Παρουσίαση Βιργινία Αυγερινού
Η Κωνσταντία Σωτηρίου γεννήθηκε στη Λευκωσία. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Τουρκικών και Μεσανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου και κάτοχος μεταπτυχιακού στην ιστορία της Μέσης Ανατολής από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ.
Το μυθιστόρημά της “Η Αϊσέ πάει διακοπές” που κυκλοφόρησε το 2015 από τις Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, βραβεύτηκε με το Athens Prize for Literature και ήταν στη βραχεία λίστα των κρατικών βραβείων Κύπρου και στη βραχεία λίστα στην κατηγορία των πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων των βραβείων του περιοδικού Ο Αναγνώστης και του περιοδικού Κλεψύδρα. Ακολούθησαν το 2017 το Φωνές από χώμα και το 2019 το Πικρία χώρα. Αναδείχθηκε νικήτρια του λογοτεχνικού Βραβείου της Κοινοπολιτείας 2019 της περιφέρειας Ευρώπης και Καναδά, για το διήγημά της Έθιμα θανάτου που αποτελεί μέρος της Πικρίας χώρας. Τον περασμένο Νοέμβρη κυκλοφόρησε και πάλι από τις Εκδόσεις Πατάκη το νέο της έργο με τίτλο BRANDY SOUR.
«Μυθιστόρημα σε 22 δωμάτια», μυθιστόρημα 22 κεφαλαίων με κεντρικό πρωταγωνιστή ένα εμβληματικό και ιστορικό ξενοδοχείο της Λευκωσίας. Από την ανέγερση του το 1949 μέχρι την πτώση του «Λήδρα Πάλας», εκεί που γράφτηκε ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της Μεγαλονήσου, εκεί όπου σερβίρεται το θρυλικό κοκτέιλ, το Brandy Sour.
[…Ωραίο ποτό το μπράντι σάουαρ, λέγεται πως αρέσει πολύ στον βασιλιά Φαρούκ, είναι ένα ποτό κυπριακό που από τότε ο μπάρμαν το κάνει διάσημο, το σερβίρει σε ηθοποιούς, αστροναύτες και βασιλιάδες και αντάρτες στο Μεγάλο Ξενοδοχείο που έρχεται ύστερα. Είναι ένα ποτό κυπριακό, με υλικά της Κύπρου μας, που το σερβίρεις σε ψηλό ποτήρι αφού βάλεις στα χείλη του ζάχαρη, ποτό γεμάτο κονιάκ και λεμονάδα, που μοιάζει αθώο και γλυκόπιοτο αλλά δεν είναι. Είναι ένα ποτό αντάξιο βασιλιάδων που θέλουν να ξεγελάσουν τον κόσμο, είναι κάτι άλλο απ’ ό,τι δείχνει, μοιάζει με παγωμένο τσάι και μπορείς να το πιεις δημοσίως χωρίς να ξέρει κανείς τι περιέχει. Είναι ένα ποτό γεμάτο μυστικά, γι’ αυτό φτιάχτηκε εδώ. Κονιάκ, λεμόνια και Αγκοστούρα για να σε πικράνει, δεν γίνεται να μη σε πικράνει…]
Η ιστορία ενός κτιρίου, η ιστορία μιας ολόκληρης χώρας. Το ξενοδοχείο στο οποίο φιλοξενήθηκαν μεγάλες προσωπικότητες, έγιναν μεγάλες εκδηλώσεις, ατέλειωτες συνομιλίες για το Κυπριακό, το ξενοδοχείο οδόφραγμα της πράσινης γραμμής. Ένα εμβληματικό κτίριο που σηματοδοτεί τη διχοτόμηση του νησιού με όλα όσα σημάδεψαν την Ιστορία του από το οποίο πέρασαν ήρωες διάσημοι και μη, οι οποίοι άφησαν τη σφραγίδα τους στο κτίριο και στην ιστορία. Η Σωτηρίου υπογράφει ένα έργο με εμφανή την ιστορική έρευνα που απαιτήθηκε να κάνει, ένα ιστορικό-πολιτικό έργο με ξεχωριστή αφηγηματική φωνή και γραφή που αφυπνίζει έναν ολόκληρο λαό και την ιστορία του. Επισημαίνοντας γλυκόπικρες στιγμές η αφήγηση ακολουθεί την πορεία από το χτίσιμο του ξενοδοχείου έως και την παρακμή του και παράλληλα την ιστορική πορεία ολόκληρου του νησιού με έναν ευρηματικό τρόπο.
Ένα εξαιρετικό βιβλίο από την ελληνοκύπρια συγγραφέα που από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής της στα ελληνικά γράμματα έχει δείξει το ταλέντο της.
[Τι σχέση έχουν το µπράντι σάουαρ, η σουµάδα και η κουµανταρία µε το χτίσιµο ενός ξενοδοχείου που έµελλε να αλλάξει την ιστορία ενός τόπου; Ποιος τραγουδά καλύτερα τον πόνο της πατρίδας, ο Ρουβάς ή ο Νταλάρας; Μήπως είναι η πολιτική που σε αναγκάζει να µην πιεις ξανά ποτέ σου αϊράνι; Και τελικά, πότε πίνεις τον ελληνικό και τούρκικο καφέ; Στις γιορτές ή στις κηδείες;
Η Κωνσταντία Σωτηρίου γράφει για το Μεγάλο Παλάτι της Λήδρας που κατασκευάστηκε για να οικοδοµήσει το µέλλον µιας νεοσύστατης χώρας, της Κύπρου. Μέσα από γλυκόπικρα ποτά και αλµυρές ιστορίες, µέσα από συνταγές για τσάι λεβάντα, λικέρ κιτροµηλάκι και χαµένες ευκαιρίες, ο αναγνώστης παρακολουθεί το πώς η ανέγερση, η δόξα και η κατάρρευση ενός κτιρίου µπορεί να αντανακλά το χτίσιµο, τις «φασαρίες» και τον σπαραγµό µιας ολόκληρης χώρας. Πιάνοντας το νήµα από τον βασιλιά Φαρούκ, που ενέπνευσε το θρυλικό Brandy Sour στα χρόνια του Μεσοπολέµου, και περνώντας στις κλωστές το γιασεµί των δροσερών καλοκαιριών της µαταιωµένης προσδοκίας, η συγγραφέας γράφει για γνωστούς και άγνωστους ανθρώπους που αφήνουν το αποτύπωµά τους στο Λήδρα Πάλας. Για τις ελπίδες, τις υποσχέσεις, τα λαµπερά φώτα της ακµής και τους γκρεµισµένους τοίχους της παρακµής και της λύπης, µα και για το αζίζ, το άγιο νερό, που µπορεί να σε κάνει να αντιµετωπίσεις ολόκληρο τον κόσµο. Και ίσως, για τη δίψα που αφήνει στο στόµα και στις ψυχές η Ιστορία.]
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.