Η πτώση και το προπατορικό αμάρτημα είναι η μυθολογική εκδοχή της υπεροχής της βλακείας.
Ο βλάκας δεν είναι ούτε κανένα διαβολικό ον, ούτε κανένας παράλογος δράστης.
Μεταξύ βλακείας και ιδιοφυΐας δεν υπάρχει παρά μια λεπτή κόκκινη γραμμή, μια γραμμή όμως που δεν υπερβαίνεται ποτέ στη σωστή στιγμή. Η βλακεία δεν αποκλείει την ευφυΐα. Το γελοίο και το υψηλό απέχουν μονάχα ένα βήμα.
Η βλακεία, ιδού το μοναδικό πράγμα άνευ λογικής.
Η βλακεία είναι η φαουστική κινητήρια δύναμη κάθε ανθρώπινης προόδου.
Η βλακεία είναι αφανές ανθρώπινο θεμέλιο και κινητήρια δύναμη της Ιστορίας.
Η βλακεία είναι το άχθος του πολιτισμού.
Υπάρχει βαθιά σχέση μεταξύ βλακείας και εξουσίας.
Η βλακεία είναι συμβάν.

Το πραγματικό όργανο της βασιλικής τέχνης, της τέχνης της κυριαρχίας και της πολιτικής, είναι η βλακεία.
Η βλακεία μας συνδέει άμεσα με το κακό. Όχι μόνο το κακό είναι προϊόν της βλακείας, αλλά η βλακεία πηγάζει από το κακό.
Να είμαστε μέτριοι! Η προτροπή αυτή είναι μια αρχή αυτοσυνειδησίας, ένας κανόνας σύνεσης και, ίσως ακόμη, το μεγαλύτερο θάρρος που θα μπορούσε να δοθεί σε ένα έλλογο ον εμποτισμένο και πολιορκημένο από τη βλακεία. Όποιος έχει επίγνωση της βλακείας του είναι a priori λιγότερο βλάκας από αυτόν που δεν την έχει παραδεχτεί. Η αυτοσυνειδησία βαδίζει χέρι χέρι με την ανακάλυψη της μετριότητας.
Μολονότι η βλακεία είναι σύμφυτη με τον άνθρωπο όπως τον γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, η στάση των ανθρώπων απέναντι στη βλακεία αλλάζει με την πάροδο του χρόνου.

Η βλακεία είναι η καταγωγή μας, ο καθένας από εμάς έχει υπάρξει ζώο και στη συνέχεια ένας άνθρωπος ατελής, ανεπαρκής, ένας βλάκας που έχει διαπράξει λάθη για τα οποία κοκκινίζει ακόμη και σήμερα.
Υπάρχουν και εκείνοι που νομίζουν ότι είναι πιο πανούργοι από τους άλλους, αλλά κατά βάθος είναι βλάκες.
Για τον εαυτό μας περισσότερο κλαίμε παρά γελάμε. Το αντικείμενο του γέλιου είναι οι άλλοι. Βλάκες είναι οι άλλοι. Γελάμε μόνο εις βάρος της βλακείας, σε βάρος της ανθρώπινης αδυναμίας. Η κοροϊδία μπορεί να είναι εξαιρετική ένδειξη βλακείας.
Its the impecillity, stupid. Λόγω βλακείας, ηλίθιε.
Δεν ξεχνάμε ότι οι βλάκες μας εξοργίζουν και μας στεναχωρεί να ανακαλύπτουμε τη βλακεία μας.
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν δικαίωμα λόγου σε λεγεώνες ηλιθίων.
Ζούμε την επέλαση των ηλιθίων.
Όσο πιο ανεπτυγμένη η τεχνολογία, τόσο μεγαλύτερη η προσλαμβανόμενη βλακεία.
Έξυπνοι άνθρωποι έμειναν ηλίθιοι για όλη τους τη ζωή.
Δεν υπάρχει ούτε ένας βλάκας που κάποια στιγμή στη ζωή του να μην ταυτίστηκε με τον Ναπολέοντα. Οι τρελοί είναι λίγοι, οι χαζοί είναι πολλοί, όπως πολλοί είναι και οι φτωχοί. Από την τρέλα κάτι μπορούμε να βγάλουμε, από την βλακεία όμως δεν φαίνεται να μπορεί να κερδίσει κανείς τίποτα, εκτός από τη γελοιοποίηση της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.

Η πρωτοτυπία, ο κατακερματισμός του κοινωνικού δεσμού, η εγκατάλειψη της παράδοσης, όλα αυτά στάθηκαν η κύρια αιτία της ανάδυσης της βλακείας στο άπλετο φως.
Το ζώο είναι ζώο (δεν είναι χαζό), μόνο ο άνθρωπος μπορεί να είναι βλάκας.
Ακόμη και η επανάσταση υπήρξε σε γενικές γραμμές μια διαδοχή πράξεων αδικαιολόγητης βλακείας.
Ο φανατισμός είναι μια οξύτατη μορφή βλακείας.
Ο βλάκας ξέρει τα πάντα, αλλά δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Η ευκαιρία κάνει τον άνθρωπο κλέφτη, η φιλοδοξία κάνει τον άνθρωπο ηλίθιο.
Η βλακεία δεν κάνει διακρίσεις, μάζες και ελίτ κινδυνεύουν εξίσου από την απροειδοποίητη εμφάνισή της.
Πώς διακρίνεται ένας μαλάκας από έναν χαζό, ένας ηλίθιος από ένα βλάκα, ένας κουτός από έναν ανόητο;
Διαβάστε το!


Ο φιλόσοφος και ακαδημαϊκός Maurizio Ferraris γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1956 στο Τορίνο. Είναι καθηγητής φιλοσοφίας στο Τμήμα Φιλολογίας και Φιλοσοφίας του πανεπιστημίου της γενέτειράς του, όπου διευθύνει παράλληλα το Εργαστήρι Οντολογίας LabOnt. Σπούδασε στο Τορίνο, στο Παρίσι και στη Χαϊδελβέργη και έχει διδάξει σε διακεκριμένα πανεπιστήμια ανά την Ευρώπη. Διευθύνει το περιοδικό Rivista di Estetica, ενώ αρθρογραφεί τακτικά στον Τύπο, όπως στο Il Sole 24 ORE παλιότερα και στη La repubblica σήμερα. Τα ενδιαφέροντά του εντοπίζονται στα πεδία της ερμηνευτικής, της αισθητικής και της οντολογίας. Το όνομά του και το έργο του έχουν συνδεθεί με την οντολογία της τεκμηρίωσης (documentalita) και με το ρεύμα του νεορεαλισμού – του οποίου άλλωστε έχει υπογράψει το μανιφέστο (Manifesto del nuovo realismo, 2012), μιας προσπάθειας υπέρβασης του μεταμοντερνισμού η οποία εκκινεί από μια προσέγγιση της αισθητικής όχι ως φιλοσοφίας της τέχνης, αλλά ως οντολογίας της αντίληψης και της αισθητηριακής εμπειρίας.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave