Η Ρένα Ρώσση Ζαΐρη στο agrinio-life – συνέντευξη στην Ιουλία Ιωάννου

«Τι περίεργοι που είναι οι άνθρωποι αλήθεια, τι παράξενα που φέρονται. Φοβούνται να κάνουν το μεγάλο βήμα, τρέμουν σύγκορμοι, νιώθουν ανασφάλεια. Προτιμούν να βασανίζονται χρόνια, τους γεμίζει ασφάλεια το γνωστό, ακόμα κι αν είναι η ίδια η κόλαση, τρέμουν το άγνωστο»

«Είναι ωραίο τελικά να συμβιβάζεσαι με όσα σε στοιχειώνουν. Είναι ωραίο τελικά να σταματάς να μισείς, να σταματάς να πονάς. Γιατί αλλιώς δεν κάνεις κακό σε κανέναν άλλο παρά μόνο στον εαυτό σου»

Η αγαπημένη συγγραφέας Ρένα Ρώσση Ζαΐρη, η Ρένα της καρδιάς μας όπως την αποκαλούν όλοι, δεν κέρδισε τυχαία αυτό τον τίτλο. Σε κάθε βιβλίο της ξεχειλίζει αυτή η αγάπη μέσα από τις λέξεις της, μέσα από τις ιστορίες της.
Ακόμη και σε κάθε σχόλιο που θα κάνει σε κάποιον αναγνώστη της, σε όποιον απευθύνεται.
Επόμενο ήταν λοιπόν αυτή η αγάπη του κόσμου να την οδηγήσει στην τεράστια επιτυχία που γνώρισε επάξια με το βιβλίο της ΔΙΔΥΜΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ, το οποίο έγινε τηλεοπτική σειρά και θα αρχίσει να προβάλλεται από την τηλεόραση του ΑΝΤ1!

Σήμερα όμως θα μιλήσουμε και για το βιβλίο της ΒΑΘΥ ΓΑΛΑΖΙΟ που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός, και το οποίο είναι επανέκδοση. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που μπαίνει βαθιά μέσα μας, για να μας ταρακουνήσει για όσα θεωρούμε επιτυχία στη ζωή, για όλους εκείνους που κυνηγούν την ευτυχία και που καμία απολύτως σχέση δεν έχει τελικά με όση επιτυχία και να γνωρίσεις στη ζωή, όσο και να ανέβεις κοινωνικά, όσα χρήματα και να καταφέρεις να αποκτήσεις… η ευτυχία κρύβεται σε τόσο απλά, τόσο καθημερινά πράγματα, που θα πρέπει να φτάσεις στον πάτο ορισμένες φορές για να αντιληφθείς την πραγματική τους αξία!

Όλα στην πορεία της ζωής μας έχουν ως βάση τα παιδικά μας βιώματα. Και εσείς επιλέγετε μέσα από τις ιστορίες σας να σκιαγραφήσετε την παιδική ηλικία των πρωταγωνιστών σας, να βουτήξετε στα πιο μύχια μυστικά τους, ώστε να εξηγηθούν συμπεριφορές, να κατανοήσει ο αναγνώστης τη σπουδαιότητα του να τα βρει με το μέσα του, με όσα κουβαλάει. Το κάνουμε όμως κάτι τέτοιο πιστεύετε;

• Η γραφή είναι η ανάσα μου. Χρειάζομαι μια πρόταση, μια ιδέα, κάτι να με βοηθήσει να ξεκινήσω το ταξίδι. Παρέα με τους ήρωες βιώνω καταστάσεις, γίνομαι κομμάτι τους. Προσπαθώ να ζωντανέψω συναισθήματα, να καταθέσω την ψυχή μου. Κι έχω πάντοτε έναν στόχο. Που αποτελεί την πηγή της έμπνευσής μου.

  Κάθε μυθιστόρημά μου επικεντρώνεται στην Ελλάδα του σήμερα. Με έμμεσο ή άμεσο τρόπο. Οι παιδαγωγικές μου σπουδές, όλες οι σπουδές μου πάνω στο παιδί, με βοηθούν αφάνταστα όταν γράφω για ενήλικες. Γιατί γίνομαι ένα με τους χαρακτήρες, χώνομαι στην προσωπικότητά τους, στα πολύτιμα παιδικά τους χρόνια που αποτελούν τη βάση της προσωπικότητάς μας.

  Μου αρέσει να γράφω σε πρώτο πρόσωπο τα μυθιστορήματά μου για να μεταμορφώνομαι στον ίδιο τον ήρωα, για να «ζω» για λίγο τη ζωή του. Και τρελαίνομαι να «σκαλίζω» τη ζωή των ηρώων μου από τη στιγμή που γεννήθηκαν. Έτσι τους δικαιολογώ, έτσι τους καταλαβαίνω, αισθάνομαι ό,τι αισθάνονται και το μεταφέρω στο χαρτί. Η παιδαγωγική εμπειρία, μου έχει αποδείξει πως κάθε άνθρωπος που γεννιέται είναι ένας μικρός άγγελος. Μπορεί, καθώς μεγαλώνει το άσπρο φως που τον περιβάλλει, να γίνει γκρίζο ή ακόμα και μαύρο. Δεν φταίει όμως εκείνος, αλλά ο τρόπος με τον οποίο έχει μεγαλώσει. Εισέπραξε άραγε αγάπη, άπειρη αγάπη στα παιδικά του χρόνια; Του χάρισαν την ασφάλεια που είχε τόσο ανάγκη;

  Οι ίδιες οι απόψεις για τον εαυτό μας, αλλά κυρίως οι ασυνείδητες πεποιθήσεις μας δημιουργούνται με βάση τα παιδικά μας βιώματα, τα οποία καθορίζουν τη συμπεριφορά και τον τρόπο σκέψης μας.

  Και, ναι, πολλοί αναγνώστες μου κάνουν μια «συζήτηση» με τον εαυτό τους όταν τελειώνουν κάποιο βιβλίο μου. Ενθουσιάζομαι όταν μου γράφουν πως ταξίδεψαν στα συναισθήματά τους, έκλαψαν, γέλασαν, πόνεσαν, χάρηκαν. Πως έμαθαν κάτι για τον ίδιο τους τον εαυτό και για τις διαπροσωπικές τους σχέσεις.

  «Μέσα από τα βιβλία σου, μαθαίνω πώς να γίνω σπουδαία μητέρα», μου έγραψε πρόσφατα μια φίλη αναγνώστρια.

  Λαμβάνω πολλά τέτοια μηνύματα. Και χοροπηδάω τότε. Χοροπηδάω σαν μικρό παιδί από τη χαρά μου!

  Μου προσφέρουν αγάπη σε κάθε σχόλιό τους. Κι αυτή την αγάπη τους προσπαθώ σε κάθε βιβλίο μου να την ανταποδώσω, να την πλάσω σε λέξεις και προτάσεις, να μην τους απογοητεύσω ποτέ.

  Είναι δώρο Θεού να σε αγαπούν. Είναι δώρο ζωής.

  Ένα από τα μεγαλύτερα βραβεία όλης μου της ζωής είναι η συναισθηματική ανταπόκριση των αναγνωστών μου.

Η παιδική κακοποίηση που περιγράφετε στο ΒΑΘΥ ΓΑΛΑΖΙΟ είναι -δυστυχώς- ένα κοινωνικό φαινόμενο πολύ συχνό στις μέρες μας. Το πιο σκληρό όμως, το πιο εγκληματικό, είναι να γνωρίζει κάποιος και να σιωπά. Πώς είναι δυνατόν να γίνεται κάτι τέτοιο και μάλιστα μέσα στην ίδια την οικογένεια;

• Το ΒΑΘΥ ΓΑΛΑΖΙΟ είναι από τα βιβλία που λατρεύω! Το ξανάγραψα από την αρχή, πρόσθεσα πολλές λέξεις και ανατροπές, άλλαξα λίγο την υπόθεση. Ταξιδεύει παρέα και με την ηρωίδα μου, την Αλίκη, στο παρόν και στο παρελθόν. Φτάνει μέχρι τον βιασμό της αθωότητας…

  Είμαι παιδαγωγός, λατρεύω τα παιδιά, μου είναι αδύνατον να διανοηθώ πως ένας ενήλικας μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα παιδί για τη δική του σεξουαλική ευχαρίστηση.

  Κι όμως.

  Όταν βιάζεται η αθωότητα, όταν τραυματίζεται η ευάλωτη παιδική ψυχή, ένα παιδί πανικοβάλλεται, παραλύει. Νιώθει ντροπή, ενοχή, σιωπά φοβισμένο. Κι αν δεν το βοηθήσει κανένας κι αν η ίδια η μητέρα του παραμένει σιωπηλός μάρτυρας, τότε το τραύμα του παιδιού βαθαίνει, γίνεται μακροχρόνιο, επηρεάζει την ίδια την ψυχοσύνθεσή του, την ίδια τη ζωή του.

  Δεν μπορώ ούτε να το διανοηθώ. Κι όμως συμβαίνει καθημερινά. Κι όμως υπάρχουν γονείς, γονείς που δε θα πρέπει να έχουν αυτό τον τίτλο, γονείς που γνωρίζουν και σιωπούν. Κύρια έγνοια τους, κυρίως στις μικρές κοινωνίες, είναι να μη μαθευτεί τίποτα προς τα έξω. Πιστεύουν πως το στίγμα θα είναι βαρύ.

  Αναρωτιέμαι κι εγώ. Πώς είναι ποτέ δυνατόν να γίνεται κάτι τέτοιο;

  Κι όμως.

  Η μητέρα της ηρωίδας μου, σιωπούσε για το προσωπικό της συμφέρον. Αχ, δεν έχω λόγια για κάτι τέτοιες κακουργηματικές συμπεριφορές που καταστρέφουν όχι μόνο το κορμί, μα και την ψυχή του παιδιού. Είναι σαν να εγκληματούν και οι ίδιοι. Περισσότερο από τους δράστες. Είναι συνεργοί στη συναισθηματική κατακρεούργηση ενός αθώου πλάσματος.

Η πρωταγωνίστριά σας Αλίκη, επέλεξε να διώξει μακριά ό,τι αγαπούσε, ό,τι της έδινε δύναμη, ζωή, κουράγιο, πιστεύοντας ότι έτσι προστάτευε εκείνον που αγαπούσε, κρατώντας τον στην άγνοια, επιλέγοντας το ψέμα. Γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ να αναμετρηθούμε με την πραγματικότητα και επιλέγουμε να είμαστε δυστυχισμένοι;

• Η Αλίκη διάλεξε το ψέμα και την αυτοκαταστροφή για να μην πληγώσει τον Γιάννη, τον άνθρωπο που αγαπούσε.

  Πού τη βρήκε άραγε τόση δύναμη ψυχής;

  Μικρό κοριτσάκι ήταν. Δεκάξι χρονών.

  Ένα κοριτσάκι που μόλις είχε καταλάβει τι σημαίνει να σε αγαπούν. Και να σε σιχαίνονται.

  Αν δεν της είχε μιλήσει ο πατέρας του Γιάννη, δε θα χρειαζόταν να σκοτώσει τον έρωτά της. Όμως ο πατέρας του της μίλησε. Κι εκείνη είδε, άκουσε, ένιωσε πόσο πολύ τη σιχαινόταν. Κι αποφάσισε να καταστρέψει τη ζωή της, για το αγόρι που αγαπούσε.

  Ήταν η αγάπη η κινητήριος δύναμή της.

  Κι ήταν ένα μωρό που την έσωσε από την αυτοκτονία.

  Ήταν και πάλι η αγάπη η δύναμή της, η αγάπη για την κόρη της που τη βοήθησε να συγχωρήσει, να ξεχάσει, να αγκαλιάσει την αλήθεια…

  Πολύ συχνά επιλέγουμε να εξορκίσουμε τους φόβους μας μέσα από αμυντικούς μηχανισμούς. Τον μηχανισμό της άρνησης, τον μηχανισμό της απώθησης. Γιατί δεν αντέχουμε να βλέπουμε το όνειρο να μετατρέπεται σε εφιάλτη. Μα για λίγο μόνο μας βοηθούν αυτοί οι μηχανισμοί. Θέλοντας και μη ερχόμαστε ξανά αντιμέτωποι με την πραγματικότητα, αφού όμως έχουμε τραυματίσει ψυχικά τον εαυτό μας και τους γύρω μας.

  Αν υπάρχει όμως αγάπη, αγνή, άδολη αληθινή αγάπη, με την πάροδο του χρόνου τα τραύματά μας επουλώνονται.

Φιλία, χρήμα, συμφέρον! Πολύ σκληρά πλήρωσε ο πρωταγωνιστής σας το λάθος του να εμπιστευτεί τον «φίλο» του, μα και να αφήσει την καρδιά του να αγαπήσει πραγματικά έναν άνθρωπο που αποδείχτηκε σκάρτος. Ποια ανάγκη μας οδηγεί στο να «τυφλωθούμε» και να τα δώσουμε όλα σε μια σχέση, είτε αυτή είναι φιλική, είτε ερωτική;

• Έχουμε απόλυτη ανάγκη τους άλλους ανθρώπους. Είναι σημαντικοί για την ψυχική μας ισορροπία. Έχουμε ανάγκη από συνακροατές και συνοδοιπόρους, για να μοιραζόμαστε όλα όσα μας συμβαίνουν. Οι φίλοι μας είναι η οικογένεια την οποία επιλέγουμε.

  Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας. Ανάμεσα σε φίλους δημιουργείται ένας άρρηκτος δεσμός, ένας δεσμός αγάπης και αλληλεγγύης.

  Πολλές φορές όμως η ζωή, μας φέρνει αντιμέτωπους με γεγονότα που υπερβαίνουν τα όριά μας, τις ίδιες μας τις δυνάμεις. Κι είναι απρόοπτα αυτά τα γεγονότα, μας αναγκάζουν να αναθεωρήσουμε τις αξίες μας, διαλύουν τα όνειρά μας. Τότε που οι φίλοι, μας προδίδουν.

  Τα συναισθήματα που βιώνουμε είναι οδυνηρά. Αισθανόμαστε άσχημα επειδή επενδύσαμε τον χρόνο μας, τη ζωή μας, σε έναν άνθρωπο που εμπιστευτήκαμε και τελικά αποδείχτηκε κατώτερος των προσδοκιών μας.

  Ξαφνικά νιώθουμε ασήμαντοι, μικροί, αβοήθητοι. Ψάχνουμε τις αιτίες, κατηγορούμε τον εαυτό μας, προσπαθούμε να απαντήσουμε σε ερωτήματα αναπάντητα, να χειριστούμε σωστά τα αρνητικά συναισθήματα. Όταν ένας φίλος μπήγει το μαχαίρι της προδοσίας στην καρδιά μας, πολλές φορές η ζωή μας αρχίζει να τρέχει σαν ένα αυτοκίνητο χωρίς φρένα.

  Όπως η ζωή του ήρωά μου, μέσα στο ΒΑΘΥ ΓΑΛΑΖΙΟ.

  Πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπίσει κανείς μια απογοήτευση; Έκπληξη, θυμός, φόβος, πόνος, κατάρρευση κι άλλα κι άλλα πολλά συναισθήματα που μπλέκονται κουβάρι μέσα του και τον οδηγούν στην απελπισία. Μόνη ελπίδα η δύναμη, η αποφασιστικότητα, η πίστη στον εαυτό μας.

  Όσο για τον έρωτα…

  Θα απαντήσω με τα λόγια του πολυαγαπημένου Νίκου Καζαντζάκη, από την Ασκητική:

  Στις πιο κρίσιμες στιγμές, ο Έρωτας

  συναρπάζει και σμίγει με βία τους ανθρώπους,

  οχτρούς και φίλους, καλούς και κακούς,

  είναι μια πνοή ανώτερη τους,

  ανεξάρτητη από την επιθυμία κι από τα έργα τους.

  Είναι η πνοή του Θεού, η αναπνοή του, απάνω στη γης!

  Κατεβαίνει απάνω στους ανθρώπους, όπως του αρέσει.

  Σα χορός, σαν έρωτας, σαν πείνα, σα θρησκεία, σα σφαγή.

  Δεν μας ρωτάει.

Ο άνθρωπος που έχει μέσα του αποθέματα αγάπης και πολλές φορές δεν το γνωρίζει ούτε ο ίδιος, ακόμη και αν φτάσει να τα χάσει όλα, να πιάσει πάτο όπως λέμε, θα βρει τον τρόπο να ξαναρχίσει από το μηδέν. Δίδαγμα ζωής αυτό, το κάνουμε όμως πράξη;

• Πιστεύω πως ο μόνος δρόμος της ζωής μας είναι η αγάπη. Αν υπάρχουν μέσα μας αποθέματα αγάπης, τότε είμαστε σε θέση να έχουμε σωστές διαπροσωπικές σχέσεις, τότε βρίσκουμε χίλιους μύριους τρόπους να ξαναρχίσουμε τη ζωή μας από το μηδέν. Και, ναι, το κάνουμε πράξη. Γιατί ο κόσμος, με τα καλά και τα στραβά του, είναι ένα ελκυστικό μέρος που προσπαθούμε να κατακτήσουμε. Μεγαλώνοντας μέσα στην αγάπη έχουμε μάθει να εκδηλώνουμε τα συναισθήματά μας, να κατανοούμε, να μεταχειριζόμαστε θετικά συναισθήματα, να συγχωρούμε.

  Η αγάπη διδάσκεται. Με έργα, με πράξεις, με χειρονομίες…

  Χρειάζεται μονάχα να έχουμε κάποιον κοντά μας, για να μας τη συλλαβίσει από την αρχή, όπως ακριβώς το αλφάβητο, όπως γράφω στο καινούργιο μου μυθιστόρημα ΔΥΟ ΦΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΛΙΑ, που θα κυκλοφορήσει τον Μάιο, από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

  Αγάπη είναι να δεχόμαστε το παιδί μας έτσι ακριβώς όπως είναι, να προσπαθούμε καθημερινά να το αφήνουμε να είναι ο εαυτός του, να το πείσουμε πως είναι μοναδικό στον κόσμο, πως τώρα ξεκινάει το μαγικό, μακρύ ταξίδι της ζωής για να αποκαλύπτει μέρα με τη μέρα, κομμάτι κομμάτι, τον υπέροχο εαυτό του. Έτσι μονάχα το βοηθούμε να αγαπήσει. Έτσι μονάχα μπορούμε να ακουμπήσουμε κάποια στιγμή σε αυτά τα αποθέματα αγάπης. Αποθέματα που θα μας βοηθήσουν να αρχίσουμε από την αρχή. Και να ελπίζουμε. Όταν όλα γύρω μας φαντάζουν τόσο σκοτεινά.

Γιατί επιλέγετε ένα ευτυχισμένο ΤΕΛΟΣ στα βιβλία σας, τη δικαίωση; Στη ζωή δεν γίνεται συνήθως κάτι τέτοιο, οι ανθρώπινες σχέσεις δεν καταλήγουν σε happy end! Είναι στάση ζωής αυτό;

• Είναι στάση ζωής να προσπαθώ να βλέπω πάντα το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Είναι στάση ζωής να προσπαθώ να μη σκοτώσω ποτέ το παιδί που κρύβω μέσα μου, να μη σταματήσω ποτέ να παίρνω δύναμη και κουράγιο από τα παιδιά.

  Τα παιδιά που αντικρίζω τόσο συχνά σε σχολεία και βιβλιοπωλεία και δε σταματούν να μου χαμογελούν. Ρουφάω την ενέργειά τους, μιμούμαι την αισιοδοξία τους, την αθωότητα με την οποία αντικρίζουν τον κόσμο και τη μεταφέρω στα βιβλία των ενηλίκων. Πώς αλλιώς μπορείς να γράψεις για την αναζήτηση της ευτυχίας, που βρίσκεται κρυμμένη στη χούφτα μας, αν δεν γεμίσεις αισιοδοξία; Και πώς μπορείς να το καταφέρεις αυτό, αν δεν έρχεσαι σε επαφή με τα παιδιά;

  Το πολύτιμο μυστικό είναι να ξέρεις πως ακόμα και οι ενήλικες είναι «μεγάλα παιδιά», πως πρέπει κάποιος να τους θυμίσει την χαμένη, αλλά τόσο πολύτιμη αθωότητά τους, το ξεχασμένο τους χαμόγελο, αυτό που κάνει να φαίνονται όλα ωραία…

  Ναι, ξέρω πως η ζωή δεν είναι παράδεισος, αλλά μπορούμε να διαλέξουμε εμείς τα χρώματά μας και να ζωγραφίσουμε τον δικό μας παράδεισο, όπως τονίζει κι ο αγαπημένος μου συγγραφέας, ο μοναδικός Νίκος Καζαντζάκης.

  Υπάρχουν όμως όλες οι σκοτεινές μορφές της ζωής μέσα στα μυθιστορήματά μου. Δεν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου. Προσπαθώ να θίξω πονεμένα, καίρια θέματα. Μέσα στα βιβλία μου υπάρχουν ηρωίδες με ελαφρά μορφή αυτισμού, ηρωίδες που φτάνουν μέχρι και στο έγκλημα, που καταζητούνται από την αστυνομία, που ανήκουν σε οργανώσεις, που έχουν κακοποιηθεί σωματικά και συναισθηματικά. Είναι γυναίκες που χρειάζεται να παλέψουν για να διεκδικήσουν το κομμάτι ουρανού που τους αναλογεί.

  Ζουν και αναπνέουν σε κάθε μου βιβλίο από το κορίτσι της διπλανής πόρτας, μέχρι τον πιο σκοτεινό χαρακτήρα. Απλά δικαιολογώ τον κάθε μου ήρωα ή ηρωίδα κι ο τρόπος που τους αντιμετωπίζω είναι ίσως πιο «τρυφερός». Απλά επιλέγω ένα «καλό» τέλος, γιατί πιστεύω πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Και θέλω να κλείσει κάθε βιβλίο μου με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Τα ΔΙΔΥΜΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ αγκαλιάστηκαν από τον κόσμο και γίνονται τηλεοπτική σειρά! Βλέποντας πια τους ήρωες που δημιουργήσατε με πρόσωπο, με συναισθήματα, με ζωή που τους δώσατε εσείς μέσα από την πένα σας, νιώθετε ότι είναι έτσι ακριβώς όπως τους φανταστήκατε, όπως τους πλάθατε την ώρα της δημιουργίας;

• Τις στιγμές που καταθέτω στο χαρτί τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, δεν περιμένω να αναδειχτεί στα ευπώλητα το μυθιστόρημά μου ή να πάρει τον δρόμο για τη μικρή οθόνη. Όμως με τα ΔΙΔΥΜΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ, ζω ένα όνειρο. Είχε προηγηθεί η λαχτάρα και η αγάπη του κοινού, που ανέβασε το βιβλίο στις πρώτες θέσεις των best seller και το τίμησε με το βραβείο «Ο πιο Ερωτικός Χαρακτήρας», στα «Βραβεία Βιβλίου Public 2015».

  Είναι ένα μυθιστόρημα που μιλάει για την ανάσα του Θεού πάνω στη γη, τον έρωτα, και συνεχίζει να ταξιδεύει στο μονοπάτι της αγάπης των αναγνωστών του.

  «Τα ΔΙΔΥΜΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ ΜΑΣ!» μου λένε και μου γράφουν όλοι.

  Γιατί ανήκει πια σε όλους.

  Είναι τιμή για μένα που το διάλεξαν για να γίνει καθημερινή τηλεοπτική σειρά. Χοροπηδούσα από χαρά όταν το έμαθα. Κι ένιωσα ασφάλεια γιατί έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στη σεναριογράφο Βάνα Δημητρίου που ανέλαβε την τηλεοπτική του διασκευή. Ήμουν σίγουρη πως θα σεβαστεί το βιβλίο μου, πως θα το ζωντανέψει ακόμα περισσότερο.

  Δε διαψεύστηκα.

  Το σεβάστηκε το «μωρό» μου, ζωντάνεψε και ζωντανεύει ακόμα περισσότερο τους χαρακτήρες. Με μαεστρία και τρυφερότητα, με τόση αγάπη για το μυθιστόρημα.

  Σε κάποιο άλλο βιβλίο μου με τίτλο, «Μην πιστεύεις στην αλήθεια», η ηρωίδα είναι συγγραφέας και κάνει πραγματικότητα το όνειρό της. Το βιβλίο της μεταφέρεται στη μικρή οθόνη! Καμιά φορά τα παραμύθια βγαίνουν αληθινά, λες και κάποια νεράιδα κουνάει για χάρη μας το μαγικό της ραβδάκι!

  Πρόσφατα ταξίδεψα ως τη Λευκωσία, γνώρισα τους συντελεστές της καινούργιας σειράς, ένιωσα το πάθος τους, είδα πόσο σκληρά δουλεύουν μέρα νύχτα. Ένιωσα σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, παρακολουθώντας τα γυρίσματα. Με καλοδέχτηκαν, με αγκάλιασαν, όλοι. Με ένιωσαν δική τους, με έκαναν να δακρύσω με τα λόγια τους για το βιβλίο, με τον ενθουσιασμό τους. Μακάρι να είχα μαζί μου στο ταξίδι μου και την αληθινή Αλίκη, την ηρωίδα του βιβλίου, να έβλεπε να αναπλάθεται η δική της ζωή.

  Πιστεύω πως θα βούρκωνε.

  Αγκάλιασα τον μοναδικό Γρηγόρη Βαλτινό, τον Παύλο Ταξόπουλο. Ο ρόλος του γίνεται ακόμα πιο ουσιαστικός, επεκτείνεται. Και είναι γεμάτος ανατροπές που θα σας συναρπάσουν. Ανατροπές που ακολουθούν όμως το πνεύμα του βιβλίου. Κι είναι μοναδικός κι είναι γοητευτικός ο Γρηγόρης Βαλτινός, σε έναν ρόλο αντιφατικό, έναν ήρωα που κάνει πραγματικότητα, με το αστείρευτο ταλέντο του. Κι είναι στ’ αλήθεια ο Παύλος της φαντασίας μου.

  Αγκάλιασα σφιχτά και την υπέροχη Χριστίνα Παυλίδου, που ερμηνεύει την Αλίκη Κομνηνού. Έναν ρόλο τόσο δύσκολο και τόσο συναρπαστικό συνάμα. Με ένα της βλέμμα, με μια της ανάσα, μεταμορφώνεται, γίνεται άξια ηρωίδα του βιβλίου μου. Θέλω να ευχαριστήσω τους παραγωγούς, τους ηθοποιούς, τους σκηνοθέτες, όλους τους συντελεστές της σειράς, για τον ενθουσιασμό και το ταλέντο τους που το ξεδιπλώνουν με λαχτάρα. Μα και τους φίλους και τις φίλες μου στην Κύπρο που χαρίζουν στα ΔΙΔΥΜΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ τόσο μεγάλη τηλεθέαση!

Σας εύχομαι κάθε επιτυχία σε ό,τι κι αν καταπιάνεστε, πολλή και ακόμη μεγαλύτερη αγάπη να γευτείτε από την αγάπη που απλόχερα δίνετε!

• Κι εγώ σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Απέραντη χαρά και τιμή μου να απαντήσω στις τόσο τρυφερές σας ερωτήσεις. Με βοηθήσατε κι εμένα. Να ερευνήσω τις σκέψεις μου, τις προθέσεις μου, να μάθω ακόμα περισσότερα για τη συγγραφική μου ιδιότητα.

Λίγα λόγια για το βιβλίο ΒΑΘΥ ΓΑΛΑΖΙΟ
«Είσαι η μικρή Πορτοκαλένια μου!» της ψιθύρισε.
Μέθυσε εκείνη από τον χυμό του ήλιου και έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει σιγά σιγά η μικρή Πορτοκαλένια του. Η φωνή του την έστελνε ψηλά, πιο ψηλά κι από τους εφτά ουρανούς του ποιητή του, το πάθος του την παράσερνε. Κι όλα μαζί έγιναν ένα: ο έρωτας…

Η Αλίκη προδίδει τον άντρα που αγαπάει, χαϊδεύει τις πληγές της στην αγκαλιά ενός παιδιού.
Ο Γιάννης απογοητεύεται από την απόρριψη, μετατρέπει το μίσος του σε εκδίκηση.
Η Χριστίνα νιώθει ευάλωτη μπροστά στον έρωτα, πληρώνει ακριβά το τίμημά του.
Ο Αλέξανδρος ταξιδεύει τα όνειρά του στα σκληρά μονοπάτια της αλήθειας.
Τέσσερις ήρωες που παλεύουν με τους ανέμους της ζωής τους, με τα παιχνίδια της ψυχής τους και οδηγούνται στην κάθαρση μέσα από αλλεπάλληλες ανατροπές. Και ανάμεσά τους η αγάπη. Που υπομένει και συμπάσχει, χορεύει και τραγουδάει. Που είναι ουρανός και θάλασσα μαζί. Και γίνεται ένα.
Ένα μαγευτικό βαθύ γαλάζιο.

ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑΪΡΗ
Η ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑΪΡΗ γεννήθηκε στην Αθήνα, μέσα στα βιβλία. Είναι κόρη του Νικόλαου Ρώσση, των ομώνυμων εκδόσεων, ενώ παππούς της ήταν ο επιφανής φιλόλογος και συγγραφέας Ιωάννης Θ. Ρώσσης. Αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολέγιο Θηλέων Αγίας Παρασκευής, τη Σχολή Νηπιαγωγών Αθηνών και το Lοndon Montessori Centre. Εργάστηκε ως νηπιαγωγός για δεκαέξι χρόνια, αλλά και ως υπεύθυνη έκδοσης σε πολλούς εκδοτικούς οίκους. Έχει γράψει 12 μυθιστορήματα για ενηλίκους, πάνω από 150 παιδικά βιβλία, δικά της και διασκευές, και έχει μεταφράσει 1500 βιβλία παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας. Για την προσφορά της στην παιδική λογοτεχνία και το μεταφραστικό της έργο, έχει τιμηθεί δύο φορές με τον Έπαινο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και με το Bραβείο της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας. Το 2002 το όνομά της ανεγράφη στον Τιμητικό Πίνακα της IBBY (INTERNATIONAL BOARD ON BOOKS FOR YOUNG PEOPLE). To 2015 της απενεμήθη το Βραβείο Λογοτεχνίας από τον Όμιλο Γυναικών Πειραιά «Εξάλειπτρον» για το συγγραφικό της έργο, σε συνδυασμό με τη μεγάλη απήχησή του και τη διαδραστική της σχέση με τους αναγνώστες της, καθώς και το βραβείο κοινού των βιβλιοπωλείων PUBLIC, στην κατηγορία Ο ΠΙΟ ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ, για το μυθιστόρημά της, «Δίδυμα Φεγγάρια», το οποίο προβάλλεται σε τηλεοπτική σειρά. Όλα τα βιβλία της, ενηλίκων και παιδικά, κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save