Αναστάσιος Γεωργίου: συνέντευξη στη Μαρία Τσακίρη

Συγγραφέας του βιβλίου «Αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο» – Εκδόσεις «Πηγή»

Συνομιλώντας με τον Αναστάσιο Γεωργίου, δεν μου έκαναν εντύπωση ούτε οι σπουδές του, ούτε πως στα 24 του είδε δύο του βιβλία να κυκλοφορούν, ούτε τα βραβεία που απέσπασαν. Αυτό που πραγματικά με συγκίνησε, είναι, πως ένας τόσο νέος άνθρωπος εμπνεύστηκε συγγραφικά από το δράμα των προσφυγόπουλων που χάνονται στα παράλια της Ευρώπης κι έχει τόσο μεγάλη ανάγκη να πιστέψει στην ελπίδα, ώστε αλλάζει το δραματικό τέλος των πραγματικών ιστοριών προσθέτοντας τον δικό του αισιόδοξο επίλογο!

-Ψάχνοντας να βρω τι κρύβεται πίσω από τον τίτλο «Αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο», δεν άργησα να καταλάβω πως ο Αϊλάν ήταν η αιτία της συγγραφικής σας έμπνευσης. Μιλήστε μας γι αυτό.

Ο Αϊλάν ήταν το μικρό προσφυγόπουλο, που βρέθηκε πνιγμένο στα παράλια της Τουρκίας και για μερικές εβδομάδες αποτέλεσε σύμβολο της αγριότητας του πολέμου αλλά και της απραξίας του Δυτικού κόσμου. Ήταν μια εικόνα που εμένα προσωπικά με άγγιξε βαθύτατα. Ένιωσα την ανάγκη σε μια περίοδο που ακροδεξιά στοιχεία μπορούν τόσο εύκολα να εκφραστούν ρατσιστικά κατά των μεταναστών να εκφράσω τον πόνο και τη θλίψη μου για την κατάσταση αυτή. Φυσικά δυστυχώς δεν αποτέλεσε τη μόνη τραγική εικόνα της κρίσης του Συριακού πολέμου. Μερικούς μήνες μετά κυκλοφόρησαν βίντεο και φωτογραφίες ενός άλλου μικρού αγοριού που χτυπημένο και ματωμένο καθόταν μέσα σε ένα ασθενοφόρο μόνο του. Επιπλέον υπάρχουν αμέτρητα βίντεο και φωτογραφίες που απαθανατίζουν σκηνές άγριες και τραγικές για το όσα διαδραματίζονται στη Μόρια, με αποκορύφωμα την ομάδα των Ελλήνων αστυνομικών που έβριζαν χωρίς ίχνος ντροπής μια υπερήλικα κυρία πρόσφατα. Μόνο ντροπή μπορούν να προκαλούν τέτοια γεγονότα. Ειδικά από έναν λαό που χρόνια πριν έζησε έντονα στο πετσί του τη μετανάστευση λόγω του πολέμου και της δικτατορίας. Κάτι που ακόμα και στη σύγχρονη Ελληνική ιστορία βλέπουμε να συμβαίνει λόγω της οικονομικής κρίσης.

–Ας φύγουμε από τον τίτλο και ας ξεφυλλίσουμε το βιβλίο. Μπορείτε να μας δώσετε μια μικρή περίληψη που θα μας βάλει στον κόσμο των πρωταγωνιστών;

Ο μικρός Αλ είναι ένα αγόρι που ούτε καταλαβαίνει ούτε ενδιαφέρεται για τα γεωπολιτικά παιχνίδια που έφεραν την άλλοτε όμορφη και ηλιόλουστη χώρα του σε μια άθλια κατάσταση. Παρακολουθεί τα πάντα να διαλύονται γύρω του, τους ανθρώπους να αλλάζουν μέσα από τον φόβο και την αθλιότητα του πολέμου και προσπαθεί να καταλάβει το “γιατί;” χωρίς φυσικά να μπορεί. Άλλωστε η ανθρώπινη λογική αδυνατεί να καταλάβει το μένος του πολέμου και της βίας. Προσπαθεί με την οικογένειά του να βρουν ένα καλύτερο αύριο. Σε μια μαγική γη της επαγγελίας, την Ευρώπη. Το μόνο που θέλουν είναι να αγκαλιαστούν από τον λαό της και επιτέλους να ξαναβρούν μια ζωή σαν αυτήν που αναγκάστηκαν να αφήσουν πίσω τους. Ψάχνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια -ένα αδήριτο δικαίωμα- που τόσο άδικα τους στέρησαν τα μαύρα σύννεφα του πολέμου. Έτσι ξεκινούν ένα δύσκολο ταξίδι προς την Ευρώπη που στην πορεία του όμως θα κοστίσει στον μικρό Αλ πολλά.

-Τελικά έχετε δίκιο, μ’ αυτό που γράφετε στο σημείωμά σας. Αυτός ο θάνατος έγινε θέμα συζήτησης για μερικές μέρες μόνο. Όπως γίνεται πάντα… Γι’ αυτό και θέλετε να κρατήσετε ζωντανή την ελπίδα μέσα από το βιβλίο σας. Πώς θα τα καταφέρετε;

Προσωπικά θεωρώ πως όλοι μας αυτήν την περίοδο έχουμε ανάγκη από ελπίδα. Αν αφήσουμε τη φλόγα της ελπίδας να σβήσει, δε βρίσκω τον λόγο του να συνεχίσουμε να υπάρχουμε σε τούτο τον ταλαίπωρο πλανήτη. Προσπαθώ πάντα ακόμα και μέσα από τις πιο σκοτεινές μου σκέψεις και προβληματισμούς να βλέπω τη θετική οπτική των πραγμάτων. Να αλλάζω στις ιστορίες μου με τη δική μου ελπίδα το τέλος των πραγματικών ιστοριών. Έτσι ίσως την επόμενη φορά ένας Αϊλάν να σωθεί. Έτσι ίσως η ανθρωπότητα την επόμενη φορά να μη χρειαστεί να θρηνήσει ξανά. Στο βιβλίο μου ο Αλ ζει και βρίσκει το πολυπόθητο αγαθό της ελευθερίας αλλά και τη ζεστή αγκαλιά που αναζητά από τον λαό της Ευρώπης. Χάνει σχεδόν τα πάντα αλλά βρίσκει τουλάχιστον αυτό… Εύχομαι αυτό το τέλος να είναι το τέλος για κάθε ένα από τα άτομα αυτά που το μόνο που θέλουν είναι να ζήσουν.

-Γράφετε ακόμη πως ελπίζετε το βιβλίο σας να αποτελέσει ένα κάλεσμα προβληματισμού. Τι διαπιστώνετε τώρα που έχει κυκλοφορήσει; Ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά σας οι αναγνώστες;

Έχω λάβει πολλά όμορφα μηνύματα και έχω κάνει υπέροχες συζητήσεις με αναγνώστες. Κάτι που με κάνει να νιώθω πραγματικά χαρούμενος, ευλογημένος και με γεμίζει με όρεξη για δουλειά και δημιουργία.

-Η βράβευσή του από τον Κυπριακό Σύνδεσµο Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου, είναι μια επιβεβαίωση πως κάποιοι άκουσαν την ανήσυχη φωνή σας;

Κάθε είδους βράβευση σίγουρα αποτελεί μια όμορφη επιβεβαίωση και αναγνώριση της δουλειάς του εκάστοτε καλλιτέχνη. Αλλά για εμένα προσωπικά αυτό δε συνεπάγεται το ότι ακούγεται παράλληλα και η φωνή σου μέσα από αυτήν. Οι αναγνώστες και τα σχόλιά τους θεωρώ είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση για τον κάθε συγγραφέα. Εννοείται πως δεν υποβαθμίζω καθόλου τη βράβευση από τον Κυπριακό Σύνδεσμο Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου, αλλά και να μην ερχόταν θα ήμουν χαρούμενος μόνο και μόνο με τα όμορφα σχόλια κάποιων αναγνωστών. Άλλωστε η συμμετοχή και μόνο σε κάθε είδους διαγωνισμό που έχει να κάνει με τέχνη είναι από μόνη της μια επιβράβευση. Το σημαντικότερο είναι να υπάρχει παραγωγικότητα, δημιουργία και να ακούγονται όμορφα μηνύματα ασχέτως βραβείων.

-Όσο κράτησε ως «πρώτη είδηση» ο μικρός Σύριος, το χάσταγκ που συζητήθηκε περισσότερο απ’ όλες τις άλλες διαδικτυακές παρεμβάσεις ήταν: «Η ανθρωπότητα εκβράστηκε στην ακρογιαλιά». Το υιοθετείτε;

Η ανθρωπότητα εδώ και χρόνια έχει γεμίσει με άψυχα σώματα χιλιόμετρα ακρογιαλιών. Πιστεύω πως σήμερα σίγουρα είμαστε σε μια πολύ καλύτερη περίοδο για την ανθρωπότητα σε σύγκριση με άλλες εποχές. Υπάρχει μια σημαντική εξέλιξη στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι πληροφορίες για το τι γίνεται πραγματικά μεταδίδονται πολύ πιο εύκολα και γρήγορα, με αποτέλεσμα ο κόσμος σιγά – σιγά ξεκινάει να καταλαβαίνει τι κρύβεται γύρω του και να προβληματίζεται. Ελπίζω, πως η ανθρωπότητα θα σταματήσει να δημιουργεί απλά χάσταγκ για ακρογιαλιές και θα ξεκινήσει να τις καθαρίζει από τα τόσα άψυχα σώματα που μαζεύτηκαν αιώνες τώρα καθαρίζοντας παράλληλα και την ίδια της την ψυχή.

