Είναι αλήθεια πως το μόνο που κάνει ο άνθρωπος όταν συνειδητοποιεί πλήρως τον εαυτό του, είναι να ζητά διαρκείς αναβολές από το δικαστήριο του θανάτου, θηρεύοντας με πάθος τα όνειρα και τις ελπίδες του. Ζει συλλέγοντας τις εμπειρίες σαν όστρακα από τον απέραντο ωκεανό της ύπαρξης του και σε κάθε μακροβούτι ρισκάρει, πληγώνεται, δίνει και παίρνει όσα μπορεί, και κυρίως όσα αντέχει. Έτσι είναι το έλλογο και πιο αγαπημένο πλάσμα του Κυρίου. Το κύμα, τα βράχια, και οι συναισθηματικοί καρχαρίες που ενίοτε το κυκλώνουν διψώντας για αίμα και οδύνες, αλλά και όλες οι παλίρροιες του πεπρωμένου εν γένει, δεν είναι επ’ ουδενί ικανά να το θέσουν σε διαθεσιμότητα. Τα μυστικά και τα λάθη θα είναι πάντα η ζωή, το σύνολο των επιλογών και ταυτόχρονα ο θησαυρός του. Η ανάγκη να πετύχει και η φιλοδοξία να ευτυχήσει, θα αποτελούν το οξυγόνο της καρδιάς του.

Όταν η Νάσια Μηνοπούλου καταφθάνει από την Καστοριά στην Αθήνα για να γραφτεί στην σχολή, όπου έχει περάσει, το στέρνο της φουσκώνει από το οξυγόνο των ασχημάτιστων ονείρων της. Για ένα κορίτσι μόνο του στην πρωτεύουσα με ελάχιστα χρήματα και την ατυχία να προσελκύει μαγνητικά όλων των ειδών τους μπελάδες, πρόκειται. Για το υποχείριο του Χριστόφορου Χατζή πρόκειται, για μια κοπέλα που στα σχέδιά της δεν παίζει πουθενά ενεργό ρόλο η Νοσηλευτική. Η νεανική ψυχή διψά για τους προβολείς του θεάτρου, για τον γλυκό ιδρώτα του σανιδιού, για το θερμό χειροκρότημα του κόσμου. Διψά για την αποκλειστικότητα μιας αγάπης που τής σκυλεύει τις μέρες, την ψυχολογία και το νου. Διψά να ανακαλύψει αν η ζωή έχει τελικά την υποχρέωση να μας δώσει όσα περιμένουμε από αυτήν. Θέλει να γίνει ηθοποιός, όμως και ποιός δρόμος είναι στρωμένος με ροδοπέταλα; Όταν θα γνωρίσει τον Πέτρο και την Αφροδίτη ή αλλιώς τον Άγγελο και την Τατιάνα, θα κλιθεί να αντιληφθεί ότι οι περισσότεροι θεοί παίζουν ζάρια, σε αντίθεση με τη μοίρα που παίζει νικηφόρες παρτίδες σκάκι, κι αυτο γιατί χρησιμοποιεί δύο βασίλισσες για να ξαφνιάζει συνεχώς τον άνθρωπο και να προετοιμάζει ακόμα και τους πιο συνηθισμένους για ξεχωριστά γεγονότα ζωής.

Μια αγγελία είναι αρκετή για να φέρει αυτούς τους τρεις ανθρώπους κοντά, για να ακολουθήσει και ο Χριστόφορος το χρήμα όπως οι γλάροι τις τράτες, και το όνειρο της Νάσιας να φτάσει μια ανάσα από την πραγματοποίησή του. Ένα συμβόλαιο. Μια σειρά εξετάσεων κι η αναμονή ενός θαύματος για την Τατιάνα. Δύο μωρά θα γεννηθούν. Νεκρά ή ζωντανά, το συμφέρον αποφασίζει. Η Νάσια είναι επιφορτισμένη μόνο να αποδέχεται καταστάσεις, να μην έχει χρόνο να τις αξιολογήσει, να κρίνει και να σκεφτεί. Η Νάσια θα κάνει αυτό για το οποίο πληρώνεται αδρά. Το ζευγάρι, Τατιάνα και Άγγελος θα μοιάζουν σα να αγοράζουν παντοτινή ευτυχία από εκείνη. Και όταν θα την αφήσουν γεμάτη ερωτηματικά και ένα σωρό απορίες θα έχουν πάρει όλα το δρόμο τους. Η Νάσια Μηνοπούλου θα βαδίζει σταθερά προς την επιτυχία σέρνοντας όμως μαζί το συναισθηματικό χρέος που ακούει στο όνομα Χριστόφορος Χατζής.

Ο σχεδιαστής δαχτυλιδιών, Άγγελος, ωστόσο, δεν ξεχνά, και όλη του η αλήθεια είναι εντέλει όσα επιμελώς κρύβει από τους άλλους, μα και από τη γυναίκα του. Όταν όλα θα ανατραπούν, όταν το καλογυαλισμένο σφυροδρέπανο θα βρεθεί πάνω από το κεφάλι του, εκείνη θα βαπτιστεί αρχαιολόγος μιας αλήθειας που τη βάζει σε διλήμματα και προβληματισμούς. Για ποιό λόγο ο Άγγελος έχει σχεδιάσει πέντε πανομοιότυπα δαχτυλίδια; Απαντήσεις γυρεύει η Τατιάνα, όμως τα στόματα δεν ανοίγουν και οι αποδείξεις θα αργήσουν, μα θα έρθουν με τρομακτικό τρόπο να την βρουν. Λογικό να έχει η ίδια και οι κόρες της από ένα δαχτυλίδι σχεδιασμένο από τη λατρεία του Άγγελου για καθεμιά τους, αλλά αφύσικο να φιγουράρουν άλλα δύο ίδια δαχτυλίδια σε ξένα δάχτυλα. Όταν η Νάσια Μηνοπούλου θα μιλήσει, θα είναι πια αργά. Το παρελθόν και το κορμί της θα έχουν παραλύσει. Ο χρόνος θα μετρά αντίστροφα για ‘κείνη και τον παντοτινό έρωτά της, και ένα παιδί θα μένει πίσω να ενώσει το αίμα του με δύο άλλων. Φυσικά υπό το αγνό βλέμμα του Κίμωνα, του μικρού ήρωα που αποδεικνύει πως η ψυχή μετριέται ανάλογα με το μέγεθος της καλοσύνης, και όχι των διανοητικών ικανοτήτων της.

Κατακλυσμιαία τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στο νέο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη, «Το τελευταίο δαχτυλίδι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας. Ο συγγραφέας μελετά ανθρώπους που δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι επιλογές τους, όσους βρίσκουν καταφύγιο στην αγάπη, ζωές που ευτυχούν όχι επειδή εξαρτώνται από ανθρώπους κι αντικείμενα, αλλά από στόχους, τους πόνους και τις δυστυχίες που πρέπει να κοιτούμε κατά πρόσωπο για να συνθλίβονται, τα βαθιά σκοτάδια που αυθόρμητα αναδεικνύουν και τα πιο φωτεινά αστέρια του ουρανού. Στο «Τελευταίο δαχτυλίδι» δικαιώνει τα λόγια του Ζολά: «Όταν είσαι καλή μητέρα, όλα συγχωρούνται» καθώς οι ηρωίδες του καταλαβαίνουν πως όταν είσαι μητέρα ποτέ δεν είσαι μόνη στις σκέψεις σου. Πάντα σκέφτεσαι δύο φορές: τη μία για σένα και την άλλη για τα παιδιά σου. Στο «τελευταίο δαχτυλίδι», αλλά και στην πραγματικότητα αν το καλοσκεφτούμε, η λέξη μητρότητα είναι σπαρακτικά ιερή: όλη η αγάπη αρχίζει και τελειώνει εκεί. Κι αφού δεν δύνανται να ειπωθούν όλα σε όλους και αφού τα λασπωμένα νερά καθαρίζουν όταν μένουν ακίνητα για καιρό, τι σημασία να έχουν άραγε τα δαχτυλίδια του Άγγελου; Είναι σχεδιασμένα για να αγκαλιάζουν τα δάχτυλα και τις καρδιές που αυτός αγάπησε. Με τους δικούς του τρόπους. Με τους δικούς του όρους. Για τους δικούς του λόγους. Για πάντα. Ο Σπύρος Πετρουλάκης που μοιάζει να πιστεύει παθιασμένα στη δύναμη της λογοτεχνίας και τις γοητευτικές ατέλειες των ανθρώπων, υπόσχεται κι αυτή τη φορά ένα συγκλονιστικό αναγνωστικό ταξίδι αγγίζοντας με λεπτότητα την αγάπη και τα όρια που εκείνη υπερβαίνει. Φτάνει μόνο να πιστεύεις πως αυτή θα σε βγάζει πάντα από το σκοτάδι στο φως, από το έλος στην ξηρά, από τη μοναξιά στη σαγήνη της συντροφιάς κι από τις εικασίες στη βεβαιότητα.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave