Συγγραφέας του βιβλίου Δέκα συν μία – Εκδόσεις Ελληνοεκδοτική

Μητέρα των αστέγων αποκαλούν την Κυριακή Φράγκου εκείνοι που γνωρίζουν την μεγάλη της προσπάθεια να βρίσκεται στο πλευρό των αστέγων σε καλούς και κακούς καιρούς, με ζέστη ή κρύο. Κοντά τους βρέθηκε και τις άγιες μέρες των Χριστουγέννων, να μοιραστεί μαζί της ευχές και ό, τι είχε στα χέρια της για να μην μείνει κανείς νηστικός και παγωμένος. Εκείνοι πρωταγωνιστούν και στο βιβλίο της. Οι Δέκα συν μία ιστορίες της είναι βγαλμένες από την ίδια την ζωή και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι ούτε τυχαία ούτε συμπτωματική. «Οι άστεγοι δεν μπορούν να αναζητήσουν δουλειά, δυσκολεύονται να επανενταχθούν στο εργασιακό περιβάλλον λόγω της εμφάνισής τους. Πιστεύω πως το κράτος αν ήθελε θα έλυνε το πρόβλημα της αστεγίας σε ένα απόγευμα» λέει στο Vivlio-life η συγγραφέας και μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους.

Μαρία. «Όσο κι αν δεν την αντέχουν οι “θρησκευόμενοι, τόσο την αντέχει ο Θεός, που επιμένει να αγαπά αυτούς που δεν αγάπησε κανείς…». Οι θρησκευόμενοι, όμως, δεν θα έπρεπε να ακολουθούν τον λόγο του Θεού;
Ναι αυτό θα ήταν το ιδανικό, όμως το κοσμικό φρόνημα μας ελέγχει, η Σωτηρία μας δεν εξαρτάται μόνο από την πίστη και τον εκκλησιασμό, αλλά και από την εγκράτεια για κάθε εμπαθή και φαύλη συνήθειά μας. Όταν κρίνουμε τα πάντα, χάνουμε τον Θεό…

Νεκτάριος. «Αν και ΑΜΕΑ στο σώμα, θεραπεύτηκε στην καρδιά, γιατί η μεγαλύτερη αναπηρία είναι να μην αγαπάς». Μικρή πρόταση, σπουδαία τα μηνύματά της…
H ικανότητα να αγαπά κανείς σαν μια πράξη δοσίματος εξαρτάται από το κατά πόσο έχει δουλέψει τον χαρακτήρα του και έχει εξελιχτεί, αποφασίζοντας να εγκαταλείψει να αγαπά μόνο ό,τι τον αγαπά, και να αγαπάει πιο πάνω από τον εαυτό του. Στις άλλες πτυχές η αγάπη χάνει το νόημά της. Ο Νεκτάριος ξέρει να αγαπά.

Τσακ. «Ναι, ήμουν βέβαιος πια ότι με την αστεγία χάνεις και την ανθρώπινη “ταυτότητα” γίνεσαι αόρατος των αοράτων…» Τι μπορεί να γίνει ώστε να αποκτήσουν και πάλι οντότητα οι άστεγοι;
Συναντώ καθημερινά την πιο τραγική εκδοχή του προβλήματος της αστεγίας. H λύση για το μεγάλο αυτό κοινωνικό πρόβλημα δίνεται με προσωρινού τύπου δομές φιλοξενίας (Ανοιχτό Κέντρο Ημέρας Αστέγων, Υπνωτήριο Αστέγων). Αυτές είναι καλές για λίγο. Η λύση είναι η Στέγη. Οι άστεγοι δεν μπορούν να αναζητήσουν δουλειά, δυσκολεύονται να επανενταχθούν στο εργασιακό περιβάλλον λόγω της εμφάνισής τους. Πιστεύω πως το κράτος αν ήθελε θα έλυνε το πρόβλημα της αστεγίας σε ένα απόγευμα.

Μαρία. «Τώρα πια σπίτι μου είναι ο δρόμος… Εδώ γνώρισα τον εαυτό μου πιο πολύ, τον αγάπησα κι “έκανα φασίνα” στην καρδιά μου από ό, τι την αποκεντρώνει. Πώς μπορεί να αισθανθεί κάποιος τον δρόμο για σπίτι του και μάλιστα μια γυναίκα;
Οι άστεγοι ουσιαστικά δεν κοιμούνται κατά τη διάρκεια της νύχτας. Πέρα από το κρύο ή τη ζέστη υπάρχουν μεγαλύτεροι φόβοι, όπως το να τους κλέψουν ή ακόμη και να τους χτυπήσουν. Θέλει πολύ ψυχική δύναμη για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις, ειδικά αν είσαι γυναίκα∙ αυτό το ξεχνάς… Λειτουργείς σαν άντρας για να επιβιώσεις.

Μαρία και Βασίλης. «Το να μένει κανείς στον δρόμο φαντάζει σε κάποιους πως είναι επιλογή. Ναι, επιλογή, όμως με πολλά εισαγωγικά, γιατί δείχνει την ανυπαρξία των επιλογών και την ύπαρξη απίστευτων δυσκολιών. Άνθρωποι ίδιοι με εσάς είμαστε με ίδια συναισθήματα, αλλά χωρίς ευκαιρίες». Σήμερα, που οι δήμοι έχουν να επιδείξουν ένα σημαντικό κοινωνικό πρόσωπο, μήπως υπάρχουν επιλογές αλλά κάποιοι τις απορρίπτουν;
Τα υπνωτήρια είναι δομές φιλοξενίας που λειτουργούν μόνο κατά τη διάρκεια της νύχτας. Αυτό σημαίνει ότι ο άστεγος θα είναι όλη τη μέρα στο δρόμο με την πραμάτεια του. Υπάρχει και η μποέμ πλευρά, σε πολλούς αρέσει αυτή η κουλτούρα της απόλυτης ελευθερίας. Άλλοι πάλι δένονται με το χώρο και δεν τον αφήνουν, δένονται και με τους περαστικούς και γνωρίζουν τα κέρματα που θα πάρουν από το καθένα από αυτούς.

Κώστας. «… για μένα ο Κωστής ήταν ένας “Άγιος Άστεγος” στον δρόμο για τον Παράδεισο». Θλιβερή η ιστορία του…
Ο Κώστας είναι πράγματι ο ήρωας της παραβολής του Ασώτου. Αν και άστεγος έχει ένα διαφορετικό πρόσωπο, είναι καθαρός, καλόκαρδος, βοηθάει ο ίδιος άλλους επαίτες. Η αγάπη για τον συνάνθρωπο ήταν και η αιτία για ένα μαρτυρικό τέλος εδώ και η αρχή για τον Παράδεισο…

Ορφέας. «Εδώ και χρόνια είμαι εθισμένος στα ναρκωτικά… Στα δεκαπέντε έφυγα από το σπίτι. Έμπλεξα από μικρός με κακές παρέες. Βλέπεις, οι γονείς δούλευαν για να μη μου λείψει τίποτα, αλλά τελικά μου έλειπαν αυτοί». Τελικά, όλα ξεκινούν από την οικογένεια;
Η αδιαφορία από την πλευρά των γονέων, σημαίνει απουσία. Συχνά οι γονείς παραμελούν την ψυχική ανατροφή των παιδιών, ρίχνουν το βάρος στα υλικά αγαθά, μην τους λείψει τίποτα και στο τέλος τους λείπουν αυτοί. Αυτός είναι ένας συνηθισμένος λόγος που ένα παιδί βρίσκεται στην αστεγία. Μπορεί από μικρή ηλικία να του παρέχουν πολλά υλικά αγαθά, όμως το ντουλάπι της ψυχής μένει άδειο και έρημο. Οι συνέπειες αυτού είναι η φυγή σε νεαρή ηλικία, η χρήση ουσιών, οι μικροκλοπές, πριν έρθουν τα χειρότερα. Η οικογένεια είναι το Α και το Ω. Όσο απορρίπτει και παραμελεί το παιδί και το αφήνει να ρυθμίζει μόνο του τη συμπεριφορά του, τόσο αυτό χάνεται. Ο λόγος είναι ότι οι γονείς αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στην εργασία-καριέρα. Τα περισσότερα άστεγα παιδιά προέρχονται από οικογένειες χωρισμένων γονιών.

Ρούλα. «Οι άστεγοι, βλέπεις, είναι όνειδος για την κοινωνία. Κι ύστερα ποιοι νοιάζονται για αυτές τις παράπλευρες ιστορίες που τις ζεις μόνο σαν άστεγος και πένης;» Ποια συναισθήματα σας διακατέχουν κάθε φορά που εσείς νοιάζεστε;
Τα συναισθήματα είναι ποικίλα διότι λειτουργούμε με ενσυναίσθηση, γίνεται ένα αλισβερίσι μια ανταλλαγή αγάπης άνευ προηγουμένου. Τα πιο ωραία σ’ αγαπώ τα πιο όμορφα κοιτάγματα τα ζήσαμε μαζί τους.

Έλενα και Αρίστος. «Τώρα είμαστε αληθινά μαζί οι δυο μας, έστω στον δρόμο, έχουμε όμως την ησυχία της ψυχής μας, τη Θεία Χάρη στη ζωή μας. Βοηθάμε ο ένας τον άλλον, μα και τους άλλους. Γίναμε ο πλησίον για τους άλλους». Πράγματι υπάρχει αλληλεγγύη ανάμεσα στους άστεγους;
Δυστυχώς η νύχτα, οι κίνδυνοι, ο φόβος δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για να δημιουργηθούν φιλίες, συχνά ακούμε για κλοπές μικρής αξίας που γίνονται μεταξύ τους. Σε ένα μικρό ποσοστό υπάρχει αλληλεγγύη και αληθινό ενδιαφέρον, γύρω στο 20%.

Ιωάννης- Παΐσιος. Μιλήστε μας γι αυτή την ιδιαίτερη ιστορία του Σύριου βαφτισιμιού σας.
Μια από τις πολλές δράσεις της Εθελοντικής Διακονίας Αστέγων είναι και οι φυλακές Διαβατών και Κασσάνδρειας. Σε μια επίσκεψη που κάναμε σε πενήντα έγκλειστες γυναίκες με τον ιερέα π. Αναστάσιο, που λειτουργεί στον Ιερό Ναό Αγίου Ελευθερίου μέσα στις φυλακές, μου ζήτησε αν θέλω να γίνω νονά ενός Συρίου που είχε εκδηλώσει την επιθυμία να γίνει Χριστιανός, μετά από κατήχηση. Έτσι ένα Σάββατο στον μικρό ναό του Αγίου Ελευθερίου ζήσαμε το θαύμα. Τα συναισθήματα έντονα, χωρίς σκέψεις, προσωπικά πρώτη φορά αισθάνθηκα το μυστήριο της Βάπτισης όπως πρέπει. Ιωάννης Παΐσιος το όνομά του, εργάζεται πια ως διερμηνέας και νοίκιασε σπίτι.

Σας αποκαλούν «Μητέρα αστέγων». Πώς αισθάνεστε μ’ αυτόν τον χαρακτηρισμό;
Ντρέπομαι η αλήθεια, αλλά νιώθω σαν μητέρα που πρέπει να ταΐσουμε, να ξεδιψάσουμε και να φροντίσουμε αυτούς που μας εμπιστεύτηκαν και μας αγάπησαν. Δεν τους αφήσαμε ποτέ και εν καιρώ πανδημίας ήμασταν οι μόνοι στο δρόμο.

Χριστούγεννα. Τι ετοιμάσατε με την ομάδα εθελοντών σας για τους άστεγους της Θεσσαλονίκης;
Χριστούγεννα θα πει Οικογένεια, τραπέζι, δώρα, φροντίδα, γλυκά, περιποίηση μαλλιών, ρούχα, δέματα αγάπης. Γι’ αυτούς που και αυτά τα Χριστούγεννα τα περάσαμε μαζί για 9η συνεχή χρονιά στο δρόμο. Α! στολίσαμε και δέντρο!

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Μετά το «ταξίδι» που έκανα μαζί τους, σκέφτομαι ότι οι περισσότεροι άστεγοι αγαπούν τα προβλήματά τους πιο πολύ από τις λύσεις…
Ίσως δεν έχουν άλλη επιλογή;
Ίσως φοβούνται τις λύσεις;
Ίσως κάποιοι δεν τους αφήνουν;
Ίσως πάλι γιατί έμαθαν μέσα από αυτά τις δυνατότητές τους;
Ίσως αισθάνονται πως είναι το μόνο δικό τους…
«Αν με νοιάζεσαι, μη μου ξυπνάς αυτά που μου πήραν χρόνια να τα “κοιμίσω”. Αν θες να με βοηθήσεις, κάνε ησυχία…» μου είπε ο Θοδωρής σε ένα γεύμα.
Στο τέλος, με ρώτησε: «Θα ’σαι πάντα πλάι μου;»
«Θα ’μαι και εδώ και “πάνω”…» του είπα, δείχνοντας τον ουρανό.
«Κι εγώ και εδώ και “πάνω”…»
«Μαζί;»
«Μαζί».

Από την πώληση κάθε βιβλίου προσφέρονται:

  • 1€ υπέρ της ανέγερσης του Ιερού Ναού του Αγίου Γερασίμου του Υμνογράφου Μικραγιαννανίτου στο Κέγκε του Κογκό
  • 1€ στη Θεολογική Σχολή του Ορθόδοξου Χριστιανικού Πανεπιστημίου της Κινσάσας του Κογκό

Βιογραφικό
Η Κυριακή Φράγκου ζει στη Θεσσαλονίκη και αγαπά να μοιράζεται ό,τι έρχεται στα χέρια της. Στην πόλη της –και όχι μόνο– την αποκαλούν «μητέρα Τερέζα» ή «μητέρα αστέγων». Το 2015 ίδρυσε την «Εθελοντική Διακονία Αστέγων» με τον π. Νικόλαο Χαμαμτζόγλου και τη στήριξη εξήντα πέντε εθελοντών. Κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Κυριακή –για όγδοη χρονιά– μοιράζει μαζί με την ομάδα της το γεύμα των αστέγων, ξεκινώντας από τη μικρή κουζίνα της με τη μεγάλη καρδιά, για να φτάσει στην Αψίδα του Γαλερίου, τα πεζοδρόμια, τα σκοτεινά υπόγεια, ακόμη και τα ξωκλήσια. Συχνά μυρίζει θυμίαμα στο φορτηγό της αγάπης και βλέπει φως ιλαρόν στα σοκάκια των αστέγων. Θα τη βρείτε τα μεσάνυχτα στην Ιχθυόσκαλα της Νέας Μηχανιώνας για ψάρια και το χάραμα στην Κεντρική Λαχαναγορά για φρούτα και λαχανικά.
Μικρή ήθελε να πετά. Έχει χαρίσει στην Άννα το πιο αγαπημένο λουλουδάτο φόρεμά της και δεν το μετάνιωσε ποτέ. Της αρέσουν τα αληθινά παραμύθια. Η συγγραφική της ανησυχία έρχεται, όταν ο Θεός ξεχειλίζει στο μπλοκ των εντυπώσεων. Το 2018 έγραψε το βιωματικό οδοιπορικό Όρεξη να ’χεις για Θεό σε τόπους διακονίας. Στο παραμύθι Νερό! Νερόοοο… φυλάγει την ανεξέλεγκτη αγάπη της για την Αφρική, με το όνειρο να ξεδιψάσει τα «σοκολατένια παιδιά». Στο βιβλίο Δέκα συν μία αληθινές ιστορίες πρωταγωνιστών της ζωής δίνει φωνή στις ιστορίες των αστέγων.
Είναι παντρεμένη με τον Δημήτρη και έχουν δύο παιδιά, τη Φωτεινή και τον Νίκο, που τους ακολουθούν στον δρόμο της προσφοράς, γιατί υπάρχει ελπίδα τελικά.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave