Μέσα στο φέγγος της καθημερινής μας τραγωδίας, διωγμένοι από τα ψέματα και τις φενάκες της φοβερής ετούτης εποχής, οι ανήσυχοι δημιουργοί βιάζονται να ταξιδέψουν σα ξένοι, σα μετανάστες, σα διαβάτες, σαν επικηρυγμένοι, σαν απελπισμένοι, ταξιδιώτες της πιο μεγάλης, της καθολικής του κόσμου τούτου νοσταλγίας, της νοσταλγίας του απώτατου μέλλοντος. «Στου κόσμου το περπάτημα», ένα ταξίδι δίχως τέλος!

Ο Απόστολος Δημήτρουλας παραδίδει από τα βάθη της ψυχής του λόγο προσωπικό και εικόνες. Με συγκίνησε βαθύτατα το ειδικό βάρος της γλώσσας του και η καθαρότητα του λόγου του. Βρέθηκα σε έναν κόσμο υπέροχο, αισθαντικό, ατόφιο. Το μεγάλο ζητούμενο κάθε δημιουργίας είναι να εκπέμψει, εν όψει όλων των καιρών, έναν οίστρο ζωής, αυτό κάνει και η ποιητική συλλογή «Στου κόσμου το περπάτημα». Στη συλλογή του αυτή ο ποιητής δείχνει μια πρωτογενή αθωότητα μέσα του, μαζί με αναφορά στην κοινωνία όπου ζει , την παρατηρεί και την περιγράφει με ενάργεια. Είναι ένα μανιφέστο ελευθερίας.

Ένα βλέμμα που ζει, παρατηρεί, αισθάνεται, σχολιάζει και ταυτόχρονα ένα κοινωνικό ον. Όλα είναι επιτρεπτά όχι σαν αναρχία, αλλά μια απελευθέρωση καθαρών, αλογόκριτων αισθημάτων. Γι ΄ αυτό και τόσο ουτοπικό…
Έχει αξία ο ανθρωπισμός και η ελευθερία που εκφράζει με το έργο του ο ποιητής, η ελπίδα και η ψευδαίσθηση, η μνήμη και οι ωραίες αναμνήσεις, η μαστιγωμένη αλήθεια και σωρός τα παραμύθια, η διαρκής ανατροπή και η ουτοπία της ευδαιμονίας, οι δάφνες και ο δυόσμος, το αγριεμένο ψέμα και η φτώχεια στο αίμα, στον κόσμο μετανάστης και διαβάτης είσαι της ζωής, Θαρρετός διαβάτης και δρόμοι που δεν έχουν γυρισμό, δρόμοι δίχως αστέρια και δρόμοι άγιοι να σωθείς, ορίζοντας κλειστός και της διαφυγής είναι κλειστές οι δίοδοι, γιοφύρια να περνάς και τα ανηφόρια του κόσμου δυνατά να περνάς, στα σταυροδρόμια και στις στροφές στημένες οι παγίδες, ποτέ δεν είναι εύκολη του δρόμου η πρωτοδιάβαση, σε βράχια θανάτου χτυπάς/ κομμάτια γίνεσαι και σπας, αγρίεψαν οι δρόμοι μες στη σκοτεινιά, άχαρη πόλη και πόλη που σαπίζει, το αύριο μελανό /το άστρο το αυγινό, απόβλητος και επικηρυγμένος, βγες αδούλωτος και ορθός, δικαίωση να απαιτείς/να είσαι οραματιστής, μια ζωή στην εξορία και μια ζωή παγιδευμένη, η ζωή μια τραγωδία και ο τρόμος πανικός, μη στρωθείς στους καναπέδες/ με τον τρόμο αγκαλιά, άσπλαχνέ μου Άρχοντα/ μες στο ψέμα με βουτάς, στις στράτες που πιλάλησα /ξυπόλητος δρομέας, βγήκες λάθος στο «σεργιάνι» και «απροετοίμαστος», ισόβια δικασμένος και η ελπίδα σταυρωμένη, ο χρόνος μέρα νύχτα/ ποτάμι ορμητικό, ο χρόνος ποτέ δεν περιμένει, χωρίς «πειθώ» το σήμερα /αβέβαιο το αύριο, μάνες πικραμένες/ βάρη ζαλωμένες, το φύτρο της ανάστασης αργεί να γίνει στάχυ, πήρες το μακρύ το δρόμο/δίχως «Άγιο» στο πλευρό σου, πίσω μη γυρίσεις και πίσω μη κοιτάξεις, οι «Χάρυβδες» και «Σκύλλες»/είναι μπροστά σου όπου διαβείς, στου κόσμου τα σεργιάνια /περίσκεφτα να περπατάς, στη «Βαβυλώνα» σα βρεθείς/να έχεις το «χρέος της τιμής»/το «χάρισμα της μνήμης»…

Η ποιητική συλλογή «Στου κόσμου το περπάτημα» είναι μια σειρά από ποιήματα που τα διακρίνει η ευστροφία και οι πετυχημένες γλωσσικές στιγμές, γεμάτες ελαφρότητα, εκπλήξεις και ανατροπές.
Ο Απόστολος Δημήτρουλας είναι ένας ανυπότακτος ονειροπόλος. Έξοχη η ποίησή του, που ερμηνεύει τα πάντα στη ζωή. Ποιήματα αισθήσεων, ήχων, εικόνων, ποικιλιών, αλλά και ενδοσκοπήσεων.
Διαβάστε τον.

Ο Απόστολος Δημήτρουλας γεννήθηκε στο χωριό Μαγούλα του Νομού Ηλείας από γονείς αγρότες. Τελείωσε τις γυμνασιακές σπουδές του στο Γυμνάσιο του Πύργου Ηλείας.
Σπούδασε πολιτικές-οικονομικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Διετέλεσε δημόσιος υπάλληλος στο τότε Υπουργείο Βιομηχανίας-Ενέργειας και Τεχνολογίας, όπου και εξελίχτηκε μέχρι το βαθμό του Διευθυντή Α. Αποχώρησε οικειοθελώς και ασχολήθηκε στη συνέχεια με οικονομικο-φοροτεχνικά θέματα. Παντρεύτηκε τη Μαρίνα Τανταρούδα από το Λουτρό Αμφιλοχίας. Είναι συνταξιούχος του Δημοσίου και διαμένει στο Χαλάνδρι Αθηνών.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave