Ένα βιβλίο μυστηρίου και θρίλερ.
Η Μαριαλένα Ξένου είχε θάψει χθες μόλις, τη μητέρα της. 49 η ίδια, 81 η μητέρα.
Τώρα πήγαινε στα μνήματα ,στο δημοτικό νεκροταφείο του Θερίστρου ενός ημιορεινού προαστίου της Θεσσαλονίκης : οδός Κοιμήσεως 21-23. Εκεί ήταν θαμμένη η μάνα της.
Μπήκε στο χώρο, βαδίζοντας με στέρεα βήματα προς το στενό τσιμεντοστρωμένο μονοπάτι που οδηγούσε στο μνήμα.
Γονάτισε μπροστά στο νεότευκτο μνήμα για μερικά λεπτά. Μετά από 2-3 λεπτά σιωπής καθώς ήταν σκυμμένη ,έστρεψε το κεφάλι της και είδε μια κοπέλα .Η κοπέλα φαινόνταν κοντά στα 30 και φορούσε μια αδιάβροχη κουκούλα. Η κοπέλα της έτεινε το χέρι.
-Γεια σας. Λέγομαι Ολυμπία Τζανέτου
-Μαριαλένα Ξένου. Και συλλυπητήρια για τον αγαπημένο σας. Πρόκειται…

…για τον πατέρα μου, Πέτρο, έσπευσε να συμπληρώσει, διακόπτοντας τη Μαριαλένα που σιώπησε αιφνίδια.
Η Μαριαλένα άλλαξε το ελαιόλαδο και το φυτίλι στο καντήλι του μνήματος. Η βροχή είχε σταματήσει τώρα. Ανασηκώθηκε, έβγαλε το κινητό της τηλέφωνο πάτησε στις μύτες των ποδιών της και περπάτησε προς τα εκεί που πρωτύτερα στεκόταν η Τζανέτου, καθώς πληκτρολογούσε ένα μήνυμα.
«Ευούλα , μπορείς να συναντηθούμε μετά στο Coffeeholic; Θα ήθελα τη γνώμη σου για κ…»
Η Μαριαλένα Ξένου έπεσε φαρδιά πλατιά. Το πόδι της κάπου είχε βρει.
Παράλληλα αισθανόταν σαν το δεξί μποτάκι της να έχει σκιστεί.
Ο κορμός της βρισκόταν για μερικά δευτερόλεπτα πρηνής, μπρούμητα πεσμένος με τα χέρια που΄ χαν αμβλύνει την πτώση, όταν άκουσε βάδισμα στα νώτα της.
Συνήλθε και στράφηκε αυτοστιγμεί προς τον άγνωστο.
-Γεια σας…, είπε ένας υπερήλικας άνδρας. Στο δεξί του χέρι είχε ένα μπαστούνι περιπάτου .
Της έδωσε το χέρι.
-Σας ευχαριστώ, κύριε, έκανε η Μαριαλένα.
-Εδώ στα νεκροταφεία μιλάμε μεταξύ μας κι οι άγνωστοι .Γεια σας, κυρία μου, είπε και την κοίταξε κάπως αφηρημένα.
Μετά η Μαριαλένα τον είδε να ανοίγει και να κλείνει το πορτάκι και να ακολουθεί το δρόμο του με βήμα σταθερό.
Ακολούθως, έσκυψε και έστρεψε το βλέμμα αργά προς την αφανή μεταλλική προεξοχή.
Ήταν σαν μια μεταλλική αιχμή.
Αίφνης έριξε μια ματιά έναντι του δρόμου στο σπίτι, που φαινόταν ακατοίκητο, πέρα από το κοιμητήριο.
Απόμεινε ασάλευτη. Της φάνηκε πως κάποιος είχε τραβήξει τις κουρτίνες αυτοστιγμεί. Άγγιξε το κεφάλι της. Το φως είχε πέσει κι άλλο. Δεν ακουγόταν πλέον ούτε μακρυσμένη φωνή ούτε ψίθυρος.
Η Μαριαλένα ακολούθησε το δρόμο δίπλα στο κοιμητήριο προς το αυτοκίνητό της και στιγμιαία κοίταξε πάλι προς το σπίτι στον αριθμό 21. Το σπίτι τώρα έμενε ασάλευτο, με τις επιμήκεις βαριές κουρτίνες του όλες αποτραβηγμένες, κλειστές.
Σε λίγη ώρα συνάντησε την φίλη της Ευαγγελία Σκλαβούνη, ετών 45 ,φιλόλογο και δημοσιογράφο στην τοπική εφημερίδα.
-Καλώς την Ευούλα μου.
Οι επιστήθιες φίλες αγκαλιάστηκαν παρατεταμένα.
-Δεν ξέρω, Ευαγγελία. Θυμάσαι που σου είπα πώς ένιωσα: πως η μάνα μου έφυγε την ώρα που ήταν ωριμότερη για το φευγιό της. Λυπάμαι για τον αποχωρισμό μας, χωρίς όμως να πενθώ εις βάθος. Ο θάνατός της μου φαίνεται ότι ήταν λυτρωτικός… λυτρωμένος, κάτι σαν γύρισμα του κύκλου σαν… σαν αγάπη… Δεν ξέρω όμως, γιατί, αλλά… έχω αποκομίσει και μια άλλη παράξενη αίσθηση. Ξέρεις πώς είναι…
-Να σε πληροφορεί η διαίσθησή σου για κάτι… για κάτι βαθύ, αινιγματικό που συνέχει αυτά που ζεις παρά το ότι μπορεί αυτά καθ ΄ εαυτά να μην είναι κάτι ιδιαίτερο.
-Καταλαβαίνω Μαριαλενάκι ,αλλά σε ποια γεγονότα αναφέρεσαι ; Στο θάνατο της μάνας σου ; Στην κηδεία ;
-Στα μετά το θάνατο. Στη σημερινή μου επίσκεψη στο κοιμητήριο , είπε και ύψωσε το βλέμμα της, ώστε να την κοιτάξει κατάματα.
-Παρ΄ ότι η επέκταση του κοιμητηρίου είναι πολύ μοναχική, όπου συμβάλλει και το χαμηλωμένο , πώς το λένε, ταφοπεδίο, είχα στην αίσθηση ότι δεν είμαι μόνη. Ποτέ. Και ότι είμαι-πώς να το πω -ανεπιθύμητη…εντελώς.
-Μια διαίσθηση λοιπόν, Ευούλα.
-Ναι, …Συμβάλλει και το γεγονός πως συνεχώς εμφανίζονταν ως κεραυνός εν αιθρία και διάφοροι άγνωστοι σε μένα τύποι…Μια κοπέλα σε παραδιπλανό μνήμα και ένας …ένας μυστήριος παππούς .Νιώθω ,χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί, το θάνατο της μάνας μου όχι σαν ένα τέλος ,μια κατάληξη. Αλλά σαν να διάνοιξε κάτι… σαν ένα ερωτηματικό.
-Δες και τούτο , έκανε η Μαριαλένα και της έδειξε το δεξί της μποτάκι. Βλέπεις την εγχάραξη;
-Ναι.
-Σκόνταψα δίπλα στον τάφο της μάνας μου σε κάτι που δε φαίνεται μέσα στη χαμοβλάστηση και βρέθηκα σωριασμένη.
-Τι ήταν αυτό που σκόνταψες;
-Δεν ξέρω αλήθεια…μια αιχμή, σαν μεταλλική.
-Μπορείς να περιγράψεις τη μεταλλική απόληξη που είδες;
-Ναι, ήταν σκουρόχρωμη , κοκκινωπή και χρυσίζουσα σε κάποια σημεία ,και σχημάτιζε κάτι σαν ημικύκλιο …ίσως ημικύκλιο έλλειψης περισσότερο, όχι κύκλου.
-Νομίζω ότι πρέπει να μιλήσεις αύριο με τον υπεύθυνο του κοιμητηρίου. Νομίζω πως πρόκειται για το άνω άκρο επιχρυσωμένου χάλκινου σταυρού με πεπλατυσμένη άκρη. Ένας τέτοιος σταυρός θέλει εκατοντάδες ευρώ για να αγοραστεί και, αν εντοπιστεί από κάποιον εκτός από σένα , θα κλαπεί σίγουρα. Άλλωστε το αδίκημα της βεβήλωσης κοιμητηρίου και ειδικά κλοπής ακόμη και φτηνών μεταλλικών σταυρών μέσα στην κρίση έγινε πολύ σύνηθες.
-Στο έχω ξαναπεί ότι έχεις αστυνομικό δαιμόνιο, φιλενάδα , απάντησε η Μαριαλένα.
Η Μαριαλένα τελικά πηγαίνει ένα βράδυ στο κοιμητήριο στο σημείο που χτύπησε .Τι ζητούσε να βρει εκεί; Γιατί να την απασχολεί τόσο έντονα ; Άγνωστο. Μια επιθυμία ανεξήγητη όσο και αβάσταχτη σχεδόν τυραννική…
Θέλει να βρει την μεταλλική απόληξη να την ξεθάψει και να την πάει η ίδια στο αστυνομικό τμήμα Θερίστρου.
