Ένας ακόμη χρόνος τελειώνει, φεύγει και χάνεται, αφήνοντας πίσω του τόση εμπειρία, τόσα μαθήματα, σκέψεις και στοχασμούς, χαμόγελα άλλοτε πικρά και άλλοτε ντυμένα με την προσδοκία ότι θα έρθουν κι άλλα πολλά και θα εγκατασταθούν στα θλιμμένα μάτια, στο σφιγμένο στόμα…

Τι να αφήσεις πίσω άνθρωπε και τι να πάρεις μαζί σου εφόδιο για το αύριο; Για το νέο, ανεξερεύνητο εκείνο αύριο που θα σου ανοίξει διάπλατα την αγκαλιά του και θα σου ζητήσει να γεμίσεις τις σελίδες του με όνειρα, με ζωογόνες σκέψεις ότι τίποτα δεν χάθηκε, γιατί πολύ απλά είσαι ακόμη εδώ… ζεις, αναπνέεις, περπατάς, βλέπεις, αισθάνεσαι, λυπάσαι, πονάς, πέφτεις και ξανασηκώνεσαι…

Αλίμονο σε κείνον που δεν έχει τη δύναμη να ξανασηκωθεί όταν πέσει, όταν λυγίσει… αλίμονο αν δεν κοιτάξει πίσω του και δεν πει ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όσες εμπειρίες αποκόμισε, να κρατήσει μόνο τις ωραίες στιγμές, γιατί ακόμη και μέσα από απώλειες και πόνο, μπορεί να κρατήσει μια ελπίδα, την ελπίδα ότι θα θυμάται και θα προχωράει… για όσο του επιφυλάσσει η ζωή, κανείς δεν ξέρει για πόσο…

Ο μόνος τρόπος να μπορέσεις να προχωρήσεις είναι κοιτάζοντας μπροστά, ούτε πίσω, ούτε πλάγια… ούτε να αναρωτιέσαι τι έκανε ο άλλος και πήγε πιο γρήγορα από μένα, αλλά πώς εγώ θα βρω τη δύναμη να τρέξω, να παλέψω, να διεκδικήσω ό,τι μου χρωστάει η ζωή… γιατί η ζωή για άλλους λιγότερα και για άλλους περισσότερα, κρατάει δώρα κρυμμένα… είναι εκεί έξω και σε περιμένουν, είναι στο ανεξερεύνητο αύριο…

 

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave