Ναι, αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, ένα είναι σίγουρο, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα, όπως λέει και το γνωστό τραγούδι!
Δεν είναι τυχαίο το γαλάζιο του ουρανού μας, το γαλάζιο της θάλασσας. Από όλες τις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου εκείνο που γαληνεύει το βλέμμα μου είναι το γαλάζιο. Λατρεύω τον καθαρό ουρανό, όταν δεν τον σκιάζει κανένα ίχνος από γκρίζα σύννεφα. Το απέραντο γαλάζιο του πελάγους που απλώνεται ως το άπειρο και έχει την ικανότητα να σε ταξιδέψει και μόνο με τη σκέψη σαν το αντικρίζεις. Δεν έχει σύγκριση κανένα πρωινό πλάι στο κύμα, δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα να συγκριθεί με την καθαρότητα του απείρου στο βλέμμα όταν η γαλαζωπή κυρά συναντά τον προστάτη της ουράνιο θόλο.
Ω, πόσο θα ’θελα να σ’ αντικρίζω σε κάθε ξύπνημά μου!
Ακόμη και μες στο Χειμώνα έχει μια απίστευτη δύναμη να σε μαγεύει με το κάλεσμά της, να σε κρατάει δέσμιο των υποσχέσεών της. Σαν αφουγκράζεσαι τον κυματισμό της, όταν το μανιασμένο αγέρι αναμετράτε με τη δύναμή της.
Σαν Σειρήνα σου τραγουδάει μέχρι να σε κάνει ένα ακόμη θύμα της.
Ποιος άκουσε το κάλεσμά της και δεν γοητεύτηκε άραγε; Πώς να αντισταθείς σε όλες αυτές τις υπέροχες εναλλαγές των χρωμάτων του μπλε που μπορεί να φορέσει και να τις αλλάζει συνεχώς ώστε να σε γοητέψει ακόμη περισσότερο;
Κι αν τύχει δε και με κάποιο ταίρι της τάξεις αιώνιους όρκους, σαν κυλιστείς στα βοτσαλωτά της πόδια, σαν μπλέξεις με τα λογής λογής πετραδάκια τα μαλλιά σου και αγγίξεις την άμμο προσπαθώντας να την κλείσεις στην παλάμη σου, τότε είναι που δε θα σ’ αφήσει ποτέ να τη λησμονήσεις.
Όποια πίκρα κι αν σε κυνηγάει, ό,τι κι αν σου σκοτίζει το μυαλό, μόνο αν βρεθείς κοντά της τα ξεχνάς όλα και αντιλαμβάνεσαι τη μηδαμινότητά σου.
Πόσο μικρός είσαι στο σύμπαν άνθρωπε; Έχεις αντιληφθεί τη μικρότητά σου, το απειροελάχιστο πέρασμά σου από αυτή την επίγεια ζωή;
Ποιος έχει τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο; Τι είναι αυτό που θα γινόταν διαφορετικά αν κάποιος είχε αυτή τη δυνατότητα; Τίποτα θαρρώ. Όλα ίδια θα έμεναν, και ο ουρανός και η θάλασσα και η φύση ολάκερη. Τα μόνα όντα που αλλάζουν κάθε φορά και τόσο συχνά, με τόσο σύντομο πέρασμα, είμαστε οι άνθρωποι. Και όμως, πάντα θέλουμε να αλλάξουμε όσα οι άλλοι μας κληροδότησαν και πάλι τα ίδια αφήνουμε κι εμείς κληρονομιά στους επόμενους. Και ο κύκλος συνεχώς μεγαλώνει και κλείνει και κάποιος άλλος ανοίγει. Και μετά, ποιος αντιλαμβάνεται πότε πρέπει να δώσει το τέλος, πότε έρχεται η ώρα για να αλλάξει κάτι;
Μα, αν δεν αλλάξει ο καθένας μας πρώτα το δικό του κύκλο, αν δεν καταλάβει πότε πρέπει να τον κλείσει για να πάει παρακάτω, να δημιουργήσει κάτι διαφορετικό, τότε;
Πώς μπορεί να έχει την απαίτηση κάποιος από αόριστες δυνάμεις να αλλάξουν κάτι, πώς, όταν ο ίδιος δεν κουνάει το μικρό του δαχτυλάκι για να αλλάξει τη δική του δεινή θέση;
Δεν έχει όφελος λοιπόν να θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο γενικά, αν πρώτα δεν επιχειρήσουμε να αλλάξουμε το δικό μας μικρόκοσμο, τον περίγυρό μας, τον εαυτό μας πρώτιστα.
Και συνεχίζω να θαυμάζω την απεραντοσύνη της, την ηρεμία της και ενίοτε την ανταριασμένη της όψη.
Τις γαλάζιες, τις γκρίζες, τις βιολετιές της αποχρώσεις, την καθαρότητα στην αφρισμένη επιφάνεια που αφήνει πίσω του το γρήγορο πέρασμα ενός πλεούμενου, το πάντρεμά της με το απέραντο γαλάζιο του ουρανού που συναντάει το βλέμμα σαν αφήνεται ελεύθερο…
* Η Ιουλία Ιωάννου γεννήθηκε στο Αγρίνιο και σπούδασε Οπτικός στην Αθήνα. Εργάστηκε για εννέα χρόνια σε κατάστημα οπτικών ειδών στην πόλη της, αλλά το ανήσυχο πνεύμα της την οδήγησε στο να αναζητήσει ενδιαφέροντα έξω από τον περιορισμένο χώρο ενός καταστήματος. Μετά από διάφορες επαγγελματικές αναζητήσεις, κατέληξε να ασχοληθεί με τη διαφήμιση και τις δημόσιες σχέσεις για δεκατρία χρόνια. Τα τελευταία δύο χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με την προσωπική της ιστοσελίδα agrinio-life, με συνεντεύξεις και παρουσιάσεις προσώπων και πολιτιστικών θεμάτων, βιβλίων και εκδηλώσεων. Είναι παντρεμένη με τον αθλητικογράφο Χρήστο Στούμπο και έχουν δύο κόρες και ένα γιο, που της δίνουν τη δύναμη να συνεχίζει και να ονειρεύεται.
http://fractalart.gr/ioulia-ioannou/
