Συγγραφέας του βιβλίου «ΤΟΥΜΟΥΝΙΟΥΝ 1» – Εκδόσεις «ΚΑΚΤΟΣ»
Είναι υπέροχο να διαβάζεις βιβλία από συγγραφείς με ξεχωριστό χιούμορ. Όταν, μάλιστα, το χιούμορ, συνδυάζεται αρμονικά με τον αυτοσαρκασμό ε, τότε, η ανάγνωση γίνεται απόλαυση! Ο Γιώργος Σιδέρης, κατάφερε με σωστές δόσεις αυτής της ανθρώπινης επικοινωνίας να γράψει χωρίς αναστολές ένα βιβλίο «έτσι για πλάκα». Το «ΤΟΥΜΟΥΝΙΟΥΝ 1» καταγράφει τις ιστορίες απλών ανθρώπων που έζησαν “κανονικά” και “αντικανονικά” χωρίς να το ξέρουν, όπως λέει στο Vivlio-life. Ποιος απ’ όλους τους ήρωές του εκπροσωπεί επάξια το πρόσωπο που συνδυάζει αυτά τα χαρακτηριστικά; Ιδού η απάντηση του συγγραφέα: «Κανείς. Οι άνθρωποι αυτοί, όλοι τους, είναι εντελώς απέναντι μου, αισθητικά, ιδεολογικά, στα πάντα. Τους σιχαίνομαι. Και αν κατά λάθος υπονοείται κάτι καλό για αυτούς μέσα στο κείμενο, ειλικρινά σας το λέω, δεν ήταν στις προθέσεις μου να το κάνω».
- Δεν είναι ο τίτλος, δεν είναι ο δύσκολος υπότιτλος, ούτε βέβαια το μικρό μέγεθος, αυτού του βιβλίου που μας εκπλήσσει ευχάριστα. Είναι ο ιδιαίτερος τρόπος που έχει γραφτεί. Είχατε κέφια όταν το γράφατε;
Γράφω μόνο όταν έχω κέφια και μόνο για να σπάσω πλάκα. Δεν έχω καμία διάθεση να υποδυθώ τον συγγραφέα, γράφω μια ιστορία σαν να διηγούμαι ένα σχοινοτενές ανέκδοτο σε μια παρέα φίλων πίνοντας μπύρες σε ένα αναψυκτήριο. - Σε μια εποχή ιδιαιτέρως γκρίζα και αγχώδη, δώσατε σ’ εμάς τους αναγνώστες ένα ανάγνωσμα έξυπνο, με χιούμορ, που εκτός από χαμόγελα προκαλεί δεύτερες σκέψεις και προβληματισμό. Ποια εσωτερική ανάγκη γέννησε αυτό το ιδιαίτερο βιβλίο;
Δεν είχα καμία πρόθεση να δημιουργήσω σκέψεις και προβληματισμό, αλήθεια στο λέω. Όπως σου είπα γράφω για να σπάσω πλάκα. Ή έτσι για καφέ και κουβέντα, όπως έγραφε κάποτε η φίλη μου η Τσεμπερλίδου. Αν έχω μια ανάγκη βαθιά την εποχή αυτή είναι να πάω για ιαματικά λουτρά στον Καϊάφα, αλλά δυστυχώς δεν έχω χρόνο. - Λένε πως όταν κάποιος εκφράζεται με χιούμορ, πρέπει και οι γύρω του να έχουν την αίσθηση του χιούμορ και να είναι εξίσου ευφυείς μ’ αυτόν, αλλιώς δεν πρόκειται να τον καταλάβουν. Πώς υποδέχτηκαν οι αναγνώστες το «ΤΟΥΜΟΥΝΙΟΥΝ 1»;
Ούτε με ενδιαφέρει, ούτε ρώτησα. Μόνο πέντε έξι φίλοι και εσύ επτά μου είπαν πόσο πολύ το ευχαριστήθηκαν και γέλασαν. Αυτό για μένα, να μου πεις πως διασκέδασες διαβάζοντας κάτι δικό μου, είναι αρκετό. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα παρακάτω. - Τριάντα δύο κεφάλαια «ψαγμένα» και πρέπει να σας ομολογήσω πως οι τίτλοι τους στα περιεχόμενα του βιβλίου είναι εξαιρετικά διασκεδαστικοί. Θα μπορούσε ο κάθε τίτλος και η ιστορία του να γεννήσουν ένα διήγημα και γιατί όχι ένα μυθιστόρημα;
Σχεδόν όλοι οι τίτλοι των κεφαλαίων, όπως ίσως θα παρατήρησες, δεν έχουν καμία σχέση με το περιεχόμενο του κεφαλαίων. Δεν το έκανα από πρόθεση, μου βγήκε αβίαστα ίσως γιατί μεγάλωσα με το ρητό της γιαγιάς μου της Βανέσας πως στον σουρεαλισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Μου είπαν κάποιοι πως το βιβλίο αυτό είναι μυθιστόρημα, εγώ δεν καταλαβαίνω και πολύ την διαφορά μυθιστορήματος με τις ιστορίες που μου έλεγε η Βανέσα, τις προφορικές, για τα κερατιάτικα της μιας και της άλλης στη γειτονιά. Πάντως για τα μυθιστορήματα έχουμε τους ειδικούς και σε καμία περίπτωση ούτε ανήκω ούτε θα ήθελα να ανήκω σε αυτούς. - Από το πρώτο κεφάλαιο: «Ο τελευταίος να κλείσει τη βότκα» μέχρι το τελευταίο: «Το μουνοτονικό σύστημα», ο αναγνώστης δε σταματά να χαμογελά αλλά και να απολαμβάνει ό, τι γράφετε. Θέλετε να δώσουμε μεγαλύτερη αναγνωστική προσοχή σε ό, τι γράφετε ή σε ό, τι υπονοείτε;
Να δώσετε προσοχή όπου θέλετε, ποιος είμαι εγώ που θα υποδείξω στους ανθρώπους που θα δώσουν αναγνωστική προσοχή; Ο άλλος εντυπωσιάστηκε από το οπισθόφυλλο του βιβλίου, την περίληψη, δεν το διάβασε. Αρκέστηκε σε αυτήν, τον γέμισε, τον ικανοποίησε. Σχεδόν τον συγκίνησε. Να είναι καλά ο άνθρωπος και αυτό με γεμίζει χαρά. - «Το έπος ΤΟΥΜΟΥΝΙΟΥΝ καταγράφει τις ιστορίες απλών ανθρώπων που έζησαν “κανονικά” και “αντικανονικά” χωρίς να το ξέρουν», διαβάζω στο οπισθόφυλλο. Ποιος απ’ όλους τους ήρωές σας εκπροσωπεί επάξια το πρόσωπο που έζησε κανονικά και αντικανονικά χωρίς να το ξέρει;
Κανείς. Οι άνθρωποι αυτοί, όλοι τους, είναι εντελώς απέναντι μου, αισθητικά, ιδεολογικά, στα πάντα. Τους σιχαίνομαι. Και αν κατά λάθος υπονοείται κάτι καλό για αυτούς μέσα στο κείμενο, ειλικρινά σας το λέω, δεν ήταν στις προθέσεις μου να το κάνω. - Υπάρχει άλλη μία λέξη στην παραπάνω πρόταση. Η λέξη “έπος”. Με ποια ετυμολογική έννοια τη χρησιμοποιήσατε;
Για ετυμολογικά ρωτήστε τον Μπαμπινιώτη που είναι ειδικός. Εγώ το χρησιμοποίησα με μια διάθεση τυφώνα «Άννα Καριένινα», δηλαδή πως τα πράγματα στη ζωή ανακυκλώνονται, η ευτυχία θα ξανάρθει, η τραγωδία επίσης, οι άνθρωποι αλλάζουν εξωτερικά αλλά τα «μοντέλα» ανθρώπων επαναλαμβάνονται αέναα. Έπος, λοιπόν, με την έννοια αυτή, την κάπως δική μου πως αυτό το πράγμα έχει το ανυπόφορο ατελείωτο, πως και τελεία να βάλεις στα πράγματα τελικά συνειδητοποιείς πως η τελεία αυτή είναι άνω τελεία. - «Στην πραγματικότητα, καταγράφει εμβληματικά στιγμιότυπα της ανθρώπινης ανοησίας και των κοινοτοπιών της», γράφετε. Ως συγγραφέα η ανοησία σας ενέπνευσε, ως άνθρωπος, όμως, πώς τα πάτε με την ανοησία και τους ανόητους;
Την διαχειρίζομαι, τι να κάνουμε; Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Και να σας πω και κάτι; Κάπου κάπου την χρειάζομαι κάπως σαν αναψυκτικό. Για το ξετουμπάνιασμα. - Ένα “θερμό” απ’ όλες τις απόψεις καλοκαίρι βρίσκεται σε εξέλιξη. Πολλά τα βιβλία ανάμεσα από τα οποία οι αναγνώστες επιλέγουν για τις διακοπές. Θα χαρακτηρίζατε το «ΤΟΥΜΟΥΝΙΟΥΝ 1», βιβλίο παραλίας;
Κατεξοχήν. Αλλά παραλίας κοσμικής, τύπου 80 ευρώ μια ξαπλώστρα. Όχι παραλίας σε καμιά Ψέριμο παρέα με δυο φαντάρους και έξι κατσίκες. Έχει σημασία να το διαβάζεις αφού έχεις πληρώσει 150 ευρώ για μια ξαπλώστρα και ένα ποτήρι νερωμένη βότκα. - «Τέλος 1ου τόμου». Έτσι κλείνει ο επίλογός σας. Να περιμένουμε σύντομα το 2ο τόμο;
Το «έπος» ολοκληρώνεται σε 10 τόμους οι οποίοι είναι έτοιμοι, έχουν γραφτεί. Τι να σου πω, το σύντομα του 2ου τόμου εξαρτάται από τις εξελίξεις. Δεν ξέρω αν θα εκδοθεί αν, ας πούμε, πολιτογραφηθώ Ρώσος. Εκεί θα έχουμε υποθέτω κάποια θέματα με τον εκδότη. Σε κάθε περίπτωση όμως, ακόμα και αν δεν εκδοθεί, θα φωτοτυπήσω αντίγραφα του χειρόγραφου μου και θα τα μοιράσω στους ενδιαφερόμενους που θέλουν να μάθουν την συνέχεια, ας πούμε, από τι πραγματικά πέθανε η Γιολάντα Μπατανέ στις τουαλέτες του «Σόλκα Στόϊτ».
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Αυτή η ιστορία δεν έχει αρχή ούτε τέλος. Έχει όμως έρωτα, πόλεμο, ίντριγκα, μυστήριο και ανθρώπινα πάθη. Ό,τι δηλαδή κάνουν ενδιαφέρουσα την περιπέτεια της ζωής.
Από το Πέτρογκραντ μέχρι τη Μόσχα και από το Παρίσι και το Βερολίνο μέχρι το Κάπρι και τη Θεσσαλονίκη οι ήρωες του αληθινού αυτού μεγαλειώδους έπους βάζουν τα πάθη τους πάνω από τις τραγωδίες της Ιστορίας. Στην πραγματικότητα αδυνατούν να κατανοήσουν την Ιστορία ακόμα και όταν τη «γράφουν». Το έπος ΤΟΥΜΟΥΝΙΟΥΝ καταγράφει τις ιστορίες απλών ανθρώπων που έζησαν «κανονικά» και «αντικανονικά» χωρίς να το ξέρουν.
Στην πραγματικότητα καταγράφει εμβληματικά στιγμιότυπα της ανθρώπινης ανοησίας και των κοινοτοπιών της.
Βιογραφικό
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1975. Στον ελεύθερο χρόνο μου διαβάζω βιβλία, ταξιδεύω και γράφω βιβλία όπως αυτά: Η Σίσσυ Μπλουμ παντρεύτηκε, Biblio Εκδόσεις, Άλαλα τα χείλη των ευσεβών, Biblio Εκδόσεις, Σορτς Ιστορίες, εκδόσεις Λιβάνη. Όλα εξαντλημένα.
Μαζί με την υπομονή μου.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.