Κριτική βιβλίου “Tο παράθυρο της Νεφέλης” του Σπύρου Πετρουλάκη από την αναγνώστρια Μαρία Παπάτου

Αύγουστος 1996, Νυδρί Λευκάδας.

Η Ελένη βρίσκεται σε διακοπές στο νησί κι ετοιμάζει τις δυο μικρές της κόρες να πάνε για μπάνιο. Που να ήξερε πως θα γυρνούσε από την παραλία με το ένα της κοριτσάκι μόνο…
Ο Γιάννης και η Ματίνα λαχταρώντας να καλύψουν το κενό της ζωής τους αρπάζουν την μικρή Ιωάννα και φεύγουν εσπευσμένα για την Αθήνα. Το καινούριο της όνομα είναι Νεφέλη κι όλα δείχνουν να πηγαίνουν σχετικά καλά μέχρι τη στιγμή μια εγκυμοσύνη φέρνει αναστάτωση στην οικογένεια και περισσότερο στη ζωή της Νεφέλης. Μοναδική της συντροφιά η κούκλα της Λίλα, μοναδική παρηγοριά τα ταξίδια της μέσα από τα πινέλα και τους καμβάδες της, μοναδική σταθερή αξία στη ζωή της η Αντιγόνη, που στάθηκε δίπλα της σαν πραγματική μάνα.
Ο Γολγοθάς που ξεκίνησε με την αρπαγή της τελειωμό δεν έχει ώσπου οι μοίρες αποφασίζουν να ξεκλειδώσουν τις πόρτες της θλίψης φέρνοντας στη ζωή της την Αντιγόνη, τη Μελετίνη, την Αρετή που θα της χαρίσουν ζεστασιά, αφοσίωση, φιλία, αγάπη, ανθρωπιά, προσπαθώντας να επουλώσουν τις πληγές της.
Ένα βιβλίο που μιλάει για τη δύναμη να παλεύεις για ένα καλύτερο αύριο, τις δεύτερες ευκαιρίες, το μεγαλείο της ψυχής και της συγχώρεσης και πως ένα φιλί κι ένα χάδι είναι τα μόνα που χρειάζεται ένας άνθρωπος και περισσότερο ένα παιδί.
Ο συγγραφέας με τις εναλλαγές παρελθόντος παρόντος κατορθώνει με μοναδική μαεστρία να ξεδιπλώσει την ιστορία του κεντρίζοντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη και κορυφώνοντας την αγωνία του. Οι έξυπνες ατάκες και το διάσπαρτο χιούμορ ισοσταθμίζει το «βαρύ» θέμα του βιβλίου. Οι περιγραφές σε κερδίζουν με τη γλαφυρότητα και τη λιτότητά τους. Κύθνος, Ρόδος, Λευκάδα, Φλωρεντία, Βερολίνο, Κωνσταντινούπολη, εντυπωσιακές εικόνες, μαγικό ταξίδι.
Αγάπησα τη γραφή, την αμεσότητα και τη λιτότητα του κου Πετρουλάκη με την «εξομολόγηση» και τα ίδια συναισθήματα βίωσα και με «Το πάραθυρο της Νεφέλης». Να ευχηθώ πάντα επιτυχίες και περιμένω με αγωνία να ταξιδέψω με την επόμενη ιστορία του.

Σύντομη περιγραφή
«Το παιδί μου… Βοήθεια. Έχασα το παιδί μου…»
Η τραγική μάνα νιώθει τον κόσμο να χάνεται.
Ποιο μυαλό και ποια καρδιά μπορούν να αντέξουν τόση πίεση, τόση τραγικότητα μέσα σε μια στιγμή;
Ψάχνει στα μάτια των ανθρώπων γύρω της τη λύτρωση για τον χαμό της κόρης της.
Ψάχνει την ίδια της τη σάρκα, το αίμα της.
Μάταια όμως…
Το παιδί χάθηκε.

Της το άρπαξε ένα ζευγάρι μέσα από τα χέρια της, ένα καλοκαίρι στο Νυδρί της Λευκάδας, για να καλύψουν το κενό που είχαν στη ζωή τους.
Μαζί τους η Νεφέλη γνώρισε την αγάπη, το χάδι, το χαμόγελο, ώσπου ήρθε στον κόσμο ο αδελφός της.
Από τότε, όλα άλλαξαν…

Τα πινέλα και οι καμβάδες τη βοηθούσαν να δραπετεύει από την ασπρόμαυρη ζωή της, μέσα από ένα έγχρωμο παράθυρο.
Η γυναίκα και ο άνδρας που γνώρισε σαν γονείς την πλήγωσαν, την πόνεσαν, μέχρι να ανοίξει το παράθυρο… αλλά και τα φτερά της.

Αντιγόνη, Μελιτίνη, Αρετή.
Μπήκαν στη ζωή της για να της δείξουν την αγάπη, την ανθρωπιά.
Έρωτας, Αρρώστια, Λύτρωση.
Πόση δύναμη μπορούν να ασκήσουν πάνω της;

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save