Γιατί ζηλεύουμε; Τι είναι εκείνο που μας ωθεί στο να αναπτύσσεται μέσα μας το τόσο έντονο συναίσθημα της ζήλιας;
Ίσως είναι γιατί δεν πιστεύουμε πραγματικά στην αξία μας, στα δικά μας προτερήματα, στο τι έχουμε καταφέρει εμείς ως υπάρξεις και ψάχνουμε μέσα από τα μάτια ενός άλλου να δούμε γιατί εκείνος τα κατάφερε καλύτερα από εμάς;

Όσο μεγαλώνουμε μένουμε μόνοι μας από επιλογή, επειδή δεν εμπιστευόμαστε εύκολα κανέναν, παντού βλέπουμε εχθρούς και αντιπάλους. Είναι θέμα εγωισμού ή έχουμε γίνει τόσο επιλεκτικοί πια στις σχέσεις μας που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τη διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων γύρω μας μέσα από τα μάτια των συνανθρώπων μας;
Μέσα στο βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη με τίτλο «Η μπαλάντα της ζήλιας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, ο αναγνώστης θα αντιληφθεί το γιατί και το πώς αισθανόμαστε ζήλια προς όλες τις μορφές των σχέσεών μας. Είτε πρόκειται για το σύζυγο, τον εραστή, το φίλο, τον αδελφό ή τον ίδιο το γονέα. Σχέσεις που μας έχουν σημαδέψει κρύβονται βαθιά στο υποσυνείδητό μας και αν δεν ψάξουμε πραγματικά μέσα μας να βρούμε την γενεσιουργό αιτία της ζήλιας μας, δεν θα ελευθερωθούμε ποτέ!

– Αναφέρετε στο βιβλίο σας ότι «οι άνθρωποι παντρεύονται εκείνον που μοιάζει ή που δεν μοιάζει στον γονέα-αγκάθι. Όχι εκείνον ή εκείνη που αρέσει στον σημερινό ενήλικο εαυτό. Ο γονέας είναι το κριτήριο, το πρότυπο προς αντιγραφή ή προς αποστροφή, προς μίμηση ή προς αποφυγή». Σε τι ηλικία το αντιλαμβάνεται αυτό κάποιος; Και γιατί γνωρίζοντας ότι επιλέγει τον σύντροφό του με τέτοιου είδους κριτήρια επιμένει να αυτοτιμωρείται σε μια σχέση που τον καταστρέφει;

Έχει αφάνταστη δύναμη στην ψυχολογία μας η στέρηση πρώιμης αγάπης, ή υγειούς αγάπης από τον γονιό μας. Είναι τεράστιος ο μαγνητισμός προς το παρελθόν και προς εκείνα τα παράπονα και τους θυμούς. Δεν αρκεί θεωρητικά να το ξέρουμε το πρόβλημά μας, χρειάζεται δουλειά για να ξεριζωθεί. Οι ρίζες του είναι βαθιές και σκληρές. Το συναίσθημα δεν παλεύεται με την απλή λογική, ούτε η παλιά οδύνη με τη γνώση. Αν αυτή η καθήλωση είναι σοβαρή χρειάζεται βοήθεια ειδικού που έχει εκπαιδευτεί στο πώς να αναβιώνεις όσα παλιά έγιναν και να τα επεξεργαστείς με ώριμη, ενήλικη ματιά.

– Οι σχέσεις μοιχείας οδηγούν σε φλογερά πάθη ακριβώς επειδή υπάρχει ο αντίζηλος και αν χαθεί χάνεται και το αντικείμενο της ζήλιας μας. Έχουμε δηλαδή ανάγκη να νιώθουμε ότι μοιραζόμαστε το αντικείμενο του πόθου μας και αν το χάσουμε μετά, αυτό είναι που οδηγεί και στη διάλυση μιας παράνομης σχέσης;

Δεν είναι απόλυτο και παντοτινό αυτό, συμβαίνει αρκετά συχνά όμως. Διότι η ζήλεια και η οργή της μοιρασιάς ρίχνει φωτιά και κάνει τον έρωτα πάθος πυρακτωμένο, μάχη που δεν αφήνεις εύκολα. Ο έρωτας είναι αξίωση αποκλειστική, όταν αυτό διαστραφεί η παθολογία κατακυριεύει την ψυχολογία του τρίτου προσώπου, ή του συζύγου. Τα τρίγωνα είναι άγρια και επικίνδυνα για την ψυχική και τη σωματική υγεία.

– Γράφετε στο βιβλίο σας ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ασχημίζουν μεγαλώνοντας, καλλιεργούν το χειρότερο χαρακτήρα τους, ο ανίκητος εγωισμός πετρώνει με τα χρόνια την έκφρασή τους. Είναι γιατί αντιλαμβάνονται το τέλος της νιότης τους να πλησιάζει και δεν έχουν λόγο πια να υποκρίνονται και να κρύβονται;

Όχι, ακριβώς! Εννοώ πως οι επιλογές ζωής, χρόνο το χρόνο, σμιλεύουν την όψη μας και κυρίως την έκφρασή μας, το ύφος μας. Οι άσχημες, οι μίζερες, οι εγωιστικές επιλογές καταγράφονται και εξωτερικά.

– Στα ερωτικά τρίγωνα οι αντίζηλοι είναι σχεδόν πάντα θηλυκού γένους. Αυτό συμβαίνει μόνο στο ανθρώπινο γένος ή παρατηρείται και στο ζωικό βασίλειο; Και οι αρσενικοί; Παίζουν πάντα το θύμα που το διεκδικούν;

Ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοια στατιστική. Μα και οι άντρες είναι συχνά και βίαια ζηλιάρηδες. Τα αστυνομικά δελτία κάθε τόσο αναφέρουν φόνους για λόγους τιμής!

– Η αρρώστια δε γιατρεύεται από μιαν άλλη αρρώστια! Όμως ο έρωτας περνάει με έναν νέο έρωτα; Η ζήλια μπορεί να εξαλειφθεί εάν το αντικείμενο του πόθου μας αλλάξει μορφή;

Φτάνει να είναι όντως έρωτας και όχι μια σπασμωδική κίνηση προς μια νέα δήθεν αγάπη-σωσίβιο. Για αντιπερισπασμό, για να ζηλέψει ο άλλος, για να σωθώ από τον πόνο του προηγούμενου… Αν είναι κάτι τέτοιο είναι λάθος που σύντομα το πληρώνουμε, νοσταλγούμε τη χαμένη γνήσια σχέση με μεγαλύτερο πόνο. Παίρνουμε και έναν άλλο, άσχετο άνθρωπο στο λαιμό μας.

– Όλα είναι θέμα του τι θέλουμε εν τέλει. Γιατί όμως ενώ το γνωρίζουμε καταφεύγουμε σε ακραίες λύσεις για να φτάσουμε επιτέλους στην πολυπόθητη αυτογνωσία; Τι είναι εκείνο που οδηγεί τα λανθασμένα βήματά μας στην αυτοκαταστροφή μας;

Η ελευθερία μας να σωθούμε ή να χαθούμε. Πρόκειται για το πιο ουσιώδες προαιώνιο υπαρξιακό ερώτημα. Στην φιλοσοφία, στη θεολογία, στην τέχνη… Από τους πρωτόπλαστους! Τους δόθηκε η εξουσία να ευτυχήσουν στον παραδεισένιο Παράδεισο ή να εξοριστούν στη σκοτεινή αβεβαιότητα μακριά και έξω. Και διάλεξαν το δεύτερο.

– «Η ζωή είναι άπιαστη, η ζωή είναι άφταστη, η ζωή είναι ζωντανή γι’ αυτό και απρόβλεπτη. Η ζωή θέλει κότσια! Κι αν δεν τα έχεις, γύρεψε να τα αποκτήσεις, κι αν πάλι δεν τα αποκτήσεις, κάνε στην άκρη κι άσε τους άλλους να ζήσουν και μην τους ενοχλείς». Πόσοι αλήθεια το αντιλαμβάνονται αυτό; Πόσο βαθιά πρέπει να ανιχνεύσουμε την ψυχή μας για να καταλάβουμε ότι η ζωή είναι μόνο για όσους έχουν τη δύναμη να την καταλάβουν και να τη ζήσουν;

Η ζωή θέλει κότσια, γιατί θέλει ελευθερία. Η σκλαβωμένη ύπαρξη δεν ζει. Και η ελευθερία στην κοσμική πραγματικότητα είναι αγώνας, άθλημα και άθλος. Όμως και πάλι είσαι ελεύθερος να ζήσεις ελεύθερος ή όχι. Πάρα πολλοί θεωρούν την σκλαβιά τους συμφέρουσα, ωφέλιμη!…

– Το πένθος του άλλου είναι μια περιοχή που μονάχα μόνος του πρέπει να διανύσει. Είναι πράγματι αλήθεια αυτό! Μόνο εμείς οι ίδιοι είμαστε οι γιατροί του πένθους μας και φυσικά ο πανδαμάτωρ χρόνος! Σε τι οφείλεται λοιπόν το γεγονός ότι ορισμένοι άνθρωποι δεν καταφέρνουν ποτέ να ξεπεράσουν το πένθος τους; Γιατί επιλέγουν να μένουν ριζωμένοι στο ανεκπλήρωτο παρελθόν, σε κάτι που χάθηκε οριστικά και δεν επιλέγουν κάποια στιγμή να προχωρήσουν μπροστά;

Υπάρχουν βέβαια κάποια παρελθόντα αξεπέραστα! Δεν είναι περίεργο που διαρκώς τα συγκρίνει με το παρόν του κανείς… Όμως υπάρχουν και καθηλώσεις δειλίας ή τεμπελιάς. Κολλάμε σε ό,τι έγινε διότι η νοσταλγία και η αναπόληση είναι λιγότερο κουραστική, κυρίως δεν έχει ρίσκο. Βουλιάζεις έτσι όλο και βαθύτερα και οι ορίζοντες στενεύουν μέχρι να χαθούν από την όρασή σου.

– «Η αλήθεια είναι η αξιοπρέπειά μας, άμα φέρεσαι άφοβα και χωρίς ιδιοτέλεια, αξιοπρεπώς, οι άλλοι σου δίνουν αξία. Είναι μυστήριο πράγμα οι δυνατότητες, οι φυσικές και οι μυστικιστικές, της αλήθειας». Πότε φτάνει όμως η στιγμή να αντιληφθούμε αυτή την αλήθεια μας; Πώς γίνεται να μείνεις αξιοπρεπής και άφοβος όταν οι περισσότεροι γύρω σου λειτουργούν με ιδιοτέλεια;

Μα ασφαλώς ο αυτοσεβασμός, το θάρρος της καλής περηφάνειας, κάνουν τον άνθρωπο ελκυστικό. Είναι ερωτεύσιμη, αφροδισιακή η δύναμη, κυρίως η εσωτερική. Το πότε θα καταλάβει μιαν αλήθεια γενικώς κανείς εξαρτάται από το θέλημά του και την ετοιμότητά του.

9786180117233

– Υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει ζηλέψει ποτέ στη ζωή του; Μήπως η ζήλεια εντός ορίων είναι αυτό που διατηρεί ζωντανή μια σχέση;

Δεν πιστεύω πως υπάρχει φυσιολογικός, ανθρώπινος άνθρωπος που να μην έχει ζηλέψει. Ο έρωτας είναι συνυφασμένος με την αποκλειστικότητα και κάθε τόσο ανησυχείς μην την χάσεις. Είναι σε εγρήγορση πάντα ο έρωτας. Όμως εδώ μιλάμε για παθολογικές περιπτώσεις όπου δεν επικρατεί η αγάπη προς τον άλλον αλλά η αμφιβολία και η αντιπάθεια προς τον εαυτό.

Σας ευχαριστώ πολύ!

 

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave