Η Γερακίνα Μπουρίκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ν. Αρτάκη Ευβοίας. Η ζωή την οδήγησε επί τέσσερα χρόνια να εγκατασταθεί στη Βόρεια Ελλάδα και τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στην Αθήνα. Τα λογιστικά και οι πωλήσεις ήταν το βασικό της επάγγελμα, μέχρι τη γέννηση των παιδιών της. Η τύχη που της χάρισε τη δυνατότητα να ασχοληθεί αποκλειστικά με το “επάγγελμα μητέρα” της έδωσε την ευκαιρία να ανακαλύψει τα υπέροχα μονοπάτια της συγγραφής. Έπειτα από την έκδοση των δύο πρώτων βιβλίων της, παράλληλα με τη συγγραφή, αρθρογραφούσε στην εφημερίδα Κυριακάτικη και είναι συντάκτρια του online πολιτιστικού περιοδικού BooksandStyle. Το 4ο βιβλίο της με τίτλο Ο δρόμος της πεταλούδας κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβρη από τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ και ήταν η αφορμή για αυτήν την συνέντευξη που πρόθυμα μας παραχώρησε, και την ευχαριστούμε πολύ.

1.Mόλις κυκλοφόρησε το 4οβιβλίο σας «Ο δρόμος της πεταλούδας» το 1ο από τις Εκδόσεις Κάκτος. Ποια η γενικότερη σχέση σας με τη λογοτεχνία και τι σημαίνει για εσάς η καλή λογοτεχνία;

Την σχέση μου με τα βιβλία θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω σχέση ζωής. Από μικρό παιδί πάντα με θυμάμαι με ένα βιβλίο στο χέρι. Η λογοτεχνία για εμένα είναι το άνοιγμα ενός μυστικού παραθύρου που με οδηγεί σε έναν άλλο κόσμο πέρα από τον δικό μου. Όσον αφορά το τι σημαίνει καλή λογοτεχνία δεν μπορώ να την μετρήσω με μέτρα ή να διατυπώσω έναν ορισμό για αυτή. Δεν είμαι ποτέ προετοιμασμένη να διαβάσω «καλή λογοτεχνία», όσοι άλλοι κριτές και αν το έχουν κρίνει αυτό. Το συναίσθημα που θα μου γεννήσει αυθόρμητα ένα βιβλίο και το ποιες χορδές της ψυχής και του μυαλού μου θα αγγίξει, θα το κάνει καλή λογοτεχνία ή κακή.

2.Μιλήστε μας λίγο για την πορεία αυτού του βιβλίου. Πώς εμπνευστήκατε την ιστορία του και τι μεσολάβησε έως την έκδοσή του από τις Εκδόσεις Κάκτος.

Η αφορμή για να ξεκινήσει αυτό το βιβλίο ήταν η πραγματική ιστορία της γιαγιάς μιας αγαπημένης φίλης. «Της γιαγιάς που δεν χαμογελούσε ποτέ», όπως μου είχε πει χαρακτηριστικά η φίλη μου, γιατί σε πολύ μικρή ηλικία είχε βιαστεί και όχι μόνο δεν είχε βρει δικαίωση μέσα από την τιμωρία του δράστη, παρά είχε εισπράξει επιπλέον βία από την ίδια της την οικογένεια που την εξανάγκασε να παντρευτεί αυτόν τον άντρα και να περάσει την υπόλοιπη ζωή της μαζί του. Με είχε βασανίσει για καιρό η σκέψη αυτής της γυναίκας γι’ αυτό αποφάσισα να πλάσω μια άλλη εκδοχή αυτής της πικρής ιστορίας. Ήθελα να δώσω σε αυτόν τον άνθρωπο την ευκαιρία να απελευθερωθεί και να πάρει στα χέρια της τη μοίρα της. Με όσες δυσκολίες. Ήθελα να τολμήσει για να αλλάξει την ζωή της.

3.«Ένας βιασμός, τρεις θάνατοι, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, μια μόνιμη φυγή και μια θετή κόρη που παίρνει τη θέση ενός πραγματικού γιου, συνθέτουν το παζλ της ταραγμένης ζωής ενός κοριτσιού που, ακολουθώντας το πέταγμα μιας πεταλούδας, βαδίζει θαρραλέα μέσα στα σκοτάδια της ψυχής της, ψάχνοντας να βρει τον δικό της δρόμο προς το φως».
Γράφετε κοινωνικό μυθιστόρημα. Υπάρχει κάποιο είδος λογοτεχνίας που δε θα σκεφτόσασταν ποτέ να ασχοληθείτε και γιατί;

Η λέξη «ποτέ», είναι η πιο απόλυτη λέξη και ταυτόχρονα η πιο εύκολα αναστρέψιμη όπως με έχει διδάξει η ζωή μου μέχρι τώρα. Οπότε δεν μπορώ να πω «ποτέ», για οτιδήποτε.

4.Η Μαρουσώ, η κεντρική ηρωίδα του έργου δεν υπακούει σε κανόνες που άλλοι επέβαλλαν στην ζωή της και επιλέγει την φυγή προκειμένου να πάρει τη ζωή της στα χέρια της. Τι αντιπροσωπεύει για εσάς η ηρωίδα αυτή;

Η Μαρουσώ είναι η ελπίδα. Είναι το ιδανικό παράδειγμα ότι όταν κάποιος παλεύει, μόνο κερδισμένος βγαίνει. Η δικαίωση ακόμη και να αργήσει, θα φανεί. Δεν θέλω να σταθούμε στον πόνο της όπως κάνουμε συνήθως με τα θύματα. Θέλω να σταθούμε μόνο στην δύναμή της.

5.Πείτε μας για τον τρόπο που γράφετε γενικά. Γράφετε γραμμικά ή μπορείτε να παραλείψετε τη σειρά και να γράψετε μελλοντικές σκηνές; Τι έρχεται πρώτο όταν ένα έργο αρχίζει να σχηματίζεται. Η πλοκή ή οι χαρακτήρες;

Η αρχή είναι η έμπνευση του ήρωα για εμένα. Ποτέ όμως δεν γράφω με σειρά. Αφήνω την φαντασία μου ελεύθερη κάθε φορά να εκφραστεί όπως θέλει. Σκηνές θα γραφούν αναλόγως με την διάθεσή μου και μετά θα ενωθούν για να ολοκληρωθεί το κείμενο. Γι’ αυτό πάντα απολαμβάνω το γράψιμο τη στιγμή που γίνεται. Δεν ξέρω τι θα γίνει την επόμενη στιγμή. Δεν ξέρω τι θα ενώσει τελικά δυο σκηνές που είναι γραμμένες σε διαφορετικό χρόνο.

6.Πόσο σημαντικό είναι για εσάς το εξώφυλλο, η περίληψη του οπισθόφυλλου και ο αντιπροσωπευτικός τίτλος για ένα βιβλίο και ποια είναι τα συναισθήματα κάθε φορά που βλέπετε το έργο σας τυπωμένο να κοσμεί τις προθήκες των βιβλιοπωλείων;

Μέχρι τώρα, ο τίτλος και η περίληψη του οπισθόφυλλου των βιβλίων μου είναι δικά μου οπότε είναι αναπόσπαστα κομμάτια των ιστοριών μου. Το εξώφυλλο είναι εξίσου σημαντικό γιατί αποτελεί την εξωτερική μορφή του βιβλίου. Με αυτό θα συστηθεί ουσιαστικά στους αναγνώστες. Τα συναισθήματα τη στιγμή που πιάνω το βιβλίο στα χέρια μου πρώτη φορά, είναι τόσο μεγάλα, που κάθε φορά, είναι σαν να τα νιώθω για πρώτη φορά. Είναι συγκινητικό και τρομακτικό μαζί να ξέρεις ότι κάτι αποκλειστικά δικό σου που ξεκίνησε από την φαντασία σου και σε συντρόφευσε για καιρό μέσα στη μοναχικότητά σου, έχει πάρει σχήμα και μορφή και πλέον το μοιράζεσαι και με άλλους ανθρώπους.

7.Είναι η συγγραφή ένας μοναχικός δρόμος, ένας τρόπος για να δημιουργήσουμε μέσα μας νέες ιδέες και να έρθουμε σε επαφή με τη γνώση μιας ολόκληρης εποχής για να κατανοήσουμε καλύτερα, εν τέλει, και τον εαυτό μας;

Η συγγραφή για εμένα είναι το καλύτερο ψυχογράφημα του εαυτού μου. Η απόλυτη ελευθερία του μυαλού την στιγμή που γράφω, ξεπερνά κάθε τι που επιμελώς μπορεί να κρύβω μέσα μου. Δεν έχουν άδικο αυτοί που λένε ότι όταν μιλάει κάποιος πολύ, θα παρασυρθεί και θα αποκαλύψει ακόμη και πράγματα που δεν θέλει. Όταν κάποιος γράφει πολύ λοιπόν, ξεγυμνώνει θέλοντας και μη στο χαρτί, και την ψυχή του.

8.Στις μέρες μας ανθούν τα social media και επιτρέπουν στον συγγραφέα να επικοινωνήσει με τους αναγνώστες. Ο γνωστός συγγραφέας Τζόναθαν Φράνζεν όμως έχει πει ότι η διάσπαση προσοχής που προκαλούν τα social media και ο εθισμός είναι εξαιρετικά εχθρικοί για έναν συγγραφέα. Η δική σας άποψη;

Η δική μου άποψη είναι πως ό,τι επιτρέπουμε εμείς να μας συμβεί, μας συμβαίνει. Το πώς θα διαχειριστούμε τα social media, είναι καθαρά δική μας επιλογή.

9.Κλείνοντας, αφού σας ευχαριστήσουμε θέλατε να προσθέσετε κάτι για το βιβλίο σας και να μας μιλήσετε για τα μελλοντικά συγγραφικά σας βήματα;

Το μόνο που θέλω να προσθέσω για αυτό το μυθιστόρημα, είναι μια ευχή. Οι αναγνώστες να αγαπήσουν την ηρωίδα μου γιατί ήταν ένα παιδί που μεγάλωσε χωρίς αγάπη. Το επόμενο βήμα μου πλέον είναι η ολοκλήρωση της συγγραφής του πέμπτου μυθιστορήματός μου. Δεν ξέρω τα παρακάτω. Ένα βήμα τη φορά!
Σας ευχαριστώ πολύ!

«”Τρέξε. Πέτα μακριά…” μου ούρλιαζε πλέον το μυαλό μου, κι εγώ το μόνο που έκανα ήταν να τρέχω ξέπνοη όλο και πιο γρήγορα χωρίς σταματημό. Δεν ήξερα πού πήγαινα, σχέδιο δεν υπήρχε στη σκέψη μου, όμως δεν με ένοιαζε όπου κι αν έφτανα. Ακόμη κι αν πέθαινα τελικά».
Μάρτιος του ’81. Στον σιδηροδρομικό σταθμό του Ρέντη, ένα εγκαταλειμμένο βαγόνι γίνεται το λίκνο της αναγέννησης της δεκαεξάχρονης Μαρουσώς που, κατατρεγμένη από το αιματοβαμμένο παρελθόν της, βρίσκει καταφύγιο στη σκοτεινή αγκαλιά του. Μια μικρή πάνινη κούκλα, η ΜαΜα, θα γίνει ο μοναδικός μάρτυρας της μεταμόρφωσης της ανήλικης κοπέλας, κυριολεκτικά, σε μια άλλη.
Ένας βιασμός, τρεις θάνατοι, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, μια μόνιμη φυγή και μια θετή κόρη που παίρνει τη θέση ενός πραγματικού γιου, συνθέτουν το παζλ της ταραγμένης ζωής ενός κοριτσιού που, ακολουθώντας το πέταγμα μιας πεταλούδας, βαδίζει θαρραλέα μέσα στα σκοτάδια της ψυχής της, ψάχνοντας να βρει τον δικό της δρόμο προς το φως.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave