρνει τη θέση ενός πραγματικού γιου, συνθέτουν το παζλ της ταραγμένης ζωής ενός κοριτσιού που, ακολουθώντας το πέταγμα μιας πεταλούδας, βαδίζει θαρραλέα μέσα στα σκοτάδια της ψυχής της, ψάχνοντας να βρει τον δικό της δρόμο προς το φως.

Βιογραφικό
Η Γερακίνα Μπουρίκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ν. Αρτάκη Ευβοίας. Η ζωή την οδήγησε επί τέσσερα χρόνια να εγκατασταθεί στη Βόρεια Ελλάδα και τα τελευταία είκοσι να ζει μόνιμα στην Αθήνα. Τα λογιστικά και οι πωλήσεις ήταν το βασικό της επάγγελμα, μέχρι τη γέννηση των παιδιών της. Η τύχη που της χάρισε τη δυνατότητα να ασχοληθεί αποκλειστικά με το «επάγγελμα μητέρα» της έδωσε την ευκαιρία να ανακαλύψει τα υπέροχα μονοπάτια της συγγραφής.
Έπειτα από την έκδοση των δύο πρώτων βιβλίων της, παράλληλα με τη συγγραφή του τρίτου της μυθιστορήματος που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2018, αρθρογραφούσε στην εφημερίδα «Κυριακάτικη». Τον τελευταίο καιρό, συνεχίζοντας και το συγγραφικό της έργο, εργάζεται στο Τμήμα Πολιτισμού της Περιφέρειας Αττικής και είναι συντάκτρια του ονλάιν πολιτιστικού περιοδικού Books and Style.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave