Οι κόμποι των χεριών μου άσπρισαν από την πίεση πάνω στο τιμόνι, καθώς ο δείκτης του καντράν όλο και ανεβαίνει, φτάνει σε δυσθεώρητα, κάτω από άλλες συνθήκες ύψη. Το βλέμμα μου είναι κολλημένο στο δρόμο, μα δε βλέπω τίποτα, όλα είναι θολά και μαύρα, τα τύλιξε το σκοτάδι της ψυχής μου. Το μυαλό μου επαναλαμβάνει συνεχώς την ίδια φράση: «σε έξι μήνες από τώρα θα τελειώσουν όλα»! Έξι μήνες, έξι
«Εάν η Ποίηση παρέχει μια διαβεβαίωση, και δη στους καιρούς τους μικρόψυχους, είναι ακριβώς αυτή: ότι η μοίρα μας παρόλα αυτά βρίσκεται στα χέρια μας». Ο Οδυσσέας Ελύτης μας δίδαξε μια καινούρια γλώσσα για τον άνθρωπο και τον κόσμο. Διδάσκοντάς μας αυτή τη γλώσσα, μας έμαθε να βλέπουμε έναν άλλο κόσμο κι έναν άλλο άνθρωπο. Ο Ελύτης είναι ένας ποιητής που αναπτύσσεται ηλιοκεντρικά μπροστά στο θαύμα μιας εντοπιότητας, που είναι
Συγγραφέας παιδικών βιβλίων, επιμελήτρια εκδόσεων, μεταφράστρια και αρχισυντάκτρια στο ηλεκτρονικό περιοδικό diastixo.gr. Η Ράνια Μπουμπουρή έχει καταφέρει να φέρει εις πέρας όλους τους τίτλους που ακολουθούν το όνομά της με απόλυτη επιτυχία. Γιατί, αν δεν είναι επιτυχία το να μπεις στις καρδιές των μικρών αναγνωστών και να περιμένουν πώς και πώς το επόμενο βιβλίο που θα τους παρουσιάσεις, τότε τι μπορεί να είναι; Μέσα στον τόσο δύσκολο και ανταγωνιστικό χώρο
Συνέντευξη στην Ιουλία Ιωάννου Το δεύτερο μέρος της τριλογίας που υπογράφει ο Νίκος Γούλιας με τον τίτλο «Στα Χρόνια της ομίχλης» και υπότιτλο «Χατισέ» (εκδόσεις Ψυχογιός) είναι μια ακόμα τοιχογραφία εποχής μόνο που ο συγγραφέας αυτή τη φορά μοιάζει να γυρίζει πίσω το αφηγηματικό κουβάρι που ξετύλιξε στο πρώτο μέρος της τριλογίας με υπότιτλο «Ιάσμη». – Δηλώσατε σε μια συνέντευξή σας ότι οι ήρωές σας διάγουν βίο, οι άλλοι γύρω
Όταν ξυπνώ το πρωί το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να πω ευχαριστώ και να κοιτάξω τον ήλιο όταν λάμπει σε έναν πεντακάθαρο ουρανό, όπως σήμερα… Όταν ο ήλιος σου χαμογελάει σημαίνει ότι σου δίνει λίγη από τη δύναμή του να σηκωθείς με χαμόγελο, να ανασκουμπωθείς και να πεις: «ναι μπορώ!» Το να είσαι αισιόδοξος και να κοιτάς μόνο τα φωτεινά χρώματα είναι στάση ζωής! Για άλλους μπορεί να είσαι
Ένα μυθιστόρημα είναι πολύ πιο αποκαλυπτικό και περιγραφικό από την καλύτερη κινηματογραφική ταινία που θα μπορούσε να το αναπαραστήσει. Σε βάζει στο ρόλο του σκηνοθέτη και σου επιτρέπει να δεις μέσα από τη δική του ματιά τα μέρη, τα πρόσωπα και τα γεγονότα που σου περιγράφει. Και φυσικά, όταν έχει μια τέτοια διεισδυτική ικανότητα ο συγγραφέας, να σε οδηγήσει θεατή των όσων περιγράφει με τόσο γλαφυρό, τόσο συναρπαστικό τρόπο, τότε,
Τα παιδιά έχουν διαίσθηση, έχουν αγνότητα, έχουν καθαρό βλέμμα και δεν μένουν στην επιφάνεια, αν ο άλλος είναι νέος – γέρος, χοντρός – αδύνατος. Αυτό που τα ενδιαφέρει είναι το τι αντανακλά κάποιος στην ψυχή τους, στα μάτια της φαντασίας τους, βαθιά στην καρδιά τους. Όταν κάποιος λοιπόν καταφέρει να εισχωρήσει μέσα από την πορεία της ζωής του στις παιδικές ψυχές και μάλιστα μπορέσει να μεγαλώσει γενιές με τις εκπομπές
Μπορεί μια ιστορία θρίλερ να είναι άκρως χιουμοριστική; Μπορεί τα «φαντάσματα» να είναι επιλεκτικά στο τι μουσική προτιμούν ή τι άρωμα τους αρέσει; Κι όμως η Ελένη Δαφνίδη καταφέρνει με έναν ανάλαφρο τρόπο να μεταφέρει τρομακτικές σκηνές, να περάσει τα μηνύματα των «φαντασμάτων» της, να μας κάνει να γελάσουμε με τα παθήματα των ηρώων της. Ένα χωριό που θα μπορούσε να θυμίζει ελληνική επαρχία, κι όμως κατοικείται από παράξενα πλάσματα,
Ένα απολαυστικό ταξίδι μέχρι τη μακρινή Αυστραλία δεν μπορεί παρά να μας ξεναγήσει σε τόπους άγνωστους, σε ήθη και έθιμα διαφορετικά μα συγχρόνως πολύ οικεία σε κάποιους… Είναι λύση η φυγή από τα προβλήματα, είναι λύση η αποδοχή των καταστάσεων που δεν μπορούμε να αποφύγουμε και αποδεχόμαστε τη μαύρη (;) μοίρα μας; – Τρία από τα μυθιστορήματά σας έχουν ως θέμα τους το γάμο: το «ζητείται επειγόντως γαμπρός», το «επάγγελμα
Δυο ονόματα, δυο γυναίκες ΙΑΣΜΗ και ΧΑΤΙΣΕ, δύο πρόσωπα τόσο ίδια μα και τόσο διαφορετικά, «ανυποψίαστα τόσο κοντά η μία με την άλλη», που γύρω τους οικοδομούνται δύο μυθιστορήματα που συγκλονίζουν με την πλοκή, την άρτια δομή, την ιστορία, τις περιγραφές μιας άλλης εποχής, μιας άλλης ζωής τυλιγμένης με μια ομίχλη να πλανάται τριγύρω. Είναι από τα λίγα αναγνώσματα που μετά το τέλος τους, δεν σου κάνει καρδιά να πιάσεις