-Εκπροσωπείτε τη νέα γενιά επιστημόνων και συγγραφέων. Δανείζομαι τους τίτλους των δύο βιβλίων σας και δημιουργώ έναν τίτλο: «Αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο γιατί να ονειρευτώ;» Τι θα απαντούσατε; Μπορούν να ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο οι 25χρονοι του σήμερα σε μια φθίνουσα κοινωνία όπως εσείς ο ίδιος την χαρακτηρίζετε;

Αν δεν ονειρευτούν οι νέοι του σήμερα, το αύριο της επόμενης γενιάς τότε ποιοι θα το κάνουν; Όχι απλά μπορούν να ονειρευτούν ένα καλύτερο αύριο αλλά επιβάλλεται. Παρά τις κοινωνικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε σήμερα και τον πεσιμισμό που μας σερβίρεται αβίαστα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα πολιτικά κόμματα πρέπει να βρούμε τους εαυτούς μας και το πώς αλλάζοντας αυτά που δε μας αρέσουν σε εμάς τους ίδιους να χτίσουμε μια κοινωνία καλύτερη και αρμονική.

-Το ότι αποφασίσατε να συνεχίσετε τις σπουδές Νομικής -που ολοκληρώσατε στη Λυών της Γαλλίας- στο εξωτερικό, έχει σχέση με όλους τους προβληματισμούς που συζητούμε σ’ αυτήν τη συνέντευξη;

Θεωρώ πως η κεντρική Ευρώπη αποτελούσε πάντα ένα χώρο γεμάτο ελεύθερες ιδέες. Στην αναζήτηση αυτών των ιδεών μπήκα στη διαδικασία του να έρθω στην κεντρική Ευρώπη ώστε να σπουδάσω. Ήθελα να έρθω σε επαφή με νέες κουλτούρες, να μοιραστώ ιδέες και προβληματισμούς για την Ευρώπη μας με άλλους νέους και να δούμε συλλογικά πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε μια Ήπειρο -αν όχι έναν ολόκληρο πλανήτη- ελεύθερη με κατανόηση και αλληλεγγύη.

-Αν σας δινόταν η ευκαιρία να εργαστείτε στο εξωτερικό θα μένατε μακριά από την πατρίδα σας, όπως χιλιάδες άλλοι νέοι;

Αγαπώ την Κύπρο και την Ελλάδα. (Όταν μιλάω για πατρίδα πάντοτε αυτομάτως αναφέρομαι και στα δύο κράτη). Νομίζω πως το να δουλέψω στο εξωτερικό θα ήταν μια υπέροχη εμπειρία για κάποια χρόνια. Ίσως να χρειάζεται να γίνει ώστε να αποκομίσουμε όσα περισσότερα μπορούμε και να παραδειγματιστούμε από τον τρόπο λειτουργίας σύγχρονων και καλά οργανωμένων κρατών. Αλλά σίγουρα θα επέστρεφα στον Ελληνικό χώρο για να ζήσω. Με νέες ιδέες και σχέδια για βελτίωση της κατάστασης στις πανέμορφές μας χώρες.

-Ξεκινήσατε να γράφετε το πρώτο σας βιβλίο «Γιατί να ονειρευτώ;» κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής σας θητείας. Μήπως ήταν αυτή η θητεία και τα όσα βιώνατε ο λόγος;

Η στρατιωτική μου θητεία σίγουρα δεν ήταν ο λόγος που με οδήγησε στο να γράψω το “ Γιατί να ονειρευτώ; ” αλλά διαδραμάτισε ένα καταλυτικό ρόλο. Πέρασα δύο χρόνια από τη ζωή μου όπου δεν είχα τη δυνατότητα να παράξω κάτι ουσιαστικό εντός της εθνικής φρουράς και παράλληλα είχα πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο. Έτσι μπήκα στη διαδικασία του να ξεκινήσω να γράφω. Κάτι που όμως έκανα και κατά τη διάρκεια της σχολικής μου ζωής.

-Είκοσι χρόνια πριν από τη γέννησή σας η Κύπρος δέχτηκε την εισβολή που άλλαξε την ιστορία του νησιού. Σκεφτήκατε ποτέ να γράψετε ένα μυθιστόρημα με πρωταγωνιστές ανθρώπους που βίωσαν την εισβολή, με δεδομένο πως σίγουρα έχετε ακούσει αφηγήσεις δικών σας ανθρώπων;

Η αλήθεια είναι πως η Τουρκική εισβολή έχει σημαδέψει τον Κυπριακό λαό και εννοείται πως είναι ένα θέμα που με ενδιαφέρει πάρα πολύ και θα ήθελα να μπω στη διαδικασία του να γράψω περί τούτου. Κάτι που έχω στο μυαλό μου εδώ και αρκετό καιρό.

-Πατρίδα σας, διαβάζω, είναι η Χρυσοχούς, μια περιοχή της επαρχίας Πάφου που δεν μας είναι και τόσο γνωστή. Θέλετε να μας την περιγράψετε;

Είχα την τύχη να γεννηθώ σε μια πανέμορφη περιοχή της επαρχίας Πάφου. Όταν επισκέφθηκα κάποια χωριά και πόλεις της Χαλκιδικής μου τη θύμισαν αρκετά. Είναι ένας μικρός δήμος με όμορφες παραλίες και φυσικό πλούτο. Μια μικρή περιοχή γεμάτη με υπέροχους ζεστούς ανθρώπους. Μεγάλωσα παίζοντας δίπλα στην ηλιόλουστη θάλασσα και τις πεντακάθαρες παραλίες. Μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Έχω μόνο όμορφες αναμνήσεις από ξέγνοιαστες στιγμές, παιχνίδια σε αλάνες και όμορφους περιπάτους στην εξοχή. Μια περιοχή όπου σου δημιουργεί το αίσθημα της ασφάλειας και της γαλήνης. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και ο ένας βοηθάει τον άλλο σε μια στιγμή ανάγκης. Ένα αρκετά τουριστικό μέρος με ένα μικρό λιμανάκι, ψαροταβέρνες, την μικρή του πλακόστρωτη πλατεία, τα τουριστικά του καταλύματα και γενικά με χαλαρούς ανθρώπινους ρυθμούς.

-Μελλοντικά συγγραφικά σχέδια;

Έχω τελειώσει πρόσφατα το τρίτο μου βιβλίο. Παράλληλα με το μεταπτυχιακό πρόγραμμα που ακολουθώ δουλεύω τις διορθώσεις του και αν όλα πάνε καλά εύχομαι μέσα στον επόμενο χρόνο να κυκλοφορήσει. Τελειώνω επίσης μια συλλογή διηγημάτων και γενικά έχω αρκετές ιδέες και πάθος για δημιουργία νέων ιστοριών πάντα αγγίζοντας θέματα που ταλανίζουν την κοινωνία, εμένα προσωπικά και τον κόσμο μας.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Σκοτεινιά και ασχήµια εκεί που κάποτε κυριαρχούσε το φως και η ομορφιά.
Πόλεµος εκεί που σηκώθηκαν οι µαύρες σηµαίες.
Ένα παιδί τραγική φιγούρα ανάµεσα στα ερείπια που προκάλεσαν ο διχασµός και το µίσος.
Ένα παιδί, µα πολλά δάκρυα. Δάκρυα που αναβλύζουν από την πληγωμένη του ψυχή.
Αναζητά ένα καλύτερο αύριο. Ψάχνει την ελευθερία και τη γαλήνη.
Πού να είναι η ειρήνη; Πάει χάθηκε;
Ξεκινάει ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι δύσκολο, γεµάτο πόνο.
Χάνει τα πάντα αλλά δεν το βάζει κάτω. Συνεχίζει… Προσπαθεί να ζήσει.
Ο αγώνας για ζωή, άλλωστε, ποτέ δεν τελειώνει…

Βιογραφικό
Ο Αναστάσιος Γεωργίου γεννήθηκε στην επαρχία Πάφου, στις 18 Μαίου 1994. Αποφοίτησε από το Λύκειο Πόλης Χρυσοχούς ως αριστούχος. Εξασφάλισε θέση στο τµήµα νοµικής του Πανεπιστηµίου Κύπρου και του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστηµίου Αθηνών. Ξεκίνησε να γράφει το πρώτο του βιβλίο κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας.
Με το «Γιατί να ονειρευτώ;», το οποίο κυκλοφορεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή, έλαβε µέρος στο διαγωνισµό βραβείου Public και στα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας Κύπρου για εκδόσεις του έτους 2016. Με το «Αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο» συμμετείχε στο διαγωνισµό παιδικής λογοτεχνίας 2015 του Κυπριακού Συνδέσµου Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου όπου και βραβεύτηκε. Σήµερα πραγµατοποιεί σπουδές νοµικής στη Γαλλία, στο Πανεπιστήµιο της Λυών.

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save