Ανδρέας Καραδημήτρης: συνέντευξη στη Μαρία Τσακίρη

Συλλογή ποιημάτων και σκίτσων Πάροδος Διαγόρα 4 – Αυτοέκδοση

Μνήμες από το παρελθόν, σκέψεις, προβληματισμοί, κοινωνική κριτική και διαμαρτυρία για ό,τι τον ενοχλεί, ακόμη και θυμός έχουν βρει τη θέση τους στη συλλογή ποιημάτων που κυκλοφόρησε ο Ανδρέας Καραδημήτρης. Τα σκίτσα που επέλεξε για την έκδοση, βέβαια, είναι εκείνα που κάνουν τη διαφορά. Ο δημιουργός δεν αναζητά την έμπνευση μακριά του. Το αντίθετο, μάλιστα! Την βρίσκει εδώ και χρόνια, σε ό, τι συμβαίνει γύρω του, κυρίως σ΄ εκείνα που δεν κατεβάζει «αμάσητα» αλλά εφόσον τον ενοχλούν τα σχολιάζει με τον δικό του καυστικό τρόπο, που πάντα συνοδεύεται από ρίμα και λέξεις που δεν φοβάται να χρησιμοποιήσει. Όπως λέει στο Vivlio-live ο δημιουργός «Φτάνει ένα τραγούδι μια κιτρινισμένη φωτογραφία από τον καιρό, ένας φίλος από τα παλιά ή ένας δρόμος που δεν έχει αλλάξει ή μια μυρωδιά για να δώσουν ζωή σε ό, τι λαγοκοιμάται στη μνήμη μας από ό, τι αγγίξαμε και από ό, τι μας άγγιξε».

• Πάροδος Διαγόρα 4. Προφανώς είναι η διεύθυνση της γειτονιάς που απεικονίζεται στο νοσταλγικό εξώφυλλο, το αγόρι της φωτογραφίας είστε εσείς και η πόρτα οδηγεί στην αυλή του σπιτιού σας…
  Ναι είναι ο δρόμος του σπιτιού μου. Μέσα και έξω από αυτήν την πόρτα του εξωφύλλου είναι ό,τι έχει υφανθεί στον χρονοαργαλιό από τον ισοβίτη χρόνο που μετράει στα στημόνια του τον καιρό “a prima vista “τον καιρό που μόνον αυτός ορίζει.
• Τούμπα, πατρίδα, γειτονιά,
  πόσο σε νοιώθω μάνα,
  τραγούδι η ανάσα σου
  κι εσπερινού καμπάνα
  Είναι αυτή η όμορφη γωνιά της Θεσσαλονίκης η μεγάλη έμπνευση της συλλογής σας;
  Ναι πάντα με ενέπνεε και θα συνεχίσει να με εμπνέει η Τούμπα που αν ήταν τραγούδι θα ήταν αμανές τραγουδισμένος από Μικρασιάτες και Ανατολικοθρακιώτες πρόσφυγες που κάθε τους αμάν και κάθε αχ είναι ένας δυνατός ήχος που πυροδοτεί και τις πέντε μου αισθήσεις.
• Μέσα σ’ αυτή την νοσταλγική διάθεση μας δίνετε πληροφορίες για την καθημερινή ζωή μιας άλλης εποχής, όχι πολύ μακρινής, σίγουρα όμως διαφορετικής. Το σήμερα σας εμπνέει καθόλου ή προτιμάτε να ταξιδεύετε στο παρελθόν;
  Παρόν χωρίς παρελθόν είναι ζωή δίχως μέλλον. Όλοι ακροβατούμε στο τεντωμένο σκοινί του χρόνου φλερτάροντας με το παρελθόν δηλαδή με τα νιάτα μας. Με εμπνέει όμως και το παρόν με όλα τα θετικά και αρνητικά του.
• Το επιδιώξατε το νοσταλγικό ύφος ή η κιτρινισμένη φωτογραφία του εξωφύλλου ήταν εκείνη που σας ταξίδεψε στο παρελθόν;
  Φτάνει ένα τραγούδι μια κιτρινισμένη φωτογραφία από τον καιρό, ένας φίλος από τα παλιά ή ένας δρόμος που δεν έχει αλλάξει ή μια μυρωδιά για να δώσουν ζωή σε ό, τι λαγοκοιμάται στη μνήμη μας από ό, τι αγγίξαμε και από ό, τι μας άγγιξε.
• Σ’ αυτή την ενδιαφέρουσα έκδοση, αναρωτιέται κανείς: Οι στίχοι γέννησαν τα σκίτσα ή τα σκίτσα τους στίχους;
  Η φαντασία φτιάχνει λόγια και εικόνες. Αν τώρα σκεφτούμε ότι εν αρχή ην ο λόγος μάλλον οι στίχοι γέννησαν τα σκίτσα.
• Μπορούμε να πούμε πως οι στίχοι σας – η πλειοψηφία τους δηλαδή- είναι σατυρικοί;
  Η “πάροδος Διαγόρα 4” χωρίζεται σε δύο ενότητες, στα “μεν” και στα “δε”. Στην πρώτη ενότητα σατιρίζω τα κατά την εκτίμησή μου κακώς κείμενα ενιστάμενος κατά των ανεύθυνων ιθυνόντων ενώ στα “δε” εμπνέομαι από τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους εκεί που ανήκω κι εγώ.
• Πόσο σας βοήθησε στην έμπνευση των ποιημάτων η πολύχρονη σχέση σας με το τραγούδι;
  Πάντα θαύμαζα αυτούς που ζωγραφίζουν με λόγια, τους ποιητές και τους στιχουργούς δηλαδή. Το τραγούδι μ’ έφερε πιο κοντά σ αυτούς θέλοντας να τολμήσω να κάνω κι εγώ το ίδιο στον φτωχό καμβά της φαντασίας μου και των δυνατοτήτων μου.
• Θυμάστε το πρώτο σας σκίτσο; Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα, ποιο ήταν το μέσο (μολύβι – στυλό – κάρβουνο) και σε ποια ηλικία;
  Στο δημοτικό είχα σκιτσάρει την δασκάλα μου κατά την ώρα του μαθήματος. Η επιβράβευση για το κατόρθωμα μου αυτό ήταν να μου τραβήξει το αφτί και να μου σκίσει το τετράδιο, όταν μ’ έκανε “τσακωτό”.
• Αν θες, στ’ αλήθεια να με βρεις
  κλείσ’ το τηλέφωνό σου
  δεν είμαι στα “αιτήματα”, ούτε και στα μηνύματα
  είμαι δυο τρία βήματα πιο κάτω απ’ το στενό σου
  Τελικά είναι καλύτερα χωρίς κινητό και διαδίκτυο;
  Η ερώτηση είναι δίκοπο μαχαίρι που έρχεται ασορτί με την πραγματικότητα. Αυτή τη στιγμή επικοινωνούμε χάριν του διαδικτύου, θα ήταν όμως προτιμότερο να τα λέγαμε από κοντά.
• Λέγοντας δικαιοσύνη
  εννοείται προφανώς άδικο οργανωμένο συνεπώς και ασφαλώς! Είναι γόνος του πατρός του
• και συγχρόνως της μητρός του φυσικώς
• από τζάκι που πυρώνει με παλούκια που πληρώνει
• ο λαός.
• Στίχοι δυο διαφορετικών ποιημάτων, στους οποίους το ύφος σας είναι αιχμηρό. Είναι το σκίτσο και η ποίηση ένας τρόπος να αντισταθείτε, να διαμαρτυρηθείτε ή απλά να καταθέσετε την αντίθεσή σας με όσα συμβαίνουν γύρω σας; Στο πρώτο σκέλος της ερώτησης η φράση είναι του Καζαντζάκη. Όταν κάποιος τιμωρείται για μία κονσέρβα που έκλεψε από το σούπερ μάρκετ γιατί πεινούσε και παράλληλα ψηφίζεται ξανά το λαμόγιο που ευθύνεται για αυτό εσείς πώς το εξηγείτε αυτό; Στο δεύτερο σκέλος με ενοχλεί η σιγουριά των “υιών των πατρών “που θεωρούν δεδομένο το πέρασμά τους από την εξουσία θεωρώντας αυτό κληρονομικό δικαίωμα. Και οι δύο περιπτώσεις με βρίσκουν αντίθετο “ψυχή τε και σώματι“.
• Η σατιρική και χιουμοριστική σας διάθεση από την οποία δεν λείπει και η αυστηρή κριτική κάνει την συλλογή σας ευχάριστη στην ανάγνωση. Ποια είναι τα πρώτα μηνύματα που λαμβάνετε από ανθρώπους που διάβασαν τα ποιήματα και απόλαυσαν τα σκίτσα σας;
  Εδώ, οφείλω να αναφέρω ότι συνέβη το εξής. Προηγήθηκαν οι αναρτήσεις των στιχουργημάτων καθώς και των σκίτσων στο fb και δεν κρύβω ότι ύστερα από την προτροπή των φίλων αναγνωστών αποφάσισα να τα εκδώσω. Ναι, τα μηνύματα είναι θετικά και από τους αναγνώστες του βιβλίου όχι μόνο στο διαδίκτυο αλλά και σε προσωπική επικοινωνία, ακόμα και τηλεφωνικά, πράγμα που δικαιώνει την προσπάθειά μου και μου δίνει δύναμη να συνεχίσω.
• «Ένας καλός φίλος μου έγραψε ζωγραφίζεις με πολύ όμορφο θυμό. Του απάντησα ότι εύχομαι αυτός ο θυμός να μη σιγάσει», γράφετε. Σκεφτήκατε ποτέ τι θα έκανε τον θυμό σας να σιγάσει;
  Όσο θα υπάρχει η εκμετάλλευση, η υποκρισία και ο καταφανής εμπαιγμός από την μια μεριά και ο ραγιαδισμός από την άλλη, ο θυμός μου θα είναι ασίγαστος.
• Σ’ αυτόν τον τόπο πρέπει να μάθεις,
  όσο αντέχεις κι όσο υπάρχεις,
  για ό, τι έπαθες κι ό, τι θα πάθεις,
  πάντα θα φταίει ένας σταθμάρχης.
  Τα ταπεινά μου συλλυπητήρια στους αδελφούς που τόσο άδικα
  φύγαν.
  Ποιο ήταν το κυρίαρχο συναίσθημά σας όταν γράφατε το ποίημα «Όχι άλλο κάρβουνο»;
  Σίγουρα ο θυμός, πρώτα για τις αθώες ψυχές που τόσο άδικα έφυγαν και μετά ότι και αυτό το συμβάν, με σύμμαχο τον χρόνο, θα περάσει στη λήθη αφού προηγουμένως θα τιμωρηθούν (;) τυπικά κάποιοι κομπάρσοι του Καραγκιόζ μπερντέ.

Βιογραφικό

Ο Ανδρέας Καραδημήτρης στο 24ο δημοτικό σχολείο ήρθε σε επαφή με τα γράμματα για να συνεχίσει αργότερα στο θρυλικό εξατάξιο γυμνάσιο στην Κάτω Τούμπα και καθώς δεν μπόρεσε ποτέ να προσδιορίσει την ακριβή του καταγωγή, αισθάνεται ισοβίως Άνω Κάτω.
Αποπειράθηκε να συνεχίσει τις σπουδές του δίνοντας εισαγωγικές στην γυμναστική ακαδημία για να μην εισαχθεί και να συνεχίσει τις προσπάθειες εισαγόμενος στην UNIVERSITA DEGLI STUDI DI BOLOGNA SCIENZE GEOLOGICHE, για να μη πάρει το πτυχίο του καθότι “δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων”. Εργάσθηκε όμως στο δημόσιο απ’ όπου και απεφοίτησε με τον βαθμό του συνταξιούχου αποσπώντας ισόβια κρατική υπό – τροφία!

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save