Γράφει η Βιργινία Αυγερινού

Τον περασμένο Δεκέμβρη κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια το πρώτο μυθιστόρημα του Δημήτρη Φραγκούλη, με τίτλο Ένα κομμάτι χαρτί. Ο Δημήτρης Φραγκούλης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του επιμορφωτικού ιδρύματος ΚΕΜΕΑ και το 1988 ίδρυσε τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια, τις οποίες εξακολουθεί να διευθύνει. Κατά καιρούς αρθρογραφεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.

Πρόκειται για ένα κοινωνικό έργο στο οποίο εξελίσσεται μια συγκινητική ιστορία από την εποχή του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου και του εμφυλίου. Ήρωές του ένα μικρό αγόρι, ένα ζευγάρι που ερωτεύτηκε και χάθηκε. Το παρελθόν όμως και τα γεγονότα που το σημάδεψαν αναδύονται στο σήμερα, σχεδόν 37 χρόνια μετά, καθώς, με έναν ξεχωριστό και ευφάνταστο τρόπο, ο συγγραφέας ενώνει τους δύο αφηγηματικούς χρόνους.
Ένας εκδότης λαμβάνει ένα χειρόγραφο. Ανώνυμο και χωρίς στοιχεία επικοινωνίας με τον συγγραφέα του. Το χειρόγραφο ωστόσο δεν είναι ολοκληρωμένο. Ο εκδότης ενημερώνεται πως θα λάβει τη συνέχεια του έργου, κεφάλαιο -κεφάλαιο και αυτό θα συμβεί μόνο αν ο ίδιος συμφωνήσει με αυτόν τον όρο.

[…Εάν λοιπόν, παρ όλα αυτά, σας ενδιαφέρει η συνέχεια και εάν θεωρείτε ότι η συγγραφική μου προσπάθεια εντάσσεται στις προδιαγραφές του εκδοτικού σας οίκου, μπορώ να συνεχίσω. Θα ήθελα, τέλος, να σας πω ότι η συγγραφή είναι σε εξέλιξη και ως εκ τούτου δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ακριβώς την ημέρα παράδοσης των επόμενων κειμένων…]
Η συνοδευτική αυτή επιστολή καθηλώνει τον εκδότη μα και εμάς τους αναγνώστες. Όμως ο εκδότης θα νιώσει κάτι διαφορετικό, θα νιώσει πως αυτή η ιστορία τον αγγίζει, τον αφορά και θα ξυπνήσουν μνήμες παράξενες και καταχωνιασμένες.
Ποια θα είναι η συνέχεια του βιβλίου που τώρα γράφεται; Ποια η αντίδραση του εκδότη; Τι θα αποκαλυφθεί βήμα βήμα με την ολοκλήρωσή του; Ποια η ιστορία του επίδοξου συγγραφέα και τι τον συνδέει με τον εκδότη;

Δύο ιστορίες στο χτες και στο σήμερα που συνδέονται άρρηκτα και ενώνονται ευρηματικά. Μνήμες από την ιστορία ενός λαού που έζησε την κατοχή και τον εμφύλιο. Και ένα κομμάτι χαρτί γεμάτο λέξεις αγάπης και έρωτα. Ένα γράμμα, μια διαθήκη…
Ένα καλοδουλεμένο έργο με στρωτή γραφή που δημιουργεί εικόνες στον αναγνώστη, καθώς ο συγγραφέας κατορθώνει να αποτυπώσει σε βάθος κάθε λεπτομέρεια δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα συγκλονιστική αλλά και να δημιουργήσει ρεαλιστικούς ήρωες που δημιουργούν ένα αφηγηματικό μικρόκοσμο μεγάλου ενδιαφέροντος.

[…«Δεν είναι έτσι, δεν μπορεί να’ ναι έτσι. Κανείς σας δεν μιλάει, ποτέ κανείς σας δεν μίλησε. Δεν λέτε την αλήθεια. Όλοι σας παίζετε ένα κρυφτό. Βλέπετε όλα όσα γίνονται και σιωπάτε. Αυτή δεν είναι η πραγματική ζωή, δεν μπορεί να είναι, δεν πρέπει να είναι». Ο γιατρός πετάχτηκε από την καρέκλα του ξαναμμένος. Με κοίταξε με οργή και μίλησε γρήγορα, χωρίς να κομπιάσει, λες κι είχε μαντέψει τι θα έλεγα και είχε έτοιμη την απάντηση. «Είσαι πολύ μικρός για να υψώνεις τη φωνή κι ακόμη πιο μικρός να κρίνεις πράγματα που δεν γνώρισες. Κάνε τον δικό σου κύκλο στη ζωή και έλα ξανά να πεις τα ίδια λόγια».[…] Μα ξαφνικά σταμάτησε, η ορμή του άρχισε να μειώνεται και φάνηκε να καταρρέει. Χαμήλωσε το βλέμμα και έδωσε συνέχεια με πιο σιγανή φωνή, την ώρα που λύγιζε τα πόδια για να ξανακάτσει: «Αυτά τα λίγα χρόνια που πατάς στη γη, δεν πήρες τόση γνώση για να κρίνεις», είπε αργά, «όμως αυτά τα λίγα χρόνια είναι που σου δίνουν το δικαίωμα να φωνάξεις δυνατά. Και πρέπει να το κάνεις. Πώς μπορώ εγώ ο άθλιος να σε εμποδίσω; Αυτό είναι υγεία, αλίμονο αν πίστευες ότι έτσι πρέπει να είναι η ζωή, όπως στ’ αλήθεια είναι». […] «Ο θείος δεν κάηκε, τον έκαψαν. Πρέπει λοιπόν αυτό να το αποδεχτώ; Έχω άδικο που καταγγέλλω ένα έγκλημα επειδή είμαι καινούργιος σε τούτον εδώ τον κόσμο; Για όλους εσάς, που είσαστε παλιοί, τίποτα δεν συνέβη; Σκοτώσαν έναν άνθρωπο και τίποτα δεν έγινε; Έτσι είναι η ζωή, λέτε. Δεν μας αρέσει, αλλά αυτή είναι. Και ποιοι τη φτιάξανε μια τέτοια ζωή που σε κανέναν δεν αρέσει;»…]

Ένα έργο που θα συγκινήσει και θα προβληματίσει τον αναγνώστη από τον Δημήτρη Φραγκούλη και τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.