Συγγραφέας του βιβλίου “Ίσκιοι στο φως” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μ.Σιδέρη.

Η συγγραφέας στο πόνημα της ” Ίσκιοι στο φως” αποτυπώνει με τη μαγική της πένα τις σκέψεις της προκαλώντας σαγήνη στο νου του αναγνώστη. Το νέο της βιβλίο έρχεται να καθιερώσει τη δυναμική της παρουσία στο συγγραφικό χώρο. Η Άρτεμις Παπανδρέου αποδίδει άλλοτε με χρώματα μελανά κ άλλοτε με αυτά του ουράνιου τόξου το δρόμο για την Ιθάκη της ηρωίδας της. Έτσι ο φόβος κι η αγωνία του παρελθόντος έρχονται να δώσουν τη θέση τους στο φως στην αγάπη, στην ευτυχία.


Ποια εσωτερική ανάγκη συντρέχει ώστε να μετουσιώνετε τις σκέψεις σας σε δημόσιο λόγο;
Είναι ένα μπούκωμα της ψυχής που επιθυμεί να ξαλαφρώσει γράφοντας. Είναι ο δικός μου τρόπος δημιουργίας, ο δικός μου τρόπος ν’ αγγίξω ψυχές, να ευαισθητοποιήσω υπάρξεις, οντότητες. Αγαπώ το χαμόγελο, το φως, τον ήλιο, τον ανέφελο γαλανό ουρανό, την ομορφιά της φύσης και των ανθρώπων. Αυτή η ομορφιά είναι ο ήλιος της δικής μου ζωής. Και η κρυφή πυξίδα της ψυχής μου οδηγεί στο φως. Αυτό το φως προσπαθώ μέσα από τα γραπτά μου να δημιουργώ. Γιατί θέλω οι άνθρωποι, μέσα από τα κείμενά μου, να αντλούν μια αισιόδοξη οπτική της ζωής, αλλά συνάμα και προβληματισμό για το τι αξίζει, πραγματικά και αληθινά στο πέρασμά της.
‘Ίσκιοι στο φως» το νέο σας πόνημα που κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο του Μ. Σιδέρη. Με ποια αφορμή το γράψατε;
Δεν μπορώ να πω πως κάτι ιδιαίτερο μου έδωσε την ώθηση να το γράψω. Στο βιβλίο έντυσα ένα δικό μου όνειρο με μια ιστορία που πονά πολύ την κοινωνία μας. Που δεν εστιάζει σε κοινωνικά στρώματα και τάξεις. Είναι μια μάστιγα που αρχίζει να παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις Και μιας και είμαι γραμματέας της Ελληνικής Μέριμνας Βόλου, ευαισθητοποιημένη στη βία κατά των γυναικών, ήθελα να γράψω κάτι που να αφυπνίζει ναρκωμένες συνειδήσεις, μα να μην δημιουργεί μιζέρια και κατήφεια λόγω του θέματός του, αλλά αντίθετα, ψυχική ανάταση και ευφορία. Να δημιουργεί μια σπίθα ελπίδας σε όσες βιώνουν ίσκιους και δεν τολμούν…
Οι ίσκιοι που κυνηγούν την ηρωίδα σας επιτρέπουν την ψυχή της να λιαστεί στο φως;
Αυτοί οι ίσκιοι γιγαντώνονται και της κρύβουν το φως. Πάντα της το έκρυβαν. Όχι γιατί το μέγεθός τους ήταν τόσο μεγάλο, όσο γιατί ο δικός της φόβος είχε πολλαπλασιάσει τον όγκο τους. Μόνο από την στιγμή που ένιωσε εμπιστοσύνη στο πρόσωπό της, μόνο από τη στιγμή που πίστεψε στον εαυτό της και πάλεψε με τούτους τους ίσκιους, είδε με ανακούφιση πως αυτοί πήραν να ξεθωριάζουν στο φως. Δεν άντεχαν την λάμψη του.
Με πινέλα τα δάχτυλα σας ποια χρώματα θα χρησιμοποιούσατε για ν’ αποδώσετε το πορτρέτο της ηρωίδας σας;
Μια πολύ καλή ερώτηση που δεν μου έτυχε ξανά να απαντήσω! Τι χρώματα θα χρησιμοποιούσα αλήθεια; Σίγουρα το καθάριο λευκό για να την ντύσω, λευκό σαν την ψυχή της, σομόν του τριαντάφυλλου για τα χείλη και τα μάγουλα, πράσινο της ελιάς για τα μάτια, φωτεινό σαν του ήλιου για τα μαλλιά της… Και ο φόντος πίσω της γαλάζιος σαν την θάλασσα που αγαπούσε ή σαν τον ανέφελο ουρανό τ’ Απρίλη, και στα χέρια μια αγκαλιά λουλούδια του Μάη με έντονες αντιθέσεις μεταξύ τους, αλλά το κόκκινο να υπερισχύει…
«Ήταν πια πασιφανές πως υπήρχε μια μεγάλη συμπάθεια μεταξύ τους. Ήταν στα σίγουρα μια όμορφη φιλία.» Είναι εφικτή η ύπαρξή της ανάμεσα στα ετερόφυλα;
Μια πραγματικά δύσκολη ερώτηση ν’ απαντηθεί. Σίγουρα υπάρχει αυτού του είδους η φιλία, σίγουρα μπορεί ακόμη και να διανύσει κάποια χρόνια συναισθημάτων φιλικών. Όμως, θαρρώ, πάντα υποβόσκει το ερωτικό κάλεσμα, το ερωτικό σκίρτημα κάτω από την επιδερμίδα και σε ανύποπτο χρόνο θα ξεχυθεί από τους πόρους του κορμιού και όλα θ’ αλλάξουν… Όλα είναι θέμα timing και κατασταλάγματος συναισθημάτων που κονταροχτυπιούνται…
«Ένα χαμόγελο χάραζε η μοίρα, από κείνα που είχε κρυμμένα για τον τυχερό, για τον ευλογημένο» Η μοίρα κατευθύνει απαρέγκλιτα την ανθρώπινη ζωή ή ο Θεός αποτελεί ρυθμιστικό παράγοντα αυτής;
Η δική μου προσωπική άποψη καταρρίπτει τις δυο προηγούμενες. Ούτε η μοίρα, ούτε ο Θεός. Ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, για όλα εκείνα που τον στιγματίζουν, που του καθορίζουν την πορεία του στη ζωή. Αυτός και οι επιλογές του. Λάθος ή σωστές. Και η δύναμη που είχε ή έχει κατά καιρούς για να τις υποστηρίξει και να παλέψει γι’ αυτές.
«Δεν μπορεί οποιοσδήποτε να αποκτήσει την τέλεια αγάπη, παρά εκείνος που απέβαλε τον παλιό εαυτό του» Μέγας Βασίλειος. Ποια η απήχηση των λόγων του Πατέρα της Εκκλησίας στο δικό σας πόνημα;
Νομίζω πως τα συγκεκριμένα λόγια του Μ. Βασιλείου ταιριάζουν γάντι στο δικό μου πόνημα. Για να είμαι ειλικρινής δεν τα γνώριζα και μάλιστα μπορώ να πω πως εκπλήσσομαι ευχάριστα. Πράγματι η δική μου ηρωίδα έπρεπε να μηδενίσει κυριολεκτικά για να ξεκινήσει το ρολόι της ζωής της από την αρχή. Μόνο που αυτή τη φορά είχε ένα μεγάλο σύμμαχο. Τον ίδιο της τον εαυτό, μάχιμο, αποφασισμένο να διεκδικήσει τη ζωή και τα όνειρά της. Και τότε η τέλεια αγάπη ήρθε σαν μια ανταμοιβή της ίδιας της ζωής, σαν μια επιστροφή συμπεριφοράς του Σύμπαντος.
“Λάμπεις ολόκληρη, εκπέμπεις φως!” Πού οφείλεται αυτή η λάμψη, αυτό το φως;
Σύμφωνα με τους επιστήμονες ευτυχία είναι η ψυχική ικανοποίηση του ανθρώπου, προερχόμενη από την εκπλήρωση των επιθυμιών και την επιτυχία των σκοπών του. Δεν υπάρχει μόνιμη, υπάρχουν μόνο στιγμές της… Ο ίδιος ο οργανισμός μας παράγει ορμόνες, τις ενδορφίνες, που η δράση τους ηρεμεί, γεννώντας αίσθημα ευδαιμονίας, ισχυροποιώντας το ανοσοποιητικό σύστημα και καθυστερώντας την εξέλιξη της γήρανσης. Αυτά λοιπόν τα λέει η επιστήμη.
Εμείς, σαν απλοί καθημερινοί άνθρωποι θα πούμε πως επειδή η ζωή μας είναι μικρή πρέπει να την απολαμβάνουμε. Να κάνουμε πράγματα που μας ευχαριστούν, που μας γεμίζουν. Να θέτουμε στόχους και να προσπαθούμε να τους επιτύχουμε, να έχουμε πάντα όραμα και επιθυμίες που να μας κρατούν σε εγρήγορση και να μας οδηγούν στο φως… Να μην μιζεριάζουμε και να μην σκύβουμε το κεφάλι μοιρολατρικά σε ό,τι κακό μας συμβαίνει. Και κάτι πολύ βασικό. Όλοι μας έχουμε μέσα μας μια τεράστια κρυμμένη δύναμη που μπορεί ν’ αλλάξει τα πάντα, εάν συντρέξει λόγος… Ας την αναζητήσουμε κάνοντας ενδοσκόπηση και διάλογο με τον εαυτό μας.
«Μέσα από τα συντρίμμια της ζωής της ανέτειλε το φως» Ποιος ορίζει την ανατολή του;
Ο ήλιος πάντα θα βρίσκει το κρυφό πέρασμα για να διαβεί το μονοπάτι της ανατολής. Το φως του πάντα θα διαλύει το σκοτάδι, θα χαρίζει ελπίδα για το αύριο, διάθεση για δημιουργία, όρεξη για ζωή. Λίγη θετική σκέψη χρειάζεται και βλέμμα εστιασμένο στον ορίζοντα της ζωής μας. Κύκλος είναι η ζωή. Κύκλος και γυρίζει. Και μεις, μικροί θεοί που καλούμαστε να ξεπεράσουμε τον αδύναμο εαυτό μας, να οπλιστούμε με δύναμη και τόλμη για να δώσουμε μάχες γι’ αυτό το φως. Γιατί τίποτε δεν χαρίζεται. Το σίγουρο όμως είναι πως είμαστε θαύματα φτιαγμένα από τραύματα. (στίχος αγαπημένος)

Πότε η ευτυχία ενός ανθρώπου γίνεται συνοδοιπόρος στο διάβα της ζωής του;
Το μονοπάτι της ευτυχίας είναι μικρό, κομμένο πολλές φορές από φαράγγια, από χαράδρες και γκρεμούς. Κι ο άνθρωπος που περπατά πάνω του τυλιγμένος στη γαλήνη και την εσωτερική ευλογία ξεχωρίζει από το πλήθος. Ξεχωρίζει γιατί εκπέμπει φως το πρόσωπό του, λάμψη το βλέμμα του, αγάπη η καρδιά του, δοτικότητα και ηρεμία η ψυχή του. Η ευτυχία είναι στιγμές. Και ο άνθρωπος που κατορθώνει να αντιπαρέρχεται τις στενωπούς και τις αντιξοότητες και τοποθετεί ξανά και ξανά τα βήματά του σταθερά στο μονοπάτι της, είναι ευλογημένος.
Τα βιβλία σας γνωρίζουν την αγάπη και την αγκαλιά των αναγνωστών σας. Πού πιστεύετε ότι οφείλετε η επιτυχία;
Δύσκολη η ερώτησή σας κυρία Χριστοδούλου και μάλλον δεν είμαι η αρμόδια να την απαντήσω. Θα ήταν, θαρρώ, εγωιστικό να μιλήσω εγώ για επιτυχία… Χαίρομαι πολύ όμως και καμαρώνω για την θέρμη της αγάπης των αναγνωστών μου. Θα σας μιλήσω λοιπόν σαν αναγνώστρια. Τι βρίσκω στα βιβλία της συγγραφέα Άρτεμις Παπανδρέου: Έναν λόγο που ρέει αβίαστα, έναν λόγο γλαφυρό από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, καθηλωτική αγωνία για τη συνέχεια μέσα από εναλλαγές και ανατροπές και το σπουδαιότερο μηνύματα κρυμμένα στις φράσεις, τοποθετημένα έτσι ώστε να γίνονται κτήμα του αναγνώστη χωρίς να δημιουργούν πυροτεχνήματα.
Ποια ηχηρά μηνύματα θέλετε να περάσετε μέσα από την ιστορία της ηρωίδας σας στους αναγνώστες;
Η ζωή είναι ένα θείο δώρο που μας χαρίστηκε με τη γέννησή μας. Αλλά είναι σύντομη. Είναι κρίμα λοιπόν να την αφήνουμε να σκορπά μέσα από τα χέρια μας μένοντας σκυφτές σε μια μοίρα που δεν μας αξίζει.
Γυναίκες ψάξτε μέσα σας, δουλέψτε με τον εαυτό σας και αξιολογείστε τον. Εκτιμείστε τον. Αγαπήστε τον. Δείτε μέσα από άλλο πρίσμα τη ζωή σας. Ξεκαθαρίστε τι αποζητάτε από τη σχέση σας. Ένα σκυφτό κεφάλι από την υποταγή σε μια λάθος λογική, έναν μαρασμό της οντότητάς σας ή την διεκδίκηση μιας άλλης ζωής για την οποία θα πρέπει να δώσετε μάχες; Πρώτα με τον εαυτό σας κι έπειτα με τον σύντροφό σας. Γιατί τίποτε δεν χαρίζεται, αλλά ούτε και το διαζύγιο είναι πάντα η λύση.
Διεκδικείστε λοιπόν τα όνειρά σας. Ακόμη κι αν αργήσατε. Ο χρόνος δεν μετρά.
Γιατί τα όνειρά μας δεν είναι πουλιά να πετάξουν μακριά μας… (moto του βιβλίου)

Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία.
Άρτεμις Παπανδρέου

Ίσκιοι στο φως

Ο φόβος της σκιάς του την είχε γραπώσει στα νύχια του. Η λογική της, στην αρχή, αντιστεκόταν σθεναρά. Όμως η αντίδραση έγινε θυμός, ο θυμός ενοχή και η ενοχή απόγνωση που θόλωσε το βλέμμα. Η απελπισία είχε τυλίξει γύρω της ένα μαύρο σεντόνι και στραγγάλιζε κάθε κύτταρο του μυαλού της. Μα, μέσα της, η ψυχή σάλπιζε ελευθερία. Μια απόλυτη στιγμή παράνοιας την έφερε αντιμέτωπη με την ψυχρή ανάσα του θανάτου. Το επεδίωξε. Τότε, όμως, η ζωή όρισε τους δείχτες του ρολογιού της να κινηθούν αντίστροφα. Μηδένισε το κοντέρ της. Και πήρε να μετρά από την αρχή. Με καινούργια νήματα στον αργαλειό της, με νέα υφάδια και στημόνια ξεκίνησε να υφαίνει όνειρα, να υφαίνει χαρά, έρωτα, δημιουργία… Ξεκίνησε να τη ντύνει, επιτέλους, με χρώματα…
Οι ίσκιοι που την κυνηγούν, όμως, θ’ αφήσουν την ψυχή της να λιαστεί στο φως; Ή μήπως θα γίνουν χειρότεροι κι από εφιάλτες;

Η Άρτεμις Παπανδρέου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Βόλο. Έζησε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια σε μια οικογένεια που της εμφύσησε την αγάπη για τα γράμματα, την εντιμότητα και το δίκαιο. Η αγάπη για τη συγγραφή συνυπήρχε με την αρχή της ζωής της, αφού κατάγεται από λογοτεχνική οικογένεια. Στόχος της ήταν το Πανεπιστήμιο αφού, εκτός από την πρόοδό της, οι εκθέσεις της πάντα διακρίνονταν για το ύφος και τον λόγο τους. Όμως, ο έρωτας την κράτησε πίσω, καθώς ο γάμος και το πρώτο παιδί ήρθαν νωρίς. Έτσι οι περγαμηνές και τα πτυχία έμειναν ανεκπλήρωτες επιθυμίες στο πίσω μέρος του μυαλού της.
Σήμερα εργάζεται στην πόλη του Βόλου, στην τεχνική εταιρεία που έχουν ιδρύσει, από κοινού, με τον σύζυγό της και μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στα γραφεία, στις τεχνικές υπηρεσίες, στην αγάπη των παιδιών και των δυο μικρών εγγονιών της, αλλά και στη συγγραφή μυθιστορημάτων. Από τον Μάρτη του 2018 δραστηριοποιείται ως Γραμματέας του φιλανθρωπικού Σωματείου «Ελληνική Μέριμνα Βόλου» που αποτελεί καταφύγιο για την κακοποιημένη γυναίκα, τη μάνα και το παιδί σε κίνδυνο.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave