Η Γιώτα Αθανασίου ανήκει στην κατηγορία εκείνη των γραφιάδων που παίρνουν ένα κομμάτι πεζής πραγματικότητας και το τροποποιούν με τέχνη, το αφουγκράζονται ψυχικά, βρίσκουν την κρυμμένη του ωραιότητα και τη βγάζουν στην επιφάνεια, την κάνουν ποίημα. Η συγγραφέας δεν κατατάσσεται εύκολα σε μια συγκεκριμένη κατηγορία λογοτεχνικού είδους, καθώς τα γραπτά της είναι ποίηση σε απόλυτα αρμονική συνύπαρξη με τον πεζό λόγο, και πεζός λόγος που επιχειρεί και καταφέρνει να «σπάσει» εντέχνως την ποιητική ροή του λόγου της, προκειμένου να αφηγηθεί, με δικό του παραμυθένιο τρόπο, μια ακόμα σκηνή της καθημερινότητας που εμπνέει τη συγγραφέα.
Έτσι, ξεφυλλίζοντας το βιβλίο της, διαβάζουμε:
«Γλύπτης Χρόνος –
Τα αγάλματα τις νύχτες
σηκώνουν λίγη από την άσπρη σκόνη
και λικνίζονται
Σαν κύκνος που έχασε για λίγο
τα φτερά του
Και τα βρήκε πάλι μέσα στο φως».
Λίγες σελίδες μετά θα γράψει για την «Μαρία των πάγκων». Απόσπασμα:
Στον πάγκο της ζωής, ακουμπώ το μαχαιράκι μου το γαλάζιο. Είναι έθιμο πανάρχαιο τούτο το στιφάδο στη χάρη της Παναγιάς ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου. «Οι γυναίκες δεν κλαίνε», θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει από παιδί. «Καθαρίζουν κρεμμύδια με τις ώρες, αλλά τα μάτια τους δεν κλαίνε». Πρόκληση για τα μάτια μου που εύκολα δακρύζουν. Πρόκληση και για την καρδιά μου: να καθαρίσω στον ίδιο τσιμεντένιο πάγκο που κάθομαι από παιδί.
Οι τίτλοι στον πεζό της λόγο θυμίζουν τίτλους από παραμύθια που σε έλκουν να ξεκινήσεις να τα διαβάσεις αμέσως, γιατί και μόνο ο τίτλος έκανε αυθόρμητα την ψυχή σου να χαμογελάσει:
«Πώς παντρεύονται τα σκαλοπάτια με μια μπουγάδα απλωμένα ρούχα;» «Παιχνίδια της ζωής». «Ήλιος της άνοιξης». «Σαν τον Οδυσσέα». «Η Μαρία των πάγκων…»
Στην ποίησή της αφήνει να εκφραστεί η αθωότητα και το ακατέργαστο συναισθηματικό απόθεμα του παιδιού, στο οποίο διακρίνεται βαθιά η ωριμότητα της σκέψης της:
«Μαρία»
Το σώμα που τη δέχτηκε,
βαρύ και υποχωρεί.
Σκίζεται και φιλεί το έδαφος.
Και τότε την είδα…
Λουσμένη στο φως
Χαμογελούσε
στο πλάι.
Ανθρωπίνως και μόνο
ήταν μόνη της.
Στις σελίδες του βιβλίου της υπάρχουν ζωγραφιές με χρώμα της Γιώτας Βόνη, η οποία έχει κάνει σπουδές στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης και εξειδικεύεται στο παιδικό βιβλίο και τη φιλαναγνωσία. Η έκδοση είναι εξαιρετικά καλαίσθητη, είναι ένα βιβλίο που ανήκει στο ποιοτικό, λεγόμενο, ράφι της βιβλιοθήκης μας.
«… και φως»
Χρωστώ τον έρωτα από παιδί.
Χρωστώ στο παιδί μέσα μου.
Μα, κοίτα! Φύλαξα και βέλη
και τόξο αργυρό.
Να ΄χει η ζωή να μου στέλνει.
Σάρκα και φως.
Η Γιώτα Αθανασίου γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι απόφοιτη του Ιστορικού Τμήματος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, με μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στη Νεοελληνική Φιλολογία. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια θεατρικής αγωγής και υποκριτικής, και εργάζεται ως εμψυχώτρια εκπαιδευτικών προγραμμάτων για παιδιά. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές, «Η καρδιοκλέφτρα» (2010, Ευβοϊκές Εκδόσεις Κίνητρο-Καλέμη) και «Μια σκάλα για το θαλασσί» (2015, Εκδόσεις Ζάθεον Πυρ).
Καλοτάξιδη η γραφή σου, Γιώτα!
Μέσα από την καρδιά μου, Βικτώριά μου, σ’ευχαριστώ! Ο Χρόνος είναι Γλύπτης για όλες τις ψυχές, αλλά το μοίρασμα της σμίλης (σμιλεύει μέσα μας αδιάκοπα η ποίηση), με όλη την ηδονή και τον πόνο, είναι το ακριβό δώρο ανάμεσα στους ανθρώπους. Να είσαι αληθινά καλά!