Συγγραφέας του βιβλίου «Οι γυναίκες της Κυριακής» – Εκδόσεις Καστανιώτη
Αυτό που κάνει εξαιρετικά ενδιαφέρον το μυθιστόρημα του Πάρι Σταμέλου, είναι, πως «Όλα είναι αληθινά στο βιβλίο. Είτε άμεσα είτε από τις αφηγήσεις των ηρώων, που ζουν μέχρι σήμερα». Οπότε δικαιολογημένα η ματιά μας εστιάζει με δέος, λίγο παραπάνω στη φωτογραφία του εξωφύλλου, που βρέθηκε μετά τον πόλεμο και το βαρύ πένθος σε κάποια κασέλα, από ανθρώπους που επιθυμούσαν να μην ξεχάσουν τ’ αγαπημένα τους πρόσωπα, που χάθηκαν άδικα για πάντα. Μια μικρή αληθινή ιστορία στη σκιά της επίσημης μεγάλης Ιστορίας, που καταφέρνει να αγγίξει την ψυχή μας, επειδή έχει καταγραφεί στη μνήμη αληθινών ηρώων. Όπως λέει στο Vivlio-life ο συγγραφέας «Αν δεν μάθεις από πού έρχεσαι, δεν θα καταλάβεις προς τα πού πηγαίνεις. Οι αληθινές ιστορίες από ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα και οι αφηγήσεις τους, πιστεύω ότι υπερτερούν οποιασδήποτε «επίσημης μεγάλης Ιστορίας». Όταν ξεκλειδώνουν οι μνήμες, μαστιγώνουν την αλήθεια…»
- «Τα κορίτσια τότε σπάνια έβγαιναν έξω από το σπίτι τους. Σαν φυλακισμένες ζούσαν. Μόνο οι παντρεμένες δικαιούνταν τη βόλτα τους την Κυριακή. Οι γυναίκες της Κυριακής». Είναι η πρόταση – εξήγηση στον ιδιαίτερο τίτλο του μυθιστορήματός σας. Πόσες τέτοιες γυναίκες πρωταγωνιστούν στην ιστορία σας;
Περίπου πέντε ή και παραπάνω. Η Λίνα, ερωτευμένη κρυφά με τον Γιασεμή και σχεδόν απομονωμένη μέχρι τον γάμο της. Η Αγλαΐα, όμορφη και μονάκριβη, που πλανεύτηκε από τον Γιαννιώτη αργυροχόο. Οι κοπέλες της μεγαλομοδίστρας Χασαναγούς, που μόνο από τα παράθυρα έβλεπαν τους περαστικούς. Οι αδερφές και κρυφομανταρίστες Φλώρα, η πρωτότοκη, και Νίτσα, η φαρδοκάπουλη, που είχε ερωτευτεί απαγορευμένα τον Ιταλό Βιτόριο για μια πανότα. - Μας ταξιδεύετε σε μια εποχή που «… το αύριο είχε γίνει αμφίβολο αν θα ξημέρωνε για όλους». Η εικόνα του εξωφύλλου, οδηγεί τη σκέψη μας εκεί που θέλετε ως συγγραφέας. Πρόκειται για αληθινό στιγμιότυπο; Και αν, ναι, πώς έφθασε σε σας;
Όλα είναι αληθινά στο βιβλίο. Είτε άμεσα είτε από τις αφηγήσεις των ηρώων, που ζουν μέχρι σήμερα. Μετά τον πόλεμο και το βαρύ πένθος για όλους, άνοιξαν κασέλες, συρτάρια, κρυφές μπονίτσες και, με τις φωτογραφίες, όλοι τους ήθελαν να θυμούνται και να μην ξεχάσουν τ’ αγαπημένα τους πρόσωπα, που χάθηκαν άδικα για πάντα…. - Μέλπω. Μια γυναίκα σπάνιας ομορφιάς. Την επιθυμούσαν οι άντρες κάθε εθνικότητας και ηλικίας. Τους έθελγε. Το γνώριζε αυτό. Γιατί μια γυναίκα που χρησιμοποιεί τη δύναμη της ομορφιάς την ίδια στιγμή θεωρεί πως αυτό κρύβει αδυναμία;
Μέλπω. Είναι η αμφιθυμία τής κάθε όμορφης γυναίκας, να βλέπει στα μάτια όλων των άλλων να τη θαυμάζουν και στον καθρέφτη της μπροστά να τρεμοσβήνει η αμφιβολία. Μικρή ή μεγάλη. Εκτός αν είσαι Νάρκισσος… - Πόσο σημαντικό ρόλο στις επιλογές της και στη στάση ζωής της έπαιξε το γεγονός πως «Είχε γεννηθεί σε άδικους καιρούς ίσως, σε άτυχους χρόνους και από κυνηγημένους ανθρώπους»;
Ακριβώς! Λαχταράς ό,τι σου λείπει και ο καθένας επιζητά ό,τι δεν έχει. Παλιά ιστορία. Από το μήλο του Αδάμ. Είναι μια πανανθρώπινη ανάγκη. Αν δεν κυνηγήσεις την αγάπη, δεν θα έρθει να σε βρει. Αναζητούσε, λοιπόν, τους δίκαιους καιρούς, τους ευτυχείς χρόνους και ανθρώπους που δεν έτρεχαν να κρυφτούν… - Μέλπω και Ριτς. «Αγάπησαν και ερωτεύτηκαν ό,τι τους έλειπε. Ο ένας μέσα από τα μάτια του άλλου». Να μείνουμε στο «ό,τι» και να μας δώσετε κάτι από αυτό που κρύβει;
Της Μέλπως της έλειπε η στοργή ενός πατέρα που δεν είχε γνωρίσει. Η πατρική φιγούρα… Ο σεβασμός και ο θαυμασμός. Τα πλούτη, που για τον Ριτς υπήρχαν, όχι μόνο από όνομα… Ο Ριτς ερωτεύτηκε και αγάπησε την ομορφιά της, την τσαχπινιά της, την «έξω καρδιά» συμπεριφορά της, τον «ήλιο της» που δεν συγκρινόταν με τίποτα με τη μουντή, μακρινή πατρίδα του. - Η περίοδος λίγο πριν και λίγο μετά τον πόλεμο αλλά και ο Εμφύλιος γοητεύει τους σύγχρονους συγγραφείς. Οι αναγνώστες, όμως, συνεχίζουν να αναζητούν τέτοιου είδους μυθιστορήματα; Αποτελεί η δεύτερη έκδοση του βιβλίου σας απάντηση στο ερώτημά μου;
Αυτή είναι η δεύτερη επανέκδοση, μετά από την εξαντλημένη 4η έκδοση του βιβλίου. Οι αναγνώστες, πιστεύω, αναζητούν βιβλία που τους κεντρίζουν το ενδιαφέρον ανεξαρτήτως θέματος. - Οι μικρές αληθινές ιστορίες στη σκιά, όμως, της επίσημης μεγάλης Ιστορίας, όπως καταγράφονται μέσα από μνήμες ηρώων, πιστεύετε πως προσθέτουν γνώση για τις συνθήκες οι οποίες οδήγησαν στη σύρραξη που σφράγισε την νεότερη ιστορία μας;
Αν δεν μάθεις από πού έρχεσαι, δεν θα καταλάβεις προς τα πού πηγαίνεις. Οι αληθινές ιστορίες από ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα και οι αφηγήσεις τους, πιστεύω ότι υπερτερούν οποιασδήποτε «επίσημης μεγάλης Ιστορίας». Όταν ξεκλειδώνουν οι μνήμες, μαστιγώνουν την αλήθεια… - Τόσο η Γεωλογία και οι Φυσικές επιστήμες που σπουδάσατε, όσο και η Ορυκτολογία – Πετρολογία που υπηρετήσατε έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Πώς, πότε και πού βρήκε χώρο να εισχωρήσει στα ενδιαφέροντά σας η συγγραφή;
Ο επιστήμονας, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να πλησιάσει και να αγγίξει απ’ την οπτική μεριά και της φαντασίας και της έρευνας. Μπορεί, ίσως, να μην είναι ρομαντικός σαν άνθρωπος, έχει όμως την υποχρέωση, νομίζω, αν θέλεις και το καθήκον, απέναντι στην πλούσια προσφορά της φύσης και στους ανεκτίμητους θησαυρούς της να βάλει ρομαντισμό στη σκέψη του, μαζί με την οργάνωση, τον προγραμματισμό, την παρατήρηση και χίλια δυο άλλα, αν θέλει να προχωρήσει παραπέρα. Κι αυτή είναι, αν θες, η υποχρέωση του απέναντι στην επιστήμη. Να προσφέρει λίγο ή περισσότερο συναίσθημα. - «Οι μάγισσες και οι ποιητές θα πέθαιναν από πλήξη αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες». Το είπε μια ευτραφής κυρία με ελαφρά πεσμένα προγούλια στη σύναξη ενός αρχοντικού της Χαλκίδας. Να ‘χε άραγε δίκιο;
Μόνο οι μάγισσες και οι ποιητές; Δεν θα υπήρχε πλανήτης αν δεν υπήρχαν γυναίκες… - Χαλκίδα, λοιπόν! Ήταν εσωτερική ανάγκη να αφιερώσετε κεφάλαια του βιβλίου σας στον όμορφο τόπο καταγωγής σας;
Στη Χαλκίδα γεννήθηκα και έζησα μέχρι δεκαοκτώ χρονών. Σίγουρα μου πρόσφερε τις πρώτες ανεξίτηλες εικόνες ομορφιάς και προβληματισμού. Οι διαφορές στις οικογένειες τότε στη Χαλκίδα δεν ήταν και τόσο τεράστιες. Πλούσιοι και φτωχοί πηγαίναμε στο δημόσιο σχολείο. Ο γιος του τελώνη με τον γιο του παπουτσή. Ο Καραγκιόζης κοινός για όλους να μας μαρτυράει πως μια δαχτυλήθρα είναι ο κόσμος μας μαθές. Δεν υπήρχε διαφορετική κουλτούρα, υπήρχε γειτονιά.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Λίγο μετά το τέλος του πολέμου και ενώ ο έλεγχος της εξουσίας ήταν το πάθος των ισχυρών, οι απλοί άνθρωποι, αν και γιόρταζαν την απελευθέρωση, κρατούνταν υποταγμένοι σε αποφάσεις αλλοεθνών, που ύφαιναν τη μελλοντική τους ανελευθερία…
Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όπου οι φωνές για ειρήνη και δικαιοσύνη χαμήλωναν τα σύννεφα, η Μέλπω με τον Ριτς αγάπησαν και ερωτεύτηκαν ό,τι τους έλειπε. Ο ένας μέσα από τα μάτια του άλλου. Ο Ριτς έφτασε στην ερειπωμένη γειτονιά της μαζί με την αμερικανική βοήθεια, αρχισχεδιαστής στρατιωτικών αεροδρομίων, και η Μέλπω, με μια σπάνια ομορφιά κι ένα αλύγιστο πείσμα, προσπάθησε να αλλάξει τη σκοπιμότητα εκείνων των καιρών, που τους πλάκωνε σαν τη σκιά της καταιγίδας. «Ο κόσμος δεν είναι μόνο όσα ξέρουμε», της έγραφε, «και η ζωή δεν μπορεί να σ’ τα δώσει όλα. Μα εγώ πήρα τα περισσότερα, γιατί είχα την τύχη να σε γνωρίσω». Κι έγραφε για τη Μέλπω και την Ελλάδα σαν να ’ταν ένα…
Ένα, όπως και όλα που, φανερωμένα στον ορίζοντα, αναζητούσαν το καθένα τον ήσκιο ή την ελπίδα του…
Βιογραφικό
Ο Πάρις Σταμέλος γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1945. Σπούδασε Γεωλογία και Φυσικές Επιστήμες στα Πανεπιστήμια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε ως επιμελητής στο Τμήμα Ορυκτολογίας-Πετρολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και συμμετείχε σε ερευνητικά προγράμματα στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ της Αγγλίας και στο Παλαιοντολογικό Μουσείο Αθηνών. Δίδαξε ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση και αποσπάστηκε σε σχολείο ελληνοπαίδων στη Στουτγάρδη της Γερμανίας. Υπήρξε ανταποκριτής στην Greek Tribune του Σικάγου και άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και εφημερίδες.
Το πρώτο του μυθιστόρημα, Οι μικροί παράδεισοι (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2001), τιμήθηκε με το Βραβείο Μυθιστορίας από την Ελληνική Εταιρεία Χριστιανικών Γραμμάτων.
Aριστοτεχνικη πλοκή και αφήγηση που δεν θέλεις να τελείωσε!!!!!!!!