Συγγραφέας του βιβλίου «Ο επισκέπτης» – Εκδόσεις «Ψυχογιός»

Δυο αδερφές που μισήθηκαν πολύ, ένας άντρας που κυριαρχεί στον νου της ηρωίδας, μια δούλα με μεγάλη καρδιά και τα περίπλοκα συναισθήματα του έρωτα, της απιστίας, της προδοσίας, κυρίως όμως της ζήλιας, πρωταγωνιστούν στο νέο μυθιστόρημα του Γιώργου Πολίτη. Μιλώντας για τα πρόσωπα της ιστορίας του ο συγγραφέας λέει στο Vivlio-life πως: «Η πρόθεσή μου ήταν να περιγράψω το τι αισθάνεται ο καθένας με όση περισσότερη ειλικρίνεια μπορούσα». Ξεχωρίζω από τη συνομιλία μας την άποψή του για τον έρωτα, η οποία με βρίσκει σύμφωνη: «Ο έρωτας είναι το εγωιστικότερο πράγμα που έχει υπάρξει. Το γράφω σχεδόν σε κάθε μου βιβλίο και αυτό γιατί αναγνωρίζοντας ο καθένας τους κρυφούς ιδιοτελείς λόγους της καλοσύνης, της αυταπάρνησής του, της δοτικότητάς του απέναντι στον εραστή ή την ερωμένη του, αποκαθηλώνει τον εαυτό του ερμηνεύοντάς τον και αναγνωρίζοντας τους κρυφούς λόγους των πράξεών του περιμένει λιγότερα. Περιμένοντας λιγότερα ίσως ευτυχίσει ευκολότερα…»

  • «Ο επισκέπτης» στο εξώφυλλο του βιβλίου σας –αν και σκιά- δείχνει δυσανάλογα μεγάλος, σε σχέση με την ηρωίδα στην αριστερή βάση της σελίδας. Θέλει κάτι να μας πει ή για κάτι να μας προετοιμάσει η εικόνα σας;
    Θα έλεγα ότι είναι το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, οπότε δικαιωματικά του ανήκει το…μέγεθος. Η ερμηνεία που δίνεται από εμένα -καθόσον το εξώφυλλο είναι μια εξαιρετική αποκλειστική ιδέα και υλοποίηση των ανθρώπων του ατελιέ- είναι ότι ο άνθρωπος αυτός κυριαρχεί στον νου της ηρωίδας. Κανονίζει τη ζωή της, τα προηγούμενα αλλά και τα επόμενα που την αφορούν.
  • Έρωτας – απιστία – προδοσία. Συναισθήματα, στα οποία δώσατε χώρο και χρόνο στο μυθιστόρημά σας. Συναισθήματα, συγχρόνως, καθημερινά που αφορούν όλους μας. Είναι, λοιπόν «Ο Επισκέπτης» μια ιστορία που θα μπορούσε να έχει συμβεί πραγματικά;
    Τα συναισθήματα που ορθά αναφέρετε είναι τα πλέον περίπλοκα και χρειαζόμαστε όλοι μας μια επεξήγηση ώστε να καταλάβουμε πώς επηρεαζόμαστε από αυτά αλλά και γιατί λέμε ή κάνουμε κάτι, ευρισκόμενοι υπό το καθεστώς αυτής της επιρροής τους. Γεμίζουν λοιπόν ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια του μεγαλύτερου και πιο παραγωγικού μέρους της ζωής μας, άρα όσο χώρο και να τους δώσουμε πάλι λίγος θα είναι.
    Απαντώντας στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας, για το αν η ιστορία θα μπορούσε να είναι πραγματική, θα πω ότι ζωή του καθενός μας είναι μοναδική, οπότε θα είναι δύσκολο να επαναληφθεί αυτούσια με τον τρόπο που περιγράφεται σε μια μυθοπλασία, οι καταστάσεις όμως που οδηγούν τις πράξεις και τις αλλοιωμένες, υπό το κράτος της ψυχολογικής πίεσης, λογικές των ηρώων ασφαλώς και είναι πραγματικές και μπορούμε να αναγνωρίσουμε κάποιες από αυτές ακόμα και στους εαυτούς μας.
  • «Δυο αδερφές που μισήθηκαν και αγάπησαν τον ίδιο άντρα». Μήπως μισήθηκαν επειδή αγάπησαν τον ίδιο άντρα; Μιλήστε μας για τις δυο αυτές γυναίκες.
    Είναι από τις περιπτώσεις εκείνες των αδελφών που δεν μπορούν να φιλιώσουν. Στο έργο, η ζήλια είναι ο κύριος λόγος που ωθεί τις εξελίξεις των καταστάσεων. Η αδικαιολόγητη επιθυμία για την επί της ουσίας εξαφάνισης του άλλου.
    Η μία αδελφή παρουσιάζεται συνετή, η δεύτερη παραμένει ανικανοποίητη και αυτή είναι μια δυστυχία που δύσκολα καταπολεμάται. Ένα εσωτερικό κενό που δύσκολα πληρούται. Το μίσος φθείρει με τρόπο απόλυτο εκείνον που το νοιώθει. Οι άνθρωποι που ζηλεύουν έχουν σοβαρά προβλήματα με τον εαυτό τους είναι ανίκανοι να νοιώσουν ευγνωμοσύνη και άρα είναι αδύνατον να νοιώσουν ευτυχισμένοι. Χαρούμενοι ναι, ευτυχισμένοι όχι καθόσον η ευτυχία ορίζει ένα κύκλο σαφώς ευρύτερο που απαιτεί πολλές περισσότερες προϋποθέσεις.
  • «Ένας πατέρας που ανακάλυψε τον έρωτα μακριά από τη γυναίκα του». Η ζωή μας έμαθε πως… συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Τέτοιου είδους απλές καθημερινές ιστορίες είναι και εκείνες που κερδίζουν πιο εύκολα τους αναγνώστες;
    Κάθε τι που αναγνωρίζει στον εαυτό του ο αναγνώστης σε ένα έργο, είναι λογικό να του κεντρίζει το ενδιαφέρον Ο σκοπός μου πάντως δεν ήταν να κερδίσω τους αναγνώστες, άλλωστε οι απόψεις μου σε διάφορα κοινωνικά θέματα είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με τις επικρατούσες. Η πρόθεσή μου ήταν να περιγράψω το τι αισθάνεται ο καθένας με όση περισσότερη ειλικρίνεια μπορούσα. Θέλησα να εκφράσω το πώς ερμηνεύει ο εκάστοτε ήρωας το κάθε τι. Αυτό το ‘κάθε τι’ είναι κοινό. Όλοι το ξέρουμε, έτσι δίνεται η ευκαιρία στον αναγνώστη να δει μια άποψη που ίσως του ήταν κρυφή. Να δει π.χ. ότι είναι κεφαλαιώδες λάθος να θεωρεί τον έρωτα αλτρουιστή. Ο έρωτας είναι το εγωιστικότερο πράγμα που έχει υπάρξει. Το γράφω σχεδόν σε κάθε μου βιβλίο και αυτό γιατί αναγνωρίζοντας ο καθένας τους κρυφούς ιδιοτελείς λόγους της καλοσύνης, της αυταπάρνησής του, της δοτικότητάς του απέναντι στον εραστή ή την ερωμένη του, αποκαθηλώνει τον εαυτό του ερμηνεύοντάς τον και αναγνωρίζοντας τους κρυφούς λόγους των πράξεών του περιμένει λιγότερα. Περιμένοντας λιγότερα ίσως ευτυχίσει ευκολότερα…
  • Κάποιοι λένε πως ο έρωτας μοιάζει με μεθύσι, κάποιοι άλλοι πως και το να απατηθείς είναι κι αυτό μια ιστορία αγάπης. Πώς αποφασίσατε ως συγγραφέας να αντιμετωπίσουν την απιστία οι ήρωές σας;
    Είναι πράγματι αλήθεια ότι ο ερωτευμένος ζει σε ένα δικό του κόσμο μέσα στον κόσμο όλων των υπολοίπων. Είναι επίσης αλήθεια πως ο έρωτας μοιάζει με το ποτό αφού και τα δύο διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα.
    Η αλήθεια έχει τόσες πλευρές όσες και οι άνθρωποι που την ερμηνεύουν, με την αποδεδειγμένη αυτή λογική θα μπορούσαμε να πούμε ότι και ο απατημένος/η ζει μια ιστορία… αγάπης ή στέκει στο περιθώριο αυτής. Βεβαίως δεν θα μπορούσαμε να αποκλείσουμε την ηδονή του άλγους, αλλά εδώ περνάμε σε άλλα βαθύτερα νερά.
    Όπως σας είπα και προηγουμένως προσπάθησα να είμαι όσο πιο ειλικρινής γίνεται σε όλο το φάσμα των σχέσεων που αντιμετωπίζουν οι ήρωες. Προσπάθησα ακόμα να δώσω και ελαφρυντικά σε εκείνους που διέπραξαν την απιστία. Δεν αθώωσα αλλά και δεν καταδίκασα. Αυτή είναι δουλειά του αναγνώστη ο οποίος θα αποφασίσει σύμφωνα με τα βιώματά του. Εκείνο το οποίο θα πρέπει όμως να καταλάβουμε όλοι, είναι ότι οι σχέσεις, είτε είναι ερωτικές είτε κοινωνικές είτε επαγγελματικές αποτελούν αναμφισβήτητα συμβόλαια που το μόνο που τους λείπει είναι η υπογραφή. Μετά από λίγη σκέψη όλοι θα συμφωνήσουν… Όταν ξεπέσει το πλούσιο συναίσθημα εμφανίζονται στα συμβαλλόμενα μέρη οι αθετήσεις των όρων…
  • Δούλα και κυρά. Ίσως η πιο ιδιόμορφη σχέση του μυθιστορήματος, με τη Στασίνη να κατακτά αμέσως μια θέση στην καρδιά μας. Τι ήταν εκείνο που έκανε τη δούλα παρά την άσχημη συμπεριφορά της κυράς να της είναι τόσο πιστή; Δώστε μας ένα μικρό στοιχείο.
    Η Στασίνη κοιτούσε τα μάτια της κυράς της. Μέσα από αυτά διάβαζε την αγάπη της για εκείνη. Ποτέ δεν άκουγε τι έλεγε το στόμα της. Η κοπέλα αυτή αποτελεί τη «σανίδα σωτηρίας» του αναγνώστη, τη μιλιά της λογικής και της αγάπης, των σταθερών αξιών, μέσα σε μια οικογένεια που παραπαίει…
  • Βεβαίως, το πρόσωπο που μονοπωλεί το ενδιαφέρον είναι το πρόσωπο του τίτλου: «Ο επισκέπτης». Μια προσωπικότητα αινιγματική που φθάνει στον επίλογο κρατώντας θολή την αύρα γύρω του. Ήταν μια συγγραφική πρόκληση για σας αυτός ο χαρακτήρας;
    Πρόκληση απετέλεσε η ανάλυση της ψυχολογίας των πρωταγωνιστών. Ο επισκέπτης από μια άλλη άποψη θα μπορούσε να απεικόνιζε τα ποθούμενα ενός ατόμου. Όλα εκείνα που δεν κατάφερε να αποκτήσει. Πρόκληση για εμένα ήταν η εύρεση των επιχειρημάτων των ηρώων εκείνων όπου ξέπεφταν. Η αναζήτηση του δίκιου τους γιατί αναμφίβολα ο καθένας από εμάς που σφάλλει έχει μία μικρή έστω μερίδα δίκιου, η οποία φυτρώνει στον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύει τα γεγονότα.
  • Σκοπός σας ήταν, όπως γράφετε στο σημείωμα για την κατανόηση του έργου «η έκθεση της ψυχολογικής κατάστασης των πρωταγωνιστών υπό το κράτος των εξελισσόμενων καταστάσεων…». Πιστεύετε πως με τον τρόπο αυτό φέρνετε εμάς τους αναγνώστες πιο κοντά στην εσωτερική μας πραγματικότητα;
    Η πραγματικότητα του καθενός εκφράζεται από την ερμηνεία των γεγονότων, δεν είναι μια μαθηματική εξίσωση, άρα είναι διαφορετική για τον καθένα μας βιώνοντας το ίδιο γεγονός! Κανένας μας δεν είναι τέλειος. Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να μείνουν κρυφά. Καλό θα ήταν να ξέρουμε ότι όλοι είναι λίγο έως πολύ όμοιοι με εμάς.
  • «Εν κατακλείδι, αν οφείλουμε κάτι σε καθέναν ξεχωριστά αυτό είναι η επιείκεια, αφού συγχωρώντας τους άλλους, αυτόματα αθωώνουμε και τον εαυτό μας», γράφετε για τους ήρωές σας. Μία πρόταση για σκέψη και προβληματισμό. Είναι και αυτό που θέλετε να κρατήσουμε από την ιστορία σας;
    Το να μην κατηγορεί κανείς κανέναν για τίποτα, είναι μια μεγάλη πρόοδος. Είναι ένα σπουδαίο βήμα για την ευτυχία, κι αν αναλογιστούμε ότι η μόνη υποχρέωση που έχουμε στον εαυτό μας είναι να τον κάνουμε ευτυχισμένο, τότε αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία.
    Εκείνο που χρειαζόμαστε να ανακαλύψουμε είναι τα επιχειρήματα αθώωσης των άλλων που δρουν απέναντι στις πεποιθήσεις μας. Χρειαζόμαστε τα μάτια τους να δούμε τη ζωή με τις δικές τους ανάγκες, τότε ίσως αναθεωρήσουμε πολλές από τις απόψεις μας…

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Η Μαριγώ έφτασε στην εξώθυρα, έπιασε το χερούλι και το έστριψε. Όταν η πόρτα άνοιξε και είδε τον άντρα, ο τρόμος της έγινε πραγματικότητα.
«Εσύ;»
«Εγώ, ποιος ήθελες να ’ναι;»
«Τον σκότωσες… Φονιά, τον σκότωσες!»
Έκανε να τον χτυπήσει με τις γροθιές της προτού περάσει στο σπίτι της μέσα, που μύριζε φαγητό, αλλά δεν πρόλαβε…
Έπεσε λιπόθυμη καταγής.

Η Στασίνη είχε γονατίσει κατάχαμα. Είχε προσπαθήσει πολλές φορές να ξεκολλήσει τα λόγια από την κυρά της για να μάθει τα γεγονότα, αλλά πάντα εκείνη τα έκρυβε σαν να ήταν θησαυρός που ανήκε μονάχα στην ίδια.

Η σχέση των δύο γυναικών παράξενη στα μάτια πολλών, όχι, όμως, και σ’ αυτά της δούλης Στασίνης, που πρόσεχε και αγαπούσε αυτήν που τη διάταζε.

Η ιστορία μιας οικογένειας αρχίζει να ξεδιπλώνεται… Δύο αδερφές που μισήθηκαν και αγάπησαν τον ίδιο άντρα, ένας πατέρας που ανακάλυψε τον έρωτα μακριά από τη γυναίκα του, μια μάνα που επέστρεψε στην πρώτη της αγάπη, μια δολοφονία και, τέλος, μια δούλα με μια κυρά, μπλεγμένες οι δυο σε μια ιδιότυπη σχέση…

Βιογραφικό
Ο Γιώργος Σ. Πολίτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Σπούδασε αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων και ζωγραφική, και αργότερα παρακολούθησε επί δύο χρόνια σειρά σεμιναρίων φιλοσοφίας, ψυχολογίας και πολιτικής οικονομίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή μυθιστορηματικών και θεατρικών έργων, ενώ συγχρόνως αρθρογραφεί στον περιοδικό Τύπο και στο Διαδίκτυο. Παράλληλα διδάσκει δημιουργική γραφή (μυθιστορηματική και θεατρική) στο εργαστήρι θεατρικών σπουδών της AnasaArt. Μυθιστορήματα του ιδίου: Ήφαες, Αδελαή; (2011), 24 στιγμές ακραίου πάθους (2017), Το γράμμα που δεν διαβάστηκε ποτέ (2018). Θεατρικά έργα που ανέβηκαν σε θεατρικές σκηνές των Αθηνών: Κορίτσι Διαμάντι, Το Λαχείο.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave