Συγγραφέας του βιβλίου «Παραθεριστής» – Εκδόσεις «Κάκτος»
Τα όσα είπαμε με τον Γιώργο Τζιτζικάκη, για τις ανάγκες αυτής της συνέντευξης ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Ανοιχτός σε κάθε χαρακτηρισμό ο συγγραφέας, δέχεται με χαμόγελο κάθε κριτική, επειδή πιστεύει πως το υγιές για ένα βιβλίο, είναι να μην αρέσει σε όλους μας το ίδιο και για τους ίδιους λόγους. Και μόνο αυτό τον κάνει τόσο συμπαθή όσο και τον Παραθεριστή του. Ο ήρωάς του παρατηρώντας τους άλλους, εμβαθύνει στη δική του ζωή και τα κακώς κείμενα της δικής του πορείας. Η γλώσσα που επέλεξε για να περιγράψει τις καλοκαιρινές διακοπές του, απλή καθημερινή. Οι λέξεις που χρησιμοποίησε στις περιγραφές του κάποιοι – ίσως κρυμμένοι πίσω από το δάχτυλό τους – τις χαρακτηρίσουν τραχείς. Ο συγγραφέας όμως ξεκαθαρίζει πως αυτό σημαίνει βιβλίο: η διάδραση που δημιουργεί το κείμενο στον αναγνώστη. Όπως λέει στο Vivlio-life, «Ο Παραθεριστής δεν γράφτηκε για να προκαλέσει αλλά για να ωθήσει τον αναγνώστη να κοιτάξει προς τα μέσα του και να αναλογιστεί πόσα από τη ζωή του χάνει κινούμενος στα «πρέπει» του».
«Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε πραγματικές εμπειρίες και ταυτόχρονα ένα τραχύ εγχειρίδιο του ευ ζην, που μιλά για την αναζήτηση της ουσίας της ζωής…». Ποια είναι και πού βρίσκεται η ουσία της ζωής του αφηγητή της ιστορίας που τυγχάνει να είστε εσείς;
Πρωτίστως να πούμε ότι ο ήρωας δεν είμαι εγώ (ή τουλάχιστον δεν είμαι μόνο εγώ). Ο Παραθεριστής είναι ένα σύνολο ανθρώπων, με διαφορετικά κομμάτια εμπειριών και στιγμών που έρχονται από πολλούς μεταδότες και άτομα, όμως, χάριν μυθιστορίας, στο βιβλίο συγχωνεύτηκαν και μεταφέρθηκαν ως βιώματα και σκέψεις ενός προσώπου. Στην ερώτησή σας για το πού βρίσκεται η ουσία της ζωής, νομίζω μετά βεβαιότητας πια, πως βρίσκεται μονάχα στο «τώρα», καθώς κάθε αύριο είναι αβέβαιο και ασταθές, ενώ οι προσδοκίες που έχουμε για το μέλλον προκαλούν άσκοπο στρες.
Θα δεχόσασταν τον χαρακτηρισμό «τραχείς» και για εκείνες τις λέξεις που χρησιμοποιήσατε και κάποιοι ίσως χαρακτηρίσουν χυδαίες;
Φυσικά και τις δέχομαι. Με όλα τα βιβλία μου, όχι μόνο τον Παραθεριστή, δέχομαι κάθε χαρακτηρισμό και κάθε κριτική, και τα δέχομαι με χαμόγελο διότι αυτό σημαίνει βιβλίο: η διάδραση που δημιουργεί το κείμενο στον αναγνώστη. Αυτό που κάποιος ονομάζει χυδαίο, κάποιος άλλος το αναγνωρίζει ως αμεσότητα και ελευθερία, έτσι ο Παραθεριστής σε κάποιους άρεσε πάρα πολύ, ταυτίστηκαν μαζί του και μίλησαν για μία τομή στην ελληνική λογοτεχνία που δεν έχει επαναληφθεί, όμως σε κάποιους άλλους δεν άρεσε καθόλου, και αν με ρωτάτε, αυτό είναι και το υγιές για ένα βιβλίο, να μην αρέσει σε όλους μας το ίδιο και για τους ίδιους λόγους.
Γιατί ο «Παραθεριστής» ενδιαφέρεται για τις βαθύτερες σκέψεις των γύρω του; Γιατί παρακολουθεί αυτούς που βγάζουν σέλφι; Γιατί μένει άυπνος τη νύχτα; Μήπως ψάχνει τον εαυτό ανάμεσα στους ανθρώπους που παρατηρεί;
Ακριβώς αυτό κάνει. Παρατηρώντας τους άλλους, ουσιαστικά εμβαθύνει στη δική του ζωή και τα κακώς κείμενα της δικής του πορείας. Κάποια στιγμή, μάλιστα, το αναφέρει πως δεν είναι καλύτερος από άλλους, αλλά πιο δυστυχής διότι δεν μπορεί να γευτεί εκείνο που γεύονται οι άλλοι μέσω της προβολής και της εφημερότητας των πράξεων. Δεν μπορεί να αντιληφθεί πού πράττει λάθος και τον προβληματίζει η τόση επιφάνεια, όταν όμως στήνει την ύπαρξή του απέναντι σε άλλες για να τις συγκρίνει, βρίσκει πως εκείνος χάνει επειδή δεν συμβαδίζει με όλους τους υπόλοιπους. Ουσιαστικά, αυτό είναι σύνηθες μοτίβο στο συναίσθημα της θλίψης, να νιώθεις μονίμως ο αταίριαστος μέσα σε ένα μεγάλο πάρτι. Δυστυχώς, υπάρχει πολύς κόσμος που νιώθει ξένος σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία γύρω του, κάποιοι σε σημείο να νιώθουν ξένοι και με τον ίδιο τους τον εαυτό και βιώνοντας μια μοναξιά μέσα στην οποία κανένας δεν τους καταλαβαίνει.
Αν και ο ήρωάς σας βρίσκεται σε διακοπές δε δείχνει και πολύ χαλαρός. Μαζί του κατανοούμε κι εμείς συμπεριφορές, άγχη, σκέψεις της δικής μας ζωής. Το επιδιώξατε; Θέλατε να μας προκαλέσετε;
Είναι όμορφο αυτό που γράφετε, ότι σας οδήγησε στο να κατανοήσετε κι εσείς συμπεριφορές, άγχη και σκέψεις της ζωής σας. Ουσιαστικά, το περιβάλλον διακοπών του Παραθεριστή αποτελεί μονάχα μια κάλυψη, και αυτό θα το διαπιστώσει ο αναγνώστης διαβάζοντας το βιβλίο. Ο Παραθεριστής δεν υπήρξε χαλαρός στο έργο διότι τα κεφάλαιά του, πρωταρχικώς ήταν κείμενα που γράφτηκαν πριν και μετά από συνεδρίες και συζητήσεις με ψυχιάτρους και ψυχολόγους. Αυτή η ταραχή του, ωστόσο, δεν αποτυπώνεται μόνο στο βιβλίο και τον ίδιο αλλά και σε όλους μας. Πόσες φορές δεν πήγατε διακοπές αλλά δεν καταφέρατε ουσιαστικά να χαλαρώσετε γιατί το στρες της επιστροφής στην καθημερινότητα σαν κατέβαλλε; Πόσες φορές χάσατε μια όμορφη βουτιά, σκεπτόμενη κάτι που σας προβληματίζει ενώ δεν μπορούσατε εκείνη τη στιγμή να κάνετε κάτι; Κοντολογίς, ο Παραθεριστής δεν γράφτηκε για να προκαλέσει αλλά για να ωθήσει τον αναγνώστη να κοιτάξει προς τα μέσα του και να αναλογιστεί πόσα από τη ζωή του χάνει κινούμενος στα «πρέπει» του.
Άλλοτε τον συναντούμε οργισμένο, άλλοτε προκλητικό και άλλοτε νιώθει ηττημένος και μόνος, διαβάζουμε. Εξηγήστε μας το λόγο.
Επίσης, γίνεται αλλόκοτος, μονήρης, θρασύς, ρομαντικός και πολλά ακόμη. Αυτές είναι εκφάνσεις και συναισθηματικές μεταβολές στις ζωές όλων των ανθρώπων που έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους. Δεν είμαστε ρομποτάκια και, ουσιαστικά, καθημερινά δίνουμε μια μάχη για να είμαστε καλά, να διατηρούμε την ελπίδα μας και να συνεχίζουμε όπως μπορούμε τη ζωή μας. Στην περίπτωση του Παραθεριστή (και σε αρκετές περιπτώσεις άλλων), το βύθισμα κατέβηκε αρκετά μέτρα χαμηλότερα διότι ο ήρωας νιώθοντας αταίριαστος με τη σημερινή κοινωνία και απογοητευμένος από τον εαυτό του (και τις προσδοκίες που είχε από αυτόν), πέφτει από τον προβληματισμό στη μελαγχολία, μετά στη θλίψη και εντέλει στην παραίτηση της κατάθλιψης όπου όλα φαντάζουν ανώφελα. Εκεί δεν υπάρχει περιθώριο να νιώσεις κάτι άλλο από μαυρίλα, οπότε είναι μονόδρομος να αγαπήσεις τον εαυτό σου, να τον συμμορφώσεις, να συγκρουστείς μαζί του και να σωθείς.
Στις σελίδες σας απλώνεται ολόκληρη η σημερινή κοινωνία. Όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θέλουν να τη βλέπουν κάποιοι, συνήθως κρυμμένοι πίσω από το δάχτυλό τους. Τι θα λέγατε σ’ αυτούς τους … κάποιους ως οργισμένος «Παραθεριστής»;
Κοιτάξτε… οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους ουσιαστικά είναι πιο δυστυχισμένοι από τους άλλους που αντιμετωπίζουν τα πράγματα ως έχουν. Ουσιαστικά μια τέτοια στάση υιοθετείται διότι δεν μπορούν να αντέξουν την αλήθεια που κατά περιπτώσεις είναι πολύ άγρια και σκληρή για εκείνους. Είναι λογικό αυτό γιατί δεν έχουμε όλοι τις ίδιες δυνάμεις και ούτε τις ίδιες θέσεις, όμως αναπόφευκτα όλοι μας κάποια στιγμή καλούμαστε να δούμε την αλήθεια ως έχει. Θα ήταν άδικο, λοιπόν, ο Παραθεριστής να είναι οργισμένος με αυτούς τους ανθρώπους επειδή λειτουργούν έτσι (εξάλλου ο Παραθεριστής είναι κατ’ ουσίαν οργισμένος με τον εαυτό του). Το μόνο που μπορώ να πω σε όλους μας, είναι πως η ζωή είναι εφήμερη, γρήγορη και οφείλουμε να τη ζήσουμε γιατί μια μέρα θα ξυπνήσουμε και θα έχει περάσει. Καλό θα ήταν στην πορεία της να συγχωρούμε, να γιατρέψουμε τα τραύματά μας και να ζούμε εν αγάπη. Έστω και λίγη αγάπη στη ζωή μας είναι θαυματουργή.
«… η χυδαιότητα δεν εφάπτεται στις λέξεις και το γυμνό κορμί με όλες τις εκφράσεις του, αλλά στη δολιότητα των όσων προσδοκάς κάνοντάς το χρήση για άλλους λόγους εκτός της απόλαυσης». Μία από τις προτάσεις του μυθιστορήματος που θα ήθελα να μας σχολιάσετε.
Στο απόσπασμα αυτό ο Παραθεριστής μιλάει μεν για το γυμνό κορμί, όμως αυτό επεκτείνεται σε βάθος και για το πώς επιλέγει κάποιος να διαθέσει το σώμα του (και εν γένει τη ζωή του), λειτουργώντας με μια στρατηγική συμφερόντων που κάνει χρήση. Δεν έχετε διαπιστώσει κι εσείς ότι υπάρχουν άτομα που μεταχειρίζονται τις σχέσεις τους (ερωτικές, οικογενειακές, επαγγελματικές), ώστε να πετύχουν τους σκοπούς τους; Η ζωή μας –δυστυχώς– έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά αρπακτικής διάθεσης και αυτό μπορεί κανείς να το διαπιστώσει παντού τριγύρω. Όλο και περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη φιλάνθρωπο θέση του να προσφέρουμε κάτι απλόχερα και δίχως αντάλλαγμα, απωλέσαμε τον ρομαντισμό μας, γίναμε καχύποπτοι και ζούμε με φόβους, ζητούμε να πάρουμε πριν δώσουμε, ενώ στήνουμε καβγάδες και ξεκαθαρίσματα συχνότερα απ’ όσο χαμογελάμε και συγχωρούμε –αυτά είναι κομμάτια της σύγχρονης κόλασης που όλοι ζούμε, ακόμη κι αν δεν θέλουμε να τα παραδεχτούμε.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ο Παραθεριστής είναι οργισμένος και προκλητικός. Νιώθει ηττημένος και μόνος. Ενίοτε αγαπά τα πάντα και άλλοτε τα αποστρέφεται. Παραθερίζει σε ένα ελληνικό νησί, παρατηρεί τους γύρω του, συναναστρέφεται και συγκρούεται με ήρωες που του προκαλούν εντύπωση, ρισκάρει να μιλήσει για όσα άλλοι δεν μιλούν, και νιώθει ένας παρίας, ένας αταίριαστος άνθρωπος με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Κατ’ ουσίαν, ο Παραθεριστής είσαι εσύ! Εσύ που συναναστρέφεσαι άλλους προσπαθώντας να τους καταλάβεις και εκείνοι που επιχειρούν να κάνουν το ίδιο μαζί σου. Εσύ που το μυαλό σου καταγράφει όσα εισπράττει από την κοινωνία γύρω σου και έρχονται μέρες τις οποίες νιώθεις κομμάτι της, ενώ άλλες δεν ταιριάζεις με τίποτα μαζί της.
Ο Παραθεριστής εξιστορεί την ιστορία του για συγκεκριμένο λόγο. Η καταγραφή του αποτελεί ένα πρότυπο θεραπευτικό πείραμα που συστήθηκε στον συγγραφέα από ψυχιάτρους και ψυχολόγους προς απόσπαση της σκέψης από στρεσογόνες, καταθλιπτικές και αυτοκτονικές τάσεις. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε πραγματικές εμπειρίες και ταυτόχρονα ένα τραχύ εγχειρίδιο του ευ ζην, που μιλά για την αναζήτηση της ουσίας της ζωής, τη δράση αντί της παραίτησης, την επιφάνεια των διαπροσωπικών σχέσεων, την εξάλειψη των ταμπού, την αποδοχή του εαυτού μας και την αποτύπωση της τρέλας ως ένα ακόμη πρόσωπο του στρες που μαστίζει τις ζωές όλων μας.
Βιογραφικό
Ο Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης γεννήθηκε το 1981, ζει στην Αθήνα και κατάγεται από τα Χανιά. Έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων και Δημόσιες Σχέσεις, από το 2008 κατέχει τον τίτλο, Reiki Therapist του Usui System of Natural Healing και έχει δραστηριοποιηθεί επαγγελματικά στον χώρο της καλλιτεχνικής βιβλιοδεσίας. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκινά από τα εφηβικά του χρόνια. Στα δεκαεπτά του κερδίζει βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το διήγημά του «Ο Ζητιάνος» και εκδίδεται το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «…Σιωπή… η δυνατότερη κραυγή…». Έκτοτε έχει γράψει μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων, θεατρικά έργα, παραμύθια και στίχους για τραγούδια Συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους της Ελλάδας ως αξιολογητής κειμένων και σύμβουλος εκδόσεων και αρθρογραφεί για θέματα που αφορούν στη λογοτεχνία, τη μουσική και το θέατρο, ενώ επί σειρά ετών έχει ασχοληθεί με την παραγωγή μουσικών εκπομπών στο ραδιόφωνο. Το 2015 και 2016, τα μυθιστορήματα «Τ’ αηδονιού το δάκρυ» και «Ένα δράμι δύναμης», ψηφίστηκαν από τους αναγνώστες στα Βραβεία Public και κατέκτησαν το καθένα από μία θέση ανάμεσα στα δέκα επικρατέστερα στις κατηγορίες «Ελληνικό Μυθιστόρημα» και «Ηρωίδα Έμπνευση». Ο «Παραθεριστής» είναι το όγδοο βιβλίο του συγγραφέα και αποτελεί ένα auto-fiction μυθιστόρημα, βασισμένο σε πραγματικές εμπειρίες, η καταγραφή του οποίου αποτέλεσε για τον ίδιο ένα πρότυπο θεραπευτικό πείραμα.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.