Το βράδυ στο σπίτι της ακούει ένα ανάκρουσμα .Ένα βροντώδες χτύπημα. Η Μαριαλένα πάγωσε. Βλέπει μια σκιά. Πάλι μια σκιά ,άλλη νύχτα. Παράξενες σκιές κυκλοφορούν κοντά στο σπίτι της Μαριαλένας. Φρικώδη παράδοξα γεγονότα…


Τελικά η Μαριαλένα ανακαλύπτει μέσα στο κοιμητήριο ένα νεαρό σεκουριτά που φυλάει το σπίτι απέναντι απ΄ τον τάφο της μαμάς. Τι ζητούσε αυτός στο κοιμητήριο ;
Το σπίτι αυτό έμαθε η Ευαγγελία ανήκει στην οικογένεια Κτενού ,που το πουλάνε.
Η Μαριαλένα εφοδιασμένη με αξίνα και φακό πάει πάλι στο κοιμητήριο για την αιχμή. Σκάβοντας αντιλαμβάνεται ότι το φτυάρι βρήκε αντίσταση σε κάτι άλλο. Ένα εύρημα αποτρόπαιο ,ένα μακάβριο , γκροτέσκο θέαμα: ένα ανθρώπινο σώμα ,ένα κουφάρι , σκαλωμένο εκατέρωθεν στις δυο μαρμάρινες προεκτάσεις δύο τάφων…
Χωρίς να το καταλάβει ,είχε γίνει συμμέτοχος στην ανακάλυψη ενός εγκλήματος .Μια δολοφονία , με τον δράστη της να κατακρύπτει το νεκρό μεταξύ των νεκρών…
Η νυκτοπορία του Πριάμου, στο ποίημα του Καβάφη με αυτόν τον τίτλο , είχε σκοπό την ανάκτηση ενός αγαπημένου νεκρού, του σκοτωμένου και άγρια διαπομπευομένου από τον Αχιλλέα ,γιου του, Έκτορα ,για την ταφή του. Αυτή εδώ κατέληξε στην εκταφή ενός αγνώστου. Ενός αγνώστου που είχε παραχωθεί μέσα στο χώμα της επέκτασης του κοιμητηρίου…
Την σορό παραδίδει η Μαριαλένα στο αστυνομικό Τμήμα Θερίστρου. Αποδεικνύεται από την αστυνομία ,ότι πρόκειται για δολοφονία. Όμως η σορός του δολοφονημένου εξαφανίζεται.
Το πτώμα θα κλαπεί από τους ψυκτικούς θαλάμους, το βαρύ πέπλο της λήθης θα ανασηκωθεί ανεπαίσθητα από το Θέριστρο… και η απατηλή, απολλώνεια διαύγεια θα δώσει τη θέση της στη νύχτα, όπου “χάσκει η άβυσσος γυμνή, ξεσκεπασμένη”….


Οι δύο φίλες ψάχνουν παράλληλα με την αστυνομία για το ποιος ήταν ο νεκρός , ποιος τον δολοφόνησε, τι νόημα έχει ο πολύτιμος σταυρός που βρέθηκε τοποθετημένος στο πλάι του και ποιοι κλέψανε την σορό του; Ποιος ο ρόλος της οικογένειας Κτενού ; Τι ήθελε να κρύψει η οικογένεια Κτενού; Τι κρυβόταν στο σπίτι της οικογένειας Κτενού ; Τι χρησίμευε μια μυστηριώδη σήραγγα στο σπίτι της οικογένειας Κτενού; Τι ήταν το μαυσωλείο ; Όλα έμοιαζαν με αλλόκοσμα; Η σιωπή ήταν αδιαπέραστη. Μια φρικώδης αίσθηση φαινόταν να συνέχει το χώρο…
Το σπίτι δίπλα στο κοιμητήριο ήταν στοιχειωμένο ;
Τι ήταν τα ιστορικά αρχιτεκτονικά παράδοξα ;
Τι σχέση έχει μια χριστιανική αίρεση και γιατί ο ναός των αιρετικών θεωρήθηκε κατοικητήριο του κακού ,στοιχειωμένος δηλαδή ;
Τι σχέση έχουν με όλα αυτά τα Απόκρυφα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης ;
Ξέβραζε το χώμα το σώμα του Καϊάφα, και μάλιστα 7 φορές ;
Τι σχέση είχαν οι Θεριστριώτες με την επανάσταση του Μωριά ;
Τι μπορεί να επιφύλασσε αυτή η περιπέτεια που ξεκίνησε από το μηδέν και ως τώρα είχε αγγίξει βάθη αποκαλυπτικά ;
Σε βαθιά ερέβη κρύβονταν οι απαντήσεις τις οποίες οι δύο φίλες αναζητούσαν…
Είμαι κυνηγημένη από τους βρικόλακες… (Ερρίκος Ίψεν, «Βρικόλακες»)
Σαν αστροφώς σε κρέπι νεκρικό…


Θα ισχύσει τελικά το γνωμικό της Θερίστρου : «άπαντα ηλιακόν φάος » (=όλα στο φως του ήλιου);
Ένα μυθιστόρημα μυστηρίου με αύρα Γιάννη Μαρή και Έντγκαρ Άλαν Πόε και έμφαση στο whodunit της αστυνομικής ιστορίας. Ο συγγραφέας χωρίς να καταφεύγει σε σκηνές δράσης συντηρεί με επιτυχία την αγωνία του αναγνώστη μέσα από τους διαλόγους-μαρτυρίες των πρωταγωνιστριών και με «δεμένη» πλοκή ξεδιπλώνει σταδιακά τη συλλογιστική του μέθοδο για την αποκάλυψη του ενόχου.
Ο συγγραφέας με ρεαλιστικούς διαλόγους οδηγεί την υπόθεση σε μια έξυπνη ανοιχτή λύση κλείνοντας το μάτι στο αναγνώστη να δώσει μια δική του εκδοχή στο τέλος της ιστορίας.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι το ζητούμενο δεν είναι η λύση του αστυνομικού γρίφου, βυθίζεται στην υποβλητική ατμόσφαιρα του βιβλίου, επικεντρώνεται στην κατανόηση του σύνθετου ψυχικού κόσμου των πρωταγωνιστριών και απολαμβάνει τη λογοτεχνική αφήγηση ενός σπουδαίου στυλίστα της γραφής
Μια γεμάτη χρώμα ιστορία μυστηρίου στην οποία πρωταγωνιστούν γυναίκες.
Ένα άκρως αγωνιώδες και καθηλωτικό βιβλίο, ικανό να κρατά αμείωτο το αναγνωστικό ενδιαφέρον από την πρώτη έως και την τελευταία σελίδα.
Η άκρη του νήματος ενός μπερδεμένου κουβαριού θα εξακολουθεί να μένει χαμένη, σχεδόν μέχρι το τέλος αυτής της ανατρεπτικής αλλά και συνάμα γοητευτικής ιστορίας μυστηρίου, από την οποία δεν απουσιάζει η ευαισθησία και η ενσυναίσθηση.
Κινούμαστε σε μια γκρίζα ζώνη. Πότε οι πράξεις μας μας φέρνουν πιο κοντά στο λευκό και πότε στο μαύρο…
Ένα θρίλερ για όσους αντέχουν να έρθουν αντιμέτωποι με τον ανθρώπινο πόνο, αλλά και για εκείνους που απλώς αναζητούν ένα βιβλίο που ξεχειλίζει δράση, μυστήριο και περιπέτεια.
Διαβάστε το.


Ο Γεώργιος -Νεκτάριος Παναγιωτίδης γεννήθηκε το Νοέμβρη του 1983 στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Είναι απόφοιτος του τμήματος Εφαρμοσμένης Πληροφορικής (Πα. Μακ.) και του ΠΜΣ «Θεολογία και πολιτισμός» (Α.Π.Θ.) και εργάζεται στην ιδιωτική εκπαίδευση. Είναι αντιπρόεδρος της Χριστιανικής Δημοκρατίας. Έχουν εκδοθεί: μια δική του μικρή μελέτη (Ο κομμουνισμός είναι μαρξιστικός ή χριστιανικός; Από το συμφέρον στην αγάπη, Ιούνιος 2018) και ένα δοκίμιο πολιτικής θεολογίας (Πολιτική θεολογία και κοινωνική ιδασκαλία αγ. Ισίδωρου του Πηλουσιώτη, Φεβρουάριος 2019). Η (stricto sensu) λογοτεχνία τον απασχολεί από το 2002. Πρώτος φανερός καρπός της ενασχόλησης αυτής, η νουβέλα αστυνομικού μυστηρίου «Το κρυπτοκείμενο της εξαφάνισης του Ν. Σωτηρόπουλου» (Manifesto, 05/2019). Tο 2020, το διήγημά του «BSL-4» διακρίθηκε και συμπεριλήφθηκε στη συλλογική έκδοση Ο Ιός: 19 διηγήματα λογοτεχνικού εγκλεισμού (Βακχικόν). Το 2021, το διήγημά του «Ένα επαναληπτικό όνειρο» δημοσιεύτηκε στο βιβλίο Crime And Horror 6 (Άγρια Δύση).

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave